Het Ziekenhuis

De huisarts regelde opname in het ziekenhuis. Meteen vertelde hij erbij dat de kansen erg klein waren dat er heel veel gedaan kon worden.

In het ziekenhuis aangekomen bleek er op de CT-scan een bloeding in het hersenweefsel te zien,met uitbreiding in de voorhoofdkwab en de wandbeenkwab (zijkwab) van de linker hersenhelft. De linker hersenhelft duwde de rest van de hersenen opzij. Er zat gelukkig geen bloed in de hersenvochtruimte. Later is op de MRI hetzelfde beeld te zien. Het vermoeden was dat er een aangeboren bloedvat-misvorming in de linker hersenhelft spontaan was gaan bloeden. Daarbij waren grote delen van de schors maar ook gebieden in de diepte beschadigd.

Kort na opname kreeg Annelies een onregelmatige ademhaling. Daarom werd zij kortdurend beademd. De uitvalsverschijnselen namen na opname niet toe en de situatie werd langzaam stabiel. Langzamerhand klaarde ook het bewustzijn op. Na ongeveer 72 uur leek het bewustzijn bijna helemaal opgehelderd te zijn. Annelies kon bewegingen volgen met haar ene oog. Ze lag met de ogen dicht maar reageerde wel met mimiek (vooral in de linkerhelft van haar gezicht) bij het horen van de stem van Mariska en haar beide kinderen. Annelies kon niet spreken, niet schrijven, ook niet met haar linker hand. Ze kon op afbeeldingen niet aanwijzen wat wat was. Annelies kon alleen maar één enkel geluid maken, 'vuh, vuh'.

Slikken was voor haar in het begin onmogelijk. Daarvoor werd Annelies via een sonde gevoed, totdat uiteindelijk het slikken zich weer had hersteld. Annelies was incontinent voor urine en ontlasting. Tijdens de ziekenhuisopname kreeg Annelies de nodige complicaties, eerst een urineweginfectie en later ook een trombosebeen. Daarvoor had ze als preventie wel injecties gekregen, zodat de trombose niet al te omvangrijk werd. Na twee weken nam de zwelling van het been langzamerhand af. Bij herhaalde controle met scans werd duidelijk dat het bloed langzamerhand opgeruimd was. Maar er was een grote beschadiging van de linker hersenhelft overgebleven.