Oome Luuks Fömmechien haar d'r ondaanks alles, wat er tegenpleitte, naor verlangd, dat ze weer op 't Vèène kwamp, want alles wel beschouwd was ze daor toch eigelijk onmisbaar. As ze zölf 't ooge d'r niet op höld en Römmelt en Annechien zoo dag in dag dag uut niet mit raod en daod bi'jstund, dan gunk 't niet goewd, dan kun 't onmeugelijk goewd gaon. Wel haar ze an Römmelt en Annechien geschikte huurders op heur spillechien, die hard wollen warken, maar as het er op ankwamp, as 't puntien bi'j paoltien kwamp, waren het nog net kleine kiender, die leiding neudig haren van een bekwaom boerenmeinsche mit verstaand van zaken en mit verstaand van 't boerenbedrief en zoo'n meinsche was Fömmechien zölf natuurlijk, al dee ze dan an 't wark ook zoo goewd as niks. Verstaandige leiding en toezicht daor kwamp het op an en in de tied dat ze vurt ewest haar, was er al hiel wat gebeurd, dat aanders egoane zul wèzen as ze d'r zölf maar bi'j ewest was. Gelokkig de wintermaonden, dat was een tuumige tied, dan was het niet zoo slim drok mit 't wark en haren ze nog niet zòò onder de ofwèzigheid van Fömmechien eleene as det aanders wel het geval ewest had kunnen hebben, maar toch was het veur alles bèterder dat ze d'r weer was. Now het mit Freins veur menaar was en now dit algemien wel gauw aoveral bekend zul worden ook, now paste het toch ook niet dat ze daor al maar deur bi'j Luuks Hilbers jonges in huus bleef, daor zullen prooties van kunnen komen. Veurloopig deden ze verstaandiger töt an 't trouwen toe allebeide op heur eigen stèè te blieven. Freins bi'j Jan en Fömmechien, waor hi'j al zoo veule jaoren bi'j innewoond haar en Fömmechien bi'j de meier en zien vrouwe op 't Vèène op heur eigen spil.
Maar gek toch, dat Freins maar niks van hum leut heuren! Fömmechien kun heur maar niet begriepen, dattie nooit op een Zaoterdagaovend ekomen was, dat ze suns die Donderdag, toe ze mit heur beident op 't Vledder op de Smildegervaort en op de Grifte zoo'n schik ehad haren met 't scheuvelloopen, dat ze daornao nooit meer wat van hum verneumen haar. Freins, die zul now toch wel weten, dat ze hum wel hebben wol en Freins die wol toch zölm ook wel graag, die haar d'r jao 't zoepen een hiele tied veur elaoten, zoo bliede was hi'j dattie heur kriegen kun. Maar waorumme bleef hi'j dan maar aldeur uut? Hi'j zul toch niet zoo kienderachtig bange veur heur wezen?
Een keerl, die zòò verlèègen was veur de vrouwluu, dat was jao al te gek, dat kun ze heur gewoonweg niet veurstellen. En dat Freins d'r an dèènken zul um achter det Hillechien van Poesten Klaos en Eule an te zitten, daor gleufde ze hielemaole niks van, dan wol ze nog liever annemen, datter gien fitsien vrouwluuvleisch an de hiele Freins zat. Ook wassie daor vuus te verstaandig veur! Zòò goewd kende ze hum in elk geval wel, dattie humzölf niet hielemaole vergooien zul. Zòò min en zòò schandalig, daor wol en daor kun ze hum niet veur anzien. Wel was dat prootien töt heur deuredrungen van: „Hillechien, 't locht uut of hèn 't bedde! Och vader, ik d.d.d.uure niet, Freins, die is zoo dronkent!" maar dat kun niet waor wèzen, dat was al een old vertellechien, dat ze vrogger jaoren ook al ies van een aander paartien ezegd haren. 't Was een prootien of een bedèènksel van partieluu, die Freins graag op de hoed wollen of van luu die hum misgunden, dattie nog zoo'n flinke vrouwe kun kriegen. Freins was die aomt hèn scheern ewest en op gewone tied in huus ekomen.
