Dachten Jan Hilbers mit Fömmechien en de kiender, dat ze ongesteurd en onbespied familieraod ehöllen haren, datter gien haane kreeien zul naor alles wat ze verhaandeld en bespreuken haren, dat Freins, die naor Jan Knelis volk was um 't veerskalf op te halen en Römmelt en Jenne, die achternuus an 't wark waren, van alle plannen en aoverleggingen niks wussen of gewaar zullen worden, wat haren ze heur daorin raar vergist.
Toe Jan Hilbers zoo angunk, zoo vlokte en mit geweld op de taofel houwde mit zien voeste, dat het dreunde en daverde deur de keuken, toe haar Jenne, die op de pompenstraote drok an 't wark was de ummers, zi'jvaten en aander melkgrei schoone te maken, de börsel daale gooid en Römmelt annekeken, die op de dèèle stund te haksel snien.
„Now", zèè Römmelt, „dat giet er van! Wat issie weer gek in de kop! Wat zul d'r toch gebeurd wèzen?"
„'k Weet narrengs wat van! Vanmörreng vroo wassie nog best te sprèken", zèè Jenne, die ook doodni'jsgierig was.
An de deure staon lustern, dat dussen ze niet, want o, wee! as Jan Hilbers d'r dan onverwachts ankwamp, dan waren ze ongelokkig d'r an toe, maar Jenne die wusser raod op.
„Kom Römmelt, gauw hierhèn!" zèè ze, „wi'j kroept in 't eerappelkeldertien, dan kuw alles heuren en dan heb ze niks gien arg in oews".
Römmelt en Jenne mit heur beident in 't eerappelkeldertien en 't was zooas Jenne ezegd haar: woord veur woord kunnen ze alles verstaon; 't was net zoo goewd as dat z'r vlak mit de neuze bi'j stunnen en veiliger stèèchien kunnen ze onmeuglijk uutzuuken. Wat haren ze een schik en wat mussen ze lachen! Toch vuulde Römmelt hum nog niet hielendal op zien gemak en stund al weer op de dèèle veurdat de familieraod in de keuken offeloopen was, maar Jenne die mus er 't heurende van hebben, wachtte vanzölf töt 't leste toe en kwamp toe mit een maanden mit eerappels uut 't keldertien veur de dag, zoo onneuzel en kalmpies en doodgewoon of ze narrengs van wus.
Maar dat Jenne d'r niet veur niks had zitten te lustern bleek wel, toe kòrt daorop 't hiele verhaal van de familieraod in geuren en kleuren de ronde dee, zoo hier en daor nog wat oppesierd en nog gekker emaakt as 't al was. 't Was gewoonweg schandalig zooas Jan Hilbers en Fömmechien en de kiender de boer oppesjouwd worden. Jan en alleman wus woordelijk wat Freins an Fömmechien van 't Vèène eschreven haar, wat Jan, Fömmechien, Garriet, Jantien, Luuks en Garrechien ezegd haren en waffer maotregels offer eneumen waren. 't Ontbrak er nog maar an, datter ook nog bi'j verteld wörde, wat veur uutwarking of de brieven op 't Vèène had haren! maar daor worden ze veureerst niks van gewaar, want Oome Luuks Fömmechien, die vertelde het niet en leut er heur ook niet aover uut tegen de meier mit zien vrouwe, die allent in zoo varre d'r wiezer van worden dat ze röstig op 't spillechien kunnen blieven wonen, wat al een mooi dink was en alvast ien goewd gevolg van de brieven, die Fömmechien 's Zaoterdesmörns kreeg.
Annechien hönk die Zaoterdagmörreng nèt de ketel mit water aover 't vuur, toe ze toevallig 't raam uutkeek en de postbode zag ankomen. „Fömmechien!'' reup ze naor de opkamer op, „koomt ies gauw hierhèn, daor komp de brievenbesteller waor aw zoo naor verlaangd heb, op oewze huus an!"
„Och", zèè Fömmechien onverschillig, „'t is Zaoterdag, 't zal de Olde Möppelder kraante wèzen, laow oews now maar niet bliede maken mit een dood veugeltien!"
Maar nee heur, niet enkelt „d' Olde Möppelder", al wasser die bi'j, maar ook twi'j brieven haar de bode, beide brieven veur Fömmechien, iene van Jans Fömmechien, heur nichte, d'aandere van Freins.
