Nao melkenstied 's mörrengs mit 't koffiedrinken en 't brokkiesèèten zat de hiele femilie van Luuks Hilbers jonges, groot en klein, rondumme de taofel in de keuken. Ook Fömmechien van Jan, die de leste tied altied wat langer op bedde bleef, was present en keek er opgeruumd en monter uut.
Of Jan heur intmit verteld haa, wattie in de vroo mörreng op de dèèle zien haa of dat Oome Luuks Fömmechien van 't Vèène 't heur zölf verteld haa, dat ze d'r bi'j Freins wat op anneproot haa, dat ze zien vrouwe wel wol worden, dat döt er niet toe, maar Fömmechien van Jan zagger in elk geval bèèterder uut dan ze in lange daone haar. 't Wol aanders nog niet arg opschiejten mit Fömmechien van Jan. Eigelijk ziejk was ze niet, maar recht goewd kuj 't ook hielemaole niet nuum'n. As 't niet gauw veraanderde en opknapte mussen ze de dokter nog wellies laoten komen, maar wat zulder die ook al an doewn as ze niet recht ziejk was, allent maar zoo'n beechien an de sokkel.
't Was maar en mooi dink, now Fömmechien heldeweg wat an de krummel bleef, dat ze 't zoo miserabel best etröffen hadden mit nichte Fömmechien van Oome Luuks. Ja, dat was slim, zoo flink as die daor heur beste dee en veur alles opkwamp, asof 't heur eigen was. Kaarn, botter trekken, botter kniejn, melken, niet te vergèten 't huushollen regelen, in alles dee ze niks veur Fömmechien van Jan onder.
Freins muchter veur doewn assie zoo'n vrouwe kreeg dan deer hi'j 't best en trouwde hi'j goewd an!
„Dat ze 't nog niet eerder klaor hebt mit heur beident", haren Jan en Fömmechien, zien vrouwe, al vaake tegen menaar ezegd. Of zulder intmit det mein van Poesten Klaos en Eule nog tusschen zitten, haren ze ook al edacht.
Maar now mit dit mooie begun op de vroo mörreng van het ni'je jaor, now zul 't wel veur mekaar komen, now was 't wel zoo goewd as zeker, dat later de pörsie veur de kiender van Jan en Fömmechien nog grooter wörde, want Oome Luuks Fömmechien van 't Vèène was ook nog lange niet zunder, al mus ze veur Freins dan ook wied onder doewn.
't Was in alle gevallen duuzend maol beter as Hillechien. As Freins die kreeg, nog zoo'n jonk mein, dan kunnen ze d'r gerust op an, dat 't kaptaol van Oome Freins vut was.
En dat was het juust, wat de leste weken de zörreng van Jans Fömmechien zoo vergroot haar en heur zoo'n heufdbrèèkens ekost haar.
Fömmechien kun 's nachens intmit uren achter menaar wakker liggen, dan lag ze maar te prakkezeeren en dan wol de slaop niet komen.
't Was dan ook Fömmechien en gien iene aanders as Fömmechien, die Freins hiel stillechies mit de klompen in de haanden haar heuren in nuus komen op die Zaoterdagaomt, toe hi'j hèn scheern ewest haa.
Zoo loek as partie vrouwluu bint in het uutfeneeren van zok soort dingen, haar ze daalek bi'j heurzölf ezegd: „O wee, o wee, assie now maar niet bi'j det Hillechien van daon komp, bi'j det loedertien, die oews en oewze kiender nog wellies bestèèln kan. En hoe meer as ze het in heur gedachten uutpluusde, hoe meer heur veurgevuul heur bange maakte, ja, hoe meer ze veur heur zölf aovertuugd wörde, dat Freins daor vaste wegkwamp. En 't slimste was nog, ze duurde Freins d'r niet naor te vraogen, mit Jan d'r niet aover te prooten en temiensn niet mit Oome Luuks Fömmechien van 't Vèène.
Zoo mus ze alles in heurzölf verkroppen en nog d'r bi'j maar oppassen, dat ze 't niet hardop uutschrowde: „O mien arme, arme kiender, veur oews is 't niet zoo slim, maar veur oe! As Oome Freins uut de tied komp, ie kriegt er niks van. Niks kriej d'r van!"
