Algemeen
Instructie
Hoe moet je leeslogboek eruit zien?
Je leest in havo 5 nog vier boeken. Bij elk boek moet je je leeslogboek updaten. Maak de opdracht in Wikiwijs en niet via een bestand als bijlage!
Bij elk gelezen boek moet er een reflectie terug te vinden zijn in je leeslogboek. Hiervoor moet je de volgende stappen doorlopen:
1. Geef op het tabblad 'boekenoverzicht' een volledig overzicht van de gelezen boeken. Neem allereerst de boeken uit havo 4 over. Zo kun je in één oogopslag zien welke boeken je gelezen hebt. Noteer van elk boek: de titel, de auteur, het niveau van het boek en het aantal sterren dat je het boek zou geven. Hierbij geldt dat 5 sterren maximaal is.
2. Voor elk boek gebruik je vervolgens een tabblad waar je een verwerkingsopdracht maakt bij het gelezen boek. De opdrachten waar je uit kunt kiezen, vind je bij het tabblad 'opdrachten'. Je mag hierbij natuurlijk werken met afbeeldingen als je wilt!
3. Aan het einde van het schooljaar ontvang je van je docent nog overige opdrachten die je bij het tabblad 'overige opdrachten' moet uitvoeren.
Word je beoordeeld?
Je docent zal aangeven wanneer zij de leeslogboeken gaat bekijken. Als je ervoor zorgt dat je op dit moment 'helemaal bij bent' met updaten, kan je docent je feedback geven. Je krijgt geen tussentijdse beoordeling. Pas aan het einde van havo 5, net voor je mondeling literatuur, zal je van je docent een eindscore krijgen voor je leeslogboek. Hierbij wordt gelet op volledigheid, kwaliteit en ontwikkeling. Je krijgt een totaalscore over het leeslogboek havo 5 en over het leesdossier havo 4.
Verwerkingsopdrachten
In je leeslogboek is het van belang dat je bij elk gelezen boek vooral aangeeft wat je ervan vond en waarom. Je kunt hierbij kiezen uit een aantal vaste opdrachten of je maakt een eigen verslag waarin de voor jou belangrijkste informatie is opgenomen.
Neem bij elk boek sowieso op: titel - auteur
Op deze manier is het voor jouzelf en voor je docent direct duidelijk over welk boek het verslag gaat.
Kies voor een eigen verslag, of kies één van de volgende opdrachten om op te nemen in je leeslogboek:
Recensieopdracht
Schrijf een recensie waarin je elementen uit de samenvatting, de analyse, de schrijversinformatie en je eigen mening combineert. Let hierbij op het volgende:
- Je schrijft de recensie voor iemand die het boek niet gelezen heeft. Laat de lezer van de recensie dus eerst kennismaken met het boek. Vertel kort waar het over gaat / neem een stukje uit het boek letterlijk over. Maak de lezer nieuwsgierig naar het verhaal
- Vertel in de kern meer over de analyse en de schrijver. Combineer deze informatie met je eigen mening. Leg dus steeds uit wat jij ergens van vindt.
- In het slot geef je je eindoordeel. Je vertelt wat je uiteindelijk ‘over-all’ van het boek vond. Je geeft een tip aan mogelijke lezers of reageert op de verwachting die je had voordat je ging lezen.
- Je recensie krijgt een passende en pakkende titel. Dat kan een quote zijn uit het boek, het mag al iets zeggen over je eindoordeel. Als het maar origineel is en de aandacht trekt.
- Markeer in je recensie de zinnen / zinsdelen waarin je je eigen mening verwoordt.
Opdracht van Lezen voor de Lijst
Maak de opdrachten die op de site www.lezenvoordelijst.nl horen bij jouw boek. Als er bij jouw boek opdrachten horen op verschillende niveaus, kies dan de opdracht die het beste bij jou past. Neem bij de uitwerking van de opdracht telkens de opdracht over en het bijbehorende antwoord. Geef tot slot kort aan waarom je voor deze opdracht gekozen hebt.
Juryrapport
Je doet alsof het boek dat je hebt gelezen is ingezonden voor een landelijke boekenwedstrijd. Bij deze wedstrijd ben je als jurylid op zoek naar het beste Nederlandstalige boek. Om dit beste boek te kunnen kiezen, moet je eerst bepalen aan welke eisen het moet voldoen. 2 eisen zijn al bekend, namelijk: - het boek moet een verrassend einde hebben EN - de titel moet perfect de strekking van het verhaal weergeven.
Wat ga jij als jurylid op papier zetten:
- Je vult de gegeven eisen aan met 3 eigen eisen waarvan jij vindt dat het beste boek daaraan moet voldoen. Geef ook een korte motivatie / verantwoording bij elke eis: waarom vind je deze eis belangrijk?
- Uiteindelijk heb je een lijst van 5 eisen verzameld die je nu moet gaan koppelen aan het gelezen boek. Dit doe je door bij elke eis een omschrijving te geven van jouw boek. Dus bijvoorbeeld: heeft het boek een verrassend einde? Waarom wel of waarom niet? De antwoorden hoeven niet altijd positief te zijn.
- De laatste stap is bepalen of jouw boek het beste Nederlandstalige boek is. Dit doe je door een conclusie te schrijven bij de 5 eisen. Je geeft een korte samenvatting van jouw bevindingen en komt tot een eindoordeel. Dit eindoordeel hoeft niet altijd positief te zijn!
Brief van de uitgever
Bij deze opdracht kruip je in de huid van de uitgever. Je doet je alsof het boek dat je gelezen hebt, nog niet is uitgegeven.
Stel je voor: je werkt bij een uitgeverij. De schrijver van jouw boek komt binnen met zijn verhaal en vraagt of jij het werk wilt uitgeven. Je bent best enthousiast, maar je ziet nog wel ruimte voor verbeteringen. Je besluit om jouw reactie op papier te zetten en naar de schrijver te sturen.
De opdracht:
- Schrijf een brief aan de schrijver. Je begint natuurlijk met een korte inleiding.
- Vervolgens geef je jouw persoonlijke oordeel over het boek. Het is jouw oordeel, dat betekent dat het zowel positief als negatief kan zijn.
- Daarna ga je aangeven waarom je op dit moment het boek nog niet wilt uitgeven. Je geeft 3 elementen waarvan je vindt dat deze aangepast moeten worden en waarom. Denk bij elementen aan de theorie van verhaalanlyse.
- Als je hebt aangegeven wat je aangepast wilt hebben en waarom, ga je de schrijver advies geven in hoe hij/zij het moet aanpassen. Je hebt hier als uitgever natuurlijk een visie in. Dus: wat zou de schrijver moeten doen om ervoor te zorgen dat je het boek wel uitgeeft.
- Je rondt de brief netjes af.
Brief aan de uitgeverij
Stel je voor: het werk dat je gelezen hebt, heb je zelf geschreven. Je blijkt over bijzonder schrijftalent te beschikken. Het verhaal is nog niet gepubliceerd, maar je wilt graag dat een uitgeverij het uit gaat geven. Je besluit een uitgeverij te schrijven om je verhaal te promoten!
- Je schrijft een brief aan een uitgeverij. Ga eerst eens op zoek naar bestaande uitgeverijen en kies een geschikte uit voor jouw boek.
- Je introduceert jezelf als schrijver en je vertet kort waarom je deze brief schrijft.
- In de kern introduceer je het verhaal. Je geeft informatie over de titel, het thema, het plot en het perspectief.
- Je legt uit voor welk publiek jouw boek geschikt is. Koppel dit aan de niveaus van Lezen voor de Lijst en leg uit waarom dit het geschikte publiek is.
- Rond je brief netjes af.
Boeken
Boekenoverzicht
Boek 1
Tweestrijd
| |
| |
Milou Muskens
H5B
Marloes Musters
Mondriaancollege
|
|
Samenvatting
Manon is een meisje van negentien jaar en werkt in de slagerij van haar vader. Haar oudere broer Rolf is weggelopen van huis en hebben ze nooit meer wat van vernomen.
Nadat Manon een avond uit is geweest wordt ze bijna verkracht, maar ze wordt nog net op tijd gered door een jongen (Roy). Ze komt hem daarna vaker tegen in een café en ze krijgen wat met elkaar.
Na een tijdje gaan ze samen wonen en alles is fantastisch. Roy zegt tegen Manon dat hij handelt in tweedehands auto’s, eigen steelt hij auto’s met z’n vriend Frank. De gestolen auto’s leveren ze af bij hun baas Tony. Als ze weer een auto hebben gestolen en wachten totdat Tony komt gaat Roy even een stukje wandelen. Opeens hoort hij sirenes van politieauto’s en verstopt hij zich. Na een paar minuten kijkt hij en ziet hij nog net hoe Frank en Tony worden meegenomen door de politie. Nu moet Roy ander werkt zien te vinden.
Als Roy met Manon een dagje op het strand zit spreekt Sjors, een man die ook bij Tony werkte, Roy aan en vraagt of hij drugs wil rondbrengen voor veel geld. Roy stemt ermee in, want hij had niet veel geld meer.
