Hoofdstuk X.

LuukHilbers Jongens H10:

Bi'j Luuks Hilbers jonges haren ze een spienster, een spienster van 't Vèène en wel Oome Luuk's Fömmechien.

Dat was now nog ies een spienster, die ze best hebben kunnen, die pakte mee an mit al 't wark en dat kwamp heur bi'j Luuks Hilbers jonges op teeden zoo best uut, now Hillechien d'r niet meer was. En Oome Luuk's Fömmechien zölf, die kun ook zoo best zunder datter een meinsche last of verlet van haar onverhinderd uut spinnen gaon. Ze lèèfde hielemaole op heur zölf en haar gien olders of naobestaonde femielie meer. Heur spillechien op 't Vèène haar ze verhuurd, maar de opkamer van 't huus an heurzölf ehöllen. Zoodoende was ze niet hielendal bi'j de meier aover de vloere, maar toch bot genog in de buurte um een oochien in 't zeil te hollen en zoo of en toe en toetast mit te helpen, want ze was bedrievig van aord.

An uutgaon daor dee ze niet veule an, want narrengs bi'j zoo goewd oen eigen baos as in oen eigen huus, plechtte ze zeins te zeggen. Ook höld ze niet van dat reizen en trekken, zoo wied van huus, maar toch toe de brief van heur nichte Fömmechien kwamp, waorin ze uutteneugd wörde um daor een pooze te komen spinnen, was ze d'r voordaalek wel an toe, te meer ook, umdat Fömmechien schreef, dat Hillechien, de maagd, heur was gaon loopen of liever dat ze heur vut edaone haa umdat Hillechien vuus te opstaandig en brutaol wörde. Wel haren ze mitiene Garriet en Jantien beide in nuus hollen van de schoele, maar dat waren èèven wel nog maar kiender, geleerd maar zat, zoo veule as die kiender tegenswoordig op de schoele leerden, maar veur 't boerenwark en in de huusholding veurloopig nog niet veule te weerd.

Zoo begreep Oome Luuk's Fömmechien wel, dat ze neugd wörde as spienster, maar dat ze ook een goewd en nuttig wark d'r mee dee, asse Fömmechien, heur naamgenoote, die töt heur aldernaoste femiele beheurde, een haanden meehölp um een beechien toezicht te hollen en de boewl wat te helpen regelen.

Dat was net wat veur heur en al was 't niks veur heur ewest dan zul ze toch daalek töt hölpveerdigheid klaor estaon hebben, umdet Fömmechien ook in de brief eschreven had, dat ze de leste tied niks goewd was en dat Oome Freins d'r aover leek te prakkezeeren om nog ies te trouwen. Asser now maar een geschikte vrouwe veur hum was, want 't was vanzölf zunde assie veur zoo'n beechien weg mus.

Ja, dat brutaole nust van een Hillechien haar eur intmit wel verbeeld dat ze Freins misschien wel kun kriegen, assie in en dronkende böje wat gekke prooties tegen heur haa, maar ku'j begripen! Freins was vuus te verstaandig, die mus een vrouwe hebben van zien lèèftied en van zien staand, niet zoo'n jonk dink en ook veural niet iene, waor hi'j de hiele femielie mee in opspraoke zul brengen, ja, te schaande maken!

Fömmechien van 't Vèène, ze las en bestudeerde de brief van a töt z, en asse an 't ende was, begunde ze weer van veuren of an. Nog nooit haar ze zoo'n mooie brief ekreegen, wat kun heur nichte mit de penne aoverweg! En asse dan weer kwamp bi'j det gedielte, waor instund van Hillechien en Freins, dan was 't of ze een schok kreeg, dan wörde ze zoo raar en zoo naar en zoo duuzlig en dreejrig.

Mug dan ineens dat wonderlijke, dat al lange verdreugd en verdord scheen, weer gruj'n en bluj'n in volle fleur? Zul heur dat gelok nog bescheuren wèèz'n! Freins Hilbers, de zwaoger van heur nichte, daor ze altied al in stilte en oochien op ehad haa, Freins die wiedweg het beste stund anneschreven van Luuks Hilbers jonges, zul die nog trouwplannen hebben en wörde zi'j, Fömmechien, uutteneugd um daor te komen spinnen? Heur gelok was te groot!

Daalijk haar ze en kevörtien, ink en 'n vellechien pappier oppezöcht en al was schrieven gien daagelijksch wark, Fömmechien zag er niks tegen op en now temiensn niet.

„Heden de pen opgevat om U enkele regelen te schrijven", begunde ze plechtig en hoogdravend, zoo as ze det altied met 't schrieven van een brief gewoon was um en deftig en verheven begun te hebben en daorop volgde al hiel gauw de meer alledaagsche schrieftraant, waorin ze vertelde, dat ze Donderdes aover en weeke kwamp. Dan was er altied wel iene van 't Vèène die mit de wagen hen Möppelt gunk en waor ze mit vaarn kun. As Jan of Freins dan ook hen Möppelt gunk mit de wagen, was 't zoo veur mekaar.

Toevallig mussen Luuks Hilbers jonges die Donderdag net Londensche keun of lèèvern en was al vaste steld, dat Freins die mit de varkenbrikke weg zul brengen hen Möppelt.

Hoe was 't meuglijk! Kun 't nog mooier? Nee jong, nee jong! Dat hef vaste zoo mutten wèèzen, dachte Fömmechien. Ankoom'n Donderdag, ja, dan zullen Fömmechien mit Freins mit heur beident veur in de varkenbrikke zitten, en best jonk peerd d'r veur! Asse aover 't Vèène veurn, zullen ze haoste dèènken, dat ze de broed was.

Vol verwachting klopte Oome Luuk's Fömmechien het harte, toe ze op de bewuste Donderdag 's mörrengs bi'j heur meier veur op de wagen klauterde en al gunk die ook mit de lösse wagen hen Möppelt, ze haar niks gien last van de kolde.

Op 't Vèèn-ende spanden ze uut en Fömmechien daalek op stap, Möppelt in mit 't mooie spoormaantien an de narm.

Now, ze mug heur laoten zien, zoo vriejt asse veur 'n dag kwamp en zoo dril asser d'r nog langes stapte.

Jan Hilbers en Fömmechien haren wel gliek, dat 't net wat veur Freins was, liek soort volk, van goeie komöf en daorbi'j en flink vrömmes. Freins kun d'r genogt bi'j gaon, mug gerust mit heur op de lappen komen!