Hoofdstuk XXXVII.

 Règen, règen en nog ies règen, 't leek wel datter gien ende an zul komen, 't règende die dag maar deur! 't Pad stund vol plassen, de steegde was haoste onbegaonbaar, um huus toe was 't iene modderboewl.

 Freins en Hillechien troffen het ook slecht. Ze waren vandaage hèn 't Vèène, waor nog een zuster van Hillechien zien moewder woonde. Daor bi'j die meuje van Hillechien was 't ook al gien rejale bedoening, maar Freins en Hillechien behoewfden d'r heur toch niet zoozeer veur te schamen. Lammegien, Eule zien zuster dan, wusser heurzölf in elk geval nog zoo'n beechien deurhèn te redderen. En umdat er zoowel van Hillechien as van Freins zien kaante weinig nao femielie was, waren ze hier in de broedsdagen maar ies mit de dekwagen naar toe evaarn. Ze mussen toch ies laoten zien, dat ze broed en breugeman waren en hoe deftig of ze d'r uutkwamen!

 Wat stund het er bi'j! Hillechien haar 't golden ooriezer op, de golden ketten umme en allemaole splinterni'j goewd an. 't Was of ze d'r nog vuule knapper van worde en ze was al ienmaol zoo'n knap mein. Maar Freins, die mug hum ook laoten zien, een hiele meneer heur, mit zien mooie ni'je twi'jklapte pette, zien groote witte aoverhemp veur en dat nog wel op een gewone wörkeldag. 't Was eigelijk wel wat al te slim, wat al te vriejd, zoo groot as ze heur anstelden, want het mus toch, ai 't goewd beschouwden, alles maar van iene kaante komen, maar Freins, die Hillechien zoo rejaal veur 'n dag leut komen, kun d'r zölf niet al te veule bij ofstikken. De roene haar 't hiele heufstel mit roossies en strikkies versierd, strikkies in de manen en een groote strikke op de starte.

 En zoo waren dan Freins en Hillechien en de roene allemaole mooi oppetuugd — ie zullen haoste niet kunnen zeggen, wie van de dri'je of 't mooiste veur 'n dag kwamp — smörrengs van huus egaone en now al maar deur dit lilke weer, zoodat er veur een broed en een breugeman nog de rechte aorigheid niet an was. Maar wie bevalt zok weer dan wel, wie zul d'r gien hèkel an hebben?

 Jan Hilbers ook waster noewsterig van. Hij kun butennuus niks be gunnen, zat midden op 'n dag bij de plaate te pruttelen en te brommen, was in ien woord slecht te spreken, dattie niks te doewnde haar.

 't Was glad een uutkomst veur hum, dat Jan Lamers d'r net ankwamp mit de Olde Möppelder kraante, die ze samenlazen. . „

 „Gujndag", zeè Jan Lamers, „nier hei de kraante . „O, mooi", zeè Jan Hilbers, „wi'j kunt het now net ies best wachten um de kraante te lezen. Wat een weer vandaage, èèjn?"

 „O, slim, slim! zèè Jan Lamers. „Slim, slim, ‘t hold maar niet op!"

 „Een beechien règen is aanders zoo kwaod nog niet, is nog niet zoo verkeerd", vund Jan Hilbers.

 „Bezeker niet, aginne niet, 't is gien slecht weer, bezeker niet, 't is wel grujzaam, die règen döt hum wel goewd. 't Is maar wat een guunstig veurjaar, wat stiet er alles best veur! Maar, jonge Jan, wak oe zeggen wol, ie mut neug ies achter oen eerappellaand an, ie neemp 't mi'j haop ik niet kwaolijk dak toe zegge, maar 't is slim, zooasser die akker op 't bouwkaampien van oe bi'jstiet, 't roewt zulloe glad de baos worden, de eerappels zullen d'r in ummekomen".

 „Hèèè, wat ai zegt, hèè?" gaapte Jan Hilbers van verwondering. „En ik heb er kört eleene Jenne nog wel achteran estuurd en die hef er wel twi'j dagen an spandeerd en ze vertelde oews nog, dat ze 't slim drok ehad haar, maar dat ze toch wel graag naor d'eerappelakker op 't bouwkaampien toe mug gaon, dat ze det nog liever dee as al dat gewark en gesjouw in en bi'j huus".

 „Now, dat week dan niet, wak daor meer van mutte zeggen", zèè Jan Lamers, „maar wak oe aover 't roewt vertelle, das allemaole waor, dat hek gistern nog mit mien eigen oogen ziene".

 Jan Hilbers wus net zoo min, wattie d'r van dèènken of zeggen mus, hi'j zul d'r Jenne nog wel ies naor vraogen.

 „Wi'j d'r niet een poossien bi'j gaon zitten?" vreug Jan Hilbers an Jan Lamers, die d'r nog altied bleef staon te prooten.

 „Och nee, donk mi'j maar nietl" zèè Jan Lamers, „'t is waor, ik zul 't op 't oogenblik zunder verlet kunnen doewn, maar ik gao maar gauw weer hen de vrouwe, vannaomt dan kome wi'j wel".

 „Ja, das vanzölf", zèè Jan Hilbers, „daor rèèke wi'j op".

 „Bint Freins en Hillechien d'r vanmörreng uuttegaone?" vreug Jan Lamers.

 „Ja", zèè Jan Hilbers, „hen 't Vèène, daor woont nog een meuje van Hillechien".

