Ma, Hugo Borst
Recensieopdracht
Stilte.
Het boek, “Ma,” gaat over een vrouw met Alzheimer. Het boek wordt verteld door de ogen van haar zoon, Hugo. In het boek worden er allemaal verschillende gebeurtenissen verteld, die hij allemaal meegemaakt heeft met haar. Je ziet hoe de ziekte de vrouw steeds meer aantast. Je ziet hoeveel dingen ze vergeet, hoe ze steeds meer herinneringen en kennis kwijt raakt. Ook merk je dat haar zoon het moeilijk heeft, hij is ook bang dat hij het later krijgt. Hij wil niet zo lijden als zijn moeder, en neemt wat voorzorgmaatregelen. Het verhaal heeft in een aantal hoofstukken wel een beetje humor, maar precies op de goede momenten. Het is een zeer herkenbaar boek voor mensen die ook iemand kennen met Alzheimer.
"Ma zit hier nu drie weken en elke dag is het raak. Liever zou ik eventjes niet meer gaan.
‘Het is hier verschrikkelijk,’ zegt ze.
Dan zwijgt ze. Ostentatief.
Ik leg mijn hand op haar knie.
Ze wijst naar de bovenkant van haar hoofd en zegt: ‘Je kan beter mijn kop inslaan.’
‘Dan kom ik in de gevangenis, ma.’
‘Dat is waar,’ zegt ze en ze peinst en dat doe ik ook, peinzen. Peinzen over haar hunkering naar een genadeklap."
Er zijn 2 hoofdpersonen, Hugo en zijn moeder (Joke). Het is geschreven vanuit Hugo’s oogpunt, want de persoon die Hugo heet in het boek is ook de schrijver in het echt. Hij heeft het allemaal mee gemaakt. Hugo is een van Joke’s mantelzorgers. Hij bezoekt haar vaak, maar op een gegeven moment kan ze niet meer alleen blijven wonen. Joke gaat naar een verpleeghuis, maar dat betekent niet dat hij haar nu minder gaat zien. Hij denkt zelf ook vaak na over Alzheimer. Omdat meerdere mensen in zijn familie, en nu ook zijn moeder, al met Alzheimer waren geconstateerd, wil hij de ziekte voor zijn. Hij denkt na over een vuurwapen aanschaffen, zodat hij de mensen om hem heen, en hem zelf niet hoeft te laten lijden. Joke is de moeder van Hugo, ze was volgens Hugo altijd een liefdevolle moeder. Ze was slim en had beter kunnen leren, maar was toch naar de huishoudschool gegaan als kind. Nadat haar man was overleden, ging het steeds slechter met haar. Zo kwamen ze er achter dat ze Alzheimer had, en op dit moment zit ze in het verpleeghuis.
Er zijn enkele terugblikken op het verleden, maar geen grote flashbacks. Er worden tijdsprongen tussen de verschillende verhalen heen gemaakt, zodat je niet verveeld raakt en het realistisch blijft, het is tenslotte allemaal echt gebeurt. Er is geen grote spanning, omdat het verschillende verhalen bij elkaar zijn. Het verhaal vindt zich in het begin plaats bij de moeder toen ze nog zelfstandig woonde, en aan het einde in het verpleeghuis.
Hugo Borst is een 54 jarige man die veel schrijft. Hij heeft al redelijk wat boeken geschreven, en schrijft veel columns. Hij is ook groot voetbal fan en kwam op tv met “voetbal international”. Hij heeft 1 zoon en een dementerende moeder, zoals over geschreven is in het boek “Ma”. Er is niet zoveel informatie over deze schrijver te vinden als over andere schrijvers.
Ik vond het een mooi boek, waar veel dingen in naar voren kwamen. Zo kom je meer te weten over Alzheimer, en wat het doet met de mensen zelf, en de familieleden. Door de verschillende verhalen met redelijke tijdsprongen er tussen, wordt het interessant en niet saai. Ook blijft alles zo realistisch. Toen ik het boek begon te lezen had ik niet verwacht dat er allemaal verschillende kleine verhaaltjes zouden zijn, maar dat het 1 groot geheel was. Ook al was dat een verassing, het was niet storend, eerder prettig. Het boek is erg knap geschreven en er is de juiste woordkeuze gebruikt, dat maakt het ook fijn om te lezen. Het is een heftig onderwerp omdat de ziekte in je zit, je kunt het niet zien vanaf de buitenkant, en dat is wat het lastig maakt om te begrijpen. In het boek staat vooral Alzheimer en wat het met je doet erg centraal, omdat ik niet veel boeken ken met dit onderwerp vond ik het leuk om te lezen. Mijn Oma heeft ook alzheimer en alles in dit boek komt erg bekend voor. Het gevecht tegen alzheimer is zwaar, maar helaas kun je er niks tegen doen en moet je afwachten tot het einde daar komt voor de Alzheimer patiënt.