Hoofdstuk XXVI.

 Oome Luuks Fömmechien was weer op 't Vèène, haar veur heur doewn een drokke tied achter de rogge, maar dat berouwde heur niet, intiengdiel ze waster van oppeknapt en wat meer was, dat uut spinnen gaon haar heur gien wiendeier elegd. Um het ies op een deftige meniere mit oorspronkelijke bieldspraok te zeggen, ze zag in de toekomst heur pad as op rozen! Wie kun 't er now mooier veur hebben staon? Al zoo wied op jaoren en dan nog zooveule kunnen opdoewn, daor zullen d'r heur een hieleboel spiekaantig wèzen en heur gelok benieden, maar bèter benied as beklaagd, dachte Fömmechien.

 Uut spinnen gaon was veur heur niet een gemakkelijk en lui lèèmtien ewest, zooas dat in 't algemien het geval is, maar daor stund tegenaover, dat ze d'r een rieke keerl mee verdiend haar. Ze haar hum nog wel niet, maar ze kreeg hum, daor was ze van aovertuugd. Ze was aover heurzölf miserabel best tevrèène, zooas ze het annelegd haar en bouwde, alvaste an heur toekomstige groote lochtkastielen, onbewust ervan, ja gien oogenblik d'r an dèènkend, dat de fondementen, waor ze op an tummeren gunk wellies niet kunnen deugen en alles mit een plof in menaar kun pleeren, as ze miende dat het net klaor was.

 't Ienigste gevaor dat ze zag was dit: Freins was wat verlèègen, duurde het nog niet al te best an, zooas ze Donderdes-'saoms emarkt haar, toe ze de laampe wol uutblaozen, maar dat betiekende toch eigelijk niks en zul vanzölf wel in örde komen.

 Jan Hilbers en Fömmechien waren d'r trouwens ook nog, die haar ze hielendal op heur haand en die zullen Freins nog wel wat anstarten, as ze markten, dat het sprèèkwoord: „Uut het oog, uut het hart" zien invloed op hum leut gelden. Daor was ze volkomen gerust op en dat kun ze wèzen ook, want de eerste Zaoterdagaovend de beste, dat Fömmechien weer op 't Vèène was, vreugen Jan Hilbers en Fömmechien beide al vol belaankstelling an Freins offie niet uut vri'jn mus hèn Oome Luuks Fömmechien, maar hi'j gaf er gien iens antwoord op. Ook de volgende Zaoterdagaomt haai 't gezeur en gezanik van Jan en zien vrouwe al weer an de gaank, maar Freins trök er hum niks van an, gunk s'aoms gewoon hèn scheern en kwamp op gewone tied in nuus.

 Dat Freins veur altied uutblieven zul, dat wol d'r bi'j Oome Luuks Fömmechien niet in, nee, dat kun ze niet geleuven. En daorumme èèven zoo vroolijk as altied en zunder dat ze d'r een zwaore musse aover had, Freins zoo daais hèn niet meer veur de oogen te hebben, wus ze heur net as vrogger weer best te vernuuvern mit een oochien in 't zeil te hollen en de meier en zien vrouwe wat achter de vodden te zitten, dat ze heur boerderi'je goewd behartigden, zoodat die beide wel ies dachten: „Gunk ze maar ies weer een week of wat uut spinnen, dan ware wi'j heur temiensen weer een poossien kwiet!" Toch mussen ze toegeven, dat ze veule an Fömmechien te daanken haren, dat Fömmechien verstaand van het boerenwark haar en heur vaake goeie raod egeev'n haar. As Fömmechien wat anreud of liever wat bestelde, dan dussen ze niet laoten um er goewd naor telustern en zoodoewnde haren ze al gedurig töt heur eigen veurdiel ondervunden, dat Fömmechien het mit heur raod vaake bi'j 't rechte ende haar.

 Hoe was het egaone mit die slimme akker bouwlaand?

 „As ik oe was, zuk er ies een zakkien kuunstmest an spandeeren, daor heurie tegenswoordig zokke wondere dingen van, dat kuj sats ies prebeeren", haar Fömmechien ezegd.

 Now um de waorheid te zeggen, Römmelt, de meier, haar niks gien feduussie in kuunstmest. Um de akker geil te maken, dan wussie wel wattie hebben mus, niet zoo'n zakkien mit kunstmest, maar Fömmechien haar mit naodrok ezegd :„As ik oe was zuk 't doewn!" en toe sprak het toch van zölf, dattie het prebeerde.

