Zo’n klein woordje met zoveel impact
Waar je ook loopt, op een festival, op straat, in de winkel, overal is dit woordje te horen. Een paar letters met zoveel inhoud, een woord dat zo roekeloos gebruik wordt.
Waarom?
“Ja dat was echt * mooi, man!” Ik draai me om en kijk de jongen met een verbaasde blik aan. Ik loop verder en kom iemand tegen die het zo te zien niet naar z’n zin heeft op dit festival: “Wat een * festival is dit toch.” Terwijl ik afkeurend weg kijk, kotst hij de halve berm vol. Beide personen vinden het nodig om bij het van hun mening, een ziekte als bijvoeglijk naamwoord te gebruiken, namelijk “kanker”. Maar waarom?
Redenen
“Het rolt zo lekker over de mond!” en “Het is zo’n fijn woord om te zeggen.” Dit is slechts een klein aantal voorbeelden van redenen die worden gegeven voor het volstrekt onlogisch schelden met kanker. In andere landen durven ze er niet eens over na te denken om met kanker te schelden. En jij, meneer die staande is gehouden omdat je 30 kilometer te hard reed met voor jou allemaal logische redenen, presteert het om 25 keer in een minuut het woord kanker te gebruiken. Frustraties. Onmacht. Boosheid. Het zijn allemaal redenen die mensen aanzetten om hier gebruik te maken van een volkomen onlogisch scheldwoord.
Niet stoer
Steeds vaker filmpjes vol van het woord kanker, veel mensen gebruiken het woord als uitlaatklep en het is te zien in graffiti op muren. Schelden met kanker, waarom doen mensen dat? Ik snap het echt niet. Als iemand tegen mij praat en het woord “kanker” verwerkt in zijn ondoordachte zinnen, is het voor mij snel klaar. Stoere jongen, of stoere meid, denk ik dan. Ik wens diegene geen kanker toe, maar dagelijks sterven er nog steeds 110 mensen aan kanker in Nederland. En dan heb ik het nog niet eens over het feit dat één op de drie personen te maken krijgt met deze vreselijke ziekte.
Gesprekspartner
Weten mensen die het nodig vinden kanker als scheldwoord te gebruiken, hoeveel nare herinneringen het ophaalt bij zoveel mensen? Dat denk ik niet. Voor de kortzichtige taalgebruiker is het alleen een bijvoeglijk naamwoord, voor een ander is het misschien de ziekte waar hij zijn moeder aan is verloren. Zonder blikken of blozen roep jij kanker als je je teen stoot, loop je verder en ben je het alweer vergeten. Echter, jouw gesprekspartner van net loopt nog een paar minuten met de gedachte aan deze rotziekte in zijn hoofd. ‘Mama, ik mis je.’
Duizend woorden
Een woordje, overal te horen, maar zo volkomen onnuttig en onnodig. Eén foto kan meer zeggen dan duizend woorden, maar één keer schelden met kanker kan ook meer impact hebben dan duizend andere woorden. Schelden met kanker is niet oké.
Uit: www.spitsnieuws.nl/columns