Hoofdstuk XLVII.

 „Wat hek oe ezegd?" vreug Jan Lamers Lummechien vol trots. „Wat hek oe now ezegd?" höld ze an. En mitiene zölf een antwoord gevend op heur eigen vraoge, zèè ze: „Help mi'j ies toekieken en onthold now dit maar, dat Jan Hilbers wel ies niet lange wedeman kan wèzen!" hek oe ezegd.

 En ziej, ze wasder wies op en ze kun d'r wies op wèzen, want heur veurspelling was uuttekomen, nog eerder as ze zölf edacht haar.

 Jan Hilbers en Oome Luuks Fömmechien van 't Vèène waren hèn antiejk'n ewest, waren broed en breugeman.

 Groot feest en groote brulfte zoo aster ewest haar mit Freins en Hillechien zien trouwen wörde d'r niet van egeev'n, maar toch kwamp er nogal wat volk. En iene reize datter een hieleboel teglieke waren en d'r flink edrunken wörde, gunk het nog helderweg op 'n daansn en 'n brulften an!

 Ze zungen en sprungen en daansten in een kringe um de taofel toe en Jan Hilbers zunk baoven alles uut, dat 't narrengs op slaagde:

  Alles in de wind
  Alles in de wind
  t Is maar èèn klein kind!
  Alles in de wind
  Alles in de wind
  t Is maar èèn klein kind!
  Hoezee en hoezaa!
  Weer een ander
  Weer een ander
  Hoezee en hoezaa!
  Weer een ander! ja, ja!

 

 Niet dattie d'r bi'j naodachte, wattie zunk, nee heur! 't Was maar zoo en drollechien van 'n varsien hèn, want Oome Luuks Fömmechien, de broed, die zwaaide mit heur narms, stak het glassien mit braandewien en rozienen hooge baov'm heur heufd de locht in en zunk ook net zoo drok mee as ze maar kun van:

  Hoezee en hoezaa!
  Weer een ander,
  Weer een ander,
  Hoezee en hoezaa!
  Weer een ander, ja, ja!

 

 Now doar is wel an te zien, dat ze eigelijk gien ien van allent betiekenis hechtten an 't varsien dat ze zungen, want veur Fömmechien van 't Vèène was het toch vaste niet de twi'jde maol, dat ze trouwde en zoodoewnde kun schrown van „Weer een ander, ja, ja!"

 Ie mut rèèken, 't is maar net, wat veur 'n varsien offer op zoo'n bepaolde tied in de moewde is. Dat wordt dan ezungen, al of niet toepasselijk, dat döt er niet toe! Zoo was in die dagen het liejtien van:

  „O, mijne Suzanna
  Wat zijt ge lief en schoon,
  Ik reis met u de wereld rond
  En stel u dan ten toon".

 
al weer wat uut de moewde raakt en wörde deur old en jong mit feessies en dargelijke gelègenhèèn uut volle börst op zien Poepsch een aandere Suzanna bezungen mit dizze woorden:

  Geef mi'j nog een druppien,
  Geef mi'j nog een druppien,
  Geef mi'j nog een emmer vol.
  „O, Suzanna, was iest das leeb'n woendersjeun
  O, Suzanna, wat iest dat leeb'n sjeun!"

 

 En 't is wel toevallig of 't hef zoo mutten wèzen, zul Oome Luuks Fömmechien van 't Vèène zeggen, dat dit leste varsien zoo wondergoewd van toepassing was op de broed- en breugemansdagen van Jan mit Fömmechien en misschien nog wel meer op Freins mit Hillechien, die zoo deur en deur wies mit mekaar waren en in de ondertrouwdagen van Jan mit Fömmechien de allergelokkigste tied van heur lèèv'm belèèfden. Want net, toe bi'j Jan Hilbers in nuus baov'm alles het feestlied uutklunk van „Was ist das leben wunderschönl!" toe was Freins net bi'j de buurvrouwe of ze ies èèvm' komen kieken wol bi'j Hillechien. Buurvrouwe Kleussien wol dit wel doewn en toe ze kwamp was 't eerste wat ze as meinsche van veule onderviending zèè: „Freins, as de duvel hèn de vroedvrouwe, maak voort want d'r is haost bi'j!" Freins, die vleug de deure uut, gunde hum haoste gien tied um een paar schoone klompen an te trekken en toe hi'j d'r weer was mit de vroedvrouwe, duurde het gien ure of d'r lag in de krubbe in de beddestèè een flinke, dikke jonge, de kleine Lucas Hilbers, die later de trots van de hiele famielie zul worden.

 Oome Luuks Fömmechien van 't Vèène, now Jan zien twi'jde vrouwe, was nog wel ies een beechien spiekaantig tegen Hillechien, dat die zoo'n knappe flinke zeune haar en dat ze zölf hielemaole gien naokomelingschop kreeg, Hillechien dat die as 't waore now nog baov'm heur stund en baov'm heur vereerd wörde, een mein van Poesten Klaos en Eule, die in vrogger jaoren gewoon as maagd, as dienstmaagd bi'j Jan en Freins ewoond haar. Het gunk mit de ofguunst en spiekaantigheid nog al haoste net zoo as in de hiele, hiele olde tied mit de vrouwen van Abram.

 Fömmechien, dèènkend an de geschiedenisse van Sarah, haar dan ook altied deur nog haope en ondaanks heur jaoren mit dit veurbield veur oogen gaf ze de moewd nog niet op, maar d'r is niet van ekomen en toe beröstte ze d'r maar in, dat het niet zoo mug wèzen. Ook zi'j geneut heur diel van 't wonderschoone lèèv'm en was daankbaar veur het lot heur toebedield.