Nobelprijs winnaar Simon is de bedenker van het concept begrensde rationaliteit. Men weegt niet alle opties tegen elkaar af bij het kiezen maar maakt een selectie en kiest op basis daarvan. Volgens Simon is men namelijk niet 'oneindig slim' zoals van de Homo Economicus wordt beweerd, en men is dan ook niet in staat om alles met elkaar te vergelijken. In plaats van het beste gaat men dan ook eerder op zoek naar iets wat 'goed genoeg' is (Simon, 1972).
Denk maar aan het kopen van een huis in Amsterdam. Op ieder moment zijn er duizenden huizen te koop in Amsterdam, ieder met bepaalde karakteristieke eigenschappen. De een is groot, de ander heeft een tuin, de ander ligt weer op een mooie plek, enzovoort. Als je gegeven je voorkeuren al deze huizen tegen elkaar zou willen afwegen heb je een flinke klus voor je liggen. Sterker nog, als we Simon moeten geloven gaan dit je nooit lukken.
Daarom versimpelen we de keuze door bijvoorbeeld alleen te zoeken in een bepaalde buurt, of door andere criteria te stellen. Zo houden we een beperkt aantal huizen over waaruit we vervolgens kiezen. Echt rationeel is dit niet. Misschien is er immers wel een huis in een andere buurt dat veel beter aansluit bij je voorkeuren. Omdat je toch een weloverwogen beslissing hebt gemaakt binnen je selectie noemen we dit begrensd rationeel.
Simon, H. A. (1972). Theories of bounded rationality. Decision and organization, 1(1), 161-176.