Hoofdstuk XLV.

 Nao 't volksfeest wörde d'r nog vaake schaande aover espreuken, dat die Jan Hilbers mit Fömmechien heur zoo annesteld haren in de mallemeule, net of 't nog een paar jongeluu waren en net of Jan en Fömmechien zölf ook narns meer an dachten en alles vergèten haren, zooas 't een jaor eleene was.

 Dat het er nog wellies van komen kun, dat ze mekaar kregen, dat was niks vrömd, dat was hiel gewoon, maar dat het zoo gauw was — ze waren jao nog in de rouw — en mit zoo'n opvallende luudrochtigheid, dat stund de staodige meinschen al hiel slecht an.

 Gien wonder dat Jan Hilbers en Oome Luuks Fömmechien dan ook aorig drok aover de tonge gungen en 't was opvallend, zoo goewd, of een iedereniene in 't dörp d'r mee op de heugte was, wat er bi'j heur in nuus verteld en eproot wörde tusschen heur beident.

 Fömmechien en Jan kwamp dit ook wel weer op dien of daandere meniere te oore, maar ze begrepen d'r eerst niks van, hoe det toch kun, al haren ze zoo'n vermoewn, dat Jenne d'r wellies meer van kun weten. Maar ze haren d'r gien van beident arg in, dat Jenne, asse wus dat Jan en Fömmechien wat bezunders haren te beprooten, gauw stillechies in 't eerappelkeldertien kreup en dan alles oflusterde. Now dan was 't vanzölf net zoo goewd as dat ze het in de Möppelder kraante haren laoten zetten, want dan was het in een oogenblikkien aoveral bekend.

 O, as Jan Hilbers ies eweten haar, hoe Jenne hum det lapte en assie heur daorbi'j ies aover 't mat ekomen was, wat zul ze d'r van langers ekregen hebben. Hi'j zul een ongelok an heur begaon hebben, maar Jenne was hum te glad of en dat was dan ook maar gelokkig ook!

 Oome Luuks Fömmechien van 't Vèène daorentegen, die kun ze veur een oogenblikkien wel ies te loek of wèzen maar die was op 'n duur Jenne weer de baos of en kreeg heur in de gaten toe ze ies onverwachs uut de keuken hèn achternuus kwamp en Römmelt in 't kaarnpad drok zag staon te flustern en te goechelen mit Jenne, die net uut 't eerappelkeldertien van daon kwamp, waor ze niks te maken haar. Vaste haren die beide 't aover heur, want iniens keken ze wat schuftig heur kaante uut en uut was 't mit 't gelach en gegoechel. Now gunk Fömmechien een locht op! Ze zèè niks maar dacht: „Wacht maar maachien, ik zal oe wel kriegen, zoo gauw as de gelègenheid hum veurdöt".

 En op de eerste de beste Zaoterdagmiddag was dat zoo, Jenne was net weer op spieonnazie uut ewest — Jan en Fömmechien haren de leste tien nogal vaake ies wat in 't geheim te beraodslagen — en zul net de kop buten 't kelderdeurtien stikken, toe ze Fömmechien op de dèèle zag komen.

 Jenne as de duvel weer achteruut. Eèv'm wachten töt dommiest dat ze weer vut is, dachte Jenne. Stille wachtte ze of waffer kaante of 't geluud van de klossende hölzen uutgunk en lusterde scharp toe. Heur ies, wat was dat?

 Zul Fömmechien heur toch emarkt hebben? Kwamp ze naor de kaante van 't kaarnpad en 't kelderdeurtien toe? Ja, maar gelokkig, ze zat bi'j de spiekerkiste op de klompenbaank te rommelen, dus 't gevaor was veurbi'j en Jenne duurde weer vri'j aosem halen. Jammer, dat het maar zoo arg kört duurde, want daor was iniens geklop op 't kelderdeurtien net offer mit een hamer oppehouwd wörde. Wat betiekende dat getummer en lawaai? Mus Jenne heur raor geven of zul ze heur nog èèmpies stilleholn? Ze besleut tot 't leste en gelokkig alweer, want ook now dreef 't gevaor weer of en heurde ze Fömmechien alweer veurnuus in de keuken tegen Jan Hilbers prooten, maar now flusterden ze allebeide zoo zachies dat Jenne het in 't keldertien ook nog niet verstaon kun. Ziezoo dan, now maar gezwind d'r weer uut!

 Maar o wee! Die dekselkatersche Fömmechien, die haar een groote spieker vlak baov'm de klinke van 't kelderdeurtien eslagen, zoodat er gien bewèèng in de klinke te kriegen was. Dat was 't geklop en getummer ewest, now was 't raosseltien oppelöst, maar now wus Jenne mitiene ook, dat ze in de gevangenis zat, oppesleuten as een veugeltien in een kouwchien, ja nog haoste slimmer, want een mooi liejtien zingen töt tiedverdrief daor dachte ze niet an!

 Ze duurde nog niet iens goewd raor wörden en um groot spietakel en geschrow te maken, daor was hielemaole gien dèènken an.

