Freins was aanders van nature. Die haar gien kwaoje draank aover hum. As die een sliertien an had, dan haar ie altied gekke prooties en eeuwig en altied gekke praotjes tegen Hillechien, de maagd.
„Hillechien," zeer hi'j dan, „Hillechien, een meinsche is gien eerappel! Jan en Fömmechien, ja allemaole zegt ze, da'k gien vrouwluuvleisch an mi'j hebbe, maar ik zegge toe: een meinsche is gien eerappel, ik gao nog ies trouwen en dan wik een knap wief hebben. Toe Hillechien, kiek mi'j nog ies an, dan wik een knap wief hebben, Hillechien. Hèè, Hillechien een meinsche is gien eerappel!"
„Och, hold oen dronkende bek toch dichte, olde gek!" zèè Hillechien dan, maar ondertusschen was ze slop van 't lachen en ku'j an alles ziejn, dat ze hielemaole niet kwaod was. En dan gungen heur gedachten onwillekeurig ook wellies wat wieder. Jonge, jonge, asse Freins ies kun kriegen, assie 't warkelijk ies miende! Tienduuzend gulden en dat was now al jaoren laank al maar annemeerderd! Dan behoefde ze veur Fömmechien niks onder te doen. Wat was Fömmechien ewest, wat haar die mitebracht? Ook zoo kaal as een luus.... zeuven kiepen en een haane!
D'r was ook nog wel wat op en tegen, want 't was waor, Freins drunk een stevige burrel, maar hi'j haar gien kwaoje draank oaver hum, zooas Jan, was veule goewdiger; hi'j was wel wat een olde keerl en biester leelk slag mit zien kroeme neuze, zien schie've mond en groote flapooren, maar daor zag Hillechien al hielendal niks meer van; zoks wende vanzölf.
Völlen dus de gekke prooties van Freins bi'j Hillechien niet in verkeerde eerde, ie mut niet dèènken, dat dit bi'j de aandere huusgenooten ook het geval was. O, liejve tied, nee! Och, och, die arme Fömmechien, wat een verdriejt en prakkezaosies haar die d'r van, ze had er wel hardop umme-reerd! En now zul Jan, heur eigen keerl heur daor ook nog mit plaogen, ja 't was gewoonweg de gek anstikken mit zien: „Een meinsche is gien eerappel, wat ieje Freins".
Fömmechien kreeg een kop as vuur, kneep de lippen stief op menaar en nam heur veur dat ze Jan, Freins en Hillechien iene veur iene wellis bezik zul nemen um ze appart de waorheid nogies goewd te zeggen.
Ze begreep niet, dat Jan zoo'n domkop kun wèèzen, hi'j was nog dommer as Freins. Aanders hattie zölf ook zoo'n hèèkel an de prooties van Freins tegen de maagd, waassie zölf ook bange genogt dat Freins nogies zoo gek zul wèèzen um te gaon trouwen. En dan zatten ze d'r toch mee! Dan was Oome Freins zien kaptaol foetsie, grepen heur kiender d'r bi'j langers! Hoe kun Jan het dan now zölf as 't waore nog anmoewdigen. Vanaovend op 't bedde zul ze 't hum daalek ies onder de neuze vrieven!
Freins had hum nog verstaandiger höllen; as die nochtern was begreep hi'j zeker wel, dat iene van zien staand toch niet kun trouwen mit de maagd, mit de dienstmaagd!
En dan zul ze Hillechien, det duveltien, de waorheid ook ies zeggen.
Die dee maar net of ze niks eheurd had, wat Jan zèè aover die eerappel, maar ondertusschen haar Fömmechien best eziene, dat ze zoo gloeps naor Freins ekeeken had um ies èèmties in de gawegeit tegen hum te knipoogen. Mörrengvroo as de manluu d'r niet bi'j waren, was ze daalek an beurt. En asser complementen tegen in te brengen had, zèè ze heur de dienst op, dan mus ze maar vut en wast uut! Wat dacht ze now wel, de meid, de dienstmeid, dat ze Freins zul inpikken, Freins, Oome Freins, waor de kiender, assie uut de tied kwamp, zoo'n mooi kaptaol van te wachten stund.
Jantien, de oldste dochter was flink en fiksch en mus maar van de schoele óf.
Dan kunnen ze heur zachiesan wel zonder zoo'n dure meid redden. Een groot loon haar Hillechien, dartig gulden in 't jaor. 't Was ook nogal aanders as niks, dan nao de heuing en bouw nog een skölk of zoo, mit Alderilling een paar kousen of wat aanders, 't leup nogal op. Waor kreeg ze zoo gaw zoo'n beste stèè weer? Maar zooas tegeswoordig de tied was kun 't nooit goewd gaon! Dat mindere volk, dat arbeidsvolk, groote socialen waren het! Graag veule verdienen was nog töt daorantoe, maar ze dachten maar, dat alles liek was, dat een dienstmaagd een rieke boer kun trouwen. Verschil van staand was er altied ewest en musser bliven ook.
Gelokkig maar, dat Jan, Freins en Hillechien heur allemaole onbewust waren van de wrokkende gedachten en plannen, die in 't heufd van Fömmechien ummespoekten, um de komende nacht en volgende mörreng te worden uutevoerd.