Toe Jan Knelis mit Geert weerumme kwamen van achternuus, naodat ze Meeuwes oppebörgen haren bi'j Jaopik in 't heujvak, toe was er in ‘t veurnuus het grootste spietakel daj maar bedèènken kunt. 't Leek wel de grootste ruzie, 't grootste verschèèl.
Jan Hilbers die vlokte en schrowde as een halve gek, Hillechien heurden ze krieten en Karst Karsies mit Zwaane, die steuven op Jan Hilbers of. Wat zul d'r toch gebeurd wèzen?
Now um dan maar daalek te zeggen, zooas ‘t is, d'r was eigelijk gezegd niks gebeurd, maar de oorzake van al dat verschèèl en al die drokte was zoo:
Jan Hilbers en Jaopik, det waren van olds al merakel beste maots, van kiend of al mit menaar espeuld en altied in dezelde buurte woond. En dan, veural nog dit, Jaopik die vund het zoo jammer, zoo slim huunlek, dat Freins zoo goedkoop weggunk, dattie 't mus doen veur zoo'n Hillechien van Poesten Klaos en Eule. Daor haar hi'j in de leste tied vaake mit Jan Hilbers en Fömmechien aover eproot, aoverlegd offer nog niks tegen te doewn zul wèzen, dat Freins hum zoo vergooide en zoodoewnde, al wörde 't er ook niks aanders van, was de olde kameraodschop, de olde vrèèndschop d'r nog bèter op ewörden in de leste tied, want Jan Hilbers en Fömmechien, die begrepen, dat Jaopik mit heur te doewn haar, dattie warkelijk dielgenoot was in heur groote verdriet.
Toe dan Jan Hilbers in de biej'n kwamp, ies rondkeek en Jaopik narrengs zag, vreug hi'j: „Waor is Jaopik?"
„O", reupen ze, „Jaopik, die was wat stief van ‘t zitten, die wol hum ies èèv'm wat vertrèèn en is mit Jan Knelis en Geert hèn achternuus egaone".
„Zoo", zèè Jan Hilbers en wol weer gaon zitten, maar kwamp wat te strompelen en zul mit de stoewl en alles onderstebaov'm evallen wèzen, as Hillechien hum nog niet net op tied egrepen haar en vaste höllen.
„Dat komp er now van", zèè Jan Hilbers mit een kwaod gezichte tegen Hillechien, „ai iene de stoewl onder 't gat wegtrekt, ie kunter ofblieven mit oen pooten", bromde hi'j d'r achter na.
Hillechien zèèr dat ze 't niet edaone haar, dat ze daorentegen zien stoewl veur hum vastehöllen haar en daor was 't vooreerst mit offeloopen. Maar kraampan zat Jan Hilbers goewd en wel weer op de stoewl en haarie zien glassien èèv'm lèègedrunken of hij kwamp al weer aoverende. Hi'j keek ies in 't ronde en vreug: „Waor is Jaopik"?
„Hèn achternuusl" zèèrn ze.
„Zoo", zèè Jan Hilbers en wol weer gaon zitten. Maar hi'j dreeide zien gat net bi'j de stoewl langers en kwamp mit een harde plof op de vloere te laande. Daor begunde die Jan Hilbers toch opiens te vluuk'n, te raozen en te schelden tegen Hillechien, nee maar, 't was verschrikkelijk!
„Lilke duveltien dai bint", schrowde bi'j. „Eerst oews benaodielen, mit 't geld d'r vandeur gaon, dat oewze kiender toekomp en dan iene de stoewl onder 't gat wegtrekken!"
Hi'j zwaaide mit zien narms en höld Hillechien de voeste toe, net offie d'r zoo op wol houwen.
Hillechien schrikte vanzölf en begunde te krieten. Ja krietend en goelend verklaorde ze heur onschuld en drokte heur stief tegen Freins an.
Freins, die det gevluuk en spietakel van Jan assie dronkent was, wel gewoon was en die deur de glassies braandewien en rozienen zölf ook wat slaoperig en suf was, die haar d'r nog niet recht arg in wat er gaonde was, maar Zwaane van Karst Karsies, die kwamper opiens anstoewven.
„Lilke zoepert!" schrowde ze tegen Jan Hilbers. „Wol ie oewze Hillechien de schuld geven, daj koomt te vallen? 't Is oen eigen schuld, ie bint dronkent, lilke zoepert en dan muj een aander niet de schuld geven!"
„Lillke zoeplappel" schrowde ook Karst, die net as Zwaane op Jan kwam ofvliegen, „lilke zoepert, ai 't hart in de peinze hebt um oewze Hillechien wat te doewn, dan zal ik oe ies laoten zien, wie Karst Karsies is, zoo waor as mien name Karst Karsies is".
