Zoo zunk Freins zachies onder 't basteneern deur en intusschen spoekten in zien heufd alderhaande gedachten rond, waor Hillechien 't middelpunt van was.
Och, die Hillechien, dat was toch zoo'n lief maachien; hi'j höld toch zoo slim veule van heur en zi'j van hum. Zul 't waor kunnen wezen, zul Jan Tummermans heur evraogd hebben en zulder die vannaomt bi'j wezen?
Hi'j kun 't haoste niet geleuven. Nee, die Willem mit zien prooties altied, ie wussen jao zeins niet aj hum bi'j de kop of bi'j 't gat haren, ie kunnen d'r niks op an. Freins gleufde 't vaste niet, dat Jan Tummermans vannaomt hèn Hillechien hen vri'jn was. Hillechien, die was veur hum, veur Freins en veur gien iene aans! De leste dag, dat ze bi'j heur diende, die leste mörreng op de krulekaore mit ruuv'm bi'j de wagenschure achter 't huus, doe was 't heur jao allebeide zoo vrömd en zoo raar en zoo zalig en zoo gelokkig ewest! Assie d'r nog an dachte, dan braandde en dreeide en wuulde het daor weer zoo in zien binnenste, dan kwam weer dat begeeren en verlangen bi'j hum hèn baoven, dat wondere heimweeachtige verlangen, dat hum in een roes brachte van toekomstig gelok. Allent die gedachte, die harindering an die mörreng, dee weer die stemming en dat gelokkig gevuul in volle kracht oplaaien en ontvlammen. Dat was gien gril, dat waren gien gekke kuunsten, dat was gien opwelling van 't oogenblik, dat was de wonderbare, ingeschapen antrekkingskracht tusschen het starke en het zwakke geslacht, dat was de liefde, het grootste geheim van het meinschelijk leven! Hillechien! mit heur wol hi'j weer samen wèzen, vannaomt gunk hi'j d'r hèn, samen weer droomen de droomen van liefde en verteedring, samen weer droomen de droomen van eeuwige trouw!
't Zul hum en zörge wèzen, ja 't kun hum niks schèèln, wat de meinschen d'r van zeern, dat hi'j hèn vri'jn gunk naor en dochter van Poesten Klaos en Eule. Allient de gedachte, dat en aandere bi'j zien Hillechien zul gaon, maakte hum benauwd, kun hi'j niet verdragen. Zekerheid wollie hebben. Zien besluut stund vaste: Vannaomt gunk hi'j hèn Hillechien!
Van 't basteneern, dat hi'j aanders zoo allemeugende geern mug doewn, daor haar hi'j now de aorigheid glad van of! Hielemaole gien andacht haarie d'r meer bi'j. Was 't wonder, daattie op schuppenwief en 'n kleintien oevat espeuld haa? Vanzölf hielendal in de wier deur de prakkezaosies!
Alle jonges, die en meid haren, waren al lange oppestapt en daor zat Freins now nog te kaorten mit dri'j jonges die niet uut vri'jn gungen en dan zatten d'r nog en paar plakkers. Freins scheidde d'r iniens mit uut, hi'j wol ook fut!
„Doet er nog maar en halvien in!" zèè hi'j tegen de kastelein, 't glassien anrekkend. Maar de kastelein, die naor zien eigen zin Freins al vuus te veule halvies inneschunken haa, gunk niet naor de tapkaste um an 't verzuuk te voldoen, maar zèè kortweg: „Jonges, 't is tien uure!"
Al was de klokke in de gelagkamer van de harbarge wel en minuut of wat veur en al kwamper de veldwachter op slag van tienen niet binnenstappen um precesverbaal op te maken, de jonges begrepen toch wel, dat ze now mussen opstappen en buutendien Freins begunde zölf ook net drok te worden um fut te komen. Hi'j prebeerde um in de bie'jn te steigeren, maar in plaase dat het daalek gelokte, völt hi'j mit de stoewl en alles onderstebaov'm. Gelokkig leup 't nog al zonder vardere ongelokken of. De jonges haren hum voordaalek weer aoverende en mit zien narms veur de stevigheid um de hals van en paar jonges eslagen, slengerde Freins hèn buutendeure, half zingend van:
Wij gaan nog niet naar huis
Nog lange niet, nog lange niet,
Wij gaan nog niet naar huis
Nog lange niet naar huis!
Niet naar huis toe gaan
Niet naar huis toe gaan
Of de flessche die moet ledig
Op de tafel staan,
Falderie, faldera, falderopsasa
En wij geven d'r niks meer na.
En de aandere jonges, die heur anstelden net of ze ook en beechien te veule haren, maakten dezèlde dronkemans spietakels en schrowden nog hard baoven Freins uut.
„Arme, arme Freins!" schudde de kastelein zien heufd, toe ze buutennuus waren, „het giet verkeerd mit oe jonge, het löp mis, hielemaole an lager wal. Naor det mein van Poesten Klaos, 't is zunde veur zoo'n goeie vent uut de rieke boerenstaand. Die draank, die draank!"