Boek 1: De kleine blonde dood - Boudewijn Büch

25-11-‘16

LEESVERSLAG BOEK 1

 

Wie zich voorstelt dat iets wat hij liefheeft, tenietgaat, zal zich bedroeven; daarentegen zal hij zich verheugen bij de gedachte dat het behouden blijft. Spinoza

De kleine blonde dood – Boudewijn Büch

 

hij stond op en begon me te slaan. Hij sloeg maar door. “hij is in Duitsland geweest, hij is in dat verdomde Duitsland geweest! Je bent mijn kind niet meer! Ik wil geen Duitse vlinders. Je gaat naar een tehuis.

 

Het eerste verhaal gaat over Boudewijn Büch (de hoofdpersoon) als hij klein is. Zijn vader heeft een trauma overgehouden aan de oorlog. Dit heeft heel veel invloed op de sfeer in het gezin. Er is vaak ruzie, de moeder van Boudewijn wordt mishandeld en alles wat met de Duitsers te maken heeft haat hij. Hierdoor heeft Boudewijn nooit een normale jeugd kunnen hebben. Ik vind dit gedeelte van het verhaal heel heftig door wat hij allemaal mee heeft gemaakt.

Het tweede deel van het verhaal gaat ook over Boudewijn, maar het speelt zich ongeveer 15 jaar later af. Boudewijn krijgt een kindje, Micky. Helaas is de relatie tussen Boudewijn en zijn vrouw Mieke niet meer zoals het was. Mieke is een alcoholist. Hierdoor hebben zij en Boudewijn vaak ruzie, waar Micky weer last van heeft.

Als Micky 5 jaar is raakt hij in coma door een gezwel in zijn hersenen. Boudewijn besluit uiteindelijk om een einde aan het leven van zijn zoontje te maken. Dit valt hem erg zwaar. Daarnaast is Boudewijn homoseksueel. Hierom verbreekt de vader van Boudewijn het contact met Boudewijn. Uiteindelijk pleegt de vader van Boudewijn zelfmoord, zonder dat Boudewijn goed afscheid heeft kunnen nemen. Aan het einde van het boek is Boudewijn helemaal alleen over. Hij heeft geen contact meer met Mieke en zijn vader en zoontje zijn allebei dood. Het 2de deel vind ik ook heel heftig en zou zelf niet zo’n dingen willen meemaken.

 

Het verhaal is een autobiografie van de schrijver althans dat wordt gezegd. Het is nooit aangetoond dat Boudewijn Büch een zoon heeft gehad. Het boek is personaal geschreven. Het is heel moeilijk te begrijpen dat een persoon zoveel extreme dingen heeft meegemaakt in zijn leven. Ondanks de twijfel of het echt een autobiografie is of niet vind ik het een heel heftig verhaal en vind ik heel erg dat iemand zo geleefd heeft.

 

Ik vond het een zielig boek door alle verschrikkelijke dingen die er gebeuren in het boek maar toch vond ik het geen leuk boek want ik hou niet zo van deze genre. Ik kreeg wel op veel plekken medelijden met vooral de vroegere Boudewijn maar er zijn ook momenten waar ik ook medelijden had met de oudere Boudewijn. Het boek vond ik op sommige plekken heel verwarrend omdat er twee verschillende verhalen door elkaar liepen. Het was voor mij ook heel moeilijk om jezelf in de hoofdpersoon te plaatsen, omdat het verhaal in het boek zich in een hele andere tijd afspeelt dan dat we nu leven. Het verhaal dat verteld wordt is heel lang en ik had niet meer het gevoel dat ik door wilde lezen. Voordat ik aan het boek was begonnen had ik een heel ander verhaal verwacht door de titel, ik had niet een heel levensverhaal verwacht. De titel trok me wel heel erg aan want ik wilde heel graag weten wat de schrijver ermee bedoelde maar ik weet het na het lezen van het boek nog niet goed , ik denk dat het te maken heeft met het zoontje.