Recursie is een techniek waarbij een functie zichzelf aanroept. Een functie roept dus een andere functies aan op zo’n manier dat de uitvoering van de eerste functie nog steeds bezig is wanneer deze functie zelf nogmaals wordt aangeroepen. Bijvoorbeeld, functie a() roept functie b() aan, die dan functie a() weer aanroept.
Dit klinkt misschien vreemd als je het voor het eerst aantreft, maar er is niks op tegen dat een functie andere functies aanroept, en een functie mag iedere functie aanroepen die gedefinieerd is op het moment dat de functie wordt aangeroepen. Omdat een functie gedefinieerd moet zijn voordat hij wordt aangeroepen, kan hij dus zichzelf aanroepen.
“Maar,” hoor ik iemand al protesteren: “als een functie zichzelf aanroept, dan roept hij zichzelf nogmaals aan, en nogmaals, en nogmaals… Betekent dat dan niet dat je een eindeloos proces krijgt, net als bij een eindeloze loop?” Het antwoord is dat er inderdaad het gevaar bestaat dat een recursieve functie, die slordig in elkaar is gestoken, een eindeloze serie aanroepen veroorzaakt. Maar recursieve functies moeten ontworpen worden op een manier dat dat niet gebeurt.
Er zijn veel problemen waarvoor recursie een elegante oplossing biedt. Daarom is het belangrijk dat je je bewust bent van de mogelijkheden van recursie, en dat je weet hoe je het kunt toepassen… en dat je weet wat de beperkingen zijn.