„Eeringkies, èèringkies! Weele kunt dēt toch wèzen, die daor op 't Pad ankoomt?" reup Poesten Klaos Eule vol verwondering uut, toe ze de kètel mit water aover 't vuur wol hangen um een koppien koffie te zetten, en ondertied het raam uutkeek.
„Kiek toch ies gauw, Klaos!" zēē ze, „iene mit een hooge hoewd op en een vrommes zunder ooriezer, 't zult de domeneer en zien vrouwe toch niet wèzen, die op oewze huus ankoomt?"
Klaos, die een takkebos naost hum op de heerd haar liggen en zoo of en toe een sprikkien op 't vuur gooide um 't wat an te buuten, keek ook ies op en jawel heur, zien vrouwe haar 't bi'j 't rechte ende.
Ook Klaos reup vol verwondering uut „Hèè, watte? Wat zuw now hebben? De domeneer mit zien vrouwe, zullen die op heur huus an komen, um heur te fiesseteeren, dat Hillechien en Freins broed en breugeman waren?
„Ja wissezekers", zèè Klaos, „dat zal 't wèzen, want ze bint het! Mak starm as 't niet waor is!"
„Fuj, fuj, fuj toch, Klaos", zèè Eule, die d'r de kolde van aover de rogge gunk, dat Klaos zoks zeggen kun en dan nog wel as de domeneer mit de vrouwe net op heur huus ankwamen.
„Fuj toch, Klaos !" zèè ze nog ies, „ie magt niet zweern. Mussie toch ies zoo, mit daj 't zeern dood daale vallen, dan zul 't oe spieten, daj zoks zoo maar losweg ezegd haarn".
Klaos muster umme lachen.
„Bi'j gek !" zèèrie, „dak zoks net zoo miene dat wordt toch maar zoo hen ezegd, zunder dai d'r aover naodèènkt. Ik wille allent maar zeggen en dat wik, dat het vast en zeker de domeneer en zien vrouwe bint, die daor ankoomt um Hillechien mit Freins te fiesseteeren".
En daor haar Klaos schoone gliek an!
Eule kibbelde aover dat zweern van Klaos niet wieder deur, maar was toch bliede, dat ze hum nogies èèmpies ewaorschowd haar, now de domeneer en zien vrouwe d'r ankwamen, want Klaos kun 't er intmit wellies wat raar en plat uutgooien en dan dachtie d'r niet altied an, dat een dokter, een domeneer en zok soort volk gien daaische, gewone boerenmeinschen bint.
Maar zoo'n kleine waorschouwing in de gauwegeit daor was Eule nog niet klaor mit! „Toe Klaos", zèè ze, „gooi die sprikken wat op menaar en schoewf die takkebos op de heerd wat an de kaante. Toe, breng dat eerappelummertien en det eerappelscheldersmaantien even hen achternuus. Zet 't maar èèvm op de pompenstraote daale". En zoo gaf ze onderdehaand nog enkele anwiezingen van: „Toe Klaos, gauw dit en gauw dat!"
Zolf trok ze gezwind de voele scholk veur weg, maar umdet hi'j an de krange kaante nog niet voel edragen was, dee ze hum net zoo gauw aandersumme an de schoone kaante weer veur, toe pakte ze de schotteldoewk van de taofel, streek heur een paar maol aover 't gezichte, dee d'r ook een paar vēgen mit aover de taofel, scheuf de stoelen wat an de kaante tegen 't beschot an en. . . . daor haai 't al gaonde, gerammel an de klinke, de deure gunk los, domeneer en domeneers juffrouw stapten d'r in.
Voordaalek kwamen ze op Eule of, gaven heur de haand en fielesieteerden heur mit Hillechien; daornao fielesieteerden ze Klaos ook, die net van achternuus de keukendeure inkwamp en net dee offie de domeneer en zien vrouwe hielemaole niet haar zien ankomen, offie nargens van wus of arg in haar.
„Dat is mooi van oe beident, dat hei now ies goewd edaone, daj oews koomt fiesseteeren", zèè Eule. „Jammer maar, dat Hillechien now niet in nuus is, now ai d'r de reize umme daone hebt en dat mit zoo'n gloepens kwaoje weg. Waor bi'j de steegde oppegaone, ku'j d'r nog wat dreuge langers komen? 't Is goewd dat domeneers juffrouw nogal wat hooge leersies an hef! Fuj, fuj, ie zullen de biej'n jao strontdeurnat kriegen!"
„Ja, domeneer", zèè Klaos, „gao ie maar in 't hoewkien van de heerd veur 't raam zitten. Zet de biej'n maar gerust op de plaate, die kan wel weer eschoerd worden, dan kunt ze wat opdreugen en as oen vrouwe de biej'n nat ekregen hef, dan kan Aoltien -- hi'j bedoewlde „Eule" — heur wel een kaoltien in de staove doewn".
Domeneers juffrouw zölf schiende d'r 't mieste niet van te begriepen en daorumme vertaalde Eule de woorden van Klaos nog ies en wel op dizze meniere: „Klaas, die zegt, dat als gij op die gluipens kwaden weg natte bee'n hebt opgedaan, dan zal Aaltje — ze maakte d'r nog mooier Hollaans van as Klaos, zeker umdet 't aover heurzölf gunk — dan zal Aaltje jou wel een kaaltje in de staaf doen".
Now, dat vun domeneers juffrouw natuurlijk slim vrendelijk, maar ze bedaankte d'r toch veur, want ze haar de voewten goewd dreuge hollen, al was de weg ook vol gaten en daorbi'j modderig en slecht begaonbaar, zooas ze vertelde. Aover natte „biej'n" prootte ze niet, maar Klaos en Eule bedoelden dat eigelijk ook niet, mienden eigelijk van „voewten".