Op een avond wordt Roy met het drugs rondbrengen overvallen en ontvoeren ze hem en de drugs. Ze rijden naar een onbekend terrein en daar laten ze Roy en z’n brandende auto achter.
Als Roy weer thuis is belt hij Sjors meteen om het te vertellen, Sjors zegt dat het Roy’s eigen schuld is en Roy hem €16.000 schuldig is. Hij moet die €16.000 euro in één week afbetalen anders zouden er nare dingen met Roy kunnen gebeuren.
Roy vraagt geld te leen bij de café-eigenaar Ad, want die heeft toch geld genoeg. Ad wil het geld niet geven en uit woede vermoordt Roy hem. Roy pakt €4.000 en wist z’n vingerafdrukken uit.
Om 4 uur s nachts is Roy nog steeds niet thuis, ze is bang dat hij ook zal weglopen. Om kwart over 4 komt Roy thuis en loopt hij bebloed de slaapkamer in. Manon durft niet te vragen wat er is gebeurd en houd haar mond. Roy gebiedt haar dat ze moet onthouden dat hij om half 3 thuis was en hij gaat weer weg.
De volgende ochtend geeft Roy de €4.000 aan Sjors, nu moet hij nog €12.000 zien te krijgen voor volgende week.
Op een dag staan er twee agenten voor de deur bij Manon, ze willen Roy spreken over een moord op Ad maar hij is niet thuis. Ze ondervragen haar hoe laat Roy thuis was en hoe hij deed, Manon liegt dat hij om half 3 thuis was.
Manon ontmoet haar buurvrouw Wendy en ze kunnen het goed met elkaar vinden. Manon vertelt Wendy over Mark en over haar vermoedens dat hij Ad heeft vermoord.
Ondertussen is Manon zwanger geraakt van Roy, hij wil het niet houden maar zij juist wel.
Als Manon van de politie krijgt te horen dat Roy auto’s stal en in drugs handelt wordt het haar teveel en vertelt ze dat Roy om kwart over 4 thuis was in plaats van half 3.
Roy wordt opgepakt wegens doodslag, hij begrijpt niet hoe Manon hem dit heeft kunnen flikken. Hij krijgt eerst 15 jaar geëist, maar als ze in hoger beroep gaan krijgt hij vrijspraak.
Roy slaapt bij Angelo, die een vriend van hem is, in een loods waar een nieuwbouwwijk komt. Ook komt Roy in een café Rolf tegen, die in de gevangenis bevriend met hem is geraakt. Roy stalkt Manon steeds om wraak op haar te nemen.
Manon is inmiddels haar huis uitgegaan en woont nu bij Wendy. Al gauw komt Roy daarachter, dus besluiten Wendy en Manon in Bijlmer in een flat van Wendy’s tante onder te duiken.
Ondertussen wordt Roy zelf ook achterna gezeten door Sjors, want hij heeft nog niet de overige €12.000 afgelost.
Roy besluit Sjors te vermoorden, dan is hij van die klootzak en de schuld af. Roy ontvoerdt Sjors en neemt hem mee naar een weiland. Hij durft niet de trekker van het pistool over te halen, totdat Sjors het pistool af probeert te pakken. Roy schiet gauw en raakt Sjors, hij schokt nog even wat na en dan blijft hij doodstil liggen. Roy wist alle sporen uit en steekt de auto langs de weg in brand.
Wat Roy niet weet is dat Sjors helemaal niet dood is en Sjors belt een vriend Willem dat hij naar hem toe moet komen.
Al snel komt Roy achter het nieuwe adres van Manon, hij besluit erheen te gaan samen met Rolf. Rolf weet van niks en weet niet wat er gaat gebeuren. Eerst ontvoerdt Roy Wendy en pakt haar sleutels af, hij zegt dat Rolf op Wendy moet passen. Roy weet niet dat Willem hem achterna zit om hem een lesje te leren voor wat hij met Sjors heeft gedaan.
Manon hoort de voordeur open gaan en opeens staat Roy voor haar. Ze is doodsbang, hij komt langzaam op haar aflopen. Ze pakt gauw de pepperspray uit een laatje en spuit die in z’n ogen. Ze probeert te ontsnappen, maar op de gang heeft hij haar alweer te pakken. Na een worsteling komt Manon los, Roy drijft haar naar het balkon. Er zit voor Manon niks anders op dan het balkon op te gaan. Daar duwt Roy haar tegen de leuning aan en Manon voelt dat ze omhoog wordt getrokken.
Dan opeens komen Rolf en Wendy binnen. Rolf trekt Roy van Manon af en begint met hem te vechten. Opeens komt ook Willem binnen en die haalt Roy van Rolf af en gooit hem over het balkon.
Bron: https://www.scholieren.com/boekverslag/59224
Gepubliceerd op: 31 december 2005.
Informatie over de schrijver:
De schrijver van dit boek is René Appel. Hij is geboren in 1945 en schrijft psychologische thrillers. Na het schrijven van een hoop spannende verhalen, kwam er een nieuwe reeks met indrukwekkende thrillers: Vlekkeloos, Geronnen bloed, Persoonlijke omstandigheden, Geweten, Tegenliggers, Zinloos geweld, De echtbreker en natuurlijk Tweestrijd.
Volgens Appel is in principe iedereen tot moord in staat: “Als je mensen maar lang genoeg dwars zit, wordt zelfs de vriendelijkste mens een killer”. De moordenaar in de boeken van hem is dan ook iemand uit een nabije omgeving, bijvoorbeeld een college of buurman/buurvrouw.
Analyse van het boek:
Motieven:
De motieven in dit verhaal zijn liefde, haat, verraad, angst, schuld, wraak. Deze motieven spelen een grote rol in het verhaal.
Titelverklaring: Manon is in tweestrijd met zichzelf; ze weet dat Roy fout is, maar ze houdt van hem en wil hem eigenlijk niet kwijt. Ze weet niet wat ze moet doen en uiteindelijk geeft ze hem wel aan als ze weer wordt verhoord.
Personages:
Manon: Manon is 19 jaar. Ze woont in het begin van het boek bij haar ouders en werkt in de slagerij van haar vader. Ze vindt het leuk om met vriendinnen uit te gaan. Ze rookt in het uitgaansleven maar ook door de weeks. Ze heeft vier vriendinnen: Leonie, Natascha, Anouk en Rosita. Manon wordt ook zwanger in het verhaal.
Roy: Roy is 23 jaar. Roy is geen voorbeeldige jongen, hij gebruikt namelijk af en toe drugs en rookt ook vast. Hij dealt ook drugs en steelt auto’s. Het uiterlijk wordt een beetje beschreven door Manon: “Hij had een mooie kop met donkere krullen en heldere, lachende ogen. Echt een stuk, een spetter.”
Perspectief:
Het perspectief is heel erg verschillend, wat ik zelf best moeilijk lezen vond. De ene keer wordt het verhaal verteld vanuit de ogen van Manon, maar de andere keer wordt het verteld vanuit de ogen van Roy en soms vanuit de ogen van de schrijver zelf.
Tijd:
Dit verhaal speelt zich rond deze tijd af, er zijn namelijk erg veel moderne dingen. Zo hebben ze het over drugs en moderne pistolen. Er zijn bijna geen flashbacks, maar er zijn wel een aantal tijdversnellingen van hooguit een paar uur. De vertelde tijd is denk ik ongeveer een half jaar, maar het is niet goed uit het verhaal op te maken.
Titelverklaring:
De titel is tweestrijd, omdat Manon in een tweestrijd is met zichzelf. Dit komt omdat ze weet dat Roy fout zit, maar ze wil hem eigenlijk niet kwijt. Ze weet dus niet wat ze moet doen. Toen Manon weer verhoord werd, heeft ze Roy uiteindelijk toch aangegeven.
Chronologie:
Het verhaal wordt wel chronologisch verteld, alleen worden sommige stukjes gaan bijvoorbeeld van middag naar avond en dan weer naar die middag. Verder is het verhaal wel chronologisch geschreven.
Het einde:
het boek eindigt met een klap, letterlijk. Roy gaat namelijk samen met Rolf (zijn nieuwe vriend) naar de flat waar Manon voortaan woont samen met Wendy.
Daar ontstaat er een grote ruzie tussen Rolf en Roy omdat Rolf er achter komt dat Manon zijn zusje is en hij haar lang verloren broer. Roy leek te gaan winnen tot Willem net op tijd binnen kwam om de klus te klaren die hem was opgegeven. Van Roy afkomen. Roy word van het balkon afgegooid en is opslag dood.
Ik vond het wel een heel leuk en spannend boek. Ik hou wel van zulke thrillers en vond het een leuk onderwerp. Op het begin vond ik het wel een moeilijk boek om te lezen omdat het perspectief steeds veranderde. De ene keer werd het verhaal verteld vanuit het oogpunt van Manon, de andere keer door Roy en soms door de schrijver zelf. Ook was het even wennen dat je steeds van het ene moment naar de andere gaat. Dan zit je net midden in een gebeurtenis maar dan begint de schrijver over iets heel anders. Na een paar keer lezen snapte ik hoe het boek in elkaar zat en had ik er totaal geen moeite meer mee. Het is wel interessant dat het verhaal vanuit meerdere perspectieven word verteld want daardoor weer je bijvoorbeeld niet alleen hoe Manon zich voelt en hoe zij in de situatie staat maar ook hoe Roy zich voelt.
