Hoofdstuk XL.

 Daor klauterde opiens Karst Karsies baov'm op de stoel, zoodat hi'j baov'm alles uutkwamp en aover alles hèn keek. Karst wus wel wattie dee, want 't was misschien 't ienigste middel um ze stille te kriegen.

 Van verschillende kaanten heurdie schrowen en sussen van: „Ss, ss, stil ies wat volk, stille dan toch, Karst Karsies die wil veurdragen!"

 Einlijk was 't zoo wied, dat Karst Karsies d'r niet allent baov'm uut kun kieken, maar d'r ook baov'm uut kun schrowen.

 Zwaane, die zette al een benaawd gezichte want Karst haar d'r heur niks van ezegd, dattie wol veurdragen en hi'j haar ook vaste gien stokkien eleerd. Ze was wel beni'jd hoe hi'j ter òf zul brengen en wattie veur zul dragen. Hoe krig hi'j 't in zien kop, dachte Zwaane, 't komp zeker umdat hi'j al aorig op hef. Maar heur verlègenheid en ni'jsgierigheid zul gauw bevrèdigd worden.

 „Meinschen", begunde Karst, „ai oe ies èèv'm wat stille wilt hollen, dan zak oe ies wat zeggen. Ik zegge oe veuruut: Veurdragen kank niet, maar now oewze Hillechien de broed is — Karst en Zwaane die prootten altied van „oewze" Hillechien — now muk oe toch ies wat vertellen. En wak oe now zegge, dat kwamp mi'j gistern in 't zin, toe aw Tarpstra mit de vioele bi'j oews an huus kregen en die zunk van:

  Waarom gaat men arm in arm
  In de maneschijn?
  Waarom klopt ons hart zoo warm
  Vrij van zorg en pijn?
  Ja, waarom?
  En dat komt van de liefde
  Dat is zoo'n aardig ding
  Ping, ping!
  Dat is 't refrein van 't liedje
  Van 't liedje, dat ik zing.

 

 Allemaole lusterden ze mit volle andacht. Ze kenden allemaole 't varsien en haren zölf de veurige dag Tarpstra mit de vioele ook ehad, maar 't mooiste van alles, waor ze zoo verschrikkelijk umme lachen mussen, was, dat Karst het liejtien zoo mooi naozunk en mit zien narms ondertied de bewèèng maakte, net offie in de linkerhand de vioele vaste höld en d'r mit de striekstok aover streek. Och jong, wat was dat mooi!

 Toe Meeuwes, die al wat annescheuten was, d'r tusschendeur wol zingen van: „Jan brandt de lamp nog?", toe reupen ze allemaole teglieke van: „Sss, ss,ssst, lustern naor Karst Karsies! Meeuwes, hold oe stille!"

 „Now volk", gunk Karst dan wieder, „van dat narm en narm in de maoneschien, van Freins en Hillechien, daor weete wi'j, ikke en Zwaane, wat meer van en dat zak oe now ies vertellen".

 „Toe oewze Hillechien op die Donderdagaomt 't flesschien mit Meertsni'jwater hèn Jan Knelisvolk mus brengen en ze zoo lange wegbleef was Zwaane al doodsbenauwd, dat ze in zeuven slooten teglieke loopen was, maar toe heurde wi'j heur net veur 't huus mit Freins. Ik bin toe mit Zwaane gauw op 't bedde kreupen, net offe wi'j narrengs wat van e markt hebt, maar now duur ik oe wel verklappen, dat Freins mit Hillechien genarmd in de maoneschien wel duurt te vri'jn. Of Freins det now ook duurt waor aw allemaole bi'j zit, dat betwiefel ik en daorumme volk stel ik veur, daw mit menaar nog ies zingt:

  Freins, die duu.......uurt Hillechien niet te kussen,
  Falderalderiere, falderalderare,
  Freins, die duu.......uurt Hillechien niet te kussen,
  Falderalde ralderom!

 

 Karst klömde van de stoewl en wachtte of, maar Freins die leut hum niet lange in 't onzekere. Hi'j pakte Hillechien stevig beet en gaf heur een dikke smok, as offie nog zat op de krulekaore mit ruuv'm bi'j de wagenschure achter 't huus, waor ze samen heur eerste liefdedroomen edroomd haren.