Och muj rèèken, 't was een klein verschil van uutdrokken, zooaster bi'j 't boeren- en borgervolk zoo vaake een klein verschil is van taal, van gebruuken en gewoonten, waor de eigelijke bedoeling van toch op 't zelde uutkomp.
Klaos en Eule en Hillechien en ook Luuks Hilbers jonges of Jan Knelis volk of wie dan ook, zullen beveurbeeld gien ien van allent, as ze in huus kwamen bi'j iene, waor een breugeman in nuus was, er zoo maar, net as de domeneer en de vrouwe deen, recht op ofstappen um ze te fielesieteeren. Daor zullen ze heur veur schamen, want dat zul jao lieken, net of ze d'r op zatten te gunteren um braandewien en rezienen te kriegen. Nee, zoo heulemaot as dat borgervolk dèèrn ze niet. Eerst geduldig en bedaard wachten tot 't glassien mit braandewien en rezienen ineschunken op de taofel stund en dan pas in de biej'n komen, 't glassien anpakken en zeggen „Broed en breugeman, ik fielesieteer oe mit oen veurnemen!"
En toch al liekt de boerenmoewde dan zoo op 't ooge wat meer bescheiden, komp het niet op 't zelde uut? Een iedereniene wet toch wel dat op braandewien en rezienen trakteerd wordt ai bi'j een broed en breugeman in nuus koomt, 't döt er niet toe ai ze voordaalek fieleseteert of pas as 't glassien inneschunken stiet. Dat wus Eule ook wel en de domeneer en zien vrouwe zatten dan ook nog maar kraampan of Eule waster al gauw bi'j um te vraogen, of heur allebeide wel braandewien mit rezienen lustten en of ze heur dan maar een druppien in 't glassien zul doen. Domeneer en de vrouwe vunnen het mooi annepresenteerd, maar wollen toch maar niet hebben.
„Now", zèèrn Klaos en Eule beident, „'t is oe aanders van harten egund, maar as oe gien braandewien en rezienen lust, dan zak gaw een koppien koffie zetten, want daorveur hak de kètel net aover 't vuur ehangen", gunk Eule deur. „Klaos!" zee ze, „gooit er nog ies een sprikkien bi'j onder, dat 't water an de kaok komp".
Ondertusschen dat Klaos 't vuurtien wat anbötte, dat Eule een dri'jvoewtien op de plaate klaor zette mit een kaoltien vuur d'r onder, waor 't koffiepottien dommiest op mus staon te trekken, koffieboonen deurmaalde en mit een fiksch kloetien sukerei in 't koffiepottien dee, ondertusschen waren ze mit menaar drok an de proot ekomen.
Domeneer vund, dat Freins op zien jaoren het zoo tröf, dattie nog zoo'n flinke, jonge vrouwe kreeg en zoo'n braaf en deugdzaam maachien as Hillechien was, dat Hillechien daorentegen ook wel tevrèène mug wèzen, umdat er in Freins zoo'n beste aord zat, eerlijk en trouw", zèèr de domeneer, kortom een hart van goud!
„En ook gold in de pöttemenèe domeneer!" zèè Klaos.
„Jonge domeneer" gunk hi'j deur, „ik haar 't nooit edacht, dat Hillechien Freins zul kriegen, nooit edacht muk eerlijk bekennen en dat muk! Kiek ies, domeneer, 't is maar zoo gelègen: ‘Geld wil bi'j geld wèzen’. Freins is rieke en hi'j krig Hillechien bi'j meniere van sprèken, zooas ze op de wereld ekomen is mit 't nakende g.. !"
Domeneer maakte een streng, ofwerend gebaar en schikte wat rechter op zien stoewl, maar pas was die bewèèng aover of Klaos begunde zien anval op ni'j en gunk deur: „Kiek ies, domeneer, Freins die krig Hillechien net zooas ze op de wereld ekomen is mit 't nakende . . . . !"
„Ja, ja Van Pijpenbroek", völt domeneer Klaos in de rèèn, „ja, ja Van Pijpenbroek ˗˗˗ domeneer nuumde hum vanzolf bi'j zien goeie name en niet bi'j de scheldname van Poesten Klaos ˗˗˗ gij wilt uwe gedachten uiten door middel van een overduidelijke vergelijking, nochtans ook zonder uwe schoone beeldspraak begrijp ik reeds uwe bedoeling. Gij wildet zeggen, dat gij uwe dochter geenen bruidschat mede ten huwelijk kunt geven . . . . "
„Juistement domeneer, juistement, geenen bruidschat mede ten huwelijk geven", zèè hi'j de woorden van de domeneer op zien Hollansch nao. „Mit 't nakende gat! Juistement, dat woude ik zeggen. Van Pijpenbroek kan het nog wel eens mooi zeggen, hè domeneer?" begunde hi'j aover humzolf te schroeten.
En as een complementien veur de domeneer zèè hi'j d'r nog achteran „maar de domeneer hef mi'j daalek begrepen, domeneer is goewd glad, loek van begrip, zak maar zeggen, slim loek!" En um het veur domeneers juffrouw, die d'r weer niks van schiende te begriepen, duudelijk te maken, zèè Klaos nog ies een keer op zien Hollansch: „Slim luik, slim luik"
Ze lachte wel wat, maar 't leek wel dat ze 't Hollaans ook niet recht verstund, want ze keek de domeneer vraogend an net of ze nog niet wus, wat „slim luik!" betiekende.