Bronvermelding:
http://www.scholieren.com/boek/4279/tweestrijd
Recensie:
Ik vind het een zeer aanslepend boek. Het is erg leuk dat de schrijver, René Appel, zich als het ware kan inleven in het lichaam en de gedachten van een jongere. Zo gebruikt hij in zijn boek veel jongerentaal en het grove taalgebruik zorgt voor een soms humoristische bijklank. Aan de andere kant zijn scheldwoorden ook wel passend omdat het verhaal zich nu eenmaal in een wereld van criminaliteit afspeelt. Hij kan ook heel goed verwoorden hoe jongeren denken en hoe ze eerst iets doen en dan pas nadenken over wat ze gedaan hebben. Omdat de schrijver juist op die manier schrijft, kon ik me helemaal inleven in dit spannende verhaal.
Het hoofdthema van het boek is ‘’geld’’. Wanneer Roy, het vriendje van Manon, tijdens zijn illegale praktijken overvallen wordt, raakt hij in diepe schulden. Omdat Manon ontdekt dat haar vriendje in een criminaliteit zit, wil ze niets meer van hem weten, ondanks ze een kind van hem verwacht. Het verdere verloop van het boek gaat over Roy die tevergeefs probeert zijn schulden te vereffenen en zich wil wreken op Manon omdat ze hem heeft verraden bij de politie.
Hoewel ik soms even de draad kwijtraakte omdat er al vanaf het begin twee verhalen door elkaar liepen, heb ik deze thriller toch als zeer vlot ervaren.
Tweestrijd is allesbehalve voorspelbaar en het zit vol met verrassende wendingen. Ik had nooit verwacht dat Manon Roy’s alibi zou intrekken of dat Roy in de eerste plaats Ad zou vermoorden.
Over het algemeen is Tweestrijd een zeer spannend boek en ik zou het iedereen aanraden! Van mij krijgt dit boek een acht op tien.
Door: Stijn Plas, 13 mei 2014
Mening:
Ik vond het een leuk boek en erg spannend. Persoonlijk vind ik niet alle thrillers leuk, maar deze wel! Soms vond ik het wel lastig lezen, vooral in het begin, omdat je het verhaal vanuit verschillende perspectieven leest. Wanneer je net midden in een incident of gebeurtenis zit, begint de schrijver over iets heel anders, wat soms best vervelend was. Na een tijdje lezen snapte ik hoe het boek in elkaar zat. Van de andere kant is het ook wel weer leuk dat het verhaal vanuit verschillende perspectieven leest. Zo weet je hoe Manon zich voelt, maar ook hoe Roy zich voelt.
Boek 2
Passievrucht
Milou Muskens
H5B
Marloes Musters
Mondriaancollege
|
|
Samenvatting
Armin Minderhout en zijn vriendin Ellen hebben een vruchtbaarheidstest laten doen omdat Ellen zwanger wil worden maar dat niet lukt. Uit deze test komt een schokkende uitslag; Armin blijkt onvruchtbaar te zijn, altijd al. Hij heeft namelijk het syndroom van Klinefelter. Dit op zich is al een schokkende ontdekking, maar wat het nog emotioneler maakt is dat Armin dacht dat hij een zoon had.
Armin kwam Monika voor het eerst tegen in de tram in Amsterdam. Hij was zo brutaal te vragen of hij met haar mee mocht winkelen en zij zei ja. Het klikte en al snel hadden ze een relatie. Samen kregen ze een zoon: Bo. Wanneer Bo drie jaar is overlijdt Monika plotseling aan een hersenvliesontsteking.
Na de ontdekking dat Bo zijn zoon niet kan zijn, besluit Armin op zoek te gaan naar de vader van Bo, de ‘dader’. De eerste verdachte die hij bezoekt is Robbert Hubeek, een ex van Monika. Deze blijkt echter niet te weten dat Monika al tien jaar dood is en valt dus af.
Daarna gaat Armin langs bij de huisarts van Monika om hem op de man af te vragen of hij een seksuele relatie had met Monika. De huisarts ontkent dit en de twee raken in een heftige discussie. Armin verlaat woedend de kamer maar is er wel van overtuigd dat de huisarts geen seks heeft gehad met Monika.
Als laatst bezoekt hij Niko Neerinckx, een oud-collega van Monika. Met een smoes weet hij zich binnen te praten bij de vrouw van Niko en raakt met haar aan de praat. Hij komt onder andere te weten dat de zoon van Niko en zijn vrouw ook Bo heet en wanneer de vrouw hem foto’s laat zien van haar kinderen ziet hij een foto van Monika in het foto-album. Armin is er van overtuigd dat Niko de vader van zijn Bo is en wil hem daarmee confronteren. Ellen, zijn huidige vriendin, weet hem te overtuigen dit niet te doen.
Na de dood van Monika raakt Armin in een depressie en grijpt naar de drank. Voordien werkte hij als corrector voor een wetenschappelijke uitgeverij, maar zijn werkgever stuurde hem naar huis om de dood van Monika te verwerken. Hij zorgt alleen voor Bo en neemt hem vaak mee naar kroeg. Hij zwerft ’s nachts door de straten van Amsterdam met Bo op zijn rug.
In deze periode ziet Armin weinig mensen, behalve de mensen in de kroeg. En behalve Ellen. Ellen was de beste vriendin van Monika en inmiddels ook een goede vriendin van Armin. Af en toe belt Ellen Armin om te vragen hoe het met hem gaat. Er hangt een spanning tussen de twee die te wijten is aan de vrijpartij vlak na de begrafenis van Monika. Dit is niet de enige keer dat Armin en Ellen het bed hebben gedeeld; samen met Monika hebben ze een keer een trio gehad, nog voor de geboorte van Bo. Daarnaast is Armin vreemdgegaan met Ellen, tijdens de zwangerschap van Monika.
Armin en Ellen hebben veel steun bij elkaar groeien steeds meer naar elkaar toe. Ze krijgen een relatie en voeden samen Bo op.
Niet lang na de ontdekking dat Bo zijn zoon niet is, overlijdt de vader van Armin. Armin raakt hierdoor nog meer in de war en gefrustreerd en dit leidt tot geruzie met Ellen. Armin besluit samen met Bo een weekendje naar Ameland te gaan. Ze vissen samen en trekken de natuur in. Het lijkt hen beiden goed te doen. Bo ontmoet een meisje op Ameland en belandt uiteindelijk met haar in bed. Armin raakt hierdoor erg in de war en slaat aan het drinken. Dit loopt er uit de hand en eindigt in een ruzie waarin Armin schreeuwt dat Bo zijn zoon niet is.
Eenmaal weer thuis ontloopt Armin Bo en Ellen. Hij gaat naar het huis van zijn vader om op te ruimen. Hier stuit hij op een briefje van de hand van Monika, gericht aan zijn vader. ‘Ik ben zwanger. M.’ Armin beseft meteen wat dit betekent. Wanneer hij weer thuis komt blijkt Bo een brief gekregen te hebben van Ellen, ook van de hand van Monika. Hierin legt ze Bo uit dat opa eigenlijk zijn vader is. Voor Armin en ook voor Bo begint een moeilijke periode om deze informatie te verwerken.
Bronvermelding: https://www.scholieren.com/boek/307/de-passievrucht/zekerwetengoed
Gepubliceerd op: 21 december 2015.
Informatie over de schrijver:
De schrijver van het boek Passievrucht is Karel Glastra van Loon. Van Loon gebruikt over het algemeen geen overdreven moeilijke woorden en korte zinnen, waardoor het makkelijk leesbaar is. Al worden er wel een aantal wetenschappelijke termen gebruikt, dit gaat dan over het correctiewerk van Armin. Dit is gelukkig niet erg als je het niet snapt. Ook weet van Loon een goede balans te houden tussen dialogen en beschrijvingen.
Analyse van het boek:
Motieven:
Dit boek heeft een paar verschillende motieven. Zo gaat het over vreemdgaan. Er komen een paar gedetailleerde seksscènes beschreven. Het gaat er dan om dat Monika vreemdgaat met de vader van Armin. Dit is dan ook eigenlijk het grootste onderwerp van het boek. Het ergste is nog dat Armin zelf vreemdgaat met Ellen.
Ook is rouwverwerking een motief van dit boek. De personages veranderen allemaal door de dood van Monika. Hier moeten de personages allemaal mee leren leven. Bovendien overlijdt de vader van Armin ook nog later in het boek, wat ook met de rouwverwerking te maken heeft.
Armin is een erge fan van vissen. Daarnaast is hij correcter van een wetenschappelijke uitgeverij, daar doet hij veel natuurkundige weetjes op. Daarom is mens en dier ook een motief.
