DSM is de afkorting van Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders. Dit is een diagnostisch en statistisch handboek van psychiatrische aandoeningen. Het biedt een geclusterde beschrijving van alle stoornissen op basis van symptomen. Wereldwijd wordt dit gebruikt als classificatiesysteem van psyciatrische aandoeningen. Het is van origine Amerikaans, uitgegeven en opgesteld door de American Psychiatric Association.
De eerste DSM verscheen in 1952, in de loop van de jaren verschenen volgende versies. In 1994 verscheen de DSM-4, die het tot 2013 volhield, zij het met een tekstrevisie in 2000: de DSM-4-TR. In 2013 verscheen de Engelstalige versie van de DSM-5, in april 2014 de Nederlandse vertaling.
Oorspronkelijk was het handboek bedoeld om eenheid te brengen in de vele interpretaties van diagnoses. Die eenheid was in eerste instantie nodig om goed onderzoek te kunnen doen: wil je weten of een bepaalde behandeling bij - bijvoorbeeld - depressie werkt, dan moet in ieder geval elke onderzoeker hetzelfde onder het begrip ‘depressie’ verstaan. Een eenheid die vóór de eerste DSM ver te zoeken was.
De DSM is gebaseerd op de volgende basisprincipes:
Secties
De DSM-5 bestaat uit drie delen:
Sectie 1: bevat uitleg en instructie voor het gebruik van de DSM.
Sectie 2: bevat de beschrijving van de stoornissen. Onderverdeeld in verschillende catagorieën. Zoals bijvoorbeeld neurobiologische ontwikkelingsstoornissen, bipolaire stemmingsstoornissen, angststoornissen en persoonlijkheidstoornissen.
Sectie 3: geeft een beschrijving van mogelijk toekomstige ontwikkelingen, die eerst nog verder onderzoek vereisen.
DSM-5 Classificatiecriteria
Voor elke stoornis in DSM zijn classificatiecriteria opgesteld waarvan een minimaal aantal kenmerken aanwezig moet zijn gedurende een bepaalde periode. Voor het stellen van een goede diagnose is het niet voldoende om alleen te controleren of de symptomen uit de classificatiecriteria aanwezig zijn. Een beschrijvende diagnose met daarin opgenomen een nauwkeurige klinische voorgeschiedenis en een samenvatting van de sociale, psychologische en biologische factoren die hebben bijgedragen aan het ontstaan van een bepaalde stoornis, is ook nodig. Een systematische controle of de criteria op een bepaald persoon van toepassing zijn maakt de beoordeling betrouwbaarder, maar de clinicus zal toch nog altijd zelf moeten beoordelen wat per afzonderlijk criterium de ernst en de waarde is en wat dat betekent voor de betreffende diagnose.
Codering
De diagnostische classificatie is de officiële lijst van psychische stoornissen die is opgenomen in de DSM. Elk diagnose omvat een diagnostische code, die doorgaans wordt gebruikt door individuele zorgaanbieders en GGz-instellingen voor het verzamelen van gegevens en facturering. Deze diagnostische codes zijn afgeleid van de International Classification of Diseases, Ninth Edition, Clinical Modification (ICD-9-CM).
In onderstaande oefening neem ik het onderdeel Diagnostiek nog even met je door.