„Laot lös Jan! wat mekeert oe wel, bi'j gek of muj 't worden!" schrowde Hillechien. „Toe keerl, laot lös!"
Maar toe Hillechien achteruut raomde, höld Jan zoo stief vaste, dat 't hiele jakkien van veuren opscheurde. Hiel onverwachts zunder dat Hillechien d'r zölf recht arg in har, gaf ze mit heur voele, kletsnatte haand, woar ze net de ummer mee ummereurd had, Jan een klap liek in 't gezichte, zoodat hum 't varkenvrèèten um de neuze en ooren spatterde en hi'j 't uutproestte.
Now worde Jan eerst veur goewd raozend. Asoffie de duvel in eigen persoon was, greep hi'j heur mit de iene haand in 't haor en mit de aandere bi'j de sloekerd.
Ze kun haoste gien aosem meer kriegen, maar toch goelde ze nog mit een benauwd geluud: „Laot lös, leelke plenter! ie smoort mi'j! Oeh! Oeh! Oeh! Leelke plenter, ie smoort mi'j!"
Nog wus Jan van gien ophollen, zoo wassie deur 't dolle hèn.
En toe.... as een katte, die in de benauwdheid zit en dan rare sprungen döt, zoo sleug Hillechien van benauwdheid heur haanden uut, sleut Jan mit heur scharpe nagels in de neuze en krabde hum aover 't gezichte, dat het bloewd d'r uutsprunk en mit een straoltien bi'j zien smoelwark langes leup.
Fömmechien, die gedurende de hiele ruzie en al 't spektakel mit de haanden zeenemachtig baoven heur heufd in de locht had staon te zwaaien, al maar om beurten schrowend en goelend van Oh Jan! fuj toch! Oh Hillechien, fuj toch! Oh Jan, Oh Hillegien, fuj toch, fuj toch! Fömmechien die zag dat Jan zoo blödde en die gien bloewd kun zien, Fömmechien diedelde en dwarrelde iniens alles veur de oogen. 't Goewsde in heur heufd as een zwarm bi'jen.
Iniens daor worde ze zoo wit as een koppien, nog ienmol stootte ze een rauw gegoel uut, det deur alles hendrung en waordeur de groote kiender Garriet en Jantien zoo van bedde in heur ondergoed en mit de barfde bienen hen achternuus kwamen vliegen en mitiene völt ze as een natte zak op de pompenstraote daale, net tusschen de kaarn en de draanktonne in.
Van schrik leut Jan Hillechien lös en greep naor Fömmechien, maar te laate: ze lag daor veur zien voeten assof d'r gien lèèmt meer in was.
Hillechien stund hielendal beteuterd te kieken. Jan zien gezichte blödde verschrikkelijk, Fömmechien, zoo'n best meinsche, zoo'n lief meinsche, die 't zoo goewd mit heur miende, lag daor onbewèèglijk, laankuut op de pompenstraote.
Een onbestemde aangst aovervöl heur. „Hillechien, Hillechien", klunk het in heur binnenste, „wat hebbie edaone, allemaole oen schuld, oen schuld!"
O, wee, o, wee, as Fömmechien ies niet weer.... oh, ze mug er niet an dèènken!
Hier op de pompenstraote kun ze 't niet langer uuthollen. Krietend en snukkend, ja goelend en galpend vluchtte ze mit een wilde vaort de baanderdeure uut.
Garriet en Jantien, de beide kiender, ook die kreten dat ze 't uutsnukten en leupen zoo maar net zooas ze uut 't bedde ekoom'n waren hèn buutendeure, Jantien de zietdeure, Garriet de baanderdeure uut.