Personages:
Armin: Armin is de hoofdpersoon van dit boek. Hij gaat op zoektocht naar de waarheid. Tijdens deze zoektocht komen er veel emoties bij hem omhoog. Dit doet hem denken aan de afgelopen 15 jaar van zijn leven. Je leest heel erg met de mening van Armin mee. Zo ga je er ook vanuit dat de vrouw van Armin en zijn ouders te vertrouwen zijn, maar dit blijkt achteraf niet zo te zijn. Zijn vrouw gaat namelijk vreemd met zijn eigen vader. De moeder van Armin en Ellen weten dit, maar zeggen Armin niets. Wanneer Armin hier achter komt, verandert Armin in een ander persoon. Hij vertrouwt eigenlijk niemand meer.
Monika: Monika is de overleden vrouw van Armin. Monika is de vrouw die vreemd is gegaan met Cor (de vader van Armin).Hierdoor kreeg Monika een kind, Bo. Armin dacht eigenlijk dat Monika wel te vertrouwen was, maar dat blijkt niet zo te zijn. Armin vindt het moeilijk dat hij Monika nu geen vragen meer kan stellen waarom ze het gedaan had, maar dat kan niet meer omdat ze overleden is.
Ellen: Ellen is de huidige vriendin van Armin. Armin is door zijn frustraties niet altijd even netjes tegen Ellen, maar Ellen laat hem niet vallen. Armin heeft heel veel steun aan Ellen.
Bo: Bo is de zoon van Armin, al is Cor de biologische vader van Bo. Ze willen niet dat Bo iets van de situatie mee krijgt. Uiteindelijk komt Bo er toch achter dat Cor zijn biologische vader is.
Cor: Cor is de vader van Armin. Cor is dus degene die vreemd gaat met Monika en dus de biologische vader van Bo. Toen Armin hier achter kwam, kwam hij er dus achter dat zijn zoon eigenlijk zijn halfbroer is.
Dees: Dees is de beste vriend van Armin. Dees geeft Armin ook vaak adviesen, maar hier luistert Armin niet altijd naar. Armin kan altijd zijn ei kwijt bij Dees.
Perspectief:
Dit verhaal van, van Loon, is geschreven vanuit de ogen van Armin. Dit verhaal is dus geschreven in een ik-perspectief.
Tijd:
De duur van het verhaal is ongeveer een half jaar. Het verhaal bestaat uit een soort fragmenten, want er wordt vaak teruggeblikt naar de tijd dat Monika nog leefde.
Titelverklaring:
De titel: ‘Passievrucht’, staat als betekenis voor een baby. In dit verhaal is Bo dus de passievrucht.
Chronologie:
Het verhaal wordt wel op een chronologische manier verteld, maar er wel komen veel flashbacks in voor. Dus het verhaal bestaat uit stukjes fragment, maar dan wel chronologisch.
Het einde:
Wanneer Armin weer thuis is ontloopt hij Ellen en Bo. Armin gaat naar het huis van zijn vader. Hier ziet Armin dat Monika een briefje aan Cor liet zien. Er stond op: ‘Ik ben zwanger M’, Armin wist al meteen wat dit betekende.
Toen Armin weet thuis kwam, bleek dat Bo een briefje had gekregen van Ellen, ook van de hand van Monika. In dit briefje stond beschreven dat Cor de biologische vader is in plaats van Armin. Voor Bo en Armin komt er een moeilijke periode aan om dit te verwerken.
Bronvermelding:
www.scholieren.com
Recensie:
Titel Passievrucht, De
Jaar van uitgave 1999
Bron De Volkskrant
Publicatiedatum 29-10-1999
Recensent Arjan Peters
Recensietitel De trend is alles terug te voeren op de genen
Inleiding
Afgelopen zondag won Karel Glastra van Loon (1962) de Generale Bank-literatuurprijs van honderdduizend gulden voor zijn tweede boek De passievrucht (Veen; â 34,90). De roman is aan de zevende druk toe, de Duitse vertaling volgt spoedig, filmregisseurs verdringen zich om de rechten. De schrijver en freelance journalist heeft zich voorgenomen te genieten van alle aandacht. Tot 1 januari 2000, want dan vertrekt hij naar Arizona om daar te werken aan een nieuw boek. Het bekroonde boek verscheen in april. Glastra van Loon voltooide het aan het eind van het vorig jaar.Het kostte ongeveer vier maanden schrijfarbeid. 'Dat is snel, hoewel ik niet precies weet wat snel is. Eerder had ik alleen Vannacht is de wereld gek geworden (1977) geschreven, verhalen gebaseerd op journalistieke reportages. Mijn werk voor het VPRO tv-programma Lopende Zaken had ik neergelegd om me vrij te maken voor de roman. Helemaal vrij was ik niet, omdat ik de eindredactie moest doen van de Atlas van de macht, een uitgave van de Socialistische Partij en De Papieren Tijger. Maar ik haalde de deadline die ik mijzelf gesteld had: 1 januari 1999. Het schrijven begon na drie weken te lopen. Die eerste tijd heeft misschien drie pagina's bruikbare tekst opgeleverd. Lang heb ik naar de goede vorm lopen zoeken.' En die is altijd van het grootste belang.
Middenstuk
In De passievrucht verneemt de lezer het grote raadsel direct: de ik-figuur Armin Minderhout heeft een zoon van 13 jaar (Bo) en hoort in het ziekenhuis dat hij al zijn leven lang onvruchtbaar is. Dus is zijn zoon niet zijn zoon! Waarop een verbeten zoektocht volgt naar de biologische vader, ofwel de dader. Zijn vriendin Monica kan hij het niet vragen. Zij is tien jaar eerder gestorven. Een lelijke streep door de rekening voor Armin, in het dagelijks leven corrector bij een wetenschappelijke uitgeverij en liefhebber van biochemische weetjes en feiten. Glastra van Loon: 'Mijn aanvankelijke plan om het verhaal in de hij-vorm te vertellen vanuit een alwetende verteller liet ik varen, omdat de lezer er met een ik-figuur veel dichter op komt te zitten. Dat was belangrijk, aangezien het om een zeer persoonlijke kwestie gaat. Het mooie van die vorm is, dat de lezer alleen die informatie bezit die de verteller heeft. Je zoekt met hem mee. Bovendien hoef ik zo niets te zeggen over de twijfelachtigheid van sommige van zijn uitspraken en wijsheden. Die afstand mag de lezer op eigen houtje in acht nemen. Bij mij in de klas zat vroeger een jongetje dat Armin heette. Een mooie naam. In het telefoonboek vond ik Minderman, maar dat leek mijn uitgever te opgelegd, dus is het Minderhout geworden. Zo hield ik min-min in die naam, waar je verder niet veel achter moet zoeken.' Maar dat hij corrector is, moet veelbetekenend zijn: een geboren rechtzetter, en uitgerekend die blijkt toegerust met een spelfout in zijn genen. 'Inderdaad, en bovendien is hij freelancer, iemand die niet op kantoor zit maar het allemaal zelf thuis af kan. Die zijn leven in de hand heeft. Door zijn interesse voor wetenschap kon ik hem een collega geven die de evolutietheorie onder vuur neemt. Die actuele discussie sloot mooi aan bij het thema van het boek. Armin lijdt aan het syndroom van Klinefelter, een bestaande afwijking van de geslachtschromosomen. Alleen als je dát hebt, ben je zeker je hele leven onvruchtbaar te zijn geweest. Andere mensen worden in de loop van hun leven onvruchtbaar. Maar in zo'n geval had Armin toch de vader van Bo kunnen zijn geweest, wat de spanningverwekkende vervreemding voor een groot deel zou hebben weggenomen. Een man die is afgestudeerd op dat syndroom, heeft in het NVSH-blad Sekstant een recensie geschreven over mijn boek, en geconcludeerd dat ik het juist uitleg. Tot mijn opluchting. Ik vind dat zulk soort dingen moet kloppen. Je ervan af maken door te zeggen: "Misschien gaat het niet precies zo, maar dat is nu eenmaal mijn vrijheid als romancier", vind ik te gemakkelijk. Ik heb begrepen dat Harry Mulisch in De procedure ook kwistig strooit met natuurwetenschappelijke termen en theorieën. Zijn boek heb ik niet willen lezen om niet beïnvloed te kunnen worden. Ik ga het zeker nog doen.' Het omineuze gegoochel met het getal 13 dat in De passievrucht staat voor het verlies van de onschuld (Bo is 13 als Armin hoort niet zijn vader te zijn, Armins vader was 13 toen hij zijn vader verloor, Armins vriendin Monica was 13 toen ze werd ontmaagd) is daarom geen toespeling op het kabbalistische hobbyisme van Mulisch? Diepe stilte. 'Hier wist ik niets van... Maar daarmee hoeft het nog geen toeval te zijn. Ik bedoel: als jij het eruit haalt, zat het er in." Zou Mulisch zeggen. 