Hoofdstuk XXXVI.

 Op een mooie Zeundagmiddag in 't leste van de Aprilmaond, een dag of wat veurdat Hillechien en Freins annetiekend worden, waren Jan Hilbers en Fömmechien ies veur goewd an de kuier ewest, 't hiele laand bi'j langes. Dat was heur allebeide best bevallen, ze haren heur harte kunnen ophalen. Wat was het een merakel guunstig veurjaor, wat stund er alles miserabel best veur. Daorbi'j de keuchies tegenswoordig aorig an de pries, de botter ook wat duurder as 't veurige jaor, as dit mit alles zoo deur mug gaon as 't hum leut anzien, dan belaofde het een roem beschot.

 „Jonge, kiek toch ies, wat stiet er al een grös", zèè Fömmechien tegen Jan.

 „Ja", zèè Jan, „'t is merakel gröjzaam weer, 't grös liekt de grond wel uut te broewsn, we zullen d'r rechtevoort de biesten wel al in kunnen laoten".

 En dat was zoo! Maar um de koew'n now al uut telaoten veurdat het Mei was, dat was een beechien in stried mit de olde gewoonte. De eersten Mei de koewn in 't laand was vroo genog. D'r kun ook nog wel weer kolde komen.

 Wat aanders een groot verschil mit 't veurige jaor, toe 't zoo lange kold bleef en toe d'r um dizze tied um zoo te zeggen, nog gien spiertien grös stund. Toe was alles èèvm laate en now net aandersumme, ook op 't eerappellaand en 't roggeland stund 't er goewd veur.

 „Toch magge wi'j neug ies deur de eerappels, wi'j 't wel gleuv'n?" zèè Fömmechien tegen Jan. „Op partie stèèn zit ze dikke in 't roewt! En kiek daor ies wat een smeerge dauwnettels datter inzitl"

 Ja, Jan mus eerlijk bekennen, toe ze de eerappelakkers van Freerk Oorns Appien en van Jan Lamers volk veurbi'j kwaam'n, dat daor de boewl veule schooner van 't roewt was. „Ie hebt gliek", zèè hi'j dan ook, „wi'j mut ze neüg ies schoonewiejn, wi'j zult er Jenne mörreng daalek ies achteran sturen".

 Goewd maar, dat ze samen ies deur 't weilaand en veural bi'j 't bouwlaand langers ekuierd bint en as Jan en Fömmechien op heur dooie gemak weerumme gaot op huus an, dan proot ze niet veule, maar wonderbest bint ze te sprèèk'n.

 't Is zoo'n warme mooie veurjaorsdag, het zunnechien schient zoo lekker, de hèègden en de bosschies en de boomen, 't löp alles weer uut, de roggeakkers bint al zoo gruun, 't weiland, daor zit al zooveule grös in, dat ze de koew'n wel al kunt uutlaoten, 't stiejt er alles zoo best veur, zoo vol beloften veur 't komende jaor! Jan Hilbers en Fömmechien, ze mut hard sloven en warken, das waor, smörrengs veur dag en dauw op en 't giet al maar an, nooit van rechten röst, maar toch, wat is het boerenlèèmt toch mooi, zoo vri'j en zoo onbezorgd en zoo altied in de buutenweerld. Tevrèène bint ze en gelokkig, as 't maar zoo'n beechien meelöp. Tevrèène en gelokkig magt ze ook wèzen, al ister ook wel ies wat, as Jan wat te veule op hef en dan mit zien driftige aord wat ruuzie mak, maar aover al is wel ies wat!

 Kiek, daor bint een paar aksters op de weg an 't ruuzie maken. Akkak, akkak, akkak! Heur ze ies schatteren tegen mekaar! Akkak, akkak! Zullen ze verschèèl hebben? Hup, hup, huup! springt en wupt en hupt ze um mekaar toe en dan is 't weer: akkak, akkak, akkakak! Rrrt, daor vliegt ze iniens hooge op, baov'm in een iekenboom, waor ze 't nust al klaor hebt, veilig en wel op een dun takkien, waor d'r gien iene bi'j kan komen. Ziezoo, now bint ze in nuus, maar 't kibbelen is nog niet offeloopen, het heurt er zoo bi'j in 't lèèvm en in de natuur, maar alles stemt ten slotte samen in ien loflied, zooas boven het gekibbel en geschatter van 't ruuziemakende aksterpaar, hoog in de blauwe veurjaorslucht uut klinkt het zingen, het kwinkeleeren en het tierelieren van het leeuwerikkien deur Jan en Fömmechien nao ewaard, töt het as een klein stippien veur 't ooge verdwient in de onmèètlijke wiedte van de hooge blauwe locht, maar toch de vrède en de röst en bliedschap en vreugde blif hooge baoven heur heufden en in heur harte voortklinken en tierelieren as een belofte van de jubelende lentedag. Mooi is het op 't laand, op heur eigen laand, vol beloften en vrèdige röst, mooi en vrèdig en röstig is het in heur gemoewd asse weer in nuus bint en d'r röstig een poossien bi'j gaot zitten um een koppien koffie te drinken.

