Het master narratief wordt veelal geschetst door de bril van de dominante cultuur. In de geschiedeniswerkboeken zien wij dat dit vanuit de Europeanen en de Nederlanders wordt gedaan. Zoals hierboven genoemd ben ik van mening dat een onderwerp verteld moet worden vanuit verschillende perspectieven vanuit verschillende kanten. Wat betreft het narratief zou voor mij het juiste narratief een combinatie zijn van de heersende master en de counter narratieven die aanwezig zijn. Daarin vind ik het belangrijk dat zowel de kant van de Nederlanders als kolonisator wordt belicht maar ook de kant van de gekoloniseerde Surinamer en de slaaf gemaakte. Ik vind het belangrijk dat er feitelijke waarheden worden geschetst en dat in dit geval de leerling aan de hand van het master narratief een duidelijk beeld een oordeel heeft over de gebeurtenissen. Een heersende master narratief is niet erg zolang er ook ruimte is voor andere verhalen en narratieve om tot een feitelijk waarheid te komen.
Omdat het onderwerp zich vooral vestigt op de slavernij in Suriname zelf en de chronologische gebeurtenissen vind ik het tragedie als narratieve sjabloon het meest passende. Hierbij vooral gefocust op het onderdeel ‘les voor het publiek’. Hoe kunnen wij leren van de gebeurtenissen die toentertijd hebben plaatsgevonden, hoe heeft dit effect gehad op de samenleving in Suriname en de slaaf gemaakte?