Ze waren bi'j Luuks Hilbers jonges niet zoo zeer van plan um veule an brulften te doewn, maar toch kwamp er nog al hiel wat anloop van volk. En veur vannaomt haren ze de buren eneugd en zullen ze het huus wel vol kriegen. 't Was maar goewd, dat Freins en Hillechien d'r bi'jtie weer waren van 't Vèène, dan kunnen ze wat mit anpakken um de boewl veur vannaomt wat veur menaar te kriegen.
Um huus toe was het de veurige dag al mooi en netties an de kaante maakt, de patties in 't hoffien eschoffeld en alles anneharkt, ja 't mut ezegd worden, alles knappies oppehemmeld, maar mit al die regen van vandaage haar al dit wark butendeure eigelijk niks egeven. In nuus was 't wat aanders, daor glum en blunk oe alles in de muute, de sefeere en de kammenetten zoo glad evreefm, de ringen zoo mooie poetst, 't keuperwark bi'j de heerd, de tange en de poester, de plaate, de mooie tegelties, de laampe, 't haar allemaole een extra beurte had, 't leek wel wat op de veurjaorsschoonmaak.
An 't heufdenende van de lange taofel, an weerskaanten mit een anstikker verlengd, stunnen de stoewlen van Freins en Hillechien, deur Jantien en Garrechien mit dennegruun en pappieren roosies versierd en op de èveniens versierde spiejgel was mit keersevet in groote, duudlijke letters eschreven: „Hulde aan Bruid en Bruidegom"
't Haar dus al een aorig feestelijk anzien en now haopten ze allemaole dan ook maar, dat het er vannaomt recht plezierig en vroolijk toe zul gaon.
„Zullen ze ook weer mooie stokkies veurdragen?" vreug Garrechien.
„Dèènk wel!" zèè Jan Hilbers.
„Daor hei beveurbield Jan Knelis", zèè hi'j ter verduudlijking, „die zal wel een stokkien hebben, die is aorig geleerd, die hef niet veur nimmedal hèn Möppelt hèn de hoogeschoele gaone!"
„Hoogeschoele, hoogeschoele?" zèè Garriet mit een minachtend gebaar, „daor is in Möppelt toch gien hoogeschoele! Hoogere Borger Schoele! muj zeggen". „Zoo", zèè Jan, „wol ie 't intmit bèter weten as oen vaar? Nee baosien, daor bi'j wied mis mee dizze keer. De Hooger Borger Schoele, daor heffie indertied 't eksaom'n wel veur edaone, maar daor issie niet deur ekomen, dat week vaste, want Jan Knelis hef mi'j dit toe zölf nog verteld, toe hi'j nog zoo'n jongien van een jaor of dartiene was. Hi'j was er eigelijk maar zat geleerd genogt veur, maar 't zat hum enkelt in die slimme sommen, waor hi'j d'r gien iene van maken kun. Now en dan bi'j op zoo'n eksaom'n vanzölf niet klaor, dan laot ze d'r oe niet deur!" zèè Jan mit een wies gezichte net offie d'r alles van wus van eksaaom'n doewn.
Garriet bromde binnensmonds zoo'n beechien van „Week allemaole ook wel, maar een hoogeschoele ister in Möppelt toch niet!" höld hi'j weerbarstig vol.
„Och, jonge, wiesneuze, hold oen bek!" zèè Jan, „'t was gien gewone schoele, zooas hier, maar een hoogere schoele, waor ze alderhaande vrömdigheid, zooas Fraansch en zoo mut leeren!"
Now duurde Garriet niet meer tegen te mostern, want dan zul zien vaar hum vaste een klap um de kop egeev'n hebben en det haar hi'j d'r niet veur aover. Laot dan hèn Jan Knelis op de hoogeschoele in Möppelt ewest hebben! dachtie, maar hi'j wus wel bèter en veur de rest dachtie: As Jan Knelis mit zien geleerdigheid het dan maar zoo wied ebracht hef um een mooi stokkien veur te dragen, dan nebbe wi'j d'r vannaomt ook nog wat an! Maar affijn, ze mussen maar ofwachten töt de brulftegasten d'r mit menaar waren, dan zullen ze 't wel zien en heuren.
Tegen 't laampopstikken kwamen de geneugde buren zoo naovenaant opzetten. Freerk Ooms Appien, Jan Lamers mit Lummechien, Jan Knelis mit Trientien, Karst Karsies mit Zwaane, waor Hillechien zoo ‘n merakel beste stèè had haar, waren vanzölf ook geneugd, al beheurden ze niet meer töt de buurte. Poesten Klaos mit Eule waren d'r ook, körtumme zunder ze now allemaole ofzunderlijk op te nuum’n, 't hjele huus zat stief vol volk, in de melkenkamer en op d'opkamer zatten d'r ook nog wat. Jan Knelis mit de vrouwe waren mit van de eersten, die d'r an kwamen zetten.
„Göjndag, schèèlt oe nog meer volk?” zèè Trientien bi'j 't binnenkomen.
