Stap 1

Gastarbeiders in Nederland en Duitsland
Na de Tweede Wereldoorlog lag Europa in puin. Veel huizen, fabrieken, bruggen en wegen waren vernield. Al snel werd de wederopbouw volop in gang gezet. Er werd overal gebouwd, er werden nieuwe fabrieken uit de grond gestampt en de infrastructuur werd hersteld. De economie groeide als een tierelier, vooral in Duitsland (waar men sprak over het Wirtschaftswunder, het economisch wonder) maar ook in Nederland.

De werkgelegenheid trok sterk aan en vooral het zware en vuile werk bleef liggen. Er ontstond een tekort aan met name laaggeschoolde arbeiders. Eerst voor de kolenmijnen, later ook voor de zware industrie. Elders in Europa, en met name in Zuid-Italië, was er grote werkloosheid. Jonge mannen zagen dan ook meer toekomst in West-Europa, waar de banen voor het oprapen lagen. Ook trok het avontuur. De meeste Italianen trokken naar Zwitserland en Duitsland. Omdat Nederland actief gastarbeiders wierf in Italië, kwamen er ook veel naar Nederland. In de jaren '40 en '50 werkten er al Italianen in de Limburgse mijnen. Na 1955 wilden ook andere Nederlandse bedrijven Italiaanse werknemers aanstellen.

Naast veel Italianen kwamen ook veel Oost-Duitsers via Berlijn naar West-Duitsland om er te werken. Elk jaar vluchtten tussen de 150.000 en 300.000 Oost-Duitsers naar Berlijn, maar na de bouw van de Muur viel die stroom weg. De behoefte aan gastarbeiders werd wel steeds groter. In 1961 waren er voor het eerst meer vacatures dan werklozen. De Duitse regering sloot op 31 oktober van dat jaar een verdrag met Turkije over de werving van arbeiders.

Na een selectieprocedure en een medische keuring werden de Turkse jongemannen (en vrouwen) uitgenodigd om in Duitsland te komen werken. Ze kregen een aanstelling voor een, twee of maximaal drie jaar. Daarna zouden ze weer terug naar huis gaan. De werkgevers vonden het veel te lastig om steeds nieuwe arbeidskrachten te moeten opleiden, dus in 1964 werden tijdelijke aanstelling omgezet in aanstellingen zonder een einddatum. De Turkse arbeiders kregen dezelfde rechten als de Duitse. In 1969 al werd de miljoenste Turkse gastarbeider in München feestelijk binnengehaald. Hij kreeg een televisie cadeau.

Duitsland begon eerder met het werven van Turkse gastarbeiders dan Nederland. Nederland moest bij die werving niet alleen met Duitsland concurreren maar ook met andere West-Europese landen. In 1969 vond de Nederlandse regering in Marokko een nieuwe bron met potentiële gastarbeiders.

Hoe dat in zijn werk ging, kun je hieronder zien:


Vraag
Hoe ging de werving van Marokkaanse gastarbeiders in zijn werk? Welke criteria gebruikte de vertegenwoordiger van het Nederlandse ministerie van Sociale Zaken daarbij?