Ja, hi'j zal daor hèn vri'jen gaon hèn een meid van Poesten Klaos en Eule, waor ze wel een plaassien in 't armhuus veurlös muggen hollen, ja, kuj begriepen, iene van Luuks Hilbers jonges! Nee, veur de konkerensie van Hillechien, daor maakte Fömmechien heur volstrekt niet bezorgd oaver. Op 't Vledder, op de Smildeger vaort, op de Grifte, op 't Vèène, Freins haar gien goewd en gien kwaod van Hillechien ezegd, hi'j haar heur niet enuumd, zooas 't ook heurde. Hoe kwamen ze d'r bi'j om zokke gekke dingen te zeggen! Dachten ze intmit op zoo'n meniere te kunnen bewarken, dat zij, Fömmechien, niks meer van Freins wol weten, umdat ze heur schaamde veur iene die ook mit Poesten Hillechien evri'jd had? Nee heur, dat zul de luu, die zokke prooties in de wereld ebracht haren, niet glad zitten, zi'j wus wel dat Freins zien femielie zòò niet te schaande zul maken. Misschen haar det Hillechien zölf de padjonges wel wat inneschuund um 't prootien rond te kriegen, dat Freins bi'j heur ewest was te vri'jn.
Maar wat wel vrömd en wonderlijk was: Freins leut niks van hum heuren, ja ook van Jan Hilbers en Fömmechien, kreeg ze totaal niet de minste tiejging. En as ze Römmelt en Annechien, zooas het heurde, bi'j tieds de huure van 't spil wol opzeggen, dan diende ze toch precies te weten, hoe ofter now net bi'jstund, dan mus ze toch van an of van weten!
En daorumme haalde ze op een goeie mörreng, toe heur 't wachten al te dikke begunde te vervelen, de schrief beneudigheden veur 'n dag en was het maar een oogenblikkien of daor stund mit duudelijke letters op 't pappier dat mooie hoogdravende begun: „Heden de pen opgevat en mij neergezet om u enkele regelen te schrijven". En as ienmaol het begun van de brief klaor was — 't sprèèkwoord zeg, dat een goewd begun 't halve wark is — dan was het gemakkelijk um wieder te komen. Ze bracht Freins eerst in harrinnering die leste Donderdag van 't scheuvelloopen, toe ze heur beident nog nao ekeken haren, dat ze het toch zoo best kunnen, toe d'r ezegd was, dat ze een paar waren, dat ook al, wat het scheuvelloopen betrof, zoo merakel best bi'j mekaar paste, toe ze saoms zwierend en zwaaiend aover de Grifte op de scheuvels hèn 't Vèène loopen waren, hoe hi'j daor verschrikt en onverwacht de deure holderdebolder uutgegaone was en hoe 't now al weer zoo lange eduurd haar, dat ze wat van menaar eheurd hadden. Ze vreug, hoe het tegenswoordig mit Fömmechien van Jan gunk, of ze al een maagd haren en heur mit 't wark kunnen redden en dan iniens weer in deftig Hollaansch aovergaond infermeerde ze, of hi'j nog altied ter wille van de belofte op Niewjaarsdag aan haar gedaan, het zuipen liet, veur de gerusstelling d'r an toevoegend, dat ze hem ook nog wel hebben wou, als hij niet te vele malen en te slim, maar zoo'n enkelden keer een klein sliertje aan had, maar hi'j mus maar ies gauw bi'j heur op 't Vèène komen, dan kunnen ze ies vastestellen, wanneer asof ze onder de geboden zouden gaan om broed en breugeman te worden.
Toe de brief an 't adres van Freins Hilbers klaor was en in de brievenbusse estopt was, toe was het weer uutkieken, zooas dat de leste dagen al geregeld wark van Fömmechien ewest haar, maar now hölp in een tuumig oogenblikkien Annechien ook mit, uutkiekend veur 't aandere raam naor de postbode mit een brief of uutkiekend naor Freins, maar de iene dag gunk weer veurbi'j nao de aandere onder smachtend en smartelijk verlangen, maar net as in 't vertellechien van Blauwbaord kun Fömmechien gerust an Annechien vraogen „Zuster Anna ziet gij nog niets komen?" en dan kun Annechien nog gien iens as antwoord zeggen „Ja, ginds in de verte zie ik een stofwolke!", want in de varste varte was er in gien heg of steg een stofwolkien of ienig aander tiejken te bespeuren, dat de komst van Freins anduudde.