Incontinentie is het ongewild verlies van urine en/of ontlasting. Urine-incontinentie komt het meeste voor: De plas kan niet opgehouden worden of men verliest (bijvoorbeeld bij inspanning) ongewild urine. Bij sommige mensen gaat het om paar druppeltjes, bij anderen om een hele plas. Bij urine-incontinentie functioneren de bekkenbodemspieren niet (meer) zoals het hoort. Ook de houding, ademhaling, manier van bewegen en lichamelijke conditie kunnen invloed hebben.
Urine-incontinentie komt op alle leeftijden voor, maar ouderen hebben er vaker last van. In Nederland krijgt ongeveer 40% van de vrouwen en 10% van de mannen te maken met ongewilde urineverlies. Dit kan ontstaan zonder duidelijke reden. Soms is er wel een oorzaak, zoals:
Vaak begint incontinentie met het verlies van een paar druppels urine. Tijdens een onverwachte beweging (hoesten, lachen, sporten) verliest men ineens een paar druppels urine. Of men krijgt ineens zo’n enorme aandrang om te plassen en wordt het toilet net niet op tijd gehaalt. Als dit regelmatig gebeurt, kan men daar onzeker van worden. Met als gevolg dat men minder de deur uit gaat of stopt met sporten.
Incontinentie is vrijwel altijd goed te behandelen. Door middel van oefeningen kan men leren om de bekkenbodemspieren bewust aan te spannen en weer te ontspannen. Ook kan men leren om bewust (plotselinge) verhoging van de buikdruk op te vangen. Zo kan urine-incontinentie meestal vermindert worden of zelfs helemaal verholpen worden. Mocht er toch een operatie nodig zijn, dan hebben de oefeningen een betere uitgangspositie. Hoe beter de conditie en de functie van de bekkenbodemspieren zijn, des te sneller men herstelt.
Urge-incontinentie of aandrangincontinentie is vaak een onderdeel van het overactieve blaassyndroom (OAB). Dit is een vorm van urine-incontinentie. Urge is Engels voor behoefte of aandrang.
Urine-incontinentie is een aandoening waarbij de urine (plas) niet opgehouden kan worden. Dit leidt tot ongewild verlies van urine. Een patient heeft de sluitspieren van de blaas niet meer (volledig) onder controle.
Bij aandrangincontinentie of urge-incontinentie is er een plotselinge, dwingende aandrang om te plassen, die niet te stoppen is. De blaasspier knijpt onverwacht samen en een patient plast zonder dat van tevoren gewaarschuwd te zijn. Vaak is de tijd te kort om nog naar het toilet te kunnen gaan.
Urge- of aandrangincontinentie komt voor bij ongeveer 20% van de gevallen van urine-incontinentie en neemt toe naarmate iemand ouder wordt. Het komt zowel bij mannen als vrouwen voor, al hebben vrouwen er vaker last van.
Zodra een patient voelt dat hij/zij moet plassen, verliest hij/zij al urine. De patient moet heel vaak plassen en soms ook veel plassen in één keer.
Contact met water of kou of bepaalde situaties zoals het huis binnen gaan, kunnen de dringende behoefte om te plassen al opwekken. De patient moet heel vaak plassen en dit kan overdag optreden of ’s nachts als hij/zij in volledige rust verkeert. De hoeveelheid urine die hij/zij per keer verliest, kan soms groter zijn dan bij inspanningsincontinentie, omdat de blaas vaak in één keer helemaal leegstroomt.
Meestal is er geen duidelijke oorzaak voor aandrangincontinentie. Soms kan er een verband zijn met psychische spanningen of met lichamelijke oorzaken zoals:
Bron: Cyberpoli (2020).
Video 15: Incontinentie https://youtu.be/rPbeSO6Apag