 „O, ja, 't is ook zoo, Lammegien èèjn? Een zuster van Eule, ja ja, dat week", verklaorde Jan Lamers. „Now, zi'j treft 't ook niet mit 't weer!"

 „Nee heur, slecht, maar och, ze zit onder de kap in een dichte wagen. Ze zult er wel gauw weer wèzen, umdaw vannaomt meinschen kriegt'.

 „Ak mi'j niet vergisse", begunde Jan Lamers zoo opiens mit wat aanders, „dan hek de domeneer en zien vrouwe vanmörreng bi'j Poesten Klaos en Eule de steegde zien opgaon".

 „Jonge, wat ai zegt", zèè Jan Hilbers, „dan kunne wi'j die ook nog wel ies an kriegen".

 Dat waren ze mit menaar iens, maar ze prootten d'r weer aover hèn, umdat ze het aover de kraante krègen, die Olde Möppelder kraante, daor stunnen zeins van die boerenstokkies in, die ze allebeide lazen.

 „Eigelijk gezegd, ai 't goewd beschouwden”, vund Jan Hilbers, „dan zat er niet veule in, in die stokkies, 't was ook miest een beechien flauwe kul, aover vri'jeri'je of zoo en die boerenproot en 't aandere, och, dat weete wi'j toch allemaole wel, das veur oews boerenmeinschen toch eigelijk niks gien ni'js", zeerie. „Wat aanders was 't van zölf, as 't uut de hiele olde tied was en as 't dan gunk aover inbrekers en moordenaars en lèèv'mdig half verbraanden en op 't radleggen, dat de botten kraakten en dan de kop ofhouwen en zoo. Zie, dan wörde 't eerns, dan was 't niet zokke flauwe kul meer". „Teduultselkater nee, dan is 't eerns, daor hei gliek an, dan is 't uut mit die flauwe gekhied", vund Jan Lamers ook.

 Toe ze mit heur beident nog drok aover die dingen an 't prooten waren, kwamp Jenne d'r an mit een bakkien mit mörve lienkoewken, die ze op de plaate in een kringe um 't vuur wol zetten.

 Jan Hilbers lèè de kraante op de schörstienmaantel en begunde mit Jenne aover 't eerappelswiejn te prooten en Jan Lamers gunk ondertied mitiene maar weer vurt hèn huus.

 't Duurde maar kört of Jan Hilbers haar al begrepen, dat Jenne maar wat raak leug. Toe wörde hi'j zoo gek in de kop, vlokte en schrowde mit zoo'n geweld daj 't op pad wel kunnen heuren. Hi'j wol Jenne angriepen um d'r heur wat op te geven, zat heur as een raozende achternao um de taofel toe, dat de koppies en schöttelties d'r ofvleugen en dat 't een gegoel en geschrow en gevluuk was van wat bi'j mi'j! Daor heurden ze iniens achter de middendeure een duudlijke, heldere stemme, die reup: „Is het vertrouwd, dat wij er binnenkomen?"

 En wie stapten daor mitiene de keuken in? Och, lieve meinschen, het waren de domeneer en zien vrouwe.

 Jenne maakte gauw een goewd gebruuk van de gelegenheid, scheuf ze veurbi'j en leup hèn achternuus, die was de daans ontsprungen. Jan die schaamde hum slim en zèè: „Koomt er maar gerust in mit oen beident, niks gien gevaor heur, ik schrowde misschien wat hard, ik maakte mi'j een beechien kwaod op de maagd, dat is zoo'n...."

 De domeneer völt hum in de rèèn en zèè dat hi'j 't zoo niet bedoeld haar, dattie 't enkel evraogd haar um te weten of ze intmit ook een kwaoje hond haren, die lös leup.

 't Was dus nogal gelokkig beslagen, misschien haren de domeneer en zien vrouwe hum ook niet zoo vreeslijk heuren vluuken.

 Now was 't in een kört oogenblikkien een hiele veraandering van tooniel. Fömmechien, die èèvm hèn Freerk Oorns Appien ewest haar, kwam net weerumme, de jongste kiender van Jan en Fömmechien kwamen d'r net weer an uut de schoele en daor kwamen Freins en Hillechien warempel ook net mit de dekwagen de steegde opvaren. Garriet en Jantien d'r ook nog bi'j en daor zat de hiele huusholding gelokkig en ten heugste vereerd mit 't veurname bezuuk.

 Freins en Hillechien en Jan en Fömmechien ze wussen haoste niet, hoe as ze heur daankbaarheid te kennen zullen geven. Mit zok biester slecht weer en dan d'r mit heur beident nog deurkomen, umdat ze heur allemaole fieleseteeren wollen! 't Was een groote eere, die ze heur aandeen!

 „Weej wat ai wel doewn kunnen, Freins", zèè Jan, „'t pad en de steegde bint zoo nat en modderig en de dekwagen is now toch ienmol smerig, ie kunnen de domeneer en zien vrouwe wel een tippien weerumme brengen mit de dekwagen".

 Dat was een goed idee van Jan, dat bi'j allemaole best in de smaak völ en zoo veuren de broed en de breugeman kört naodat ze van 't Vèène weerumme komen waren, weer deftig en mit groote staotsie deur 't dörp en zatten achter in de dekwagen de domeneer en zien vrouwe, die deur Freins en Hillechien hielemaole töt an huus toe ebracht worden, waornao ze nog ies weer hard jagend deur 't dörp veuren op huus an, waor 's aoms brulfte geven zul worden veur de buren.