Bron 2: dekolonisatie in Indonesië

Het is 1945 en ik ben in Jakarta, de hoofdstad van Nederlands-Indië. We hebben al heel lang onder de controle van Nederland geleefd, maar nu is er iets nieuws aan de hand. Mensen praten over vrijheid en onafhankelijkheid, over een toekomst zonder Nederlandse overheersing.

In augustus vertelde Soekarno, de leider van de Indonesische beweging, dat Indonesië onafhankelijk was. Ik kan me de spanning en de hoop herinneren die door de stad gingen. Maar de Nederlanders wilden dat niet accepteren. Ze stuurden troepen om ons in bedwang te houden. Het was het begin van een moeilijke strijd.

Ik herinner me de protesten, stakingen en gevechten tussen de Nederlandse troepen en de Indonesische strijders. Het was een enge tijd. Ik zag vrienden en familieleden die werden gevangengenomen of gewond raakten. Maar er waren ook momenten van hoop en eenheid. Ik hoorde toespraken van Soekarno en andere leiders die ons opriepen om samen te werken voor vrijheid.

Na vier lange jaren van strijd en onderhandelingen, gaf Nederland uiteindelijk de soevereiniteit van Indonesië in 1949 over. Ik herinner me de blijdschap en opluchting die het land overspoelden op die dag. We voelden ons bevrijd, trots en hadden hoop voor de toekomst. Maar we waren ook verdrietig en boos om de vele slachtoffers die zijn gevallen.

Nu kijk ik terug op die tijd als een belangrijke periode van verandering. De onafhankelijkheid van Indonesië heeft ons land sterk beïnvloed op politiek, sociaal en cultureel gebied. Ik ben trots op wat we hebben bereikt en ik hoop dat we altijd zullen herinneren welke offers zijn gebracht voor onze vrijheid.