Luchtvervuiling, watervervuiling, bodemvervuiling, de opwarming van de aarde, het gat in de ozonlaag, de uitputting van natuurlijke en niet-vervangbare bronnen, het uitsterven van soorten en een afname in biodiversiteit: we hebben te maken met een algehele achteruitgang van het milieu. Om de schade die al is ontstaan te herstellen, moeten we dringend actie ondernemen. Zo kunnen we de natuurlijke en culturele diversiteit in de wereld behouden en duurzame ontwikkeling voor onze huidige en toekomstige generaties veiligstellen.
Het behoud van Werelderfgoed, met name van natuurlijke erfgoederen, kan een waardevolle bijdrage leveren aan de verbetering en bescherming van ons milieu. Naast de Werelderfgoedconventie, zijn er meer internationale verdragen over milieubescherming.
In september 1972 organiseerden de Verenigde Naties een internationale milieuconferentie in Stockholm, Zweden. Twee maanden later werd de Werelderfgoedconventie ondertekend. Twintig jaar na Stockholm, in juni 1992, kwamen wereldleiders bij elkaar op de VN-Conferentie over Milieu en Ontwikkeling in Rio de Janeiro (Brazilië). Deze zogenoemde Milieutop kwam samen om de alarmerende achteruitgang van het milieu te bespreken en een strategie te ontwikkelen voor verbetering. Op de Milieutop 20 jaar later, wederom in Rio (onder de naam Rio+20), werden resultaten gepresenteerd over onderwijs over duurzame ontwikkeling.
Op 21 maart 1994 trad het Raamverdrag van de Verenigde Naties inzake Klimaatverandering in werking. Het verdrag heeft als doel de concentratie van broeikasgassen in de atmosfeer te stabiliseren en opwarming van de aarde tegen te gaan.
Een hiervan afgeleid verdrag is het Kyoto-protocol.
Op 26 december 1996 trad het VN-verdrag ter bestrijding van verwoestijning, met name in Afrika in werking (United Nations Convention to combat Desertification in those countries experiencing serious drought and/or desertification, particularly in Africa). Dit verdrag heeft als doel de strijd aan te gaan met droogte en verwoestijning en alle ecologische rampen en menselijk leed die daar bij komen kijken.
Ook het Bossenverdrag (Non-Legally Binding Authoritative Statement of Principles for a General Consensus on the Management, Conservation and Sustainable Development of all Types of Forests) werd aangenomen op de Milieutop in Rio in 1992. Dit verdrag heeft als doel alle landen aan te moedigen om de wereld groener te maken, met name door herbebossing en behoud van natuurlijke bronnen.
In 1975 werd de Conventie over Internationale Handel in Bedreigde Soorten (Convention on International Trade in Endangered Species of Wild Fauna and Flora, CITES) aangenomen. CITES voert wereldwijde controles uit op internationale handel in bedreigde plant- en diersoorten. Als een soort met uitsterven is bedreigd, verbiedt CITES alle commerciële handel van deze soort.
De Ramsar-conventie inzake Draslanden van Internationaal Belang (The Ramsar Convention on Wetlands of International Importance, bekend als de Ramsar-conventie), is een intergouvernementeel verdrag dat een kader biedt voor internationale samenwerking op het gebied van behoud en goed gebruik van draslanden, ook wel wetlands genoemd, en hun bronnen.
Op dit moment (2013) zijn er 2112 drasgebieden met in totaal meer dan 205 miljoen hectare die aangewezen zijn om op de Ramsarlijst voor Draslanden van Internationaal Belang te komen. Een aantal gebieden die op de Ramsarlijst staan, zijn ook Werelderfgoederen.
Daarnaast streeft UNESCO’s Man and the Biosphere Programme (Mens en biosfeerprogramma, MAB) ernaar om conflicten tussen milieu- en ontwikkelingskwesties op te lossen. Het programma kijkt naar natuurlijke bronnen en bestudeert de impact die de mens op het milieu heeft en de reactie van de maatschappij op de veranderingen die dit met zich meebrengt. Biosfeerreservaten helpen om biologische diversiteit en gezonde ecosystemen te behouden. Ook geven ze ons meer informatie over traditionele vormen van landgebruik. Biosfeerreservaten helpen om informatie te verspreiden over duurzaam beheer van natuurlijke hulpbronnen. Ze dragen bij aan samenwerking bij het oplossen van problemen met natuurlijke hulpbronnen. De Waddenzee is zowel Werelderfgoed als een MAB-reservaat.