Wat Hillechien eheurd haar van Jenne en 's aovends bi'j heur volk en wat daor van an was en watter niet van an was, dat zul ze umtied gewaar worden.
In heufdzake was alles waor, maar wat Hillechien veur heurzölf edroomd en eweinscht haar, daor was ze ook niet zoo wied mis mee ewest, ook dat kwamp naogenogt in vervulling.
In de eerste plaasse dan haar Jenne het bi'j 't rechte ende had, dat ze bi'j Luuks Hilbers jonges en ni'je maagd mussen hebben, want Fömmechien bleef er niet langer, ja, was al weer vurt hen 't Vèène. Dat was al op diezèlde Donderdag gebeurd, toe Freins en Fömmechien mit heur beident op 't Vledder an 't scheuvelloopen ewest haren.
Volgens now al algemien verspreide geruchten mus het mit Nejaorsdag veur goewd tusschen Freins en Fömmechien annekomen wèzen en 't was dan ook wel opmarkelijk, dat Freins suns de Nejaorsdag zoo goewd as gien starke draank meer drunk, det wat was! Naor ze zèèrn haar Fömmechien hum det as veurwaarde esteld en 't was niet onwaarschienlijk, want gien meinsche haar Freins in 't ni'je jaor nog dronkent eziene. Fömmechien zölf stund er versteld van, dat Freins zoo goewd oppaste en 't speet heur haoste, dat ze daor zoo mit kracht op annehollen haar. Maar in elk geval, 't kun gien kwaod en 't was en bewies veur Fömmechien, dat ze op Freins rèèken kun, dattie d'r en boewl um wol doewn um heur te kriegen, dattie ook wel an heur zul blieven dèènken, as ze veur en pooze weer naor 't Vèène gunk, waor ze zoo stark naor begunde te verlangen.
Al zoo lange achter menaar was ze hier now onofgebreuken ewest, heur doel haar ze bereikt, Freins kun ze kriegen, now verlangde ze weer naor 't Vèène. Jans Fömmechien zag er vreeselijk tegen op, dat heur nichte weer vurt gunk, maar die wol heur toch niet tegenhollen, dan mus ze maar en maagd nemen en op 't allerslimste kun Oome Luuks Fömmechien altied ook nog weerumme komen, as 't mus. Jan Hilbers, die wel begreep, dat ze heur arg zullen missen, wol heur inwendig toch ook wel weer ies en poossien slieten; 't was toch ook wel mooi, ai ies weer mit oen eigen volk waren en zölf weer wat te kommedeern kregen.
En zoo was het dan op de bewuste Donderdag, toe Jan Knelis heur beident op 't Vledder eziene had, dat Freins en Fömmechien niet allent in Möppelt ewest haren te scheuvelloopen, maar diezelde aovend haar Freins heur weerumme bracht hèn 't Vèène.
Dat kun zoo mooi, gien bèèterder gelègenheid veur heur um zoo'n groote tocht te maken as en mooie winterdag en goewd scheuvelies. Zoo zag Fömmechien d'r hielemaole niks tegen op, want scheuvelloopen kun ze as de beste en Freins toevallig net zoo. Fömmechien begunde al wat en old vrömmes te worden, hielemaole gien jonk maagien meer, maar toch as ze op 't Vledder de butenbaane en paar maol rond ewest was, dan leek het wel of ze de spatten weer smeu haar en kun ze weer zwieren en zwaaien as en jonge meid. En Freins? Dat was op 't ies ook net as zoo'n olde harddraver op de baane! Eerst wat stief, maar kreeg bi'j ienmaol net as Fömmechien de spatten weer smeu, dan gaffie hum van ketoewn en waren d'r niet veule, die hum op 't ies veurbi'j leupen, ja, en hieleboewl zölfs keken heur beident mit bewondering nao, dat ze 't zoo kunnen!
Now mut er bi'j ezegd worden, dat Freins ook leup op en paar merakel beste smidsscheuvels, die nog van zien grootvader ofkomstig waren, waor nog nooit niks an mekeerd haar, behalve dan dat Johannes Wagenmaker d'r ies en paar ni'je holties op ezet haar, maar Fömmechien daorentegen die leup op en paar hiel gewone koopscheuvelties van Jans Fömmechien, want heur eigen haar ze stille op 't Vèène laoten. Toch gunk 't mit heur ook butengewoon best. En volhollen, dat ze 't kunnen! 's Mörrengs waren ze mit de wagen mit Jan Hilbers mee hèn Möppelt evaren, toe eerst op 't Vledder eloopen, later de Smildeger vaort en hiel ende op en ten leste de Grifte aover hèn 't Vèène en toe ze daor ankwamen, wussen ze van muujegeit nog niks, gien ien van beident, enkelt wat stief in de biej'n.
