Hoofdstuk XIV.

LuukHilbers Jongens H14:

 't Was duustere maone, maar steernhelder, slim kold weer. Het vreur! De klompen die klosten en klunken zoo hol op de straote, d'r zat vaste nog meer vorst achter. Daorbi'j zoo'n gloepens fiene, scharpe, kolde Oostenwiend. De jonges zetten de kraage op en hadden het dadelijk wel op en sjokkien willen zetten, maar dan zatten ze mit Freins; die kregen ze dan niet mee. En ze vuulden as 't waore de verplichting op heur rösten um veur Freins wat te zörreng. Jonge, assie mit dit weer bi'j de weg bleef liggen, dan zullie d'r an kepot gaon. Dan maar wat langzamer!

 „Freins, mu'j bi'j oezölf de steegde op of muw oe naor Klaos de Poeste zien huus brengen?" vreug Bart van 't Ende.

 „Hèn Hillechien!" zèè Freins.

 „Hillechien!" dat was 't ienigste, dat de gedachten in det roewzelboewzige heufd van Freins nog zoo'n beechien geördend bi'j mekaar höld. Hillechien! daor mussie hèn, al wusser niks van, dattie komen zul. Hillechien! Daor mussie mit prooten, hi'j mus weten of ze nog zoo veule van hum höld, of ze nog wel mit hum vri'jn, nee, of ze mit hum trouwen wol, zien wief wol worden!

 O, wee, o, wee! aster Jan Tummermans vannaomt ies bi'j was! Dat höld zien gedachten töt 't leste toe wakker, dat beheerschte nog altied zien dronkenmansroes, maar dat zul hi'j now gauw gewaar worden.

 Nog en paar stappen en ze stunnen veur 't olde, armzalige arbeidershuussien van Poesten Klaos en Eule, hi'j, Freins, de rieke boerenzeune van Luuks Hilbers en zien geleiders, die hum veilig op de plaasse bracht haren, waor hi'j wèzen wol, maar die tegeliekertied arg ni'jsgierig waren, hoe det ales zul ofloopen.

 Alles was stille en duuster, ze waren vanzölf al lange op 't bedde, de hiele huusholding, as Hillechien temiensen de jonge niet had, waor ze allemaole en Freins inzunderheid aover in spanning zatten.

 De jonges gungen wat achteròf staon en Freins slengerde mit 'n zwaai op de deure an. Hillechien d'r uut fluiten kun hi'j niet, daorveur sleug hum de tonge te veule dubbelt, maar hi'j murrelde wat an de deure en reup zachies: „Hillechien, Hillechien! koomter ies uut!"

 Even bleef het zoo stille as ‘t maar kun, ie heurden de klokke tikken, tik, tik, tik, tik! Toe heurdie wat gestommel, d'r kwamper iene van 't bedde. Wie zul 't wèzen?

 Hillechien? Ja, 't was Hillechien! Jan Tummermans wasser dus niet!

 Of ze geloop en geproot van de jonges veur 't huus eheurd haa, das best meuglijk, want ze stak de laampe op, veurdet ze de deure lösdee.

 „Hillechien, Hillechien! koomter ies uut!" reup Freins nog ies weer, maar 't was niet meer neudig, de deure gunk lös en Freins strompelde binnen. Flap! gunk de deure weer dichte, maar de laampe bleef op.

 De jonges, verschrikkelijk ni'jsgierig, hoe dit wieder zul ofloopen, kwamen botter op huus an um Freins en Hillechien te belustern, maar ze heurden niks.

 Poesten Klaos, die 't slim op de borst haa lag wakker op 't bedde te stennen, te zuchten, te blaozen en te poesten. An ien stök bleus en poeste hi'j maar deur van: „'t Is Poe..oeh! 't is Poe..h, 't is Poe..oeh!"

 „Jongens", zèè Bart van 't Ende, „Klaos die heffer gien arg in, dat Freins bi'j Hillechien is, hi'j dèènkt dat Poeh d'r is". En allemaole netuurlijk an 't lachen!

