De eerste publicatie over radiometrisch dateren verscheen op 1 februari 1907 in het American Journal of Science. Een artikel van Bertram Boltwood beschreef hoe de een uranium na verloop van tijd zou vervallen naar een lood en hoe de concentratie van lood hoger was in oudere stenen. De observatie dat oudere stenen een hogere concentratie lood bevatte werd door Boltwood gekoppeld aan uranium dat reeds vervallen was.
Met de berekeningen die Boltwoord uitvoerde op 26 stenen kwam hij op verschillende resultaten. In 1907 kon hij concluderen dat de stenen tussen de 410 miljoen en 2,2 miljard jaar oud waren.
Hoewel de resultaten van zijn metingen nog veel varieerden, waren het op dat moment wel de meest nauwkeurige berekeningen die ooit gemaakt waren om de leeftijd van de aarde te berekenen.
Enkele jaren na de publicaties van Boltwood volgde in 1913 over verschillende soorten van hetzelfde element, “isotopen”. Isotopen werden decennia later in de jaren ‘30 gedefinieerd als “gelijke atoomkernen waartussen enkel het aantal neutronen varieert”. Niet lang daarna kon ook het verval dat Boltwood geobserveerd van uranium naar lood beter gespecificeerd worden naar een specifieke vervalreeks.
Met de komst van de massaspectrometer na de Tweede Wereldoorlog konden deze verschillende isotopen ook los van elkaar gemeten worden. Hierdoor konden de metingen nog nauwkeuriger worden gedaan.
In de komende lessen kijken we nauwkeuriger naar de vervalreeksen en de massaspectrometer.
How old is the Earth? https://www.youtube.com/watch?v=veit8_NESxU