De biedingen die in het dictatorspel worden gezien zijn vaak aanzienlijk lager dan in het ultimatumspel. Wellicht heb je dit in de klas zelf ook ervaren. Volgens Charness en Gneezy (2008) is dit verschil toe te wijden aan het strategische element van het ultimatumspel: biedingen zijn vaak hoger omdat men bang is dat een laag bod geweigerd wordt door de tegenspeler.
Toch geven de mensen die speler 1 zijn ook bij het dictatorspel vaak geld weg aan de tegenspelers. Deze biedingen zijn niet te verklaren door enige egoïstische motivatie. Het levert speler 1 immers niets op om iets weg te geven! De achterliggende motivatie moet dus voortkomen uit iets anders dan zelfzuchtigheid. In principe is dit dus bewijs voor het feit dat mensen niet altijd voor zichzelf kiezen. We kunnen daarmee voorzichtig concluderen dat de mens niet zelfzuchtig is. De homo economicus verdwijnt hiermee verder naar de achtergrond.
Uiteraard willen we vervolgens wel graag weten welke niet-egoïstische motivaties achter het geobserveerde gedrag schuilgaan. Ondanks de onzelfzuchtige natuur van de mens bestaat er namelijk nog steeds veel ongelijkheid in de wereld. Hieronder onderscheiden we een aantal mogelijkheden:
1. Sociale en individuele normen
Zoals ook al benoemd bij het ultimatumspel kunnen sociale gedragsnormen ook hier een belangrijke rol spelen. Sociale normen bepalen wat door de groep als normaal wordt gezien, en worden vaak door mensen 'geinternaliseerd'. Dat wil zeggen dat het ook bepaalt wat door jou als individu als normaal wordt gezien (Sonnemans, 2014). Een interessant resultaat werd gevonden door de Nederlandse onderzoeker Soetevent (2005). Hij vond dat mensen in kerken meer doneerden wanneer de donaties zichtbaar waren voor anderen. Blijkbaar wordt ons geefgedrag voor een deel bepaald door wat anderen van ons denken.
Zelfs als het dicatorspel geheel anoniem wordt gespeeld kunnen zulke normen echter je gedrag beïnvloeden. Het geeft je immers een slecht gevoel als je afwijkt van wat je zelf als normaal ziet. Stel je maar eens voor: de norm is om minimaal €3 van de €10 weg te geven, maar je geeft niets. Ga jij dan met een goed gevoel naar huis? De keerzijde hiervan noemt men warm glow. Dit is het goede gevoel dat men krijgt bij een donatie (Andreoni, 1990), en kan verklaren waarom mensen bereid zijn om geld weg te geven zonder daar iets voor terug te krijgen.
2. Altruïsme
Er is ook bewijs van het bestaan van altruïsme bij het dictatorspel, wat wil zeggen dat men het geld puur weggeeft voor het welzijn van de ander (Eckel en Grossman, 1996). Het is wel lastig om te zeggen of dit niet hetzelfde is als warm glow. Wanneer men geld doneert aan een goed doel speelt immers het goede gevoel wat ze hier aan overhouden ook een belangrijke rol.