Narratief

Het master narratief over de onafhankelijkheid van Suriname is vrij eenduidig. Volgens de Nederlandse geschiedenisboeken (als het al behandeld wordt) ging de onafhankelijkheid vrij soepel en vredig. Dit komt in mijn ogen doordat de onafhankelijkheid van Suriname in het licht van die van Indonesie wordt bekeken. De onafhankelijkheid van Indonesie was uiteraard vergeleken met die van Suriname zeer bloederig en onrustig, hierdoor wordt die van Suriname als vredig gezien. Dit komt niet op de laatste plaats doordat de Nederlandse overheid welwillend stond tegenover de onafhankelijkheid van Suriname.

De counter narratief die je daar op los zou kunnen laten is dat de onafhankelijkheid genoeg onrust met zich mee bracht. Dit dan vooral tussen de Hindoestaanse en de Creeolse bevolkingsgroepen.

Beiden narratieven zouden in mijn ogen naar voren moeten komen binnen het Nederlands geschiedenisonderwijs, zo moet de master narratief dat het rustiger verliep dan de onafhankelijkheisoorlog in Indonesie behouden worden, maar er moet veel meer aandacht komen voor de raciale spanningen rondom de onfhankelijkheid van Suriname.

Als ik een narratief sjabloom zou moeten uitkiezen zou ik gaan voor de 'romance'. Dit zou bijdragen aan de nationale identiteit van de Surinamer en de onafhankelijkheid als een belangrijk slag tegen het Westers-geleide kolonialisme afschilderen. Beiden zijn in mijn ogen goede ontwikkelingen.