Hieronder staan zes meningen van scholieren die Komt een vrouw bij de dokter hebben gelezen. Noteer bij elke uitspraak of je het er wel of niet mee eens bent en licht je mening toe met een argument of een voorbeeld uit het boek.
Vanaf het begin tot het eind van het boek heb ik me in Stijn kunnen verplaatsen. Zolang Carmen niks van zijn 'foute' gedrag afwist, vond ik dat hij het wel kon maken, want Stijn is een heel goede echtgenoot. In tegenstelling tot andere partners van kankerpatiënten, steunt Stijn zijn vrouw bij alles. En dat Stijn zichzelf daar af en toe iets voor terug wil geven, snap ik dan best.
Ik ben het hier niet mee eens omdat Stijn ook vreemd gaat in het boek en dit kan echt niet naar mijn mening en vooral niet als je een kind hebt dat hoor je er te zijn voor je gezin. En dat zijn vrouw een ziekte heeft kan geen reden zijn voor dit gedrag.
Wat ik erg leuk vind zijn de songteksten die boven de hoofdstukken staan geschreven. Hiermee geeft Kluun het boek een extra emotionele lading. De onbeschreven gevoelens die je hebt, worden met een songtekst verwoord.
Hier ben ik het wel mee eens omdat muziek overal toch een net wat betere uitstraling aan geeft.
Nadat ik het boek gelezen had voelde ik me heel leeg en best wel verdrietig. Kluun krijgt het voor elkaar alle gevoelens die hij, zijn vrouw Carmen en alle andere personages voelen op jou over te brengen. En dan zo realistisch dat alles wat er in het boek gebeurt je echt raakt.
Ik had dit niet direct bij elke emotionele gebeurtenis maar wel bij een aantal. Vooral toen Carmen te horen kreeg dat ze borstkanker had vond ik het erg zielig dit omdat ik allebei mijn opa’s aan die ziekte ben verloren.
Het feit dat de auteur ook zijn vrouw heeft verloren aan kanker, en zo dus in dezelfde situatie zat, maakt voor mij dat ik een enorme bewondering heb voor hem, omdat je toch ook maar sterk in je schoenen moet staat, om dit zo op te schrijven.
Hier ben ik het volledig mee eens doordat ik weet wat het is aangezien ik allebei mijn opa’s aan die ziekte ben verloren. Ik vind het ook moeilijk om erover te praten dus opschrijven zal al helemaal moeilijk zijn.
Mijn eerste reactie was: meer dan 300 bladzijden! Maar daar denk ik nu veel anders over. Het hadden er voor mij naderhand best 400 of 500 mogen zijn, je komt er zo doorheen. Want het boek leest makkelijk en je kunt het niet weg leggen want er gebeuren op elke bladzijden spannende en emotionele dingen.
Hier ben ik het niet mee eens aangezien ik voor elke bladzijde veel tijd neem om hem goed te begrijpen en aangezien ik zes boeken moet lezen in een jaar vond ik dit eigenlijk al te veel.
Tussendoor in het boek staan steeds kleine blokjes met daarin informatie over iets of iemand waarover in het verhaal wordt verteld. Eerst vond ik dit irritant, dan moest je steeds weer uit het verhaal afwijken om zo'n blokje te lezen, maar later vond ik het leuk hoe Kluun dit heeft opgelost, want als je deze informatie in het verhaal zelf zou geven, zou het snel langdradig worden. Kortom, Kluun heeft het boek geweldig geschreven.
Van dit probleem had ik geen last want zo werd de spanning in het verhaal gehouden. Ook kon je op dit moment stoppen met lezen om even pauze te nemen.