'Ja. Maar ik ook.' Bulderlach. 'Armin ontdekt ten slotte wie de dader is. Toen ik begon, had ik nog het plan dat in het vage te laten. Het nadeel van de constructie die ik heb gekozen, is namelijk dat een deel van de lezers uitsluitend gericht blijft op "wie het heeft gedaan". Die beperken zich tot het whodunit-aspect. Zij laten de passages over biochemica, de evolutietheorie of het apocriefe evangelie van Philippus links liggen. Het is natuurlijk vleiend dat ik kennelijk zo'n ongelooflijk spannend boek heb gemaakt, maar dát was ook weer niet helemaal de bedoeling.' Hij kan het grinnikend zeggen, want de uitlatingen van recensenten en de jury van de Generale Bank-prijs hebben hem er intussen van verzekerd, dat De passievrucht om méér dan alleen de plot of de vlotte dialogen wordt gewaardeerd. 'Ik wilde de verandering in de relatie van Armin tot zijn zoon uitdiepen, maar voelde aan dat een vader die heeft gehoord dat hij onvruchtbaar is, om te beginnen obsessief de dader wil opsporen. Armin gaat zijn verleden en dat van zijn overleden vriendin omspitten. Foto's bekijken: wie kijkt daarop naar Monica met een blik die iets verraadt?' De zekerheden waar hij altijd op kon bouwen, zijgen ineen. Het verleden is anders dan hij heeft gedacht. Armin moet zichzelf opnieuw vinden. Een hedendaags issue, gezien de talloze gebroken en alternatief samengestelde gezinnen. Glastra van Loons dochtertje Bobbie Roos is vier maanden oud. 'Het heeft even geduurd voordat mijn vrouw in verwachting raakte. Dan krijg je met keuzes te maken: willen we toch een kind, passen we dan een andere dan de eenvoudigste methode toe? Uiteindelijk is het allemaal op de normale manier opgelost, en wel - goed uitgerekend, ja - in dezelfde tijd dat ik aan De passievrucht begon. Evenmin toeval. De verwarring die er momenteel op dit terrein heerst, en die ook wordt gecreëerd - want een heleboel dingen waar je over moet beslissen, had je liever niet willen weten -, is een inspiratiebron voor het boek geweest. Zelf ben ik ook geïnteresseerd in natuurwetenschap en biologie, van de chaostheorie tot genetische manipulatie. Met mijn vrouw Karin Kuiper heb ik een boek geschreven over de stier Herman. Het wetenschapsfilosofische debat volg ik met grote belangstelling. De huidige trent is alles terug te voeren op de genen. De quasi-wetenschappelijkheid waarmee dat wordt verkondigd, en de stelligheid waarmee vaak dogmatische wetenschappers iets kunnen beweren dat nog lang niet is bewezen - neem flauwekul als "Er is een homo-gen ontdekt!" - dat is vermakelijk, maar daarnaast boeiend omdat die zaken allerminst helder zijn. Veel mensen willen vereenvoudiging en duidelijkheid. Antwoorden. Ze houden niet van vragen. Maar eenduidigheid is bijna altijd een versimpeling. Aan het slot van De passievrucht leest Armin bij de evangelist Philippus: "De kennis is vrijheid. Als we de waarheid kennen, zullen we de vruchten van de waarheid in onszelf oogsten." Armin Minderhout is uit op ware antwoorden. Hij oogst de feitelijke waarheid, en daar stopt het boek. Maar dat is het einde nog niet. Hij is nog veel te passief en angstig gebleven. Onaangename waarheden wil hij wel onder ogen zien, maar hij wenst niet zijn beeld bij te stellen van de mensen over wie hij ze te weten komt. Of hij de vruchten oogst, blijft onzekere.
Slot
Of Philippus gelijk heeft, al heeft die het natuurlijk over een andere waarheid, de goddelijke en niet de wereldlijke, dat laat ik eveneens in het midden. Misschien is de mens te beperkt voor die goddelijke waarheid. Doordat het verhaal in de ik-vorm staat, denkt de lezer steeds: wat gaat hij doen? En wellicht ook: wat zou ik in zijn plaats doen? Ik hoop dat de vragen die in mijn boek worden opgeworpen, ook na de oplossing van het dadervraagstuk nog een tijdje in de hoofden van de lezers blijven rondwaren.'
Mening:
Ik vond het een heel leuk boek! Het was makkelijk lezen omdat het taalgebruik niet moeilijk was. Wat ik erg leuk vind aan dit boek is dat het heel realistisch is geschreven. Doordat je het boek leest vanuit de ogen van Armin, leef je heel erg met zijn gevoelens en mening mee.
De opbouw van het boek vond ik ook goed. De spanning is erg goed opgebouwd. Doordat je pas op het einde weet wie de biologische vader is van Bo, blijf je doorlezen omdat het zo spannend is. Al met al vond ik het een super leuk boek
Boek 3
De Engelenmaker
Samenvatting
‘De Engelenmaker’ bestaat uit drie delen en wordt verteld vanuit het oogpunt van verschillende personen in het boek (een alwetend perspectief)
Het eerste deel speelt in het heden en vertelt hoe Doktor Victor Hoppe terugkomt in zijn geboorteplaats Wolfheim, een dorpje vlakbij het drielandenpunt. Met zijn hazenlip en zijn rode haren maakt hij een eigenaardige indruk. Hij heeft drie kinderen bij zich, die naar geruchten een spleet over hun hele gezicht hebben. De bewoners van Wolfheim moeten niets hebben van de rare dokter, maar na een aantal genezingen wordt hij toch geaccepteerd samen met zijn zoons, de spleten over hun gezichten blijken littekens van een hazenlip te zijn. De kinderen lijken sprekend op elkaar, en hebben veel weg van hun vader. De kinderen heten Michaël, Rafaël en Gabriël, net als de aartsengelen.Toch is er iets mis met de kinderen, ze blijven klein en zijn vaak ziek, en net als hun vader tonen ze weinig emoties. De dokter huurt een huishoudster, Frau Maenhout, in. Frau Maenhout komt steeds meer te weten over de dokter en zijn kinderen. De dokter gedraagt zich namelijk erg vreemd; hij toont geen emoties. Nu zou men hem autistisch hebben genoemd, het syndroom van Asperger, maar toen kenden ze dat nog niet. Hij wil absoluut niet dat zij de kinderen over God vertelt (maar wel over Jezus) en de kinderen mogen nooit naar buiten. Daarbij houdt de dokter veel afstand tot de kinderen, hij wil ook dat ze hem vader noemen i.p.v. pap of papa. Als Frau Maenhout bijna achter de waarheid is, die overigens erg schokkend blijkt te zijn, komt zij door een vreselijk ‘’ongeluk’’ om het leven.
In het tweede deel, dat afwisselt tussen Victor Hoppes jeugd en zijn tijd na zijn studie, wordt duidelijk wat er met de dokter en zijn kinderen aan de hand is. Victor Hoppe heeft de eerste jaren van zijn leven als ‘debiel’ in een gesticht doorgebracht. De enige die gelooft dat hij niet debiel is, is Zuster Marthe. Zij leert Victor lezen en zij is dan ook de enige aan wie hij dat laat horen. Na een paar jaar haalt zijn vader hem uit het gesticht. Victor komt terecht op een internaat en daarna op de universiteit. Victor Hoppe heeft in die jaren bedacht dat men slecht of goed kon zijn, niet ertussenin. Hij zag God als het kwaad, omdat hij zijn zoon, Jezus, die in zijn ogen het goede was, in de steek liet toen hij aan het kruis werd gehangen. Victor Hoppe vergeleek zich dan ook veel met Jezus en merkte dat ze veel gelijkenissen hadden, maar hij blijkt een genie te zijn en studeert verder in embryologie. Hij verraste de wetenschap door jonge muizen te produceren die uitsluitend mannelijke of vrouwelijke ouders hadden. Hierna kreeg hij een baan op de universiteit in Aken, en daar kreeg hij geld om muizen te klonen, wat hem ook lukte, alleen later werd het project stopgezet nadat men op basis van zijn aantekeningen de kloning niet kon herhalen en Dokter Hoppe weigerde het te demonstreren. Daarna ging hij zelf verder en slaagde er uiteindelijk in zichzelf te klonen. Hier loog hij de draagmoeder voor, die hij een kind van zichzelf had beloofd. Rex Cremer, de stafarts van de universiteit, is de enige die weet wat er precies aan de hand is. Hij raakt verstrikt in wat hij weet. Nadat de baby’s ter wereld waren gekomen, had Dokter Hoppe ze zelf meegenomen.
