Boek 1

JURYRAPPORT

 

De verdronkene
Geschreven door Magriet de Moor

Afbeeldingsresultaat voor de verdronkene

 

Tekstvak: Gemaakt door: Eva Dikkeboom
 Klas: H5A
 Datum: 19-10-2016
 Docent: Mevrouw van der Ven

 

Voor het beste boek van Nederland zijn natuurlijk eisen aan verbonden. Voldoet het boek perfect aan de 5 volgende eisen dan heeft dat boek gewonnen.

De 5 eisen:

Het boek moet een verrassend einde hebben:

Het boek eindigt hier dat Armande, de zus van Lidy, in een verzorgingshuis eindigt. En voert hier een gesprek met haar dode zuster. Tijdens dat gesprek blikken ze samen terug op hun levens.
Wat klinkt je stem licht en toch ook belangstellend, Lidy, alsof je wel zou willen zien hoe ik erbij zit hier.’ ‘O, nou, komt zeker omdat ik droomde dat jij en ik op zondagochtend naar de watertoren liepen. Aan de overkant van de brug lagen toen nog botanische proeftuinen, verscholen achter een muur. Vroege zon verfde de lucht daarboven parelmoerroze als de binnenkant van een zeeoor.’ ‘Dat is helemaal geen droom, dat is echt gebeurd. We waren nog kleine kinderen. Maar, kún je dan dromen terwijl je verdrinkt?’
Dit is een deel van het gesprek tussen de zussen. Je ziet dat ze echt terugblikken. En ik had niet verwacht dat Armanda in een verzorgingstehuis kwam. Daarom vind ik het een verrassend einde hebben. Wel een gesloten einde overigens, ze overlijden allebei. De een alleen wat vroeger dan de andere.

De titel moet perfect de strekking van het verhaal geven:

Hij heeft een perfecte strekking op het verhaal. Lidy Brouwer gaat naar Zeeland, maar overleeft de watersnoodramp niet en verdrinkt. Zij is dus de eerste persoon die in aanmerking komt voor de verdronkene.
‘Ze vroeg me om de persoonsgegevens van Lidy.’ ‘De persoonsgegevens van Lidy…’ begon Armanda en stokte, overweldigd ineens door de betekenis van alles om zich heen, beelden, aaneengeregen als de beelden van een rebus waarvan de oplossing dit keer geen woord was, maar iets veel ergers.
‘Diep kastanjebruin,’ antwoordde Armanda prompt. ‘lang.’ Ze dacht een ogenblik na. ‘Waarschijnlijk in een staart gebonden.’ Sjoerd knikte van akkoord.  ‘Ogen.’ ‘Emeraldgroen.’ ‘Lengte.’ ‘Eén meter vijfenzeventig.’

Hier krijg je al een beetje het gevoel dat Lidy is verdronken in Zeeland. Dat komt doordat ze om de persoonsgegevens vragen.

Je moet meteen lekker in het boek zitten:

Dat vond ik hier niet het geval. Ik haalde hier en daar de twee verhaallijnen wel eens door elkaar heen. Er zijn namelijk twee verhaallijnen, een verhaallijn dat gaat over de watersnoodramp en de andere verhaallijn ging over Armanda na de ramp. Die twee verhaallijnen worden telkens door elkaar heen gebruikt. Dat is even lastig om aan het begin van het hoofdstuk te begrijpen over welke verhaallijn het gaat. Bij de tweede verhaallijn worden ook hele grote stoppen gemaakt in de tijd.

Je moet je goed kunnen inleven in de gedachten en het doen van de personage:

Dat vind ik hier erg wisselend, want Armanda, de zus van Lidy, neemt als het ware heel het leven van Lidy over. Dat vind ik raar. Wel vind ik het aardig voor het dochtertje van Lidy, Nadja, zij heeft nu ook een moeder die erg op haar 'oude' moeder lijkt. En Armanda trouwt met de man van Lidy, Sjoerd Blaauw. Dus op de momenten dat Armanda moeder speelt voor Nadja kan ik me helemaal inleven, maar als ze met Sjoerd bezig is kan ik me dat niet helemaal voorstellen, eigenlijk pikt ze de man van haar zus af.
Als Lidy in Zeeland is, kan ik me helemaal voorstellen hoe bang ze zich misschien heeft gevoeld. Zij voelde zich niet angstig, toen werd verteld dat het water erg hoog stond en steeds hoger werd.

 

Het thema moet goed worden overgebracht op de lezer:

Het thema van dit boek is de onverwachte verwisseling van de zussen. Dat vind ik goed overgebracht op de lezers. Armanda vraagt ook of Lidy haar  plek in wil nemen als ze eigenlijk naar Zeeland moet. Ze kunnen gewoon wisselen zonder dat iemand het ziet, omdat ze zoveel op elkaar lijken. Maar dat is een wel een doordacht plannetje, want Armanda was ook verliefd op Sjoerd maar haar zus was haar voor. Ze stuurde Lidy weg in de hoop dat ze met Sjoerd de nacht door kon brengen. Jaloezie speelt hierom ook vaak op. Lidy is net iets knapper en vlotter. Het thema is goed overgebracht op de lezer.

 

Al met al vond ik het dus niet het beste boek van Nederland, maar ook niet de slechtste. Het was moeilijk om in het boek te komen. Als je eenmaal wist welke verhaallijn het was, snapte je het hoofdstuk beter. Maar dat was af en toe lastig om daar achter te komen. En lastig was het inlevingsvermogen. Wel heeft het boek een goede titel, een goed thema en een verrassend einde. Hiermee voldoet hij niet aan alle 5 de eisen en is dus niet het beste Nederlandstalige boek. Ik denk dat hij wel een 4e plek zou kunnen mogen krijgen.

 

Gemaakt door Eva Dikkeboom