Is het dan wonder, det Jans Fömmechien d'r zoo opgeruumd en monter uutzag nao dit gelokkig begun in de vroo mörreng van de Ni'jjaorsdag? 't Was jao en zwaor pak van 't harte!
Oome Luuks Fömmechien haar zölf wark emaakt van Freins. Now, en ze wus wel wat ze dee, ze was loek genogt.
Och Freins was ook vaste nooit bi'j Hillechien ewest te vri'jn, hoe haar Jans Fömmechien heur zoks ook kunnen inbeelden; ze mus er now zölf haoste umme lachen. Bange maakt veur niks! Now kun ze wel weer gerust slaopen, now vuulde ze heur rechtevoort al bèèterder op heur gemak. 't Was de vervulling van het mooiste en beste, dat ze Fömmechien op de Nejaorsdag haren kunnen weinschen. As dommiest de kiender d'r ankwamen mit heur „Glok nejaor!" en de aandere nejeorwinners mit heur „veul heil en zegen" en „al wat weinschelijk is in 't ni'je jaor!" wie zul d'r dan arg in hebben, dat hier bi'j Luuks Hilbers jongens 't ni'je jaor al zoo goewd innezet was, dat Jans Fömmechien al zooveule „Glok nejaor" ekregen haar! 't Was die mörreng mit èètenstied an de taofel bi'j Luuks Hilbers jongens 'n drok en opgewekt geproot, zoo as 't in tiejn niet ewest haa. 't Was Oome Freins veur en Oome Freins nao.
„Toe, Oome Freins!" zèè Fömmechien van Jan, „neemt nog en euliekrappe, ze staot er veur en ze lust oe zoo graag!"
„Bezeker, Freins! doet det ies!" zèè Oome Luuks Fömmechien van 't Vèène en rekte hum mitiene de groote komme mit euliekrappen die bi'j gelèègenheid van 't olde jaor ebakt waren, al toe.
„Toe maar Freins, en volgend jaor haop ik daw bi'j oe de schaa ies weer kunt komen ophaalnl" zèè Jan en tegeliekertied keek hi'j veulbetiekend naor Oome Luuks Fömmechien.
„Giejt Oome Freins mit Fömmechien trouwen?" vreug daor opiens Garrechien, 't jongste maagien van Jan en Fömmechien, die d'r ook bi’j zat en die zoo scharp was, dat ze zeins alles, waor ze aover heurde prooten, daalek begreep.
„Bi'j gek, hoe koomie daor zoo bi'j? Niks van an heur!" zèè Jan.
„En ie hebt jao zölm tegen Moewder ezegd, det Oome Freins....
„Oh", brak Jan 't geproot van Garrechien of, „dat hek maar zoo uut de gek ezegd!"
Oome Luuks Fömmechien van 't Vèène dee maar niks as lachen en lachen. Ze versloekte heur haoste in de euliekrappe, zoo mus ze lachen, det die Garrechien zoo loek was en daalek alles begreep, maar toch toe Garrechien heur vreug of 't niet waor was wat heur Vader en Moewder beproot haren, zèè Oome Luuks Fömmechien, dat ze 't allemaole leugen, dat ze d'r niks van wussen.
Jans Fömmechien, die zag det heur zuute, lieve Garrechien d'r sneu van wörde, knipoogde van ja tegen heur um te kennen te geven, dat 't wel waor was, maar det ze 't voordaalek nog maar niet wieder vertellen mus.
„Oh, ziej now wel?" zèè Garrechien. „Ik dachte 't wel, want Moeder, ie zeern jao nog: As Oome Freins mit Oome Luuks Fömmechien trouwde, dat wi'j d'r dan nog en mooi luttien....
„Sss, sss, ssst, hold oe stille!" flusterde Moewder heur in 't oor en keek heur kwaod an. Hè. Wat mussie toch altied mit zokke kiender oppassen! Kleine pötties! Ie kunnen nooit ies wat zeggen! En wat zèè Freins d'r van? Now, die lachte niet en die zèè ook niet, dat ze 't allemaole leugen, Freins, die zweeg in alle talen.
Veur hum goewsde nog het rad van èèvmtuur en mus 't nog uutemaakt worden, waffer kaante of 't op zul dreeien, en waor of 't zul blieven staon, veur hum göld het nog: „Onder de negen of boven de twaalf. Een cent op een koek of een suikerhart. Hallo, hallo, doet heden uw keuze! Maakt voort, maakt voort!"