„Ja heur", zèè Fömmechien daalek, „gaot er maar ies bi'j zitten, de stoewl'n die staot er veur, wi'j hebt ze maar alvaste um de taofel toe ezet".
Jan Knelis, die vund het een gekke olderwetsche gewoonte um bi'j 't komen te vraogen of heur nog meer volk schèèlde en dee dat dan ook niet. Ze haren heur jao toch eneugd, dan wörde d'r toch ook op erèkend, dat ze kwamen. Zien begroeting bestund meer in een prootien aover 't weer. „Goeie!' zèèr hi’j, „hè, hè, wat was dat vandaage een weer, hè?"
„Slim, slim!" klunk het uut verschillende monden teglieke. „Maar 't is now dan toch einlek wat töt bedaren ekomen!" markte de breugeman op, waor hi’j niks mit miszegd haar, want 't was zoo, tegen melkaomt zoowat was 't hielemaole oppeknapt.
't Prootien aover 't weer, hoe alledaais en gewoon ook, maakte de tongen lös en 't duurde maar kört of de goeie stemming die waster al, veural bi'j de vrouwluu was 't een geteut en gekwaak van wat bi'j mi'j.
„'k Weet nog", kwaakte Zwaane baoven alles uut, „daw in 't begun van oews trouwen mit de wagen hen De Wiek veurn en dat het zoo'n nat jaor was en 't water in de Koekanger Ao zoo heuge stund, dat het bi'j 't Broekhuuziger schoeltien aover de straote stroomde."
„Ja", völt Vrouwchien van Geert in, „det week ook nog wel en de Olde Vaort en de Binnenleiding die streken uut en op partie stèèn stund 't water an de kaante op 't Pad".
„Ja", zèè Maaie, „en datzèlde jaor is 't zoo vroo begund te vriezen en doe hew zoo'n slim kold winter had. 't Vreur maar aldeur, 't hal zat wel 'k weet niet hoe diepe in de grond en in Meert kuw nog hèn scheuvelloopen gaon".
„Gek hè?" vund Trientien, „zokke olderwetsche winters, die hew tegenswoordig niet meer, 't liekt wel, dat alles veraandert, now daw wat older wördt".
En zoo kwamp het gesprek vanzölf op alle veraanderingen van de leste jaoren en op de goeie olde tied, die ze toch eigelijk veule bèter vunnen as de tegenswoordige. Ai maar enkelt ies dachten an 't dienstvolk, hoe zoo'n toere of det was tegenswoordig, vunden ze allemaole.
„Veule verdienen en niet warken!" knikte Jan Lamers Lummechien, die d'r aorig goewd mee op de heugte was. Zwaane, die d'r ook zoo'n onderviending van haar en de leste jaoren zooveule meiden versleten haar, höld heur een beechien stille, zèè allent: „Ja, d'r is veule van an, maar ie kunt het ongeliek treffen, 't giet ook al net as mit de eerappels, d'r bint een boewl goeien, maar daor zit ook slimmen maank!" Ze dacht erbi'j an Jenne en keek de kaante uut naor Hillechien en vandaor dat heur oordiel zoo goewdgunstig uutvöl en dat ze 't niet net aandersumme zèè, wat die goeien en slimmen betreft, want 't leste heugt 't beste en heur leste maagd was Hillechien, die ze now kwiet gunk of liever al kwiet was.
De vrouwluu waren aover dit onderwarp nog niet zoo gauw uuteproot, maar toch stapten ze d'r van of, toe de ni'jchies van de dag op de proppen kwamen en toe Freerk Oorns Appien flusterend vertelde, dat ‘t weer an was tusschen Awbert en Aoltien en hoe det in zien wark egaone was. Vrouwchien van Geert haar d'r ook aover eheurd, maar gaf een hiel aandere lèzing van 't geval, waor ze allemaole um begunden te goechelen en te schudden van 't lachen.
En terwiel de vrouwluu drok an 't kwebbelen waren mekaar vertelden aover de vri'jeri'je van 't jonkvolk, veural niet vergetend as ze een geval wussen, waor ‘t weer zoo wied was, zatten de manluu drok te prooten aover 't wark en aover 't guunsitge veurjaor.
„Wi'j heb nog een mooi bannechien heuj aover ehöllen en vleene jaor haaw 't vak schoone lèèg!" zèè Jan Lamers.
„Ik hebbe vleene jaor nog hiel wat Gietersch heui toe ekocht", zèè Jaopik, „en now hek de koewn veertien dagen vrooder uutelaoten en een grös dat er stiet, ik zegge 't oe, ze kunt het niet veurvrèten".
Ook de manluu kregen het drok op 't zak en schrowden hoe langer hoe harder um heur in al dat lawaai goewd verstaonbaar te maken.
En intusschen worden uut twi'j groote tinnen koffiekannen mit kraanties de koppies koffie vol eschunken, worden blakerties mit nejaorskoewken en koewke en trommechies mit knieperties en sukermoppen rond erekt en heur die Fömmechien en Jantien en Garrechien onder 't bedienen baoven al 't gegoews en lawaai uutschrowen: „Toe volk, now muj oe niet laoten neugen, now muj anpakken, heurl"