In het derde deel, weer het heden, komt Rex Cremer weer opnieuw in aanraking met Doktor Hoppe. Hij ontmoet ook zijn kinderen en Doktor Hoppe vertelt hem wat er mis is met de kinderen. Ze worden te snel oud; elk jaar van hun leven telt voor tien tot vijftien jaar. Dit komt door een ’fout’ in hun chromosomen. Dan komt ook de draagmoeder van de jongetjes haar ‘kinderen’ opzoeken, ze heeft spijt van haar beslissing ze niet te nemen. Maar als ze bij Doktor Hoppes huis aankomt is er al één dood, Michaël. Want dokter Hoppe heeft besloten ze niet meer eten te geven of nog aandacht aan hen te besteden, het experiment (het klonen) was immers mislukt en hij hield zich alweer met andere dingen bezig. Ze brengt de laatste dagen van hun leven met ze door, en als ze erachter komt dat de Dokter de kinderen, inmiddels was Rafaël ook al overleden, op sterk water had gezet had ze hem aangevallen en had hij haar uiteindelijk vermoord. Terwijl de dorpsbewoners de kruistocht van Jezus op de Vaalserberg (vlakbij het dorp) volgen, kruisigt Doktor Hoppe zichzelf. Hij eindigt aan het kruis (net zoals Jezus), terwijl het hele dorp sprakeloos toekijkt. Rex Cremer was ondertussen weer naar het huis van Dokter Hoppe teruggekeerd, en na het aanschouwen van de 3 jongens, Gabriël was nu ook gestorven, op het sterke water en de dode draagmoeder erbij niet aangekund. Hij had vervolgens het hele huis in brand gestoken, opdat niemand hier ooit achter kwam. Rex Cremer voelde zich namelijk verantwoordelijk voor het hele gebeuren. Toen hij zo snel als hij kon uit Wolfheim wegreed kreeg hij zelf een ongeluk waarbij ook hij om het leven kwam.
Bron: http://www.scholieren.com/boek/7906/de-engelenmaker/zekerwetengoed
Stefan Brijs
Stefan Brijs schrijft vaak boeken over familiedrama’s. Zo schreef hij een boek over ouders die hun kinderen niet meer wilden en ook schreef hij over misvormingen. Dit komt allebei voor in het boek de engelenmaker. Ook heeft hij het boek ‘’de verwording’’ geschreven, dit gaat over het geloof en ook dat komt weer terug in het verhaal ‘’de engelenmaker’’.
Verhaalanalyse
Thema
He thema gaat over goed en kwaad. Zo zei mevrouw Maenhout ook al eerder in het boek dat ze soms nog zo jong wilde zijn als kinderen omdat zij nog het goede en het kwade kunnen onderscheiden.
Motieven
Klonen. Zo gaat het hele verhaal eigenlijk over klonen en dit komt ook steeds weer terug in het verhaal, soms met dieren, soms met mensen.
Godsdienst. Godsdienst komt vaak terug in dit verhaal en zo krijg je te lezen dat iedereen zijn eigen mening hierover heeft.
Roddelen. In het boek lees je veel over roddelen. Zo is het café bijvoorbeeld de roddel plaats en wordt er verder overal in het dorp geroddeld.
Perspectief
Het verhaal wordt vanuit de alwetende-verteller verteld. Hij kent de gedachte en gevoelens van alle personages.
De personages
Victor Hoppe. Dit is de hoofdpersoon. Hij is de dokter van het dorp. Hij toont weinig emoties, dit komt doordat hij het syndroom van Asperger heeft. Hij is gefascineerd door klonen.
Michaël, Rafaël en Gabriël. Dit zijn de zonen van dokter Hoppe. Zij zijn gekloond.
Frau Maenhout. Zij is vroeger lerares geweest en is de oppas van de kinderen. Zij probeert erachter te komen wat de dokter allemaal met de kinderen doet.
Zuster Marthe. Zij is de enige die in het gesticht geloofde dat Victor niet debiel was en ging hem les geven.
Rex Cremer. Dit is stafarts van de universiteit en weet precies wat er gebeurt met de klonen. Hij raakt hier uiteindelijk in verstrikt.
Tijd
Er worden veel tijden in het verhaal genoemd dus de tijd is wel duidelijk. Het boek bestaat uit drie delen, deel 1 en 3 zijn chronologisch verteld en deel 2 bestaat uit flashbacks. Het verhaal speelt zich af van 4 juni 1945 tot en met 21 mei 1989
Chronologie
Zoals ik al zei worden deel 1 en 3 chronologisch verteld en deel 2 bestaat uit flashbacks van dokter Hoppe.
Einde
Het is een gesloten einde want de hoofdpersonages zijn dood en je vraagt jezelf verder niks meer af over het boek.
Bron: http://www.scholieren.com/boek/7906/de-engelenmaker/zekerwetengoed
Mening
Ik vond het boek schokkend en boeiend omdat er dingen in gebeuren die je totaal niet verwacht. Tijdens het lezen van het boek zat ik helemaal in het verhaal en als ik stopte met lezen wilde ik het liefst meteen weer verder lezen. Bijvoorbeeld: de mensen in het dorp zijn in het begin heel negatief over dokter Hoppe. Maar na dat hij een langere tijd in het dorp is en mensen heeft geholpen verandert de mening van de dorpelingen. Zelf zo erg dat frau Maenhout niet naar de politie durft te gaan omdat de dorpelingen toch meneer Hoppe zullen geloven. Ook had ik nooit kunnen bedenken dat de kinderen gekloond zouden zijn toen ik het boek ging lezen, toen ik eenmaal verder kwam in het boek verwachte ik het wel. De dokter lijkt in begin een goede normale man, maar nadat je te weten komt wat hij met de kinderen doet verandert je mening over de dokter. Dat de dokter de kinderen aan het eind van het boek liet verwaarlozen veranderde de mening van mij helemaal. Hij zag de kinderen dus echt als experiment dat uiteindelijk toch mislukt was. Het einde is ook erg apart omdat ik nooit had verwacht dat de dokter hetzelfde zou eindigen als jezus.
Boek 4
De ijsmakers
Samenvatting
In deze psychologische roman draait het om de Italiaanse familie Talamini zoals er zo veel hebben gewerkt in Europa. In de drukke zomermaanden buffelt zo'n familie in een ijssalon in een stad ergens in Europa en in de vier wintermaanden keren ze terug naar hun dorpje in de bergen, Venas di Cadore. Daar komen ze bij van de lange dagen ( soms 16 uur per dag) en daar hebben ze tijd om te herstellen, te trouwen en om kinderen te maken. Alles draait om de familie Talamini uit Venas di Cadore (het Italiaanse dal waar de meeste ijsmakers vandaan komen). Hoofdpersoon en ik-verteller is Giovanni Talamini. Samen met zijn broer Luca zijn ze volgens de traditie van zijn familie voorbestemd om ijssalon Venezia in Rotterdam van hun vader over te nemen.
Giovanni neemt ook de taak op zich om als historicus de geschiedenis van de uitvinding van het ijs te vertellen. Ook vertelt hij het verhaal van zijn overgrootvader Guiseppe Talamini die heel verliefd was op zijn buurmeisje, maar als ze heel mooi uitgroeit tot een volwassen vrouw en een kind van hem verlangt, durft hij die gebondenheid niet aan en hij neemt twee jaar de benen naar Amerika. In het laatste hoofdstuk komt hij terug en schenkt hij haar alsnog een kind.
Een vaste klant van de ijssalon, Richard Heiman, de directeur van het World Poetry Festival, weet echter als hij op het terras van de ijssalon zit, bij Giovanni de liefde voor poëzie te doen ontwaken door hem een aantal regels van de Engelse dichter Shelley voor te dragen. Die weet dan wat hij wil en gaat bij een uitgeverij werken om poëzie uit te geven. De eens zo hechte band tussen de broers Luca en Giovanni schrompelt ineen. Luca doet namelijk uit plichtsbesef wat er van hem door zijn vader verlangd wordt, net als zijn vader dat vóór hem deed. Dag in dag uit is hij ijverig aan de slag in de kleine keuken, op zoek naar nieuwe, betoverende soorten ijs.
Giovanni volgt zijn passie, net als zijn overgrootvader eens deed toen hij in de negentiende eeuw ijs ging maken en daarvoor het ijs van de bergen zelf ging halen, maar later als avonturier toch naar Amerika ging. Ook Giovanni gaat zijn eigen weg.
Luca is uiteindelijk getrouwd met het mooie Italiaanse meisje Sophie op wie de beide broers in het bergdorpje zo verliefd waren. Giovanni had haar enigszins "laf" aan Luca gelaten. Hij is getuige van het huwelijk en ziet hoe de mooie Sophie zich de blaren werkt in de Rotterdamse ijssalon. Na drie jaar lijkt ze niet meer vrolijk te krijgen en Luca(die eerst nauwelijks met zijn broer spreekt vanwege het verraad dat hij voelt) vraagt iets heel bijzonders aan Giovanni: "Wil jij Sophie zwanger maken, want ik ben zelf onvruchtbaar." Sophie wil dolgraag kinderen en Giovanni stemt erin toe; dat is overigens geen straf want Sophie is een prachtige vrouw met heerlijke borsten. Bovendien heeft ze zich lekker opgetut als hij met haar een kind maakt, terwijl zijn broer Luca een nieuwe ijssmaak (de eerste met alcohol) uitprobeert. Giovanni is dan ongeveer dertig jaar en negen maanden later (dat is knap na één keer seks) bevalt Sophie van een zoon die ze naar de overgrootvader van Giovanni noemt, Guiseppe.