En mitiene drokte Karst zien harde voeste Jan Hilbers aorig hardhaandig onder de neuze.
Dat hölp. Merakel zooas dat hölp, iniens was Jan Hilbers zoo mak as een laom en leek de vrèè wel weer etiekend en de röst weer harsteld.
Toch vunden ze 't allemaole arg jammer, dat het zoo wied eloopen was, want het kwamp toch eigenlijk niet te passe dat Karst mit 't wief tegen Jan Hilbers in zien eigen huus zoo de baos speulden en hum de wetten veurschreven, al haren ze in de grond dan ook groot geliek en al wollen ze Hillechien graag helpen.
Och, 't was wel te begriepen en 't kwamp vanzölf ook al mee deur de draank, waor ze wat al te veule van gebruukt haren, maar 't was toch jammer.
Haren ze now maar wat eerder de koffie en brokkies oppezet, dan was al dat spietakel licht niet veur evallen, maar daor kwamen ze net mit anzetten, toe 't al gebeurd was. Zoo zu'j 't altied zien. „Mit 't zolt ankomen as 't ei op is", zegt ze ook wel ies.
Now, daor kwamp aanders wat op de taofel, heur! Groote stapels plakken van een daalders krentewegge, die al van te veuren offesneene waren, wittebrood en beschuten en van alles um d'r op te doewn, skinke, lekkere eigengeslachte metworst, selei, ja te veule um op te nuum'n.
En die warme, hiete koffie, die völt er ook zoo best en zoo lekker in, daor knapten ze hielemaole van op.
Maar Karst Karsies, die zat te sloeken en te sloeken en die kun d'r gien stokkien deurkriegen, 't was hum of hum zien hals verstopt was.
Die groote, zwaore keerl van een Karst Karsies, 't was um te lachen, maar die begunde daor opiens te snukken en te rèèren as een klein kind, dat hum de dikke traonen aover de wangen rolden. Zwaane veegde hum de traonen mit een tippe van de skölk of, sleug hum de narms stief um de hals, gaf hum nog ies een dikke smok en begunde toe ook hardop mee te rèèren.
„Wat schèèlt Karst en Zwaane toch?" vreugen ze van verschillende kaanten.
„Och', snukte Karst, „och meinschen, ik hebbe 't Jan Hilbers zoo annezegd, zoo astraant annezegd, dat hek en dat spiet mi'j zoo en dat döt!"
„Oh, ik hebbe 't hum ook zoo annezegd en dat spiet mi'j ook zoo en dat döt!" rèèrde Zwaane.
En daor kwamen ze zoo opiens mit heur beident as berouwvolle zondaars anstrompelen op Jan Hilbers of!
„Jan", stotterden ze, „wi'j 't oews vergeev'm, Jan? Jan, wi'j 't oews vergeev'm?"
„Bel ja", zèè Jan Hilbers daalek, „ie heb mi'j jao niks edaone, ik vergeeve 't oe. Ie heb mi'j jao niet anneraakt, gien ien van oen beident. Bel ja, ik vergeeve 't oe graag!"
„Ziezoo, volk", zèè Jan Lamers „now is 't er uut, das goewd. Zoks daor muj niet mit blieven deurloopen dan giejt 't verkeerd. Maar now is alles weer in örde. En daorumme volk stel ik veur daw nog ies mit menaar zingt".
Dat was een goeie raod en èèv'm zoo vroolijk en plezierig as het de hiele aomt toe egaone was, klunk het now onder 't koffie drinken en brokkies èten nog ies weer as een bezegeling van de getiekende vrede:
Lang zullen ze leven, |
Lang zullen ze leven, |
Lang zullen ze leven, |
In de gloria, |
In de gloria-aa! |
Die gloria! |
Honderd jaar na dezen, |
Honderd jaar na dezen, |
In de gloria, |
In de gloria-aa! |
Die gloria! |
Dan zullen ze 'r niet meer wezen, |
Dan zullen ze 'r niet meer wezen, |
Dan zullen ze 'r niet meer wezen, |
In de gloria, |
In de gloria-aa! |
Die gloria! |
Zet er de kop maar tegen, |
Zet er de kop maar tegen, |
In de gloria, |
In de gloria-aa! |
Die gloria! |
„Hiep, hiep, hiep, hoeraah! Hiep, hiep, hiep, hoeraaaaaah!" klunk het er achteran en de plezierige stemming was 't er weer!
Jaoren nao de tied wörde d'r nog vaake aover eproot, dat het er op de brulfte van Freins mit Hillechien zoo mooi toe egaone was, toe ze de buren ehad haren.