Ik was een jonge man in de jaren 1930 en kan me nog goed herinneren hoe moeilijk het was om rond te komen tijdens de economische crisis. Het begon allemaal met de beurscrash van 1929 en al snel waren er massaontslagen en faillissementen in alle delen van het land.
Mijn vader verloor zijn baan als fabrieksarbeider en we moesten alles op alles zetten om ons gezin te onderhouden. We waren gedwongen om te leven van voedselbonnen en mijn moeder moest creatief zijn met onze maaltijden. Soms aten we alleen maar bonen en brood omdat dat alles was wat we konden veroorloven.
Veel mensen probeerden te overleven door de meest onwaarschijnlijke banen te accepteren. Ik herinner me dat mijn buurman, die vroeger een succesvolle zakenman was, begon te werken als portier bij een hotel. Hij was blij met elke baan die hij kon krijgen, want het was beter dan werkloos thuis zitten.
De straten waren gevuld met bedelaars en daklozen. Ik herinner me dat ik als kind met mijn vader door de stad liep en we werden omringd door mensen die ons smeekten om een paar centen. Het was hartverscheurend om te zien hoeveel mensen hun waardigheid hadden verloren.
De economische crisis had niet alleen invloed op de mensen, maar ook op de infrastructuur van het land. Bruggen, wegen en gebouwen raakten in verval omdat er geen geld was om ze te onderhouden. Het leek alsof de hele wereld ineenstortte.
Gelukkig kwam er uiteindelijk een einde aan de crisis toen de Tweede Wereldoorlog begon en de Amerikaanse overheid begon te investeren in militaire voorbereidingen. Maar de herinnering aan die moeilijke tijden zal voor altijd bij me blijven. Ik hoop dat de wereld nooit meer zo'n crisis zal meemaken.