 „Goewd zoo, knappies edaone, Freins!" reup Karst maar now aandersumme!" En daor zungen ze mit zien allent weer hèn van:

  Hillechien die duu.......uurt Freinsien niet te kussen,
  Falderalderiere, falderalderare,
  Hillechien die duu.......uurt Freinsien niet te kussen
  Fal de ral de ral de rom!

 

 Hillechien maakte eerst nog zoo'n beechien meneuvels of ze 't niet goed duurde te waogen, maar ook een oogenblikkien en toe gaf ze Freins een dikke smok op beide wangen, zoo vri'j man, as of ze nog mit heur beident in de maoneschien onder de pareboom in 't hoffien van Karst Karsies stunnen. Ze hadden 't wel verdiend, dat heur beide veur de zooveulste maol ies toe ezungen wörde van: ,,'t Is mooi geweest, 't is drommels mooi geweest".

 Maar die lieve Hillechien, die was nog niet zoo mak ai wel zullen dèènken. Iniens begunde ze te zingen en dadelijk wörde ze deur Freins ehölpen en völlen de aanderen ook mit in van:

  Karst die duu.......uurt Zwane niet te kussen,
  Falderalderiere, falderalderare!

 

 Now dat begriep ie, Karst die wol hum zoks niet laoten zeggen en haar Zwaane al gauw te pakken en doe must vanzölf ook nog weer aandersumme.

 't Wörde mi'j 't gesmok wel, 't gunk de hiele kringe zoo wat rond, ja Klaos de Poeste mit Eule en Eule mit Klaos kwamen verdikkemi'j ook an de beurt. O, jong, wat mussen ze lachen, nog nooit haren ze zoo'n schik ehad. De vrouwluu höllen de boek vaste van 't lachen, de manluu zwaaiden mit narms en biej'n en zungen deur mekaar hen van: ,,'t Is mooi geweestl" „lang zullen ze leven!" „Jan brandt de lamp nog", „Waarom gaat men arm in arm in de maneschijn", van „falderalderiere en falderalderare" en een enkele zooas Meeuwes, die deur de veule glassies braandewien mit rozienen wat zwaormoediger estemd wörde, zunk van „Aan d'oever van een snelle vliet, Een treurend meisje zat", maar gleed ondertied van de stoewl en kwamp laankuut onder de taofel te liggen, wat ni'je lachbujn ten gevolge haar.

 Daor worden ook nog veurdrachten ehöllen, maar gien iene die d'r nog naor lusterde. Now ie kunnen d'r ook niks meer van verstaon en as 't nog niet half uut was, dan zungen ze al van: ,,'t Is mooi geweest" of „Daor moet op gedronken worden!" en zokke varsies meer. En as dan pas alle glassies weer van ni'js vol edaone waren, dan was 't gewone deunden:

  „Wie zal dat betalen
  Zoete lieve Garrechien?
  Wie zal dat betalen
  Zoete lieve meid?"

 

 Waor dan as antwoord op ezungen wörde:

  „Freins die zal 't betalen
  Zoete lieve Garrechien,
  Freins die zal 't betalen
  Zoete, lieve meid!"

 

 „Ja, ja, ie zegt daor zoo wat, Freins die zal 't betalen, maar.......!" begunde Jaopik te zeurn, „maar 't kan wel op! Freins die hef gliek, dattie trouwt, maar hi'j haar wel wat meer kunnen opdoewn! Een mein van Poesten K......!"

 „Sss, sst, hold oen bek, Jaopik!" wörde hum toe eflusterd.

 „Ja maar", zeurde Jaopik deur, „ze hef now wel een mooi golden ooriezer op de kop, maar een mein van.......l"

 „Geert", zèè Jan Knelis, „och wi'j èèv'm een hantien mee helpen anpakken". Dat wol Geert wel en toe haren ze Jaopik gauw bi'j de kladden, brachten hum hèn achternuus en kwakten hum in 't heujvak daale. Eèv'm later haalden ze Meeuwes ook op en doe haar Jaopik wat gezelschap, maar daor markten ze gien ien van beident meer wat van.

 Jaopik die d'r eerst een hiel klein oogenblikkien moewderziel allennig elèègen haar was al zoo stille as een moesien, zèè gien stom woord en Meeuwes in zien duustere hoewkien van 't heujvak die pruttelde enkelt nog een beechien van: „Jan, brandt de lamp nog?" want hi'j kun gien haand veur de oogen zien.

 Now zoo slim was 't now nog niet; 't laampien braandde nog al. Daorveur haren Jan Knelis en Geert hum bi'jtie veilig oppebörreng.