Toe Fömmechien en Jan die zelde aovend op bedde lagen, dacht Fömmechien eerst nog ies een minuut of wat nao hoe ze 't op 'n besten anlèè um heur goewd veurbereide prèèke veur te dragen. En toe alles goewd en wel aoverweugen was, begunde ze as volgt van wal te stikken: „Jan, zul ie d'r dan zölm op zoo'n meniere an willen meewarken, det dat mein giet strieken mit 't geld, dat oewze kiender toekomp?"
Maar Jan, die slaoperig was gaf gien antwoord, leut heur stille deurreutelen, ja, dreeide Fömmechien gewoonweg zien achterkwartier toe.
„Zeggies Jan! heurie niet, mut oewze kiender daor onder lien, da'j Freins zölf oppestaokt hebt?" zeedeprèèkte ze deur.
't Was kloppen an doovemansdeure! Fömmechien kun net zoo goewd als Bruggeman redeneeren tegen de beddeplaanke, want Jan heurde al hielemaole niks meer, snorkte hardop dwars deur de preèke van zien vrouwe hèn, net zoo assie hardop dwars deur de prèèke van de domeneer hènsnörkte assie nogies 'n enkelde Zeundag hen de karke gunk en al daalek nao 't twi'jde zingen mit zien kop op de baank gunk liggen.
„Fuj, fuj," dachte Fömmechien bi'j heurzölf: „Ik heb een rieke keerl ekreegen, dat is waor, maar wat ist aanders een onverschillige bok en een groote domkop op de koop toe".
't Was die naomt een toere veur Fömmechien um de slaop te pakken te kriegen; vuuls te veule prakkezaosies en moezenusten in 't heufd, mu'j rèèken en d'aandere mörreng was 't vanzölf weer vroo dag.
Um vief uure op de klokke, — die had net een uurtien stille staone maar was nog wel roem een half uure veur — um vief uure op de klokke dan, steigerde Jan Hilbers weer van 't bedde of, scheut de klompen an en gunk 't volkien wekken, mit de miededieling, dat 't neug tied van opstaon was.
Dan wus een iedereniene in huus wel, dat ze niet muggen ummedrouwen mit heur nog ies umme te dreeien of te blieven liggen in 't warme nust, want, o wee! as Jan al een legge rogge offegooid haa en 't volkien niet present vund assie al weer van de balken offeklauterd was! Dan zat het er op, dan schold en vlokte hi'j ze, wie 't ook wèèzen mug, de hoed vol.
Zoo waren Freins en Römmelt, het knechien, dan now ook al drok bezig de stroozeelen van de garven lös te maken en dan de rogge aover de dèèle uut te spreiden en stunnen Fömmechien en Hillechien al in 't melkgoewd um onder de koew te gaon, toe Jan de ledder ofstapte.
„Slaot Braantien maar aover, die zak zoo dommist zölf wel melken", zèè Jan tegen de vrouwluu. Braantien was de ni'jmelkte koew, die pas offekalfd had. Hi'j houwde nogal onder 't melken; daorumme wol Jan hum liever zölf melken.
Braantien en de Buunstkoewke waren twi'j biesten, die za'k maar zeggen, vernuumd waren naor heur vroggere eigenaars, waor Jan ze van ekocht had. 't Ruunder bokkien was een soort scheldname veur een mager, minnig biessien, det Jan van Ruunder mark ehaald har. De aoverige koewn haren ook al elk heur eigen name, die ze miest te daanken hadden an uuterlijke kentiekens zooas: Köllechien, Blaore, Witkop, Vale, Rooie, Zwarte. De veestapel van Luuks Hilbers jonges, zooas uut de namen blik, vertegenwaordigde zoowat alle kleuren van de rèègenbaoge maar daor gaven Jan en Freins niks umme. Aster maar een mooi grei onder zat, dachen ze allebeide, een groot gier, waor een beste plump melk uut kwamp, dat was de heufdzake, daor kwam 't op an.