Fömmechien stapte opgeruumd deur Möppelt en gunk èèv'n bi'j Toonen Beernt an um wat suukergoewd te koopen veur de jongste kiender van Jan en Fömmechien. Ze mus die kiender toch wat meebrengen, ie kunnen d'r toch niet mit lèège haanden ankoom'n, ai d'r kwaam'n te spinnen.
Ze kocht en stokkien suukelao en wat van die beschulechies, peerties en koechies en boompies en knienechies en ronde ringies mit 'n gattien d'r midden in en zoo. 't Waren van die maalderige dingies, die ai zoo op mekaar kunt zetten en die nogal licht op 't gewichte bint. Veur en klein beetien geld haai en hiele kladde vol en daor ku'j dan de kiender, die d'r zoo mooi mit speulen kunt, goedkoop bliede mit maken. Now en as de kiender wies mit oe bint, dan bint de olders vanzölf ook wies mit oe.
Toe ze bi'j Toonen Beernt of Kakki'jn Beernt, zooassie ook wel enuumd wörde, vandaon kwamp, en De Whèèm dwars aoverstikken wol, zag ze Freins Hilbers van de aoverkaante ankoom'n, en segaare in de mond en de sluutmaande an de narm. Zeker de Londensche keun al offelèèverd en de bosschoppen al haoste daon.
Wat stapte hi'j steil, maar toch niet arg stevig, zoo of en toe zwiemelde hi'j en beechien op de biej'n.
„Dag Freins!" reup Fömmechien, zoo hard dat hi'j d'r van opschrikte en iniens recht op heur an stèèvende.
„Dag Fömmechien!" zèè Freins. „Bi'j d'r al?"
„Zoo ai ziejt", zèè Fömmechien.
„Now", vervolgde Freins het gesprek, „Laow dan ies voesten, we heb menaar ook in zoo lange niet eziejne!"
Dat kwamp Fömmechien best veur. Ze gaf hum de haand en keek hum ies goewd an. Freins dee net zoo.
„Jonge, jonge", dacht Freins. „Wat zit die Fömmechien van onder töt baoven onder 't gold en zulver. 't Is zoo mit 'n half ooge te zien, dat ze uut en goewd nust komp. En 't is zoo op 't ooge nog wel en aorig skiër vrömmes ook!"
En Fömmechien dacht, terwiel ze Freins zien haand stief in de heurende kneep en hum lachende ankeek: „'t Zul toch zunde wèzen as zoo'n goeie Freins en zoo'n rieke Freins niet gunk trouwen".
„Waor bi'j uutespand?" vreug Fömmechien.
„Veur in Möppelt!" zèè Freins en al was dit ook net an de aandere kaante as wat ze zölm „veur in Möppelt" nuumde, ze begreep het toch wel en toe Freins 't heur naoder uuteduud haa, zag ze bi'j de Poele langes lopend de varkenbrikke al staon tusschen de lange regel van dekwagens en lösse wagens.
Freins was gauw klaor um op huus an te gaon en dit stund Fömmechien merakel best an, want hi'j was now nog aorig nochtern en hoe langer offie ummeslenterde in Möppelt, hoe grooter gevaor dattie hoe langer hoe meer te veule kreeg.
„Ie heb er en jonk peerd veur, issie goewd mak?" vreug Fömmechien, toe ze naost Freins veur in de brikke zat.
„Mak? Zoo mak as en laom!" zèè Freins. „Op stal en leelke bieterd mit aandere peerde, maar veur de wagen as en laom, ja as en laom zoo mak!"
As Freins van Möppelt kwamp, wast zien vaste gewoonte om dezelde woorden altied en maol of dri'j, veere achter menaar te zeggen um er zoodoende wat meer klem an te geven.
