Bi'j Luuks Hilbers jonges haren ze 't wark daon. Daon, now ja daon, is maar bi'j wiejze van sprèèken, want zoo as een iedereniejne wel wet is 't bi'j de boer eigelijk nooit van rechten daon, maar dan toch was 't wark wat an de kaante en zatten ze röstig mit menaar in de groote keuken.
Fömmechien, de vrouwe, was an 't wolle kaoren um dommiest an 't spinnen te gaon, Hillechien, de maagd zat te kousen stoppen achter an de taofel, die midden op de heerd stund, Jan Hilbers, de baos, en zien ongetrouwde breur Freins, de oldste jonge Garriet en 't oldste machien Jantien zatten rondumme 't vuur, allemaole mit de biejnen op de plaate. 't Knechien was de deure uut en de beide jongste kiender lagen al te slaopen op 't middenste bedde, wat wel te zien was an de opzied gescheuven beddegedienen en de beddedeuren, die op een gloepien stunden.
De olderwetsche Friesche startklokke tikte kalmpies en gemoedelijk zien ientonig deuntien as een onversteurbare, plichtsgetrouwe warker, die te midden van de röstige röst veur humzelf gien röst kent, maar al deurtikt. Vanachternuus drung het geluud van de koewn en de peerde in de stal deur de kamerdeure, die vanwèège de rook wagenwied lös mus staon, tot in de keuken deur.
De peerde leken wel wat onröstig te wezen, drongden en schoerden tegen 't schot an, trokken de ketten op en daale en opiens heurdie een piejpend, reerend geluud.
„Heur die peerde toch iesl" zèè Jan Hilbers. „Hei ze nog wat zoepen toe ehöllen, Freins?"
„Ja", zèè Freins, „en ook nog een toppien heui in de reepe gooid. Ze hebt narrengs gebrek an, maar die jonge roene is een lilke bieterd, 't is net offie d' olde Bles altied op de kop mut zitten."
„Ie hebt geliek Freins", bevestigde Jan Hilbers. „Heur now toch ies an zoo'n getrap en geraom. Wat tragaait ie hum weer die vechtersbaos." „Iejn, ie ie iejn!" klunk het iniens boaven alles uut.
„Wacht maar èèvm, lilke smeerlappe!, ik zalloe 't nejaor of winnen!" zèè Jan Hilbers, die onderwiel de klompen anscheut en de lanteern opstak.
Eèven later stund hi'j bi'j de peerdestal. De roene stund mit zien ooren plat in de nakke en zien gat achtertuit klaor um weer een raom te doen en de Bles te bieten.
Vluukend en schrowend greep Jan Hilbers de riejzebessem, die bi'j 't hoekien van de peerdestal stund en gaf de roene mit 't onderende van de bessemstok zoo'n paar geduchte klappen op zien peinze, dattie mit een raom achteruut heuk en stund te trillen op zien pooten.
„Ziezoo, lilke smeerlappe!" zèè Jan Hilbers, de peerdestaldeure mit een smak dichte gooiend, „dat zal oe helpen, now zu'j veurloopig de aorigheid van 't vechten en bieten wel óf hebben!"
De kiender en de vrouwluu zatten in de keuken mit schrik naor dat lawaai en geheister op de dèèle te lustern.
„Hè, hè, Jan, ik wol oe wiejzer hebben, dat gebeinzel en dat spektakel mit die peerde zeins, wat he'k er toch een griezelige hèèkel an," zee Fömmechien. „Dat gebeul en gebook en nog wel mit de bessemstok op zoo'n arm dier, 't is verschrikkelijk. En butendien, een peerd is een peerd en blif 'n peerd, ie kunt er nog wellies mit te passe komen ook!"
Jan lachte d'r wat umme. Hi'j was now ienmaol een driftkop en opvliegerig van aord. En dat vrouwluuvolk was now ienmaol wat aoverdreven mèèdeliedig en bange uutevallen.
Wat was dat now veur proot: „Een peerd is 'n peerd!"
Ja, dat wus hi'j ook wel: „Een peerd is een peerd, een koew is een koew, een hond is een hond en een meinsche is gien eerappel! Wat ie je èèjn Freins?"
Freins mus lachen en gien wonder! 't Was juust het gezegde, dat Freins zölf ook vaake gebruukte, veural assie wat anescheuten was en hij Fömmechien de schrik um 't harte wol doen slaon.