Net zooas ze bi'j Karst Karsies volk wel edacht hadden dat het komen zul, zoo kwampt! Tegen de middag kwamen d'r en paar vrouwluu de steegde opzetten, 't iene vrouwspersoon was Jenne, 't aandere Woltertien van Jan Barties Maaie, Jenne zien moewder.
„Daor koomp ze an, now zuw 't hebben!" dachte Zwaane.
Ze waster wel en beechien bange veur, want ze haar vanzölf meer van dit soort spietakels mee emaakt. Dizze keer völt het èèv'nwel ontzettend veule mee. Jenne zèè gien boe of bah, dee gien beklös en an heur gezichte ku'j ziejn dat ze 'reerd haar. Woltertien voerde allennig 't woord, hiel fesoewnlijk, heur, ze zèè 't knappies, al was ze d'r lange niet aover tevrèène, dat Zwaane heur Jenne zoo utteschöllen haar en ten slotte op koop toe nog weggejacht.
„Nee, nee Woltertien!" völ Karst heur in de rèède, „nee Woltertien, weggejacht niet, ze is uut heur zölm weggeloopen!"
„Ja heur, Woltertien! uut heur zölm weggeloopen, we wussen van mörreng niet iens, dat ze vut was," vulde Zwaane an.
En toe völt het zoo merakel mee!
„Oh fuj, wat ai zegt? Uut heur zölm weggeloopen? Jenne, Jenne, wat heur ik, is det waor, bi'j uut oe zölm weggeloopen?"
As antwoord vreef Jenne wat mit de haanden in de oogen en knikte van „Ja"!
Toe begreep Woltertien mitiene, dat ze gien cent van Jenne zien loon lös zul kriegen en um de eere an heur zölf te hollen, zèè ze: „Now Karst en Zwaane, dan bi'j oews niks schuldig, heur!" en heur umme dreeiend en Jenne ankiekend, vuugde ze d'r an toe: „Allah Jenne, zuuk ie dan al oen kleeraozie en al oen goewd maar gauw bi'j mekaar, dan wil Karst Karsies oen kassien dommiest wel èven naobrengen, as 't niet te veule muijte veur hum is um èèv'm mit de lösse wagen bi'j oewze huus langers te varen".
Zwaane, doodgelokkig, dat het zoo butengewoon vlot van stapelleup, wol die goeie, geschikte Woltertien en Jenne, die now ook zoo gedwèè en onderdaonig was, van bliedschop beide wel haoste um de hals evallen wezen as ze 't veur Karst maar niet al te gek evunnen haar en Karst, die haar Woltertien en Jenne d'r bi'j, ook van gelok en op de goeie afloop wel haoste um de hals willen vallen, assie 't veur Zwaane maar niet al te gek evunnen haar.
Maar mit al die gekheid zatten ze now maar zunder maagd en waor kregen ze zoo gauw en aandere? Hillechien van Poesten Klaos en Eule was nog altied bi'j heur volk in nuus en zul zeker wel graag weer hèn diejn willen, maar die was op zoo'n gekke meniere bi'j Luuks Hilbers jonges weggekomen. 't Was wel vrömd, want die Hillechien leek zoo op 't ooge wel zoo'n flink en aorig maagien, ie zullen zoo zeggen, geschikt, onderdaonig, geheurzaam, ja, aginne niet brutaol en opstaandig, maar 't mus toch zoo'n groote sociaal wèzen, dat slim was!
Jan Hilbers Fömmechien toch stund bekend as en gestaodig en verstaandig meinsche, die 't kwaod niet in de wereld ebracht haar en vaste gien ruuzie zul zuuk'n. En toe ze Hillechien hiel kalm en bedaard op heur plicht ewezen haar, heur an 't verstaand haar willen brengen, dat Hillechien van 't mindere volk was en niet mus dèènken, dat alles in de wereld maar liek was, hoe haar Hillechien het toe oppeneumen?
Ze haar Fömmechien gewoonweg niet allent uutelachen, maar heur uuteschöllen zoo hard as ze maar kun en eschrowd van „zeuven kiepen en 'n haane!" net of ze wol zeggen: „Hol maar op mit oen prooties, ik bin net zoo hooge van staand as ieje!"
En dat veur en mein van Poesten Klaos en Eule, die 't van de bedieling mussen hebben! Dat Jan Hilbers mit zien onverschillige en driftige buj'n toe gek in de kop wörde en tusschenbide kwamp, is te begriepen. Maar ze haar hum gewoonweg de kop kepot ekrabd.
Zoo was Jan Hilbers d'r lilk mee te passe komen, maar Hillechien zölf was 't ook zoer oppebreuken, want die zat now al en maond of wat zunder stèè, kun mee armoewde lien bi'j heur volk en haar mitiene now de tied um wat makker te worden.
Ja, 't was wat te zeggen, 't was en hiele toere tegenswoordig mit 't diensvolk, die socialen kregen en boewl te koop, hiel aanders as det vrogger was en ie muggen mit 't winnen van en maagd of en knecht wel terdege goewd uut de oogen kieken, veural ai al zoo veule slimmen etröffen haren, zooas det bi'j Karst Karsies volk het geval was. Oppassen wat ai in oen huus anhaalt, was de bosschop!
En toch dachten Karst Karsies en Zwaane ondertied maar aldeur an Hillechien van Poesten Klaos en Eule. Hillechien mus in alle gevalle flink in 't wark wèzen en ook eerlijk, zul daorbi'j d'r ook wel wat van eleerd hebben, now ze bi'j Luuks Hilbers jonges zoo gek te passe komen was.
Zoodoewde kwamen Karst Karsies en Zwaane naolaank en briejd aoverleg d'r toe um te besluut'n, dat Karst maar hèn Poesten Klaos en Eule mus gaon um Hillechien as maagd te winnen. 't Kun best wèzen, dat 't nog wat toevöl.
En het völ toe ook! Klaos en Eule en Hillechien, alle dri'je, ze waren zoo gelokkig en zoo bliede, as 't maar kun, toe Karst kwamp um te vraogen, of Hillechien heur bi'j hum bestèèn wol. „O, graag, slim graag!" reupen ze teglieke.
Umdat het zoo miserabel vlot in zien wark gunk, dachte Karst: now zak er daalek nog maar wat veurwaarden bi'j stellen.
„Das dan goewd, goewd dan!" zèè Karst. „Hillechien, ie haren en hoogloon bi'j Luuks Hilbers jonges, zoo ak eheurd hebbe, now ie kunt bi'j oews ook en boewl verdienen, 'k wil oe 't zelde geven as Luuks Hilbers jonges, maar ien dink zeg ik oe van te veuren en dat muj dus eerst maar goewd bedèènken en aoverwèèg'n: „Ik wil gien sociale anhalen in mien huus!"
„Daor hei groot geliek an, Karst", zèè Klaos de Poeste. „Dat wok ook niet ak oe was. Ik zegge zeins maar, net zoo as in 't varsien stiejt: „Weg met de socialen, leve de Willem Drie, Oranje boven!"
En Eule en Hillechien zölf, töt groote verwondering van Karst en töt groote geröststelling later van Zwaane die zeern ook: „Weg mit de socialen, leve de Willem Drie! Oranje boven!"
En zoo wörde Hillechien dan mit ingaank van de aandere weeke as maagd bestèèd bi'j Karst Karsies en Zwaane.