Eilandgasten

 

 

 

 

 

 

Recensie

Karlijn Megens                                                                                    Vonne van der meer
H5C                                                                                                         Eilandgasten

“Soms zou ik willen dat mijn armen de muren waren, mijn ogen de ramen.”

Het boek gaat in het kort over de belevenissen van verschillende gasten in het huisje Duinroos. Centraal in dit verhaal staat het vrouwtje dat dit huis schoonmaakt. Tijdens een vakantie volgen verschillende bewoners elkaar op zoals: Een stel jonge ouders dat komt met een poging hun huwelijk te redden; Een twintigjarig meisje dat ontdekt dat ze zwanger is en samen is met iemand die net abortus heeft gepleegd; Een veertig jarige man die op zijn werk wordt ingehaald door een jongere, energiekere collega; Drie studenten die twijfelen wie voor wie bestemd is; Een vrouw met een ernstige ziekte. Geen van allen kennen elkaar maar doordat ze allemaal hun vakantie in hetzelfde huis hebben besteed komen ze met elkaar in aanraking. Zonder dat ze het zelf merken hebben ze invloed in elkaar leven en vormen ze met z’n allen een geheel. De Schoonmaakster van dit huis ziet alles van een afstand komen en gaan, en houdt zo dus iedere bewoner een beetje in de gaten.

IK vind dit een heel bijzonder boek. Ten eerste doordat dit boek een heel aparte vorm van perspectief heeft. Iets wat ik nog niet eerder ben tegengekomen in voorgaande gelezen boeken. Door deze keuze om het perspectief op een andere manier te brengen creëert de schrijfster spanning en nieuwsgierigheid bij de lezer, je voelt je als lezer veel meer betrokken bij de verhaalfiguren dat je hun problemen en dilemma’s vaak helemaal meebeleeft.

Ook de opbouw was heel bijzonder in dit boek. Omdat in het eerste gedeelte van het boek je kennismaakt met het huis door de ogen van de schoonmaakster, waardoor je een specifiek en afstandelijk beeld krijgt van het huis. Dan kom je te weten hoe de bewoners in het huis wonen en wat zij daar allemaal beleven. Ondanks dat er in elk hoofdstuk verschillende bewoners in het huis komen te wonen met elk een ander vreselijk/bijzonder probleem of dilemma blijft het toch een heel verhaal en loopt het allemaal heel natuurlijk in elkaar over. Dat komt o.a. ook doordat er steeds voorwerpen bij iedere bewoner weer terugkomen. Zoals dat ze allemaal in het zelfde huis voor een tijdje hebben gewoond, maar bijvoorbeeld hebben ze ook allemaal iets in het gastenboek geschreven en die van elkaar ook gelezen. Terwijl sommige het gastenboek bijhielden alsof het hun dagboek was en hun er daardoor van alles in zetten. Doordat de andere bewoners dit kunnen lezen, zijn ze toch een soort van verbonden met elkaar, ondanks dat ze elkaar ontmoet hebben en kennen.

Naast dat de verhalen van de verschillende bewoners heel goed in elkaar passen, vind ik de verhalen zelf ook heel bijzonder. Want de situaties waar sommige bewoners inzitten kunnen zo in het dagelijkse leven ook voorkomen, terwijl je dan niet zo stil staat bij de gevolgen van die situatie of hoe ernstig het voor die persoon wel daadwerkelijk is. In dit boek word erg duidelijk gemaakt dat zelfs een situatie die regelmatig voorkomt toch meer pijn kan doen als een mens dan je denkt. Na het lezen van dit boek ben ik ook meer stil gaan staan bij de mensen die in zo’n vreselijke situatie zitten, waardoor ze niet optimaal van het leven kunnen genieten. Zo heb ik ook meer respect gekregen voor sommige mensen.

Kortom vind ik dit echt een top boek. Ten eerste omdat het een heel mooi perspectief heeft, waardoor je alles heel mooi beleefd en het gevoel hebt alsof jij dat zelf ook allelmaal het meegemaakt en dat je dat personage helemaal begrijpt. Daarnaast vind ik het erg bijzonder hoe Vonne van der meer verschillende problemen en dilemma’s van de bewoners zo op elkaar heeft weten aan te sluiten dat het toch een verhaal is geworden in plaats van zes kleine verhalen. Ook vind ik dit boek een typisch literair boek, omdat het je erg aan het denken zet over bepaalde situaties in het dagelijkse leven, en dat je voor die ‘simpele’ situaties meer respect hebt gekregen voor de personen die zich daarin verkeren