Hoofdstuk II.

Beluister dit hoofdstuk.:

Ie mut dan weten, dat Freins Hilbers vri'jgezel was en as zoodaonig al mooi opscheut um zachiesan een olde keerl te wödden. Freins Hilbers was nog een jaor of veere older as zien ienigste breur Jan. Van heur moewders dood óf — olde Luuks Hilbers was al veul eerder estörven — hadden ze altied samen eboerkt en alles mandielig elaoten, tötdat now vieftien jaor eleene Fömmechien d'r bi'j in-etrouwd was.

Fömmechien was een butengewoon knap meinsche, merakel knap van gezichte, maar daor was 't ook net alles mit ezegd. Veur de rest was 't niks en haar Jan Hilbers zien pörsie op gien stokken nao ekreegen.

Bi'j de dood van olde Luuks Hilbers Jantien haren de jonges, Jan en Freins, elk veur heur eigen kop, roem tienduuzend gulden en wat bracht Fömmechien mit?

Fömmechien waster iene van Garriet Bakker en Geezien.

Now, det Bakkertiesvolk voerde een hiele staot, stak de neuze hooge in de locht, maar centen.... ho maar! Van Geezien zien kaante must hielemaole niet komen. Toe heur olders dood waren, waster zoo goewd as niks en toe heur Oome, die veur zoo rieke deurgunk, uut de tied kwamp, kreeg Geezien alles mit menaar, net precies vief honderd gulden, dus dat waren hielemaole lui van niks!

Toe Jan Fömmechien trouwde, lèèfden Garriet en Geezien beide nog, zoodat 't ienigste, wat ze mitkreeg was .... zeuven kiepen en een haane!

Gaot daor now ies anstaon: Jan Hilbers rieke, en Fömmechien.... zeuven kiepen en een haane!

Nee heur, 't leek niks! Ie kunnen oe gewoonweg niet begriepen, hoe Jan Hilbers zoo gek ewest was en het daorveur had willen doewn. Mus hi'j now zooveule geven um een knap gezichte? Wat haai now an knap, wat koopie d'r veur? „Knap is nog minder as koffiedik", plechte Jan Geers zeins te zeggen en hi'j haar gliek, groot gliek haarie. Affijn um dan op Luuks Hilbers jonges terogge te komen, rieke waren ze, maar heur gebrèèken hadden ze ook. Heur lustte zoo geern een burrel, ja vuus te geern lustte heur een burrel. 't Zat een beechien in de femilie. Die olde Luuks Hilbers haar hum gewoonweg kepot ezeup'm.

Jan en Freins maakten d'r zoo daais hèn gelokkig gien misbruuk van, maar asse d'r uut kwamen, 't zij mit een feessien of intmit op een gewone Donderdag hen Möppelt, dan was 't haoste altied mis, altied dronkent, een beechien te veule of zoo dronkent as Maastricht. En o wee, as Fömmechien dan tegen Jan duurde te zeggen, dattie een lilke zoepert was. O, wee, zeg ik oe, as Fömmechien dat duurde te zeggen, want dan schrowde hi'j mit zien driftige, dolle kop zoo hard, dat ze 't in de hiele buurte kunnen heuren: „Eè, èè' èè, watte, wo'j ook wat zeggen, èè, wat he'j mee ebracht èèjn, zeggies wat he'j mitebracht? Zeuven kiepen en een haane!"

Dan begreep Fömmechien netuurlijk best, dat het veur heur, die zoo'n riek hielijk edaone had, die zoo veule meer as heur liek ekreegen had, niet te passe kwam anmarking te maken, now ze hum ienmaol goewd en wel had. En maar goewd ook, want Jan mit zien gekke kop was in een dronkende böje gerust best in staot um Fömmechien net as de roene d'r wat op te geven, al was 't dan ook niet mit de bessemstok.