Giovanni is erg trots op zijn biologische zoon en hij trekt in Italië best veel met hem op: ze beklimmen als vader en zoon een berg. Deze jonge Guiseppe heeft de genen van zijn betovergrootvader Guiseppe en van zijn vader Giovanni:
- hij wil helemaal niet in de ijssalon werken
- hij wil liever op straat voetballen, waarin hij goed is
- hij houdt ook van poëzie
- hij wil het liefst de wijde wereld in net als zijn vader.
Op zijn zeventiende doet hij dat dan ook: hij gaat weg bij zijn ouders en gaat naar Mexico. Zijn moeder kan dat psychisch niet aan, wordt depressief en komt haar bed niet uit. Giovanni gaat haar een keer opzoeken. Als hij de deur opent, schrikt hij. Er wordt niet aan de lezer verteld wat hij ziet. (is ze dood? Ligt ze naakt op hem te wachten?) Het is gissen voor de lezer.
In het laatste hoofdstuk wordt nog eens verteld over Guiseppe Talamini die naar Amerika ging.
Personages
Giovanni Talamini
Op het moment van vertellen is Giovanni eind veertig. Hij vertelt over zijn familie en over zijn eigen passie van literatuur. Hij is niet meegegaan in de traditie van zijn familie, maar heeft het avontuur gezocht. Hij kiest voor de literatuur/poëzie in zijn leven en niet voor de ijssalon. Hij heeft vroeger ook de beslissing genomen om niet te kiezen voor Sophia en dit mooie meisje aan zijn broer over te laten. Toch mag hij één keer echt van haar genieten als hij zijn broer helpt met haar zwanger te maken. Giovanni is niet een man die zich wil binden: hij zwerft de hele wereld over: hij kan genoeg vrouwen krijgen, maar hij houdt het bij los-vaste relaties. Hij heeft maar één liefde, zoals het hoort, vindt de dichter Shelly: dat is poëzie.
Luca Talamini
Luca offert zich op om de ijssalon van zijn vader over te nemen. Iemand moet het toch doen, maar hij voelt het als een teken van verraad van zijn broer tegen wie hij een tijdje niet meer praat. Het is best een vernedering voor hem, wanneer hij aan Giovanni moet vragen zijn vrouw zwanger te maken. Ook heeft hij jaloerse gevoelens als hij ziet hoe zijn broer met zijn zoon Guiseppe omgaat. Het is een natuurlijke bloedband. Hij baalt ervan dat zijn stiefzoon in de voetsporen van zijn biologische vader stapt en uiteindelijk naar Mexico vertrekt..
Beppi Talamini
Op zijn 80e wordt Beppi nog verliefd op de Duitse kogelsingeraarster Heidi. Hij smeedt een hart voor haar. Het is de compensatie voor zijn leven waarin hij in de familietraditie 57 jaar gesloofd heeft in de ijssalon. Hij kan het ook niet hebben dat zijn zoon Giovanni voor het luie leven kiest. Hij was zelf het liefst uitvinder geworden en wat zijn ogen zien, kunnen zijn handen maken. Zijn vrouw waardeert zijn hobby allerminst.
Sophie Talamini
Sophie is het buurmeisje van Luca en Giovanni. Het heeft er alle schijn van dat ze liever met Giovanni was getrouwd dan met Luca. Dat zou je kunnen opmaken uit de blik waarmee ze tijdens haar bruiloft naar de oudere broer van Luca kijkt. ze vindt het zeker geen straf om met hem een kind te maken. maar als haar zoon Guiseppe haar verlaat om ook een avontuurlijke leven te leiden, wordt ze depressief en komt ze haar bed niet uit. De verteller laat in het midden wat er met haar gebeurt. Sophie kun je in een spiegeling ook vergelijken met het buurmeisje van de oude Guiseppe uit de negentiende eeuw. Ook zij wilde graag een kind.
Thematiek
Zin van het bestaan / zin van het leven
In mega-opzicht gaat het verhaal natuurlijk over wat je als mens van belang vindt in je leven. Is dat hard werken in een ijssalon, is dat je leven wijden aan de poëzie of is het jezelf geven aan de man/vrouw op wie je echt verliefd raakt en met wie je je leven wilt delen en kinderen wilt hebben? (vgl. Guiseppe en Maria Grazia en Sophia en Givanni) Alle facetten van de zin van het bestaan: leven in vrijheid met wat je leuk vindt of hard werken in een ijssalon, omdat de traditie dat vraagt, komen in het verhaal aan bod. Die worden alle in de motieven die hierachter staan uitgewerkt. Vader Beppi heeft met tegenzin 57 jaar in de ijssalon gewerkt: hij was liever uitvinder geworden. Hij verzamelt allerlei spulletjes en is op zijn plaats in zijn kelder als hij niet meer naar Nederland hoeft.
Motieven
Liefde
In de roman staan drie soorten liefde centraal: - de normale liefde tussen man en vrouw, gesymboliseerd in de relatie tussen Guiseppe en Maria Grazia. Maar ook uitgewerkt in de relatie tussen Sophia en Luca, maar ook tussen Sophia en de verteller. Hij heeft haar aan zijn broer gegund, maar krijgt haar toch nog een keer heerlijk in en huwelijksbed om een kind te verwekken. - de liefde van de Italiaanse familie voor het maken van ijs. Dat spettert van de bladzijden. Van werkelijk alles kun je ijs maken. - de liefde voor de literatuur en de poëzie. Giovanni wordt getroffen door de lyriek van o.a. Shelley. Hij kiest daarna bewust voor de poëzie en wordt directeur van het World Poetry Festival. Hij reist overal dichter en hun producten na over de wereld.
Vader-zoonrelatie
Er zijn enkele bijzondere vader-zoonrelaties in de roman. Vader Beppi heeft zijn leven lang in de ijssalon gewerkt en kan het niet goed hebben dat zijn zoon Giovanni kiest voor de literatuur. Herhaaldelijk maakt hij daar nare opmerkingen over. Zijn andere zoon werkt wel jaren in de salon en heeft daarom een streepje voor. Die Luca is onvruchtbaar en daarom moet hij zijn broer vragen een kind bij Sophia te maken. Hij is dus wel de "stiefvader"maar niet de biologische vader zoals Giovanni dat is. De laatste heeft wel een bijzondere band met zijn zoon/neef Guiseppe: in Italië bezoekt hij een berg , iets wat je normaal gesproken met je vader zou doen. Hij voelt ook goed aan dat Guiseppe niet in de salon wil werken en ook voor een leven met poëzie of vrijheid (Mexico) kiest.
Relatie tussen broers
Luca en Giovanni konden vroeger erg goed met elkaar opschieten, maar als Giovanni voor de poëzie kiest en de consequentie daarvan is dat Luca in de ijssalon moet werken, levert dat problemen op. In de ogen van Luca is Giovanni een flierenfuiter, terwijl hij zich zelf als een gevangene van zijn familietraditie beschouwt. Dat neemt hij zijn broer kwalijk. Toch vraagt hij hem met zijn vrouw naar bed te gaan, omdat die graag een kind wil.
Verlangen naar vrijheid / vrijheidsdrang
In de familie zijn er mannen die voor de vrijheid kiezen en niet voor de traditie van het ijsmakersbestaan. Dat is in de eerste plaats Guiseppe Talamini, de overgrootvader van Giovanni die in de negentiende eeuw naar Amerika vertrekt en zijn meisje Maria achterlaat. Giovanni is de tweede in de traditie die voor de literatuur en de poézie kiest en de hele wereld over gaat, terwijl zijn vader en broer altijd maar in de ijssalon werken. Ook zijn eigen zoon Guiseppe heeft die genen gekregen, want hij gaat op 17-jarige leeftijd naar Mexico en hij verdomt het om zich af te beulen in de ijssalon. Drie mannen die dus kiezen voor vrijheid.
Heden en verleden
In de roman staat ook de historie van het ijs maken centraal. Met liefde wordt gesproken over de manier waarop men vroeger in Italië allerlei soorten ijs maakte. De verteller besteedt uitgebreid aandacht aan de overgrootvader Guiseppe Talamini die aan het begin van de ijstraditie staat. In het laatste hoofdstuk wordt nog een keer verteld dat hij naar Amerika is vertrokken maar ook teruggekeerd is naar zijn jeugdliefde Maria Grazia.
Overspel
Omdat Sophia zou graag een kind wil en Luca onvruchtbaar zaad heeft, moet Giovanni met haar naar bed om een kind te maken. Maar het blijft natuurlijk een vorm van overspel.
Structuur & perspectief
Het boekt telt zestien hoofdstukken die allemaal een fraaie titel hebben die af en toe tot nadenken stemt. Vaak wordt de titel letterlijk in de rest van het hoofdstuk uitgewerkt. Ze maken deel uit van de spanning die in de roman wordt uitgeroepen.
