Garriet rönde um hölpe naor Jan Lamersvolk, de naoste buren. Jantien, die nog vuule meer in de wier was as heur breur, bleef eerst asof ze van gien toeten of blaozen meer wus, veurtuus op 't Pad bi'j de hèègde staon; toe zette ze het op een loopen en steuf bi'j Freerk Oorns Appien de veurdeure in. Mit de grootste verbazing keken ze daor op.
Marchien, Appien zien oldste dochter, die net an 't pannekoewken bakken was, schrikte d'r van en reup tegen heur breurtien: „Beernt! haal gaw Moewde ies op en zeg heur, dat Jan Hilbers Jantien hier as een arm schooierskiend komp anloopen mit niks umme of an. 't Is vaste niet goewd bi'j Luuks Hilbers jonges".
Appien stund bi'j de kaarn mit de tharmemèter in de haanden, want ze wol net ies kieken of de botter haoste groot was, toe Beernt bi'j heur kwamp en vreeslijk hard schrowde, asof ie zölf in de benauwdheid zat: „Oh Moeder, koom ies gauw hen veurnuus, daor is Jantien van Jan Hilbers op de barfde bienen mit niks umme of an en ze döt niks as krieten en krieten. D'r is vaste een groot ongelok gebeurd bi'j Jan Hilbers volk, zeg oewze Marchien". Appien schrikte d'r zölf ook van.
„Heerink, heerink, Jantien, mien beste maachien, koomie daor zoo van buutendeure anloopen op de barfde bien'n as een arm schooierskiend mit niks umme of an? Wat is er toch gebeurd mien lieve kientien?"
Met snukken en nog-ies snukken onderbreuken kwamp er ten leste mit horten en stooten uut, dat heur moewder laankuut en zoo wit as een koppien tusschen de kaarn en de draanktonne op de pompenstraote lag, dat heur vader zoo verschrikkeüjk blödde en dat Hillechien as een gek de baanderdeure uutevleugen was. Meer kun ze d'r niet uutbrengen van 't krieten en het snukken.
Zooas wel te begriepen is, gunk Freerk Oorns Appien daalek mit Jantien mee en tegeliekertied dat ze op 't huus van Luuks Hilbers jonges anstapten, kwamen Jan Lamers mit Lummechien d'r mit Garriet van d'aandere kaante ook al drok anloopen.
Ze vunden de toestand en omstaandigheen, zooas ze al deur Garriet en Jantien verteld waren.
Jan Hilbers, die mit de rogge van zien haand zoo of en toe aover zien neuze en zien wangen estreeken haa, zag er zoo besmeerd uut aover zien hiele gezichte, haar zoo'n bespottelijk raar beblöd heufd, dattie wel zoo onveraanderd as piejas in een peerdespil kun meespeulen.
Jan Lamers, Lummechien en Freerk Oorns Appien gunk er de kolde van aover de rogge en heuken onwillekeurig wat achteruut en Jan Lamers zèè: „Jan, Jan, wat ziej d'r uut! Wat isser gebeurd, wat isser toch mit oe?"
„O", zèè Jan Hilbers, „mit mi'j niks, die leelke katte vleug mi'j in 't gezichte en hef mi'j wat ekrabd, maar Fömmechien, die kan gien bloewd zien en hef 't er wat van weggekreeg'n".
As 't niet aanders was as een schrammechien in 't gezichte van de katte, dan wast niet zoo slim as ze edacht haren en duurden Lummechien en Appien wel wat dichterbi'j te komen.
En daor zagen ze in 't schiensel van 't locht, dat nog altied in 't loek naost de pompenstraotendeure stund te braanden, Fömmechien laankuut liggen. Jan Hilbers en Jan Lamers pakten heur veurzichtig op, Lummechien höld de deure van de melkenkamer lös, — de deure van de keuken stund altied lös —, en zoo dreugen ze Fömmechien hèn de keuken, waor Appien gauw een regel stoelen klaor ezet har en op de veurste stoel een paar kussens, die ze van 't bedde ofpakte.
Toe ze heur zachies daalelegd haren, vreug Appien an Jan Hilbers off ie ook wat alderein in nuus haar.
Jan trök de onderste laa van de sefeere lös. Fömmechien haar altied de gewoonte asse hèn de karke ewest was en heur goeie goewd weer uuttrök um daor de naozik in te leggen, de lösse, witte naozik, die ze net as alle boerenvrouwen Zeundes naor de karke onder de rok mit een baantien um heur midden vaste bund.
Uut dizze naozik haalde Jan een zulvern deussien mit pèpermunties, een golden flekonnechien mit alderein en een witte zakdoek.
Lummechien haar Fömmechien 't goewd bi'j de hals wat lössemaakt, de kussens wat oppeschud en heur daor mit 't heufd oppelegd. Now dee Appien een flink scheutien alderein op de witte zakdoek en maakte Fömmechien hiermee 't gezichte wat nat.
't Lik net of het wat helpt, ja heur, èèven slöt ze de oogen op, een schok döt heur lichaam aover de hiele lengte trillen en dan begunt ze hardop te krieten en te joelen: „Waor bink, waor bink toch?"
„Hierzoo Fömmechien, hier in oen eigen huus", zeg Appien, „wees maar mooi stille, want alles is goewd!"
Asse nog verwilderd rondkiekend Lummechien zet staon en heur vraoge herhaalt, zeg ook die: „Hierzoo, Fömmechien, in oen eigen huus" en heur een kommechien water toehollend: „Hierzoo, drink maar ies een klokkien water, ziezoo nog maar een klokkien! Wordt 't nouw al wat bèèter? Ja?"
„Waor is Jan? Waor is Hillechien? O, die katte.." en weer begunt ze te snukken en te bibberen.
„Stille now toch maar", zeg Appien, „die katte is al lange vut, die zit al weer op de balken te moezn vangen", maar Lummechien daorentegen net aandersumme as Appien, zeg: „Toe maar stakkerd, toe maar, kriet maar ies uut, daor knappie van op, toe maar, kriet maar ies uut!"
As ten leste Fömmechien deur de goeie zorgen van de buurvrouwen weer tot kalmte komen is, as Jan Hilbers zeg, dat het schrammechien niks betiekent en zi'j zachiesan weer in de bien'n komp, trekt Jan Lamers mit Lummechien en Freerk Oorns Appien weer op heur eigen huus an, bliede dat het zoo goewd offeloopen is.
„Katten bint toch valsche dieren, die ai nooit vertrouwen kunt", beweert Appien bi'j 't weerumme gaon tegen Jan Lamers en Lummechien, maar Lummechien, die aodig loek is en wat wieder kik as heur neuze laank is, zeg dat het nog niet zokke veniendege schepsels bint, asse maar goewd behandeld wördt.