Ik ben Femma, 65 jaar en ben al sinds mijn 21e diabeet type 1.
Diabetes zit in onze familie. Mijn vader had er last van net als 1 tante en een aantal neven en nichten.
Altijd moet ik om mijn bloedsuiker letten, omdat er geen pijl op na te trekken is. De bloedsuikers zijn zo instabiel dat ik per dag minimaal 5 keer moet prikken. Vaak zit ik dan te hoog en moet ik extra Insuline spuiten.
Ik vind dat er op zich goed mee te leven is, maar irritant is het wel wanneer ik een dag heb waarbij de bloedsuikers continu te laag zijn. Ik kan dan eten wat ik wil, maar de waardes stijgen niet.
Gelukkig heeft mijn lichaam een manier ontwikkeld waarbij het mij waarschuwd als ik te laag zit. Ik begin te trillen en te zweten en mijn bril zakt van mijn neus af. Ik word meer prikkelbaar en reageer trager (volgens mijn familie).
Twee jaar terug heeft mijn schoondochter een suikervrij gebakje voor mij gemaakt. Het was vakantie en we vierden toen beiden onze verjaardag. Een appelflap! Het zag er in eerste instantie uit als een driehoekig sausijzenbroodje, want er zat geen suiker op de buitenkant. Het bladerdeeg glansde door het ei die ze erop had gesmeerd. De vulling was met friszure appels en kaneel. Noten konden er ook bij, maar dat had ze niet gedaan voor het geval mijn bloedsuiker iets aan de hoge kant was rond koffietijd (toen zouden we het eten).We warmden de flap op in de oven, want dan is het nog lekkerder!
Wat was dit fijn! Een gebakje eten op mijn verjaardag, zonder mij zorgen te hoeven maken om mijn bloedsuiker!
Nu maakt ze suikervrij gebak op verzoek! Ze blijft experimenteren met het bakken en ik proef alles! We zijn er achter dat niet elk soort fruit hier geschikt voor is en je soms erg lang moet zoeken naar een juiste verhouding. Maar als we een goede combinatie hebben, gaat deze in ons receptendoosje!