Wat ik later wilde worden was het minste van mijn zorgen… Als kind had ik maar één wens: ik wil een jongen zijn! Er klopte iets niet, dat voelde ik diep vanbinnen en dat besef kwam héél vroeg…ik was 3 jaar! Mijn lichaam paste me niet, het knelde en ik wilde eruit. Er werd gezegd “jij bent een meisje” en je broer is een jongen. Dat kon ik echt niet vatten al wist ik dat ik “anders” was dan hij…
Ik spiegelde me aan de jongens en deed mijn uiterste best een van hen te zijn. Maar de jongens zelf maakten een duidelijk onderscheid. Ik mocht wel mee ravotten, knikkeren en kampen bouwen maar ik werd zonder pardon in de andere categorie ingedeeld. Ik keek naar de meisjes maar voelde me bij hen niet thuis.
Een outsider…een indringer…een zonderling.
Ik voelde me abnormaal en vond bij niemand echt aansluiting. Ik kwam een stukje tekort en hoopte dat het nog zou groeien. Staande plassen, dat moest toch lukken!? En maar oefenen… Ik bad de sterren van de hemel en was zo braaf mogelijk maar tot mijn ontzetting groeide er niks. Dan maar proberen aanvaarden wat ik niet veranderen kon en zo verder leven. Overleven….
De pubertijd was een ware HEL! Mijn platte bovenlijf veranderde, er groeiden plots borsten! Ik haatte ze! Ik kromde mijn schouders naar voren, misschien leken ze dan kleiner. Ze hingen altijd in de weg als ik wilde lopen. Ik werd een gevangene in het lichaam dat ik moest dragen. Een paar druppeltjes bloed in mijn onderbroek sloegen in als een donderslag bij klare hemel. Die mooie zomerdag werd plots guur en kil. De winter van mijn leven was nu pas écht goed begonnen!
Aan zee kon ik een beetje ontspannen maar hoe vaak zat ik op het strand te verlangen naar de zon op mijn platte borstkas. Ik was jaloers op al die mannen die zomaar ongegeneerd, half ontbloot voorbij paradeerden.
Spiegels meed ik las de pest…die ronde vormen wilde ik niet zien.
Naar school gaan was een zware taak. Ik was altijd bang en onzeker tussen al die meisjes. Ik presteerde slecht want ik zat niet op mijn plaats. Wat moest ik studeren als ik niet eens mezelf kon zijn? Hoe ik er doorheen geworsteld ben is me nog steeds een raadsel…
Net als ieder medemens verlangde ook ik naar affectie, erkenning en LIEFDE! Verliefd worden op een jongen…dan weer op een meisje. Maar voor jongens was ik niet aantrekkelijk en voor meisjes was ik niet de geschikte kandidaat. Dit maakte mij nog meer onzeker! Later had ik wel vriendjes. Ik voelde me goed bij hen omdat ik op die manier toch bij een jongen hoorde en kon meereizen tot diep in zijn gevoelswereld! Maar ik bleef met een monsterprobleem zitten…
Misschien was ik wel lesbisch??? Mijn aandacht op de meisjes gericht en op zekere dag respons. Het klikte wel maar een seksuele relatie was niet vanzelfsprekend. Mij helemaal bloot geven kon ik niet want ik hield niet van mijn lichaam en kon er dus ook niemand mee beminnen! Tot ik haar tegen kwam..een vrouw die me volkomen begreep. Voor het eerst in mijn leven zag iemand wie ik werkelijk was! Zij spoorde me aan om met mijn probleem naar buiten te komen en hulp te zoeken. Met haar steun voelde ik me eindelijk sterk genoeg om mijn groot en loodzwaar geheim te openbaren!
Wat een verademing.
Uiteindelijk werd vastgesteld wat ik al heel mijn leven wist: Ik ben een jongen en zit in een meisjeslichaam! Mannelijke hormonen brachten soelaas en schonken me een eigen wil en een reden om te bestaan. Mijn lichaam werd chirurgisch aangepast naar de normen van mijn geest. Andersom is echt onmogelijk.
Nu ben ik VRIJ en intens gelukkig. Ik ben wie ik ben!
Ik ben Samuel…