't Was bi'j Poesten Klaos en Eule en hiele oplochting, det Hillechien weer de deure uut was. Midden in 't winter, weinig te verdiej'n, 't was en slechte tied en dan nog dat nare, beuze kolde weer. Klaos, die 't of en toe zoo slim op de börst haar en niet veule meer uut de stèè kun zetten, Eule, waor 't mies te wark ook wat of was en dan Hillechien d'r bi'j nog op de kost, ze wussen haoste niet, hoe ze heur mussen redden, maar now iniens waren ze weer vol moewd.
As Hillechien d'r now maar niet weer an kwamp loopen! Maar det zul wel niet, want Klaos en Eule haren 't heur allebeide nog goewd annezegd, veurdet ze vurt gunk. „Wèès now onderdaonig, Hillechien", haren ze ezegd, „weet daj de minste bint en hold de boer en de vrouwe veur oogen! Zwaane mut wel wat en katte wèzen, die graag de baos speult en niet mak is veur de meiden, maar dèènkt er altied umme: zi'j is de vrouwe en ie bint de maagd".
„'t Zal an mi'j niet mekeeren, ik zal mien baovenste beste wel doewn", haar Hillechien belaofd en die belofte kwamp ze goewd nao ook.
Ze haar d'r nog niet lange ewest op heur ni'je stèè of Karst Karsies en Zwaane die waren d'r maar wat best mit inneneumen, dat ze Hillechien haren, dat was en goeie ruil veur Jenne. Och, och wat en verschil mit die brutaole, luie, onhaandige slimme Jenne! Hillechien, zoo gedienstig, zoo vli'jzem en hölpveerdig mit alle wark, niet altied graag op de tjak zooas Jenne, allennig zoo now en dan s'aoms ies 'n klein poossien hèn heur volk. Ook gelokkig niet det onopholdelijk gedoew mit jonges, de iene Zaoterdag Jan, de aandere Zaoterdag Klaos of Barreld of Garriet töt ze de knechter in de hiele buurte bi'j langers weest haar, nee, net precies aandersumme, het leek wel, dat Hillechien d'r aginne gien iene hebben wol. En 't was toch wel zoo'n knap en zoo'n flink mein, die d'r maar zat iene kriegen kun! Now, en dat ze zoo'n groote sociaal was, daor markten ze ook hielemaole niks van, ja Karst Karsies en Zwaane, die twiefelden d'r in 't begun daalek al an en die gleufden d'r now al hielemaole niks meer van, det dat zoo slim was, want dan zul ze wel niet zoo heur beste doewn um het Zwaane, zoo veule as ze maar kun mit alles gemakkelijk te maken.
As Zwaane drok in huus an 't wark was en beveurbeld um maar ies wat te nüum'n de plaate wol schoern dan zèè Hillechien: „O, wat! Zwaane! gao ie d'r now maar ies bi'j zitten, ie hebt oe vandaage al zoo uutesloofd, dat kan ik wel doewn, want achternuus heb ik toch alles al daon". Dan pakte ze Zwaane zoo ongemarkt de stroowissche of de plaatentonte uut de haanden, zette 't pottien mit 't witte zaand en 't schoergoewd naost heur daale, vreef en poetste op de plaate dat 't zoo wat leek en 'n oogenblikkien later glum hi'j as en ekkel, dai er oe wel in spiejgeln kunnen.
Zwaane kun d'r dan intusschen gerust bi'j gaon zitten of wat aander licht wark anpakken, koppies wasschen of zoo, want ze kun het Hillechien niet verbètern en zoo was 't now mit alles, veurnuus en achternuus.
Nee heur, Karst Karsies en Zwaane, ze kunnen niet aanders zeggen of ze haren en goeie ruil edaone, 'n miserabel beste ruil en ze leuten det wel blieken ook.
Gunk Hillechien 's aovonds nao 't wark hèn heur volk toe, dan was 't nogal gauw ies, det Zwaane zeè: „Hillechien, neemt oen vader en moewder nog maar en maoltien eerappels mee" en zoo intmit ook wellies en pullechien karremelk of zoo. Haren ze bi'j Karst Karsies volk 'n varken eslacht, vaste kregen Klaos en Eule d'r ook en beechien van mee, bloewdwörst, lèverwörst, en paar metwörsies, zoo van alles wat. Ie kunt dèènken, hoe heur det anstund, want de gewone traktaosie van slachterskost bi'j de middag was veur Klaos en Eule in de regel ook al niet aanders as en plakkien Amerikaansch spek.
Mit traonen van bliedschap in de oogen zèè Eule dan wel ies: „Hillechien, Hillechien, mien maagien, wat hei het toch best etröffen, ie heb nog bèter stèè as bi'j Luuks Hilbers jongens. Hoe kunt ze now toch zeggen, dat die Zwaane zoo'n katte is, die zoo slecht veur de meiden is; niet allent veur oe, maar ook veur oews nog is ze gewoonweg en engel van en meinsche!" En dat was Hillechien hielendal mit heur moewder iens.
Wie dan ook kwaod duurde te zeggen van Karst Karsies of Zwaane, die kunder op rèken dattie 't mit Klaos en Eule en Hillechien allemaole teglieke an de stok kreeg.
