Revalidatie-afdeling

Na een verblijf van zestien dagen in het ziekenhuis was er voor Annelies plaats op een revalidatie-afdeling voor mensen met NAH. Bij opname waren er tal van uitvalsverschijnselen. Het bewustzijn is weer volledig helder. Ze maakt duidelijk oogcontact. Ze huilt heel veel, en maakt een zeer gespannen indruk. Daaruit maken we in ieder geval op dat Annelies op een of andere manier goed aanvoelt dat er iets grondig mis is. Er volgt intensieve revalidatie met fysiotherapie, logopedie en ergotherapie.

Een ernstige afasie maakte het onmogelijk voor Annelies om duidelijk te maken wat haar beweegt en wat ze nodig heeft. Ze kan een enkel woord zeggen. Die woorden zijn moeilijk te verstaan. Voorwerpen benoemen lukt niet of slechts met heel veel moeite. Begrijpen van wat je zegt lijkt wel aanwezig, zolang de zinnen heel kort zijn, vier of vijf woorden maximaal.

De verlamming van de rechter hersenhelft is al die tijd bijna helemaal slap gebleven. Er is onvoldoende spierspanning aanwezig voor een stabiele zitbalans. Na vier weken was er klein herstel van de zitbalans: ze kon echter alleen met hulp recht blijven zitten. Schouder, elleboog, pols en vingers, heup en knie zijn niet actief te bewegen. Passief bewegen is niet meer volledig mogelijk, en is pijnlijk.

Annelies kan met de linkerhand intussen redelijk betrouwbaar aanwijzen wat ze nodig heeft. Het begrijpen lijkt ook beter. Toch maakt ze vaak vergissingen bij de oefeningen die de logopedist gebruikt. Spontane taal – schrijven en spreken – is vrijwel afwezig. Ze noemt wel losse dingen, alleen woorden voor dingen en basisbegrippen zoals de kleuren.

In de tussentijd is ze duidelijk radelozer en passiever geworden. Tegen het einde van de middag is ze doodmoe en kan ze niets meer verdragen. Er is nog steeds sprake van incontinentie voor urine. Ze verzet zich steeds meer tegen contact en toenadering. Als haar partner op bezoek komt moet ze vaak huilen. Toch kan Annelies zich dan ook ontspannen. Het valt haar moeilijk om weer afscheid te moeten nemen.