nummer 8: vierde bedrijf deel 2

r. 1532 - 1567

Raf.
 
Och Stedehouder, wat verbloemt ghy uw gepeinzen
 
Voor 't alziende oog? ghy kunt uw oogmerck niet ontveinzen.
 
De strael van zijn gezicht ontdeckt de duisternis,
 
De staetzucht, daer uw geest zoo grof van zwanger is,
 
En reede in arbeit gaet, om dit gedroght te baeren.
 
Waer bergh ick my van schrick! hoe ryzen al mijn haeren!
 
Verdwaelde Morgenstar, verschoon u zelve toch.
 
Ghy kunt d'Alwetentheit niet paeien met bedrogh.
Luc.
 
Wat staetzucht? heeft mijn plicht in eenigh deel ontbroken?
Raf.
 
Wat hebt ghy in uw harte al heimelijck gesproken?
 
Ick wil in 's hemels top, door alle wolcken heen,
 
En boven Godts gestarnte opstijgen, van beneên,
 
Godt zelf gelijck, geen maght bestraelen met genade,
 
't En zyze aen mijnen stoel het leen verheergewaede:
 
Geen majesteit braveer' met schepter, nochte kroon,
 
Ten zy ick haer beleene uit mijnen hoogen troon.
 
Bedeckt uw aengezicht; valt neder: strijckt uw pennen,
 
En wacht u, boven ons, een hooger maght te kennen.
Luc.
 
Hoe nu toe? ben ick dan Godts Stedehouder niet?
Raf.
 
Dat zijt ghy, en ontfingt van 't onbepaelt gebiet
 
Bepaelde mogentheit, en heerscht uit zijnen naeme.
Luc.
 
Helaes, hoe lang? tot dat Vorst Adam ons beschaeme,
 
En, boven de natuur der Engelen, zijn lot
 
Uit 's hemels schoot ontfange, en aenzitt' neffens Godt?
Raf.
 
Wil d'opperste Monarch zijn maght met mindren deelen;
 
Ja d'eerste kroon den mensch opzetten, en beveelen,
 
Hem wijden tot een hooft der Geesten, boven al
 
Wat kroon en scepter voert, of namaels voeren zal;
 
[p. 49]
 
 
Zoo leer ootmoedigh u Godts raetslot onderwerpen.
Luc.
 
Dat is de wetsteen om dees heirbyl op te scherpen.
Raf.
 
Ghy scherptze reuckeloos voor uwen eigen neck.
 
Bedenck eens waer wy staen. de hemel kan geen vleck
 
Van afgunst haet en nijt noch hovaerdy verdraegen.
 
De Wraeck des hemels dreight dees schantvleck uit te vaegen.
 
Hier helpt geen veinzen. och, of voor d'alziende Zon,
 
Het aldoordringende oogh, ick deze lastren kon
 
Bedecken. Lucifer, waer is u glans gebleven?
 
r. 1627 - 1669
Raf.
 
Och Lucifer, waeck op. ick zie den zwavelpoel,
 
[p. 51]
 
 
Met opgespalckte keel, afgrijslijck naer u gapen.
 
Zult ghy, het schoonst van al wat Godt oit heeft geschapen,
 
Een aes verstrecken, voor het vraetige ingewant
 
Des afgronts, nimmer zadt, en nimmer uitgebrant;
 
Dat hoede Godt. och och, bewilligh onze bede.
 
Ontfang dien tack van pais: wy offren u Godts vrede.
Luc.
 
Of ergens schepsel zoo rampzaligh zwerft als ick?
 
Aen d'een zy flaeuwe hoop, aen d'andre grooter schrick.
 
De zege is hachelijck, de neerlaegh zwaer te mijden.
 
Op 't onwis tegens Godt en Godts banier te strijden?
 
Den eersten standert op te rechten tegens Godt,
 
Zijn hemelsche bazuin, en openbaer gebodt?
 
Zich op te worpen, als een hooft van Godts rebellen,
 
En tegen 's hemels wet een wederwet te stellen?
 
Te vallen in den vloeck der snootste ondanckbaerheit?
 
Te quetsen de genade en liefde en majesteit
 
Des rijcken Vaders, bron van alle zegeningen,
 
Die noch t'ontfangen staen, en wat wy reede ontfingen?
 
Hoe zijnwe nu zoo wijt verzeilt uit onzen plicht!
 
Ick zwoer mijn' Schepper af. hoe kan ick voor dat licht
 
Mijn lasterstucken, mijn verwatenheit vermommen?
 
Hier baet geen deizen, neen, wy zijn te hoogh geklommen.
 
Wat raet? wat best geraemt in dees vertwijfeltheên?
 
De tijt geen uitstel lijdt. een oogenblick is geen
 
Genoeghzaemheit van tijt; indien men tijt magh noemen
 
Dees kortheit, tusschen heil en endeloos verdoemen.
 
Maer 't is te spa, en hier geen boete voor ons smet.
 
De hoop is uit. wat raedt? daer hoor ick Godts trompet.
Apollion. Lucifer. Rafaël.
 
HEer Stedehouder, op? het is geen tijt te marren:
 
De Veltheer Michaël, in aentoght met zijn starren,
 
En regementen, daeght u uit in 't vlacke velt.
 
De tijt gebiet dat ghy u in slaghorden stelt.
 
[p. 52]
 
 
Treck op, treck op met ons: wy zien den strijt gewonnen.
Luc.
 
Gewonnen? dat 's te vroegh: de strijt is niet begonnen.
 
Men weegh' dien zwaeren slagh en oorlogh niet te licht:
Apol.
 
Ick zagh alree den schrick in Michaëls gezicht,
 
En al zijn benden doots schier omzien naer de hielen.
 
Wy willen, twijfel niet, haer sloopen, en vernielen.
 
Hier komen d'Oversten met onzen standaert aen.
Luc.
 
Een ieder in 't gelidt: een ieder kenn' zijn vaen.
 
Nu rustigh de bazuin en krijghstrompet gesteecken.
Apol.
 
Wy wachten op uw woort.