Boek 4

Komt een vrouw bij de dokter, Kluun

Opdracht van LezenVoorDeLijst

 

Hieronder staan zes meningen van scholieren die Komt een vrouw bij de dokter hebben gelezen. Noteer bij elke uitspraak of je het er wel of niet mee eens bent en licht je mening toe met een argument of een voorbeeld uit het boek.

  1. Vanaf het begin tot het eind van het boek heb ik me in Stijn kunnen verplaatsen. Zolang Carmen niks van zijn 'foute' gedrag afwist, vond ik dat hij het wel kon maken, want Stijn is een heel goede echtgenoot. In tegenstelling tot andere partners van kankerpatiënten, steunt Stijn zijn vrouw bij alles. En dat Stijn zichzelf daar af en toe iets voor terug wil geven, snap ik dan best. ​Ik ben het hier niet mee eens. Ik snap dat het voor Stijn natuurlijk ook erg lastig is, zijn vrouw heeft kanker. Maar dit betekent niet dat hij met andere vrouwen naar bed mag. Hij mag haar misschien wel steunen, maar dat praat niks goed voor zijn gedrag. Als hij haar volledig had willen steunen had hij dat niet mogen doen.
  2. Wat ik erg leuk vind zijn de songteksten die boven de hoofdstukken staan geschreven. Hiermee geeft Kluun het boek een extra emotionele lading. De onbeschreven gevoelens die je hebt, worden met een songtekst verwoord. Hier ben ik het wel mee eens. Muziek is altijd een grote uitlaatklep voor veel mensen. Songteksten en melodieen kunnen iemands gevoelens perfect omzetten in woorden. Dat dit toegevoegd wordt aan het boek maakt het special en eigen.
  3. Nadat ik het boek gelezen had voelde ik me heel leeg en best wel verdrietig. Kluun krijgt het voor elkaar alle gevoelens die hij, zijn vrouw Carmen en alle andere personages voelen op jou over te brengen. En dan zo realistisch dat alles wat er in het boek gebeurt je echt raakt. Dit had ik ook best wel erg. Hij verwoorde alle dingen erg mooi, dit tot gevolg dat het ergens wel pijnlijk is. Dit raakt je natuurlijk extra hard. Het is altijd een kunst om je lezers mee te trekken in het verhaal, alsof ze een deel van het verhaal zijn. Dit is Kluun goed gelukt.
  4. Het feit dat de auteur ook zijn vrouw heeft verloren aan kanker, en zo dus in dezelfde situatie zat, maakt voor mij dat ik een enorme bewondering heb voor hem, omdat je toch ook maar sterk in je schoenen moet staat, om dit zo op te schrijven. Ik kan me niet voorstellen hoe zwaar dit geweest moet zijn. Het is natuurlijk altijd erg goed voor het verwerkingsproces als je alles opschijft. Toch lijkt het me erg lastig om je verhaal zo met de wereld te delen. Ik vind het knap dat Kluun dit toch heeft gedaan, en hij ons zo meetrekt daarin.
  5. Mijn eerste reactie was: meer dan 300 bladzijden! Maar daar denk ik nu veel anders over. Het hadden er voor mij naderhand best 400 of 500 mogen zijn, je komt er zo doorheen. Want het boek leest makkelijk en je kunt het niet weg leggen want er gebeuren op elke bladzijden spannende en emotionele dingen. Hier ben ik het wat minder mee eens. Ookal vond ik het een goed  boek, ik denk niet dat die extra bladzijdes het speciaal hadden gemaakt. Ik denk dat het dan te langdradig was geweest, en met details die overbodig zijn. Maar of het nu 300 bladzijdes zijn of 400, ik had het toch wel gelezen.
  6. Tussendoor in het boek staan steeds kleine blokjes met daarin informatie over iets of iemand waarover in het verhaal wordt verteld. Eerst vond ik dit irritant, dan moest je steeds weer uit het verhaal afwijken om zo'n blokje te lezen, maar later vond ik het leuk hoe Kluun dit heeft opgelost, want als je deze informatie in het verhaal zelf zou geven, zou het snel langdradig worden. Kortom, Kluun heeft het boek geweldig geschreven. Ik ben het hier mee eens! Het gaf wederom een goede toevoeging. Als je ergens niet van af wist kon je er achter komen, zonder dat het het verhaal abrupt stopte. Je kunt zelf kiezen of je het wel of niet wilt lezen, dit is altijd fijn als lezer zijnde.