De eerste legge was offedörscht en 't melken daon. Now mus Jan Braantien nog melken. Freins bracht het nochtern bollekalf naor de diek — dan kun Poeh het, assie d'r mit de karre langers kwamp zoo mitnemen assie 't in de hekkedam zag liggen — Römmelt schudde 't stroo van de legge mit de gaffel op en bund het in bossen en de vrouwluu maakten de boel veur mekaar um de varkens te vaoren en de kalver te wèètern.
Now was het dus een goeie gelèègenheid veur Fömmechien, um Hillechien ies onder 't ooge te brengen, dat ze d'r toch volstrekt niet op mus rèèken, dat ze Freins kun kriegen.
Hiel kalmpies en bedaard zul ze 't heur ies zeggen, haar Fömmechien heurzölf veurreneumen.
„Hillechien, heuries!" begunde ze zachies.
Hillechien, die, de mouwen hooge oppestreupt, drok in 't varkensvaor an 't reuren was, höld èèven op en keek Fömmechien an.
„Ja Fömmechien, wat ister?" vreug ze vol belaankstelling.
„Hillechien, Klaos, oen vaar", flusterde ze, „krig 's winters zeins van de bedieling. Dat is goewd, dat is best! Arme meinschen mut deur de diakens ehölpen worden, das niet meer as plicht.
Ik bedoele hier niks gien kwaod mee, ie bint daor niks minder umme, maar 'k zegge 't enkel um d'r oe ies op te wiezen, da'j oe niet mut verbeelden da'j oews gelieke haost bint.
Armoede is gien schande, volstrekt niet. Maar toch, ie mut begriepen, dat er staand en staand is.
Waorumme bin ikke, waorumme bint mien vader en moeder, ja mien hiele femilie altied zoo hooge in tel ewest bi'j de vernamen van 't dörp? Ook niet enkelt um de riekdom, maar umdaw van goeie kommóf bint!
En daorumme, Hillechien, Freins kan wellies wat gekheid tegen oe maken, maar hi'j mient er toch niks van.. Och, Freins, die hef gien vrouwluuvleisch an hum, aanders hattie toch al lange een wief had. Gleuf maar driest Hillechien, Freins die trouwt nooit en in elk geval niet mit 'n mein van Klaos de Poeste, die van de diakens krig!"
Ziezoo, dat haa ze knappies ezegd. Dat was heur bèèter offegaone as mit die prèèke tegen Jan gisteraovend op bedde.
Zwiegend haar Hillechien alles anneheurd, gien stom woord d'r tegen innebracht.
Zul ze alles begrepen hebben, zul ze 't hielemaole mit heur iens wèèzen? Fömmechien zul 't nog èèven wat andikken, veural van die hooge staand.
„Toe ik Jan Hilbers trouwde haak ook niet zoo'n groot kaptaol", wol ze eerlijk opbiechten — maar Hillechien leut heur niet uutprooten, barstte iniens in lachen uut en schrowde zoo hard, dat het oaver de hiele dèèle weerklunk:.... „Zeuven kiepen en een haane!"
En Römmelt, 't knechien, gunk op de hakken staon, gooide de kop in de nakke en begunde te kakelen as een kiepe, die pas van 't nust komp, van: „Kok, kok, kok, een ei ! Kok, kok, kok, een ei....!" zeuven maol achter menaar. En um te laoten heuren, datter ook een haane bi'j ewest was, kreeide hi'j d'r achteran van „Kuklekuu uu!"
Daor kwam Jan, van onder Braantien weg, de dèèle opstoeven, in de iene haand de dri'jpootige melkenbaank, in de aandere haand een ummertien vol buunst.
„Kok, kok, kok, een ei!" schrowde hi'j ook, niet um Fömmechien de gek an te stikken, volstrekt niet, want mit dattie het woord ei.... ! laankuut galmde, stak hi'j zien rechterbien laank uut en gaf Römmelt, die nog altied op de legge stund te leggen en te kakelen, zoo'n geduchte schup onder 't gat, dattie as een ielestieken balle opwupte.
„Kok, kok, kok, een ei....!" galmde Jan opni'j en.... Huup! gunk zien lange rechter onderdaone de locht weer in, op 't zelde doel of! Maar de kakelende kiepe op de legge haar nao de eerste schup 't eierleggen al hielenaole daon. Mit de haand an zien pienlijke achterste maakte hi'j, dattie wegkwamp, zoo hard assie kun.
Gien meinsche zal hum recht kunnen veurstellen en begriepen, dat een kakelende kiepe, pas van 't nust oppejaagd, zoo smietig en gezwind een lösstaonde zietdeure kan uutflodderen.
Jan gooide de dri'jpootige melkenbaank mit groot lawaai veur op de hilde en zette 't ummertien mit buunst daale.
„En now ieje, leelke sociaal!" steuf ie mit groot misbaar op Hillechien óf. „Muj ook een schup onder oen achterstel hebben net as Römmelt? Van wie bi'j d'r iene? Of dèènkie intmit, da'j van net zoo'n veurname kommóf bint as Fömmechien?"
Um zien woorden nog wat meer kracht bi'j te zetten, greep hi’j' Hillechien mit zien groote, groffe haanden bij ‘t jakkien en schudde heur hen en weerdèn.