 En och, och, wat haar 't ehölpen, ie kenden de slimme akker niet meer, beste, miserabel beste rogge grujde d'r now op. Toe Fömmechien op een Zeundagmiddag ies mit Römmelt en de vrouwe bi'j de akkers bouwlaand langers kuierden, toe was 't niet neudig, dat ze nog ies een maol of wat zèè: „Now, wat hek oe ezegd? Heft ehölpen of niet?" Römmelt en Annechien, zien vrouwe wollen vanzölf geern volmondig bekennen, dat Fömmechien weer gliek ehad haar.

 En hoe was 't egaone mit 't peerd, mit Broentien?

 't Broentien haar Römmelt op de mark in Stienwiek ekocht as een mooi maovul.

 't Haar niet veul daone, 't was een enter ewörden, een twi'jjaorige en nog altied onbeleerd, in 't laand loopen of stille op stal staon, niet warken, maar wel merakel best in 't vaor. 't Gevolg was, dat het vuul te weepel wörde en op een mooie winterdag sleug het achteruut mit zien poote deur een roetien achter in de peerdestal. 't Blödde verschrikkelijk en de poote kwamp an 't zweern, want d'r was glas in blieven zitten.

 Riemers, de veearts d'r bi'j ehaald, kunner ook niks meer an doewn, zèè allennig nog, dat 't zunde was van zoo'n mooi twi'jjaorig peerd, waor now alle weerde uut was.

 „Römmelt", zèè Fömmechien, toe de poote niet meer zweerde, maar nog slim dikke bleef, „as ik oe was, dan deek hum onder de hinkse. Wat hindert die dikke poote! 't Is een best slag peerd en um er mit te vullen, daor issie èèv'm goewd umme, de vullechies koomt niet uut de pooten!"

 Römmelt haar wel nooit een vulmèère had en haar d'r niet al te veule mit op, maar Fömmechien haar weer zoo mit naodrok ezegd: „As ik oe was, dan zukt doewnl" dus sprak het vanzölf, dattie de raod weer opvolgde.

 En bliede dattie d'r now mee was, want now haar hi'j een merakel best maovul d'r bi'j dat binnen körte tied nog meer weerd zul wèzen as de vulmèère mit zien dikke poote zölf.

 Zoo was er ieder keer wat, dat Fömmechien an de haand dee en waor Römmelt en Annechien heur veurdiel mee kunnen doewn.

 Toe de Blaore vaorig was en Römmelt d'r mee naor de bolle wol, was het Fömmechien weer, die zèè: „Römmelt, as ik oe was, dan zuk er hum niet weer onder doewn, dan zuk hum liever gust hollen en wat anmesten! Ai dan strakkies mit Ruunder mark of dommiest mit Elfduuzend in Stienwiek een schier, drachtig biessien, waor een mooi grei onder zit, d'r veur in de plaatse neemt, dan bi'j donk mi'j, zuk zeggen, hiel wat bèèterder òf as mit dit Blaortien mit zien slimme pappen, waor ai altied weer gesokkel en ellende mit kriegt".

 „Wat donkt er oe van, Annechien?" vreug Römmelt zoo terloops en veur de vörm an zien vrouwe.

 „Wat er mi'j van donkt?" zèè Annechien „Och, ik weet det niet zoo goewd, maar 't liekt mi'j toe, det Fömmechien wellies gliek kun hebben en zul heur raod maar opvolgen, daor biw nog nooit bedreugen mit uttekomen, dèènk maar ies an de vulmère en an de slimme akker mit rogge."

 „Allah dan maarl" zèè Römmelt, dee de Blaore het touw dattie hum annedaone haar um d'r mee hen de bolle te leiden weer van de kop en leut hum stille op de stal staon te beulen.

 's Haarfs mit Elfduuzend kochte hi'j in Stienwiek zoo'n hendig nuurnt pinkveersien, verkochte de Blaore, höld nog een beechien geld aover, haar zoodoewnde veur 't slimme Blaortien een goewd, jonk melkbiessien in de plaasse, waor hi'j toevallig ook nog een mooi veerskalf bi'j kreeg. 't Dreeide alles op zien alderbesten uut.

 Zooleek het wel dat Oome Luuks Fömmechien onder een gelokkig gesteernte geboren was en is het ook wel te begriepen, dat ze ondaanks 't waorschowende sprèèkwoord: „Anzien döt gedèènken", Freins en de familie weer verlaoten haar um op 't Vèène op heur eigen spil de gaank van zaken weer verdienstelijk te helpen regelen en besturen.