Dat ondervund Jenne al gauw toe ze op en aomt Hillechien, die ies weer naor heur volk gunk, inteeg'n kwamp.
„He, Hillechien, gojndag, bin ie daor? Now en hoe bevalt ‘t oe bi’j Karst Karsies en Zwaane? vreug ze. „Best!" zèè Hillechien körtof, „'t isser en beste stèè!"
„Ja, bezeker!" lachte Jenne, „dat zal wel zoo wèzen. In 't begun leek het mi'j ook zoo toe, maar 't zal gauw genogt aanders worden. O, Hillechien, die Zwaane, dat is zoo'n valsche katte, eerst döt ze arg mooi en oarig en dan maai van alles, maar nao en week of wat dan zuj wel ies zien, dan döt ze niks as al maar achter oe an zitten te bestellen en te foeteren en dan maai niks meer. Ak dan zoo graag ies en poossien hèn Marchien wol, dan was het: Nee heur, ie mut bi'j 't mottien waken of ie mut oen vraogen veur de kesaosie nog leeren. Altied kun det gekke wief wat bedèènken um oe te plaogen en wus ze te bewarken, dai d'r nooit ies uut muggen. Maar ik wus ook wel wat um heur te plaogen! Ai maar èèv'm zegt: „Och meinsche, hold oe stille, ie heb een klap mit de puil had", dan wördt ze zoo gek in de kop, ai 't nog nooit eziene hebt. Zeg, Hillechien, dat muj ies doewn, dan kuj nog ies schik hebben!"
„Lilke rabbelbek van een kwaodsprèèkster, lilke kletskouse, ondeugende snaore van en meid daj bint", zèè Hillechien, „ie heb zölm en klap mit de puil had, dat zal beter uutkomen. Zwaane is en best meinsche, heur, en ze hebt groot gliek had, dat ze oe weggejacht hebt, brutaole hekse!"
„Weggejacht, weggejacht? niks heur", blufte Jenne, „ik wol d'r niet langer wèzen, ik bin uut mi'j zölm weggeloopen. Mien moewder haar die graoperds ook wel in de gaten en umdet ze wel wus, dak net zoo min wat van mien verdiende loon kreeg as Awbertien van Teunis Jaansen, die d'r ook zoo weggekomen is, hef ze mitiene maar ezegd: „Ie hebt oewze Jenne veur niks ehad". Maar as ie zoo wies mit heur bint, dat muj 't zölf eerst maar ies tot oen schaa en schaande ondervienden dat zal 't beste wèzen", vervolgde Jenne. Hillechien was kwaod, was slim kwaod op Jenne maar toch wol ze gien drokte maken, want 't was heur te min um Jenne de hoed vol te schelden. Ze lusterde maar ternauwernood meer naor heur prooties, al stund die ratel van Jenne gien oogenblik stille. Heurde Hillechien kraampan, wat Jenne allemaole vertelde, daor opiens wörde ‘t aanders en was ze d'r mit volle andacht bi'j, toe Jenne vervolgde: „Ik zal me now, dèènk ik, wel bestèèn bi'j Luuks Hilbers jongens".
„Watte? Bi'j Luuks Hilbers jonges?" vreug Hillechien verwonderd. „En daor heb ze jao...."
„Ja, det Fömmechien van 't Vèène, det week wel, maar die hef heur wark daor now daon, die heur taake is daor now offeloopen!" vertelde Jenne.
„Hoe zoo dan?" vreug Hillechien weer.
„Wel, die heft mit Freins veur mekaar emaakt. Ze zult in de Meitied wel gaon trouwen. Now hef ze daor niks meer neudig en zal ze wel gauw weer naor 't Vèène gaon as ze d'r temiensn nog niet is. Now heb ze daor dommiest vanzölf weer en maagd neudig, want Jan Hilbers Fömmechien mut nog altied an de sokkel wèzen en asser Freins dan ook nog uutgiejt, dan bint Garriet en Jantien strakkies nog niet maans genogt um heur zunder maagd te redden.
Daorumme wok er net naor toe um ies te heuren".
Daor begunde me die Jenne opiens te lachen en te goechelen, dat Hillechien niet wus, wat ze d'r van dèènken mus. Wat mekeerde die gekke Jenne toch iniens?
„Wat schèèlt oe toch, rare lachebek?" zèè Hillechien, „is det now um te lachen?
„Nee Hillechien, nee Hillechien", goechelde Jenne weer wieder, maar ik dèènke daor net an, dat Freins op en Zaoterdagaomt kös nog bi'j oe ewest hef te vri'jn en assie now veur de Meitied nog trouwt dan kunt ze oe nog wellis zoor holt brengen! Maar trek er oe maar niks van an Hillechien, ie magt bliede toe wèzen daj hum niet kriegt, want die Luuks Hilbers jongens bint allebeide toch maar niks aanders as groote zoepkalver".
Mitieneleup ze goechelend en lachend wieder op en Hillechien en beechien verboldereerd en uut 't veld eslagen, gunk stille en naodèènkend de aandere kaante uut naor heur volk toe.