Meervoud

De meeste zelfstandige naamwoorden hebben een enkelvoud en een meervoud. Het meervoud krijgt vaak -en erachter:

• het paard - de paarden;
• de riem - de riemen.

Bij lange klinkers (aa, ee, oo, uu) valt soms één klinker weg:

• de aap - de apen;
• het raam - de ramen.

Bij korte klinkers (a, e, o, u, i) heeft komt er vaak een medeklinker bij:

• de klok - de klokken;
• de pil - de pillen.

Als het woord eindigt op -ik / -es / -it / -et en de klemtoon ligt niet op de laatste lettergreep,
komt er geen medeklinker bij:

• de monnik - de monniken;
• de dreumes - de dreumesen;
• het lemmet - de lemmeten;
• de kievit - de kieviten.

Eindigt het enkelvoud op een s of een f, dan wordt de s vaak een z en de f vaak een v:

• de baas - de bazen;
• de grens - de grenzen;
• de brief - de brieven;
• het lijf - de lijven.
  • Uitzonderingen:
• de paus - de pausen;
• de kous - de kousen;
• de mens - de mensen;
• de fotograaf - de fotografen;
• de triomf - de triomfen.

Op de volgende pagina lees je meer regels over het meervoud.