Hè, hè, gelokkig! eindelijk dan toch tieging! Wel lange laoten wachten, maar dat was nog niet zoo slim, want boerenmeinschen waren now ienmaol niet zoo rap mit de penne; daor had ze an mutten dèènken, veur dat ze zoo begunde te foeteren!
't Aldervernaamste was vanzölm de brief van Freins, die ze 't eerste lösbrak en waor ze daalek mit alle andacht in verzunken zat.
Pas in 't begun keek ze wies en bliede toe, lachte eerst hardop en knikte bi'j de eerste regels maar aldeur mit heur heufd van ja, ja, ja, ja! Maar och arme! wat scheen het zunnechien maar kort, wat betrok de locht, wat een donkere wolken trokken d'r veurbi'j. 't Kun nog wellies op een règenbuje uutdreien, maar nee daor was Fömmechien te kördaot veur. Ze kneep de lippen stief op menaar en höld heur goewd, toe maakte ze de brief van Fömmechien lös, las die ook deur en de donkere wolken dreven al een beechien of, toe ze las wat veur mujte òf Fömmechien al niet edaone haar, hoe ze hum haoste gaten in de kousen ezanikt haar, maar dat het niks hölp, al goewsde ze hum ook um de kop as zoo'n mugge of een bromvliege, die al maar van ni'js komp anvliegen.
Doodni'jsgierig en verlangend zat Annechien, die d'r zoo nao bi'j betrokken was, Fömmechien an te kieken. Eerst duurde ze niks te zeggen, maar toe heur vermannend vreug ze driest: „Now Fömmechien, mut Römmelt ies uutkieken, offie tegen de Meitied of tegen Alderilling een aander spillechien kan huren?
„Waorumme?" vreug Fömmechien körtof. „Dachtie intmit dak det Freinsien wol hebben, det zoepertien? Nee heur, gien dèènken an! Ja, 't isser wel zoo mit gesteld, hi'j hold maar niet op mit zien gezeur, now weer in die brief ook schrif hi'j dattie mi j zoo hooge acht, ja slim zooas hi'j mi'j pris en zoo hooge assie tegen mi'j opkik, maar al löt hi'j now op ‘ 't oogenblik dat zoepen ook een beechien, ik zegge maar zoo „Het aordt meer as 't sprut", zien vaar was ook een groote zoepert, ik wil Freins niet hebben, gien dèènken an! Freins mut maar zien dattie d'r iene krig, die 't niet zoo krek nemp. En dan zoo'n goddelooze heiden assie is, hi'j gleuft jao narrengs an, nee heur, dat zul nooit goewd komen!"
„Maar toe hi'j oe van 't winter mit ‘t scheuvelloopen weerumme bracht hef en toe ", wol Annechien deurgaon, maar Fömmechien völt heur in de rèède en zèè „Now ja, ies een keer mit menaar scheuvelloopen op 't ies, das niet zoo slim. Al miszuunt zien kroeme neuze en zien groote flapooren zien hiele gezichte ook, daor kannie èèvmgoewd um scheuvelloopen maar ik heb 't now aover trouwen! En dat is 't hum: ik zul zoo'n Freins niet as keerl willen hebben! En ak eweten haar, wak now weete, dat hi'j mit Hillechien van Poesten Klaos, heur vroggere dienstmaagd evrijd hef" — was 't leste wat ze d'r aover zèè, „dan haak van 't winter ook nog iens niet mit hum willen scheuvelloopen!" .
Toe zèè ze gien stom woord meer aover Freins en Annechien gunk gauw Römmelt opzuuken en vertelde hum, dat Freins Fömmechien offeschreven haar en dat ze d'r now kunnen blieven op 't spillechien.
Fömmechien schreef diezelde dag nog een brief an heur nichte Fömmechien, waorbi'j ze heur bedaankte veur heur goeie bedoewling, en d'r bi'j zèè, dat ze now wieder mar gien mujte mus doen, dat het zeker niet zoo haar muggen wèzen en dat ze d'r daorumme maar van ofzag.
Jans Fömmechien waster van annedaone, dat heur nichte zeins altied mit zoo'n gelaotenheid in heur lot berösten kun en 't was toch maar een hiel gemak ai zoo vaste kunnen geleuven, dat alles kwamp zooas 't wèzen mus.
En naovenaant zoo zachiesan uut lekte wat veur uutwarking of de brieven van Freins en Jans Fömmechien ehad haren op 't Vèène, wörde het ook algemien bekend, dat Freins Hilbers vri'jde mit Hillechien van Poesten Klaos en Eule en dat dit ook vaste wel nooit weer uut zul komen.