Freins haar afscheid eneumen van Hillechien op 't grintpattien in Karst Karsies zien hoffien en stapte now weer op huus an. 't Was duuster en kold, naar en aaklig winterweer, maar in Freins zien binnenste was het warm, in zien heufd was het helder en in zien gemoewd scheen het zunnechien van een mooie zomersche zomerdag.
Wat was hi'j gelokkig, wat was hi'j bliede. Hoe was ‘t meuglijk, dattie zoo maar iniens die groote stap edaone haa! Hoe lange had hi'j d'r niet tegen anneziene as tegen een barg en now was het maar zoo iniens klaor. Hi'j wus zölf nog eigelijk niet recht hoe 't ekomen was, maar veur gien geld zullie now weerumme willen, hi'j was de koonik te rieke of!
Assie in huus kwamp en ze waren nog wakker, dan duurde hi'j best alles vertellen waorumme offie zoo laate was, now wollie het best woord hebben, as ze d’r naor vreugen. En Oome Luuks Fömmechien van ‘t Vèène die mus ook weten dat ze 't vuur wel kun instrieken as ze nog op hum haopte. Vannaomt zul hi'j heur een brief schrieven, dan wus ze d'r alles van, dan wassie daor ook òf. En zoo, van alle lasten en zörreng ontdaone, zette hi'j mit vroolijk en opgeruumd gemoewd fluitend een deuntien in en stund al veur de deure veurdat hi'j d'r zölf recht arg in haar.
Alles was stille, 't nachlochien braandde, dus ze waren al hèn 't bedde.
Freins scheuf de stoewl, die veur de deure stund, wat op zied, gunk naor binnen, sleut de deure en dee d’r de stikke op.
„Bij d'r weer, Freins?" vreug Jan van 't bedde of.
„Ja!” zèè Freins.
„Wat bi'j laate!" zèè Jan. „Wi'j heb nog een hiele pooze op oe e wacht, maar ie kwamen maar niet weer. 't Duurde oews te lange en doe biw maar hèn 't bedde gaone".
„Zoo", zèè Freins.
„Now, en hei een veerskalfien ekocht?" „Ja!" zèè Freins.
„Is 't nogal wat een schier kalfien en veur een geschikt priesien?"
„Och", zèè Freins, „ze verkoopt vanzölf de beste veerskalver ook al niet, 't is wat een minnechien, maar toch wel een schier kalfien en ook niet te duur".
„Hold now ies een beechien op te prooten, oewze volk!" kwamp Fömmechien tusschenbeide, ik wil geern slaopen. En laot Freins ook maken, dattie op bedde komp, die kan d'r 's mörrengs zeins ook zoo slecht of komen!"
„Ik wol aanders eerst nog wel èèvm een brief schrieven", zèè Freins. En toe Fömmechien op heur vraogen vernam, dat Freins an Oome Luuks Fömmechien van 't Vèène wol schrieven, toe zèè ze „Ja, das zeker goewd, Freins, dat muj niet langer uutstellen!"
Fömmechien kun vanzölf niet roeken, wat Freins wol schrieven, aanders zul ze heur niet zoo drok emaakt hebben um mitiene uut de lösse naozik, die veur op 't bedde lag de sleutelbos te pakken en die an Freins toe te rekken um 't kammenet lös te doen.
Een klein oogenblikkien later haar Freins de laampe oppesteuken, pappier, inkt en een kevörtien uut 't kammenet ehaald en schreef een brief naor Oome Luuks Fömmechien, waorvan de körte inhold was, dat hi'j heur bedaankte veur heur brief, dat hi'j nog goewd gezond was en dat het mit Fömmechien ook nog zooveule niet schèèlde, dat 't mit de boerkeri'je nog wel wat goewd gunk, maar dat ze allemaole bollekalver kregen en dattie net bi'j Jan Knelis volk een veerskalfien ekocht haar, dattie nog wel ies an heur dachte, dattie heur zoo'n butengewoon flink meinsche vund, dat hi'j lange niet goewd genogt was um heur keerl te worden, dat ze nog wel een hiel aandere kun kriegen, dattie heur altied zul hoogachten, maar datter mit heur beident nooit wat van trouwen kun komen, dat hoogachting wat aanders was as liefde, zooas hi'j veur Hillechien gevuulde en waor hi'j diezelde aomt mit an 't vri'jn ewest haar en an wie hi'j zien gaansche hart en haand verpaand haar, dat Hillechien zien vrouwe zul worden en dattie heur, Fömmechien, ten slotte de raod gaf um heur de mujte te sparen, dat ze d'r zölf nog ies weer op anprooten zul um zien vrouwe te willen worden.
