Het is reeds lang bekend, dat de meeste chemische reacties vergezeld gaan van verandering van de warmte-inhoud van het systeem.
Dit resulteert in een verandering van de temperatuur tot de reactie is afgelopen.
De verandering van de temperatuur bij een reactie is evenredig met de hoeveelheid gevormde stof en kan dus als maat gebruikt worden voor deze hoeveelheid. Een thermometrische (enthalpimetrische) eindpuntsbepaling bij een titratie is dan ook gebaseerd op het waarnemen van het temperatuurverloop tijdens het toevoegen van het reagens. Doordat dit verloop niet wordt beïnvloed door factoren als kleur, neerslagvorming of polarisatie van elektrodes, is de thermometrie een universele methode voor eindpuntsbepaling.
Deze methode voor een eindpuntsbepaling wordt dan ook veelvuldig toegepast in de industrie. Bij de petrochemische industrie worden de gehaltes van water, zuurstof en alkanolen in koolwaterstoffen bepaald door middel van deze methode. De Staatsmijnen in Limburg (DSM) bepalen gehaltes van Ca2+, K+, As3+ en SO42- door thermometrie toe te passen.
Een thermometrische bepaling kan gedaan worden met reacties die een grote reactiesnelheid hebben en waarvan de reactie-enthalpie groot genoeg is om gemeten te worden. In dit artikel zal aandacht worden besteed aan zuur-base-. complexometrische-, redox- en neerslagtitraties. De beschreven titraties zijn zo eenvoudig dat ze voor het praktisch schoolonderzoek voor de klassen vwo-6 en havo-5 in aanmerking komen. Voorwaarde is wel, dat de amanuensis/TOA het beschreven versterkertje in elkaar knutselt.