 Wat was ze gek in de kop op die Oome Luuks Fömmechien van 't Vèène, die heur zoo te pakken haar, die lilkerd! Dan haar ze 't nog liever te doewnde mit Jan Hilbers, al was dat ook nog zoo'n driftkop, maar daor kuj oe beter veur waarn as veur zoo iene as die lilke Fömmechien. En wanneer zul ze d'r heur weer uutlaoten? 't Wörde hoe langer hoe later, 't wörde wieder op de middag, 't wörde melkaomt, koewn uut 't laand halen, koewn opbien'n, koewn melken, weer uutlaoten, brokkies èèten, alles zunder Jenne, die niks haar te doewn as aover heur verkeerde dingen nao te prakkezeeren en daorbi'j half reernd wat hèn en weerden te loopen in 't eerappelkeldertien, net zoolange töt het al wat duuster begunde te worden en 't zachiesan al aorig opscheut nao beddegustied. Daor heurde ze gefluit bi'j huus en roepen: „Jenne koomter ies uut". Ja, bezeker, Jenne koomter ies uut! Koomter net maar ies uut! Daor waren heur eigen prakkezaosies ook aldeur mit bezig.

 t Was Barreld, die daor stund te fluiten en te roepen, dat heurde Jenne wel, maar ze kun slecht weerumme roepen: „Barreld koomp maar bi'j mi'j in de kelder te vri'jn of koomt 'n Zaoterdagaomt maar ies weer". Hoe mus ze d'r mit an en hoe zul dit ofloopen. Ze dachte d'r nog aover nao, toe de veurdeure lös gunk en ze Oome Luuks Fömmechien hèn butennuus heurde gaon mit de vraoge: Wie is daor en wat muj mit Jenne?

 Jenne kun niet goewd verstaon, wat Barreld d'r op zèè, maar wel heurde ze Fömmechien duudlek zeggen: „Ja, waor Jenne is? Wi'j heb heur nao vanmiddag gien ien van allent eziene, ze hef niet helpen melken of niks en waster mit brokkiesèèten ook niet!"

 Ze zèè de waorheid, daor kun Jenne niks aanders van zeggen, maar toch vund ze 't arg gemien van die Fömmechien, maar wat wasser an te doewn! Niks! Ze heurde de veurdeure dichteslaon. Fömmechien gunk in huus en Barreld trök of zingend en fluitend van:

  Hola,la.
  'k Heb mijn lief verloren
  Ho, la la!
  Ik ben mijn liefien kwijt.
  En ben je dan je liefien kwijt
  Zoek dan maar een andere meid
  Hola, la!
  'k Heb mijn lief verloren
  Hola, la!
  Ik ben mijn liefien kwijt!

 

 Now wörde het Jenne vuus te slim, vuus te muulek, ze leut heur op de eerappels daale vallen, kreet en reerde dat ze 't uut snukte, maar gien iene haar mèèlien mit heur, zooas 't leek. En toch wel! Toe alles hèn bedde was, kunnen de kiender, die d'r alles van wussen, niet in de slaop komen. De maais Jantien en Garrechien veural die kregen mit Jenne te doewnde. Jantien stund op en gunk op de barfde bien'n hèn d'opkamer beddestèè. „Fömmechien", zèè ze, „Fömmechien slaop ie al? Jenne die krit zoo, zi'j snokt het uut!"

 „Mut zi'j weten,laot ze hèn krieten as ze wil!" bromde Fömmechien weerumme. „Ja, maar Fömmechien", höld Jantien an, „mut ze dan de hiele nacht...."

 „Ie mut maken dai op bedde koomt!” snauwde Fömmechien. „Laot Jenne heur traonen maar veur wat bèters bewaren, die zal ze in heur lèèmt nog wellies bèter kunnen gebruken!"

 Jantien begreep wel dat al heur mèèlien en pleiten te guunste van Jenne toch niks gaf en maakte maar gauw dat ze weer bi'j Garrechien op 't bedde kwamp. 't Krieten en snukken in de kelder wörde langzamerhand wat minder, Jenne reerde heurzölf in de slaop net as een klein poppien in de wiege, en toe sleupen de aandern ook gauw.

 's Zeundes nao 't middageten trök Fömmechien de spieker d'r weer uut en gunk weer fut zunder wat te zeggen en kört daornao kwamp Jenne mit een bereerd en voel gezichte veur 'n dag en wus van schaamte niet wat ze doewn of zeggen zul. Fömmechien zette zoo'n onneuzel en onschuldig gezichte asof ze Jop vermoord haar en narrengs van of wus of schuld an haar, Garriet en Luuksien begunden wat te lachen, Jantien haar mèèlien en zette gauw wat middagèten klaor, datter aoverebleven was, maar 't slimste van alles mus nog komen en kwamp ook: Jan Hilbers was zoo gek in de kop assie 'n hiele tied niet ewest haar, hi'j speulde op dat barre was en jeug Jenne, die hum mit Oome Luuks Fömmechien zoo vaake belusterd haar, op staonde voewt weg. Ze zul niet veur de twi'jde maol de gelègenheid hebben um hum mit Fömmechien weer de boer op te sjouwen en te schaande te maken mit heur vertellechies.