Toe 't klaor was, dee hi'j d'r 't kevörtien umme.
D'r zat niet al te veule pik an 't kevörtien, maar toch kreeg hi'j de brief dichteplakt, bleus de laampe uut en èèvm later lag hi'j onder de wolle, droomend van rozegeur en maoneschien, van liefde en gelok.
Toe Freins d'aandere mörreng hen Jan Knelis was um 't veerskalfien op te halen, haar Fömmechien gauw 't kevörtien, dat niet best vasteplakt zat, baoven de waasm van de ketel lös'ewiekt en wörde d'r gezamelijke femielieraod ehöllen. Allemaole zatten ze in een kringe um de ronde taofel mit opgewunden of hiele bedrokte gezichten.
„Verd....!" vlokte Jan en houwde mit de voeste op de taofel, dat het zoo daverde, „die olde bok, wat mekeert hum, zuj hum niet...."
„Zoo'n olde gek!" schold Fömmechien, „'k heb 't altied wel edacht, daattie achter det mein anleup en dat die hum inpikken zul. Wi'j wel gleuven, dat 't oewze ongelok ewest is, dat det duveltien hier as maagd ediend hef?"
„Schaande", reup Garriet, „schaande veur de hiele familie, groote schaande!"
„Van 't alderminste soort volk!" zuchtte Jantien mit een treurwilling-gezichte.
„Kriege wi'j d'r now niks van?" vreug kleine Garrechien, die daalek al weer begrepen schiende te hebben, waor 't zwaortepunt van 't hiele zaakien eigelijk lag.
„Aster kiender koompt, dan kriew niks ter van, gien halve rooie cent!" legde Jantien an heur zussien uut, want Fömmechien haar dit de groote kiender al zoo vaake verteld.
„En koomter dan kiender?" vreug in zien onneuzelheid kleine Luuks, die mit die dingen nog niet zoo arg op de heugte was.
„Wis en zekers, daor duur ik mien kop wel onder te verwedden!" schrowde Jan.
„En dan zulle wi'j tegen Hillechien „Meuje" mutten zeggen?" vreug Garriet. „Maar dat doek nooit, nooit van mien lèèmt!" leut hi'j d'r daalek op volgen.
„Harrejakkus nee! ikke ook niet!" schrowde Jantien, „ik blieve net as altied gewoon zeggen van Hillechien".
„Ikke ook!" reup Luuks. „Meuje zeggen tegen Hillechien, ik zul nog liever!"
„Ikke ook!" goechelde Garrechien, „ik zegge ook gewoonweg Hillechien".
En zoo was dan het veurstel van Garriet om gien ien van allent „Meu Hillechien" te zeggen, mit algemiene stemmen in de familiraod anneneumen.
Maar daor mussen nog meer spiekers mit koppen eslagen worden, daor mussen nog meerdere belangrieke besluten eneumen worden en ook een beechien gauw, want Freins kunder zoo weer wèzen en Jenne mus heur mit menaar in de vergadering van de familieraod ook niet aover 't mat komen.
Daorumme wörde de brief van Freins an Oome Luuks Fömmechien van 't Vèène nog ienmaol deur Jan Hilbers duudelek en hardop veurelèzen, dat ze allemaole goewd op de heugte waren, hoe het er net precies bi'jstund op 't oogenblik, toe plakte Fömmechien hum dichte mit wat stiesel dat ze nog van de veurige dag haar staon en vervolgens hollen ze nog een poossien drokke raod, waarin ze mit menaar heur holding vastestelden, die ze zullen annemen en wel ten opzichte van Freins in de eerste plaasse en ten slotte spraken ze nog of, dat Fömmechien dieselde dag ook nog zölf een groote brief zul sturen an Oome Luuks Fömmechien op 't Vèène, een leste wanhaopige paoging um nog te helpen mit raod en daod, asser nog wat te helpen of te redden völ.