 „Jenne", zèè Jan, „ie mut mörreng an de dag ies naor de eerappelakker op de bouwkaamp, ze zit dikke in 't roewt. Freerk Oorns Appien en Jan Lamers volk heb ze vuule schooner. Dat kank niet hebben en Fömmechien kan det nog minder uutstaon as ikke".

 „Goewd heur, dat zak doewn!" zèè Jenne, die nooit tegenmosterde as Jan Hilbers wat bestelde, zoodattie d'r nog niet recht arg in had, wat veur een Jenne die Jenne was. Dat ze niet an de eerste leugen ebarsten was, wus hi'j hiel goewd, maar dat ze d'r maar op raak leug, zooas 't heur beste in heur kraome te passe kwamp, dat mussie eerst töt zien eigen scha en schaande ondervienden.

 Jenne dan daandere mörreng hèn 't eerappellaand op 't bouwkaampien, mit een schoffeltien en een eerappelkrabbertien bi'j heur en een groote opgerolde riesmaalszak onder de narm um d'r mit de knien'n op te gaon liggen as de grond nogies kold of nat opgaf. Op ‘t eerappellaand annekomen, begunde ze eerst drok te weijn, maar 't duurde maar kört of ze haar d'r de aorigheid al schoone of. Ze was ook niet van plan mit det geplok van die douwnettels, det gekrab in de grond en 't uutroppen van al det aandere roewt taojnagels an de vingers te kriegen en heur haanden te bedarven.

 Wat gaf al dat gewark ook, 't roewt kwam jao toch weer op! En Jenne wol heurzölf ook niet doodwarken veur die rieke Luuks Hilbers jonges! Dat roewt zat heur niks in de wèège, 't zat heur best naor 't zin! Ze kwamp aoverende, keek ies wat rond, leut toe de eerappelakker eerappelakker en gunk ies een prootien maken mit Barrelt van Jan Awbers Griet, de ni'je knecht van Jan Knelis, die daor dichtbi'j heur in de buurte an 't slooten was.

 „Zoo Barrelt!I" zèè Jenne, „an 't slooten?"

 „An 't slooten!" zèè Barrelt en hi'j zuchtte ies.

 „Zoer wark èèjn? Ie zucht zoo, hei 't er slim mee?" vreug Jenne.

 „Now, òf slooten zoer wark is!" zèè Barrelt. „En veural hier in die vèènachtige grond, 't is net of oe de schippe wegzug ai er zoo'n dikke vèènekloete uutspit!"

 „Ja", zèè Jenne, „ie kunt wel zien, dat het daor vèènachtig is, 't water is zoo broen. „Maar", gunk ze wieder, „Ik zul mi'j maar niet kepot warken, veur de boer ak oe was. Ik doe 't ook niet meer. Vrogger bink wel zoo gek ewest, maar now is 't uut!"

 En mitiene, net of ze wol laoten zien, dat 't heur eerns was, gooide ze de riesmaalszak op de grond, gunk er op zitten en leut de bienen daale hangen aover de slootswal.

 Barrelt, die spitte en greuf trouw deur.

 „Gaoj ook hèn Veurjaors Möppeldermark, Barrelt?" vreug Jenne op iens het gesprek op een hiel aander onderwarp brengend.

 „'t Is mien plan wel", zèè Barrelt.

 „En hei al een meid?" vreug Jenne.

 „Nee dat nog niet!" bekende hi'j aopenhartig „Gao ie d'r ook hèn en heb ie al een jonge?"

 Dat was eenlastige vraoge veur Jenne, die d'r einlijk gezegd wel twi'je haar en daorumme antwoordde ze zoo'n beechien wieffelnd en hakkelend: „Jaaa, neee, jaaa, neee!", zoodat Barrelt d'r van dèènken kun wattie maar 't liefste wol.

 Maar 't russeltaot van alle gekheid en van al 't geproot aover veurjaors Möppelder mark en aover jonges en maais was ten slotte dat Barrelt de schippe an de kaante gooide en dattie een klein poosien later an de slootkaante op de riesmaalszak naost Jenne zat en wat de wiedere ofloop en de gevolgen daorvan betreft, dan is 't misschien maar 't beste um te zeggen: „Sprèèken is zulver, maar zwiegen is gold", in elk geval zooveule is zeker en mag wel ezegd worden: het slooten scheut niet op en 't roewt bleef stille in de eerappels zitten.