“Alles heeft een natuurlijke verklaring. De maan is geen God, maar een grote steen, en de zon is een hete rots.”
- Anaxagoras

Ik ben Anaxagoras. Ik woon in Griekenland, zo’n 450 jaar voor Christus. Wij Grieken aanbidden vele goden. Heel normaal in mijn tijd, de Babyloniërs en Egyptenaren doen dat ook. Goden zorgen voor regen, voor de gewassen, voor kalme zeeën voor de handel en helpen bij het overwinnen van onze vijanden. Goden zijn het antwoord op alle vragen.

Bijzonder aan de tijd waarin ik leef is dat we voor het eerst verklaringen zoeken voor wat we om ons heen zien zónder deze aan Goden toe te kennen.

’s Nachts genieten wij van een fenomenale sterrenhemel. De zon en de maan, de sterren en planeten helpen ons navigeren en zijn de basis van onze kalender.

De maan fascineert mij. Ze ziet er steeds anders uit. Soms is ze in volle glorie te bewonderen. Op andere momenten zie je maar een klein sliertje van haar. Weer op andere momenten is ze helemaal verdwenen. Maar deze cyclus is voorspelbaar, de fasen van de maan herhalen zich elke maand.

Ik denk dat de maan geen God is, die ons ’s nachts verlicht, zoals velen anderen denken. Ik denk dat de maan gewoon een rots is, die ’s nachts het licht van de zon weerkaatst. En ik denk zelfs dat we, door goed naar de maan te kijken, kunnen bepalen hoe ze beweegt.

Kijk je mee?