Bi'j de meier van Fömmechien, daor haren ze d'r bericht van ekregen, det Fömmechien op die aovend mit Freins weerkwamp en offer op erèèkend was ook! Van alles stund er op de taofel al klaor: krentestoeties, wittebrood, beschuten, keeze, hunnig, schinke, ja van alles; 't leek wel veur en groote, deftige vesiete.
En kannechien koffie stund te prutteln op en vuurpottien op 't hoewkien van de plaate en toe ze en paar warme kommechies hiete koffie edrunken haren mit en paar lekkere brokkies d'r bi'j, toe zat het heur ook al niet meer in de biej'n: „Wi'j wel gleuven, Freins, dak er hielemaole niet tegen opzag mit zoo'n beste trekker as ie bint um vannaomt nog mit oe op de scheuvels weerumme te gaon?" vreug Fömmechien.
„'k Wil 't best gleuven!" zèè Freins, want hi'j dachte d'r bi'j: 'k Zal heur daalek maar gliek geven, veurdet ze de gekheid in de kop haalt um de daod bi'j 't woord te vuugen en het te laoten zien.
Want zòò stund het er now bi'j mit Freins: hi'j haar mit heur willen scheuvelloopen de hiele dag en mit plezier, hi'j haar heur weer hèn nuus ebracht, maar now mus 't ook uut wèzen, now haar hi'j zien plicht edaone!
Hi'j wol niet langer mit heur oppescheept zitten en was bliede, dattie d'r dommiest mit goewd fesoewn òf was, dattie heur weer kwiet was.
Freins toch, die haar en vrömde nature, dat was en wondere rare droomer in de diepte van zien wèzen vuus te romantisch veur en daaische boerenkeerl. As hi'j dachte an trouwen, umdat het hum niet anstund zoo as 't now was, dan zèè zien nochtern, gezond verstaand: „Freins, neemt Fömmechien töt vrouwe, want ze wil oe graag hebben, dat hei mit Nejaorsdag wel emarkt, 't is en butengewoon flink vrömmes, ze hef en eigen spillechien, waor ai zoo op kunt gaon, ie kunt samen en mooi lèèmt hebben!"
En as ze hum dat dan allemaole zoo anreun en hi'j 't wel haoste doen wol, umdat hi'j Oome Luuks Fömmechien ook niet graag veur de kop wol stooten, dan kwamp iniens die droomerige, wondere nature weer bi'j hum baoven, die zèè: „Freins, jonge, nooit doewn, neemt Hillechien, die is veur oe wegelegd. Trouw uut liefde en niet um geld. Wat baat het of en meinsche hum alle schatten vergaart en....!"
Nee, Fömmechien, dat was zien keuze niet, temiensn niet de keuze ziens harten, dat kun nooit en gelokkig hielek wörden. Het mus now mitiene maar uut wèzen veur goewd! En toch hi'j zat wat te drummelen en te drowen, want hi'j duurde 't heur zoo iniens niet te zeggen.
Fömmechien markte zien verlèègenheid wel, maar schreef dit an hiel wat aanders toe. Um Freins wat an te moewdigen schikte ze wat botter op hum an, vreug mit en lief lachend gezichte offie Zaoterdagaovend weerkwamp, zèè mit en grappien, dat ze now ook wel Zaoterdagaovend kunnen hollen, kwamp in de biej'n, klauterde op en stoewl, höld de haand achter het laampeglas, bleus!.... maar veur dat het „floep" zèè en ze in duustern zatten, haar Freins zien scheuvels te pakken en de klinke van de veurdeure al in de haanden.
Zoo'n onverwacht ofscheid as het now wörde, haren ze heur gien ien van beident veuresteld. In de verboldereerdheid vanzölf gien belofte en gien bekentenisse van Freins, maar desalniettemin en evenwel nochtans Fömmechien vol goeie haope, dat 't wel in örde zul komen, al mus ze d'r ook ummelachen, dat Freins toch gien sikkepittien vrouwluuvleisch an hum haar en dat 't gien wonder was dattie d'r aoverbleef as zi'j heur niet aover hum ontfarmde.