Toe 't koffiedrinken offeloopen was, toe ze allemaole 't koppien onderste baov'm op 't schötteltien elegd haren ten tieken, dat er gien iene meer koffie wol hebben en toe ze ook allemaole veur knieperties, nejaorskoewken en sukermoppen bedaankten, kwamp de pot mit braandewien en rozienen veur 'n dag en wörde d'r veur de vorm eerst nog evraogd of heur allemaolnt wel braandewien en rozienen lustte. Now kuj begriepen, daor waster natuurlijk gien iene of hum lustte dat wel graag en zoo kwamp er in plaase van 't koppien koffie veur iedereniene een glassien braandewien en rozienen te staon en toe dit veur mekaar was, kwamp Jan Hilbers in de bie'jn en zèè: „Meinschen, now stel ik veur daw samen ies een varsien zingt..Zölf zette hi'j in en allemaole zungen ze mit:
Welkom vrienden, bij elkander,
Welkom vrienden, bij elkander,
Welkom vrienden, bij elkander,
Heffen wij nu met den ander
Roem der vriendschap aan!
Roem der vriendschap aan!
Vroolijk rolt ons leven henen,
Vroolijk rolt onsleven henen, enz.
En toe 't twi'jde varsien ook uutezungen was, pakte Jan Hilbers zien glassien op en zèè: „Meinschen, dat ze oews dan nog lange mag lusten, kriegen zal wel gaon! Hiep, hiep, hoerah!"
„Hiep, hiep, hoerah!" schrowden ze allemaole dat 't zoo bulderde en mitiene zat er de rechte brulftestemming al in.
„Jan Knelis", zèè Jan Hilbers toe, „now mus ie donk mi'j, maar ies een mooi stokkien veurdragen". Trientien knikte Jan Hilbers ies toe um te zeggen, dattie an 't goeie kantoor was en dat heur man wel een veurdracht haar, maar toch knoorte hi'j zoo'n beechien binnensmonds van: „Och, 'k weet niet ok 't wel kan!" „Och keerl, proot er mi'j niet van, ie heb jao hèn Möppelt hèn de hoogeschoele gaone en det zul gien mooi stokkien kunnen veurdragen, proot er mi'j niet van!"
„Allah dan maar!" zèè Jan Knelis, die gunk staon en mitiene een boewkien uut de binnentassche van de jasse haalde.
„Dames en heeren", zèèrie, „de miesten van oe bint hier 's wintersaoms wellies hen de kemeelie ewest. Now, dan wördt er zeins eerst een arnstig stok, een drama of zoo egeev'n en dan komper vaake een grappig naostokkien achteran. Umdat ik now de eere hebbe eerst te begunnen, wok me maar an die olde gewoonte hollen en inzetten mit een arnstig stok. Ik waorschowe oe dan ook maar van te veurn, 't is eigenlijk gien echt brulftestokkien, maar slim arnstig, slim tragisch, slim dramatisch!"
Wat klunk dat deftig en veurnaam, die geleerde woorden. Kuj wel weten dattie meer eleerd haar as gewoon. Poesten Klaos en Eule die begrepen d'r vaste niks van.
't Was goewd dat Jan Knelis van te veuren d'r wat van verteld haar, want o, het was zoo arnstig, slim zoo tragisch, zoo dramatisch. Toe hi'j onder an 't eerste blattien van 't boewkien was, waster al iene dood ehouwd en toe hi'j het twi'jde blattien ummesleug, wörde d'r net iene wörgd.
„Verrader, gij zult sterven!" schrowde Jan Knelis zoo verschrikkelijk hard, dai 't butennuus net zoo goewd kunnen heuren as in nuus en toe zuchtte en peep en kreunde hi'j d'r rèèrend achteran:
„Neen, neen, duizendmaal neen! Ziehier mijn dolk, waarvan het bloed nog lekt!"
„Genade, genaade, genaaaade! edele heer!"
Wat dee Jan Knelis het mooi! Hi'j kreunde en karmde offie d'r zölf angunk.
„Oh fuj toch, Jan Knelis, Jan Knelis fuj toch, fuj toch!" begunde Eule van Klaos de Poeste daor opiens te roepen en een onbedaarlijk gelach barstte in iens lös, veur al an de kaante waor de vrouwluu zatten.
Och, keerl jong, wat mussen ze lachen um die Eule die vanzölf nooit hèn de kemeelie ewest haar en nooit had heuren veurdragen en die now netuurlijk miende, dat alles eerns was. Och, zokke dommelui as Poesten Klaos en Eule, die begrepen d'r niks van en heurden d'r eigelijk niet tusschen op een brulfte, woar ze zokke mooie arnstige veurdraachten höllen.
Maar mit det al, de vrouwluu die proestten maar deur van 't lachen en waren niet weer stille te kriegen al moordde Jan Knelis ook an ien stok deur. In 't leste doe was 't zoo arnstig. O, griezelig, zoo mooi! Maar nog ies weer, niks gien brulftestokkien, vuus te tragisch, vuus te dramatisch. Toe Jan Knelis 't leste blattien ummesleug, toe stund de schure en 't huus, ja 't hiele boeltien in de braand en mussen de vrouwe en zes kleine kiender d'r nog uutehaald wörden. Now daor gungen d'r van zölf ook nog een stok of wat van um 'n lochien!
Slim, slim! het was zoo tragisch, zoo dramatisch!
Gelokkig haar de arnstige veurdracht de vroolijke stemming nog niet bedorven, want Jan Knelis, die zat nog niet goewd weer en haar 't boewkien nog niet weer in de tassche stopt of ze zungen allemaole zoo geweldig hard, dat 't daverde deur huus hèn:
't Is mooi geweest,
't Is mooi geweest,
't Is drommels mooi geweestl
En wie daar wat op en tegen heeft
Die is niet waardig, dat hij leeft,
't Is mooi geweest,
't Is mooi geweest,
't Is drommels mooi geweest!
't Is mooi geweest,
't Is mooi geweest,
't Is drommels mooi geweest!
En wat sprak die man
met vuur en kracht,
En wie had dat ooit
van hem verwacht,
't Is mooi geweest,
't Is mooi geweest,
't Is drommels mooi geweest!
„Hiep, hiep, hoerah!" schrowde Jan Hilbers weer veuruut en „Hiep, hiep, hiep, hoeraaaah!" brulden ze allemaole.
Now 't ienmaol goewd en wel an de gaank was, now volgde de iene veurdracht op de aandere en kwamen ook de grappige stokkies an de beurt en de echte brulftevarsies zooas van: „die sjeune, o, die sjeune sniesselbaank" en van
„Die pot daar is een gat in
Mijn lieve Haanrie
Mijn lieve Haanrie
Die pot daar is een gat in
Mijn lieve Haanrie, die pot!"
Maar nog veule mooier was het liejtien van:
„Jan brandt de lamp nog?
„Moeder als een liere!
„Abraham, wat doe je daar?
„Ik zoen er de meid van
„Jan brandt de lamp nog?"
Keerl jong, wat haren ze een schik. Ze schrowden tegen mekaar in, hoe langer hoe harder en daor kwamp nooit een einde an, 't gunk al maar weer van veuren of an as 't uut was. Ze kunnen de hiele aomt wel deurschrown töt ze achter de aosem waren en dan was 't nog niet uut. En ze deen allemaole mee, zungen asof ze in de wedde deden, Klaos de Poeste en Eule ook, net zoo lange töt ze niet meer kunnen van 't lachen of eerst ies weer op aosum mussen komen.