Verwijswoorden

Verwijswoorden zijn woorden die verwijzen naar eerder (of heel soms later) genoemde woorden. De woorden waarnaar verwezen wordt, noem je antecedenten.

Voorbeelden van verwijswoorden die verwijzen naar personen zijn: 'hij', 'zij', 'ze', 'hem', 'haar' en 'zijn'.

Voorbeelden:

• Dit lokaal is van meneer De Rooij. Hij is pauze aan het houden.
• Marieke houdt van lezen. Haar boekenkast staat vol met boeken.
• Daar loopt Joost. Ik krijg van hem nog vijf euro.
• De taxichauffeur is erg zuinig op zijn auto.
• Oma vertelt haar kleinkinderen graag over vroeger.

De verwijswoorden 'zijn' en 'haar' kunnen ook verwijzen naar andere zelfstandige naamwoorden. 'Zijn' verwijst naar mannelijke woorden en 'haar' naar vrouwelijke woorden.

Voorbeelden:

• De jeugdvereniging (v) heeft veel te danken aan haar leden.
• De gemeenteraad (m) neemt zijn verantwoordelijkheid.

In het woordenboek staat bij zelfstandige naamwoorden die alleen mannelijk zijn een (m), bij woorden die alleen vrouwelijk zijn een (v). Staat er niets achter dan is het woord zowel mannelijk als vrouwelijk.

Andere verwijswoorden zijn: die, dat, deze, dit, wat, wie.

Voorbeelden:

• Waar is mijn fiets (m)? Die staat buiten.
• Aardrijkskunde is het vak dat ik het moeilijkste vind.
• Paul is met drie onvoldoendes overgegaan, wat ik nooit verwacht had.
• De jongen met wie zij zit te kletsen.
• Het hoogste wat ik kan bereiken, is een derde plaats.
• Op alles wat ik doe, heeft hij commentaar.