Hoofdstuk VIII.

LuukHilbers Jongens H08:

„Waor is Hillechien?" haar Fömmechien evraogd. Ja, waor was Hillechien ebleev'n?

Twi'j keer achter menaar was ze rondumme 't huus eleupen en toe ze veur de twi'jde maol bi'j 't hoekien van de wagenschure was, leut ze heur zölf zoo maar daale ploffen op de kruulekaore mit ruuv'm die daor stund.

Nog gien veer menuten zat ze d'r of ze heurde van de diek een knarpende, knoortende kruulekaore ankoom'm. 't Was Freins mit de kaore, die 't bollekalf weggebracht haa.

Toe hi'j dichter èbi'j de wagenschure kwam — 't was nog aorig duuster, dachtie al bij humzölf: 't Is net offer een vrömmes op de kaore mit ruuv'm zit.

Was 't Hillechien? Ja, warkelijk, 't was Hillechien. Wat mus dat now betiekenen?

Freins zette zien lèège kaore daale en kwam op heur of.

Hillechien, mit d'iene mouwe nog hooge oppestreupt, heur ellebaogen op de kaore en 't heufd in de beide haanden zat mit een roodbekreten gezichte onbewèèglijk veuraover te kieken.

„Hillechien, maachien, wat doej daor toch, wat schèèlt oe?" zèè Freins.

Hillechien gaf gien antwoord.

„Hillechien", zèè Freins weer, „wat doe'j hier toch, ie zult nog kolde vatten. Wat isser toch gebeurd? Hillechien, kiek toch ies an, oen jakkien is van veuren hielemaole kepot escheurd, oen hals komp bloot, staot ies op, dommiest wörrie nog verkollen!"

As ienigst antwoord keek Hillechien zölf ook èèven naor 't verscheurde jakkien, trök het wat bi'j mekaar en mitiene zag Freins, dat heur oogen roodbekreten waren en heur nog net een paar dikke traonen aover de wangen rolden.

Det kun Freins niet zien. „Hillechien", zèèr hi'j, hiel bot bi'j heur komend en mit zien verielte, rowwe warkhaanden heur mooie, rooie, frissche wangen èven anrakend um de traonen of te vèègen: „Zeg mi'j toch ies, vertel ies an Freins, wie hef oe wat edoane, waorumme kriet ie?"

Die woorden „Vertel ies an Freins", ze troffen en ontroerden heur. Dat waren gien woorden van Freins, die zoo wied in staand baoven heur verhèèven was, dat waren woorden van Freins, die veule van heur höld, van Freins, die heur warkelijk lief had, heur wol steunen, troosten en bemoewdigen in heur bitter verdriet, dat waren woorden van Freins, an wie ze in vol vertrouwen heur harte kun uutstörten.

„O, Freins", snukte ze, „'t is mien eigen schuld, mien eigen schuld, ik hebbe Jan in 't gezichte krabd en toe is Fömmechien flauw evallen en oh, Freins, as Fömmechien now ies....!"

„Niks te weerd, niks te weerd!" zèè Freins, die hoe langer hoe botter tegen Hillechien ankreup, „niks te weerd, Hillechien! Fömmechien is wellis eerder flauw evallen, asse bloewd zag. Wèès maar niet bange dat ze niet weer bi'j komp.

En Jan zal 't wel verdiend hebben. Haai hum now de oogen uut de kop ekrabd, dan was 't wat aanders, maar zoo slim zal 't wel niet wèèzen!"

't Waren vrömde woorden um Hillechien te troosten en moed in te sprèèken en toch.... ze haren een wonderbare uutwarking.

Een eigenaordige flikkering blunk opiens in heur groote, blauwe oogen, een wondere blik van verstandholding en vertrouwen, een weerspiejgeling van de genèègenheid en liefde wakker eworden in 't harte van die knappe, jonge Hillechien veur hum, veur Freins, die al zoo'n olde keerl was en daorbi'j nog zoo biester leelk van slag.

En Freins zölf las en begreep de betiekenis van die oogopslag, die warkte as een machtige stuwkracht in zien binnenste, die hum deurdrong mit een innerlijke trilling van begeerte en verlangen naor toekomstig huwlijksgelok.

Gien enkel oogenblik zag Freins daor veur hum de dochter van Klaos de Poeste, die van de bedieling kreeg, nee, daor vlak bi'j hum op de kruulekaore mit ruuv'm zat Hillechien, de lieve Hillechien, die veule van hum höld al wassie ook nog zoo leelk en zoo old. Hillechien, die de zienende zul worden, mit wie hi'j lief en leed op de vardere lèèmsweg zul dielen.

En toe, gedreven deur een onweerstaonbare macht, deur die geweldige antrekkingskracht, die de eeuwen deur volgens een vaste, onveraanderlijke natuurwet het meinschdom beheerscht, die het starke en zwakke geslacht bi'j mekaar brengt, gedreven deur die kracht, die in Freins as een storm oplaaide, sleug hi'j zien beide narms um Hillechien, drokte zien kroeme neuze in 't koelechien van heur blaanke, bloote hals, smokte heur mit zien schieve mond in onverzadigbare dronkenschop van hartstocht en vervoering.

En Hillechien? Gewillig en willoos in volkomen aovergave leut ze hum geworden, ja sleug ook heur bloote narm mit de opgestreupte mouwe um zien hals, drokte heur zachte wange en heur warme börst tegen zien bonkige, schonkige lichaam en smokte zien rimpelig veurheufd en zien groote flapooren, dat het zoo klapte.

  En zoo, terwiel ondertusschen Jan Lamers Lummechien en Freerk Oorns Appien, in de groote keuken van Luuks Hilbers jonges drok in de weer waren en óf en an rönden um mit èèk en alderein en een kommechien water Fömmechien weer bi'j te brengen, zatten in stevige omarming as verknocht um nooit weer te scheiden op de kruulekaore mit ruuv'm bi'j de wagenschure achter 't huus Freins en Hillechien, verplaatst in een schoone wereld van enkelt idealen aover toekomstig huwelijksgelok, droomend heur droomen van liefde en verteedring, droomend heur droomen van eeuwige trouw.