Het verhaal wordt achteraf verteld door een ik-verteller, de bijna vijftigjarige Giovanni Talamini, die in tegenstelling tot wat zijn familie wil, geen ijsmaker wil worden. Hij vertelt in de o.t.t. maar ook in de o.v.t wanneer hij de historie van zijn familie (bijv. zijn overgrootvader Guiseppe) vertelt. Ook wisselt hij de chronologische volgorde van heden en verleden af. Het verhaal begint o.a. met de constatering dat zijn 80-jarige vader verliefd wordt op een Duitse kogelslingeraarster tijdens de Olympische Spelen van Londen 2012 (het verhaalheden) maar het laatste hoofdstuk gaat weer helemaal terug naar de geschiedenis van zijn overgrootvader. Het verhaal komt daarom wat minder snel op gang, maar na een kleine 100 pagina's komt er veel vaart in de vertelling.
Er zijn veel anekdotes in het verhaal over ijsmakers en er zijn ook veel uitweidingen over moderne dichters, soms heel onbekende. Die maken het verhaal overigens iets minder sterk.
Decor (ruimte en tijd)
Het decor van de roman wordt voor een groot deel bepaald door de jaargetijden. In de late herfst en de winter vertrekken de ijsmakers vanuit Nederland naar hun Italiaanse bergdorpje Venas di Cadore. Dat is 's winters een slaapstadje.
In de lente vertrekt de familie Talamini naar Rotterdam om daar in de ijssalon Italiaanse Venezia (trouwens, een beroemde echt bestaande ijssalon in Rotterdam) hun geld te verdienen. De keuken van de ijssalon (die erg klein is) is eigenlijk een belangenruimte, omdat Luca zich daar als een gevangene van de familietraditie beschouwt.
De verteller doet daaraan niet mee en maakt zijn werkterritorium veel groter: hij reist de hele wereld over, heeft one-night- stands met aantrekkelijke en ontmoet veel beroemde en minder bekende dichters. Voor hem is de wereld de belangenruimte: het symbool van zijn verlangen naar vrijheid.
De tijd is veel moeilijker te bepalen. Het verhaalheden is begrensd door de Olympische Spelen van Londen (2012) als Beppi verliefd wordt op een Duitse atlete. Daarna wordt Sophia depressief als haar zoon Guiseppe naar Mexico vertrekt. Die is zeventien jaar. Dat kan de zomer van 2013 zijn. Op dat moment is Giovanni achter in de veertig : bijv. 48 jaar. Dat houdt in dat hij in 1965 geboren zou kunnen zijn. Hij verwekt zijn zoon als hij dertig jaar is. Dat moet dus ongeveer 1995 zijn.
Maar het verleden in het verhaal neemt ook een belangrijke plaats in, als Giovanni vertelt over zijn overgrootvader die in de 19e eeuw al naar Amerika vertrekt als de liefde van zijn jeugdvriendin Maria Grazia hem te verstikkend wordt. Ze wil een kind van hem en o.a. daarom vlucht hij weg: hij wil zich nog niet binden: hij is een avonturier. In de titel van het tweede hoofdstuk staat dat zijn overgrootvader het ijs in 1881 ontdekte.
Vader Beppi benadrukt dat hij 57 jaar in de ijssalon heeft gewekt en op zijn 74e is hij gestopt met werken. Hij was dus ook zeventien toen hij de ijssalon overnam en dat is dus eind jaren veertig. Zo zijn er diverse tijdlagen in de roman te construeren, maar veel exacte data geeft de verteller niet prijs.
Slotzin
Hij was niet meer bang en sprak de taal van de liefde. Hij gaf haar een baby. De vader van mijn vader, mijn opa. En zo bleef de ijsmachine draaien.
Bronvermelding
https://www.scholieren.com/boek/12967/de-ijsmakers/zekerwetengoed
Door Kees van der Pol
Toegevoegd op 18 januari 2015.
Informatie over de schrijver.
Biografie
Van der Kwast debuteerde in 2005 met de roman Soms zijn dingen mooier als er mensen klappen. Van der Kwast was ook verantwoordelijk voor de verhalenbundel Man zoekt vrouw om hem gelukkig te maken (2003), die hij onder het pseudoniem Yusef el Halal publiceerde met een groep collega-schrijvers (waaronder Steven Verhelst, Ronald Giphart, Ingmar Heytze en Jacob van Duijn). Zijn tweede volledige roman, Stand-in, verscheen in 2007. Het boek werd destijds echter gepresenteerd als geschreven door de acteur Sieger Sloot. Een jaar later meldde Van der Kwast dat hij de auteur was.[1] Hij had de roman opzettelijk geschreven in de stijl van Arnon Grunberg in de hoop hiermee de indruk te wekken dat het om een nieuw pseudoniem van deze auteur ging. De hoofdpersoon, een man van twaalf ambachten en dertien ongelukken, treedt op als stand-in voor schrijvers die uit de schijnwerpers willen blijven.
Van der Kwast was enige tijd hoofdredacteur van het literaire tijdschrift Passionate en organiseert de literaire evenementen Nur Literatur en Gooi een tomaat naar een schrijver en een roos naar de zangeres. Daarnaast presenteert hij elke maand De Unie Late Night in Rotterdam. Hij woont en werkt beurtelings in Nederland en Italië.[bron?]
In het najaar van 2010 was Van der Kwast met de roman Mama Tandoori genomineerd voor de NS publieksprijs. Op 23 september 2010 verkondigde hij bovendien de auteur te zijn van de eveneens genomineerde thriller Cruise, onder het pseudoniem Suzanne Vermeer. Dit werd vrijwel onmiddellijk daarna weersproken door de uitgever van Vermeer. Van der Kwast zelf gaf de leugen ook toe op 29 september in het radioprogramma Met het Oog op Morgen. Maar daar bleef het niet bij. Op 5 oktober beloofde hij voor iedere stem op zijn boek (via Twitter kenbaar gemaakt), 100 roepies (1,60 euro[bron?]) te doneren aan de Stichting Onderwijs voor India. Het leverde hem felle kritiek op, onder andere van schrijfster Franca Treur. De NS-publieksprijs 2010 werd uiteindelijk toegekend aan Simone van der Vlugt.
Van der Kwast schreef van februari 2011 tot en met juni 2012 satirische columns voor de website van NRC Handelsblad waarin hij zogenaamd een kopje espresso dronk met personen uit het nieuws, zoals leider Moammar Gaddafi, politicus Geert Wilders en koningin Beatrix.[2]
In mei 2012 verscheen zijn vijfde boek Giovanna's navel, bestaande uit een novelle en vier korte verhalen, bij uitgeverij De Bezige Bij.[3][4] In 2016 won hij de Dioraphte Jongerenliteratuur Prijs. [
Bron: https://nl.wikipedia.org/wiki/Ernest_van_der_Kwast
Ernest van der Kwast is geboren in India, maar verhuisde toen hij 1 jaar was naar Nederland.
In 1999 debuteerde hij met een kort verhaal in literair tijdschrift Passionate. Later was hij enige tijd hoofdredacteur van dit tijdschrift. Onder het pseudoniem Yusef el Halal schreef hij samen met Steven Verhelst een verhaal voor de schrijfwedstrijd Write Now!. Dit verhaal, ´Man zoekt vrouw om hem gelukkig te maken´ won de wedstrijd. Onder dezelfde titel en hetzelfde pseudoniem verscheen in 2004 een verhalenbundel met bijdragen van zes schrijvers waaronder Ronald Giphart.
Een jaar later verschijnt zijn eerste roman Soms zijn dingen mooier als er mensen klappen.
Met de roman Mama Tandoori (2010) breekt Van der Kwast door bij het grote publiek. Het is het hilarische verhaal over zijn Indiase moeder. Maar achter de humor gaat ook tragiek schuil, onder meer over het niet kunnen wortelen in een nieuw land en over gemiste kansen.
Het boek werd genomineerd voor de BNG Nieuwe Literatuurprijs, een prijs voor jonge, nog niet doorgebroken auteurs. Van der Kwast weigerde deze nominatie, omdat hij vond zelf dat hij niet aan alle criteria van de prijs voldeed. Het boek won de Publieksprijs van de Dioraphte Jongerenliteratuur Prijs.
Zijn twee volgende boeken spelen zich af in Italie, het land waar de schrijver de grootste tijd van het jaar woont. De ijsmakers (2015) gaat over vier generaties van de ijsmakersfamilie Talamini.
Bron: https://www.leesplein.nl/jongerenliteratuurplein/auteurs-en-illustratoren/ernest-van-der-kwast/8341
Verantwoording
Ik ben dit boek gaan lezen, omdat mijn tante had gezegd dat dit een leuk boek was. Ik kon kiezen uit 4 keuzes en heb dan op advies van mevrouw Musters dit boek gekozen.
Mijn mening
Ik vond dat de eerste pagina’s moeilijk waren en kwam er bijna niet doorheen. Hoe verder je in het boek komt word het steeds leuker, maar in het hoofdstuk over de geschiedenis van ijs maken wou ik bijna stoppen met het boek. Ik ben toch blijven lezen en ben blij dat ik dit heb gedaan, want nu blijkt het toch een leuk boek te zijn. Het boek is humoristisch en dat maakt het leuk. Ik vind dat Ernest van der Kwast wel een moeilijke manier van schrijven heeft.
Overige opdrachten
leesverslag Tweestrijd.docx