 Hillechien haar Freins mit eneumen naor dat hiele kleine ziedkamertien en de laampe oppeleuten, umdat ze hielemaole verlegen mit hum wörde. Niet dat Freins kwaod was, o, nee, hi'j zul gien dooie moes kwaod doen, maar hi'j trök zokke rare gezichten en hi'j stunk zoo naor de jannever.

 Hurre, hurre, hurre! wat en walgelijke locht van starke draank kwamp heur in de muute, toe hi'j de narm um heur toe sleug en heur smokken wol. Ze wörde d'r kwelk van!

 Opiens kwamper meer bewèging in 't veurste bedde, van Hillechien zien vader. Het regelmaotige geblaos en gepoest van „'t Is Poe. .h, 't Is Poe. .h" höld op en wörde offewisseld mit 't geroep: „Hillechien, Hillechien! 't locht uut of hèn 't bedde". — Klaos kun wel bi'j en nachtlochien, maar niet bi'j 't volle laampelocht slaopen. — Maar Hillechien, doodverlègen, wat ze mit Freins an mus, antwoordde stotterend van benauwdheid: „Och vader, ik du. .du. .duure niet, Freins die is zoo dronkent!"

 Toe wörde 't weer doodstille en kregen de jonges niks meer te heuren.

 „Dames en heeren!" zèè Willem toe tegen de jonges, „de voorstelling is afgeloopen, de muzikanten worden uitgeblazen en de lichten gaan naar binnen!" waormee hi'j te kennen wol geven, dat ze now maar op huus antrekken mussen, wat ze ook deden, Freins bi'j Hillechien achterlaotend.

 Maar de veurstelling die was nog niet offeloopen, heur! Iniens zag Hillechien, dat Freins spi'jn mus. Mit en ruk trök ze hum naor de pompenstraote op en.... brr, ledder oaver wagen, daor gunk 't hen! Verschrikkelijk! Freins die haar en kleur as 'n voel hemp, zoo akelig zag hi'j d'r uut. Hi'j stund te bibberen offie en rozeböje haa en zèè maar niks as „Oo, be, be, be, be, be, wat bink, be, be, be, bink naar! Ik kan zeins niks gien starke draank verdragen. Oooh, be, be, be, wat bink naar!" Hillechien kun niet bèter doen as hum op en stoel te zetten en hum stille wat te laoten uutbibberen.

 Intusschen haalde ze een gluunig kaoltien uut de asschenkolke, bödde en vuurden an en meuk wat water aan de kaok. Kört daorop haar ze een warm kommechien koffie veur hum klaor staon. „Hierzoo Freins", zèè ze, „dit muj lekker warm opdrinken en mit oen lèège maage, ik zal d'r oe en brokkien bi'j maken!" Ze gaf hum en sneechien stoete mit rauw spek d'r op en streider en dun laogien zolt aover.

 't Was of Freins er 'n aander meinsche van wörde. Mit oogen, straolend van daankbaarheid zaggie die liejve Hillechien an. Hi'j wus niet hoe of 't kwam, maar de traonen rolden hum aover de wangen, hi'j begunde te reeren as en klein kiend. „Hillechien, mien liejve Hillechien!" snukte hi'j 't uut, „neemt Jan Tummermans maar töt keerl, das en knappe, oppassende jonge, daor bi'j beter mit of as mit zoo'n lilke zoeplappe as ik binne!" 't Waren traonen van warkelijk gemeend en bitter berouw.

 „Freins, goeie, beste Freins!" zèè Hillechien, „'n enkelde keer ies en klein beechien te veule, das nog niet zoo slim en daor ku'j zölf wat tegen doen ai wilt. Mar ie magt de name van oen hiele femielie niet te schaande maken en daorumme is 't beste daw mekaar maar vergèèt, veur altied vergèèt".

 En tòch, dachte Freins, die hielemaole weer nochtern ewörden, op huus anstapte, en tòch zal Hillechien de mienende worden en gien iene aanders.

 En tòch, dachte Hillechien, die Freins en klein tippien weggebracht haa, en tòch zal Freins de mienende worden en gien iene aanders.