Nawoord

 En zoo is dan de schriever van de dialectschetsen uut het Drensche dörps lèèv'm an 't ende van zien taak ekomen en wil besluuten mit een woord an te halen uut het mooie Dreinsche tonielstokkien van Willem Eisen, waorin Jaopik zeg: „Harm, het lèven is een stried!" waorop Harm antwoordt: „Dat is 't Jaopik!"

 Kiek, dat is een olde waorheid, die geldt veur riek en arm, veur hooge en leege, veur boeren- en börgervolk. 't Lèven is een stried van 't goeie en kwaoje, van 't mooie en lilke, een wisseling van vreugde en smart, van veur en tegen, van zunneschien en duustere nacht. Een stried is het lèven, die een ieder hef te strien, ook het boerenvolk in de ienvold van het alledaagsche bestaon in dizze tied en jaoren en jaoren eleene, as 't ware van Adams tied of an!

 ,,t Mut niet volmaakt wèzen!" zèè ies een vrouwchien, dat heur klaaglied zunk aover de zwaore lèèv'msstried en jeremieerde aover heur veerde man, waor ook al weer gien halfien toeval bi'j was, zooas ze zèè en toch beröstte in al heur tegenspoewd.

 Maar wie as Jan Hilbers mit Oome Luuks Fömmechien, as Freins mit Hillechien, as Barreld mit Jenne nao vreugde en bliedschop, maar ook nao stried en smart mit aovertuuging en een dankbaar harte kunt zingen van „Was ist das leben wunderschön!" die heb de stried estreden en bint er as aoverwinnaar uut ekomen en heur loflied, waormee hier dan besleuten wördt is as de jubel van het zingende, tierelierende leeuwerikkien, hooge in de blauwe locht, wied baov'm de wroetende, wuulende, wriemlende warkers, hoog uutschallend in de jubel van de zunnige lentedag: „Wat is het leven wonderschoon!"