D'r was drok gevaar op de straote en Freins jeug de iene wagen nao de aandere verbi'j. Die roene kun d'r aover klabienderen assie 't op zak had. Freins kreeg er schik an, wörde hoe langer hoe vroolijker en begunde iniens te zingen van:
Hebt gij uw vinger bezeerd |
Doe daar en lappien om |
Een lappien met azijn |
Geneest u van die pijn, |
Ja, èèn huzaar |
Heeft èèn goed hart, |
Hij kent geen leed, |
Hij kent geen smart, |
Maar als dat meisje dan maar vroolijk is, |
Hetzij ze een ander kust! |
Boms! daor völt hi'j iniens op zied, tegen Fömmechien an, die lachte dat ze schaterde en hum en boms weerumme gaf, dattie voordaalek weer rechtop zat.
De roene draafde intusschen maar lustig en mit en gezwinde gaank wieder, maar toe ze midden op die hooge Tweelbrogge waren en 't spoor d'r mit 'n goewzende, raozende vaort van Möppelt of kwamp ansnörren en staampend en daampend en raatlend en raadend vlakbi'j aover de iejzern spoorbrogge rolde en rommelde, leut Freins iniens het leide schiejten en schrowde baoven al 't lawaai uut: „How, roene, stao!"
Daor bleef zoowaor de roene plompverleuren, midden op de Tweelbrogge staon, zoo onbewèèglijk as en stiemsche bok.
„Now", zèè Freins. Eèj, wat hek oe ezegd, issie mak, zoo mak as en laom? Eèjn, Fömmechien? Zoo mak as en laom? Ja of nee?"
„Ja, zoo mak as en laom!" zèè Fömmechien zunder bedèènken.
„Fut dan weer, roene! ie hebt oen kuunsten goewd verteund, daor kan d'r iene op bestaon en Freins zette zingend in:
Daar moet op gedronken, dronken worden |
Falderalderiere, falderalderare, |
Daar moet op gedronken, dronken worden |
Falderalderalderom! |
Mitiene trök hi'j wat an 't leide en stille stund de roene veur de harbarge, waor het gien onbekend terrein veur hum was.
„Jan", zèè Freins tegen de kastelein, die in de deure kwam staon, „iene mit en iene zunder" wat beteikende, dat hi'j klaore mus hebben, maar dattie Fömmechien d'r wat suuker in mus doen.
„Wat is hi'j rejaal, die Freins, wat kannie best wat missen en wat is hi'j zörgzaam veur mi'j", dacht Fömmechien, „want warkelijk aider op zoo'n kolde winterdag veur in de brikke zatten dan waster niks bèter as en flinke burrel braandewien of jannever, al haa Freins zölf die dag d'r dan ook meer as zien porsie van binnen.
Maar toe de goewdigheid en bezorgdheid van Freins voor Fömmechien zoo wied gunk, dattie heur bi'j de eerstvolgende harbarge al weer trakteeren wol en toe de roene uut humzölf al een bewèèging maakte um wat links van de straote an te hollen um veur de harbarge te blieven stille staon, toe wörde het heur al te slim en nam ze russeluute maotregelen.
Zunder wat te zeggen greep ze Freins 't leide uut de haanden, gaf de roene mit 't achterende van 't leide 'n tik op zien gat, dattie mit iene sprunk weer midden op de straote was en op en flinke draf veuruutscheut.
Dri'j menuuten later dreiide ze de hekkedam in en toe de roene de zwaore varkenbrikke bedaard en stapvoets de steege optrok, drokte ze Freins zoo ongemarkt 't leide weer in de haanden.
Was het niet een volmaakt bield van de toekomst, zooas Fömmechien heur die zölf edroomd had?
De vrouwe mus de man geheurzaam wezen, stund in de biebel, dus het sprak van zölf: „Freins, de baos! Freins, 't leide in de haanden!", maar zoo neudig dan zul ze 't bestuur en de teugels van 't bewiend tiedelijk in heur eigen haanden nemen, de roene in bedwaank hollen, in kalme stap de röstige steege opsturen en de brikke mit inhold langs effen banen beholden en veilig op de plaase van bestemming brengen.