nummer 9: vijfde bedrijf deel 1

r. 1775 - 1809

Raf.
 
Helaes, wat durf, wat durf d'Aertsengel zich vermeten!
 
Och, of ick hem by tijts tot afstant had gebroght.
 
Beschrijfme niettemin het aenzicht van dien toght,
 
En in wat schijn de Vorst de benden quam geleien.
Uri.
 
Omringt van zijn staffiers, en groene lievereien,
 
Hy, wrevligh aengevoert van onverzoenbren wrock,
 
In 't gouden panser, dat, op zijnen wapenrock
 
Van gloeiend purper blonck, en uitscheen, steegh te wagen,
 
Met goude wielen, van robijnen dicht beslagen.
 
De Leeuw, en felle Draeck, ter vlught gereet, en vlugh,
 
Met starren overal bezaeit op hunnen rugh,
 
In 't parrele gareel, gespannen voor de wielen,
 
Verlangden naer den strijt, en vlamden op vernielen.
 
De heirbijl in de vuist, de scheemrende rondas,
 
Waer in de morgenstar met kunst gedreven was,
 
[p. 56]
 
 
Hing aen den flincken arm, gereet de kans te wagen.
Raf.
 
O Lucifer, ghy zult dien hooghmoedt u beklagen.
 
Ghy fenix, onder al wat Godt daer boven looft,
 
Hoe steeckt ghy, onder 't heir, zoo fier met hals en hooft,
 
En helm, en schoudren uit! hoe heerlijck past u 't wapen,
 
Als waer 't natuurelijck uw wezen aengeschapen!
 
O hooft der Engelen, niet hooger: keer weêrom.
Uri.
 
Zoo stonden zy gekant, en slaghree, drom by drom,
 
Een ieder op zijn lucht, en hoefslagh, en by rijen
 
Gesnoert aen hun gezagh, om 't schoonst van wederzyen;
 
Wanneer de dolle trom en klinckende trompet
 
Zich mengen, het geluit geweer en handen wet,
 
En steigert in den trans van 't heiligh licht der lichten;
 
Een klanck, waer op terstont een zwangre wolck van schichten
 
Geborsten, slagh op slagh, een gloênden hagel baert,
 
Een' storm en onweêr, dat de hemelen vervaert,
 
De hofpijlaren schudt, de kreitsen, en de starren,
 
Verbijstert in hun ronde en ommeloop, verwarren,
 
Of zwijmen op de wacht, en weten niet waer heen
 
Te drijven, oost of west, of boven of beneên.
r. 1831 - 1848
Raf.
 
Gewis het heeft wat in de Wanhoop af te vechten.
Uri.
 
De dappere Michaël laet blazen: Eer zy Godt.
 
De regementen, op die leus en zyn gebodt,
 
Gemoedight, te gelyck aen 't steigeren, en stygen
 
Naer boven, om de loef van 's vyants heir te krygen;
 
Dat styght met een om hoogh, maer met een' traeger vaert,
 
En raeckt in 't ende in ly: als of men hemelwaert
 
Een' valck zagh, van om laegh, op zyne wackre pennen
 
Zich geven in de lucht, eer hem de reigers kennen;
 
Die sidderen van schrick, in 't bosch, by eenen beemt,
 
Zoo dra het hooge nest dien vyant daer verneemt.
 
De reiger schreeut, en styght, en bang voor 's vyants pooten,
 
Verwacht hem op den beck, om door de borst te stooten,
 
Van onder, als hy ploft van boven op den buit.
Raf.
 
O Lucifer, wat raet! het ziet'er schricklyck uit.
 
Ghy zweeft hier op een vlackte, en zonder poort, en wallen.
 
Een gruwelycke Orkaen wil plotsling u bevallen,
 
En zincken in een' poel, en afgront, zonder gront.
 
r. 1936 - 1961
Raf.
 
Gelooft zy Godt: valt neêr: aenbidt hem op uw knien.
 
Och Lucifer, helaes, waer blyft uw valsch betrouwen?
 
Helaes, in welck een' schyn zal ick u lest aenschouwen?
 
Waer is uw klaerheit nu, die allen glans braveert?
Uri.
 
Gelyck de klaere dagh in naeren nacht verkeert,
 
Wanneer de zon verzinckt, vergeet met gout te brallen;
 
Zoo wort zyn schoonheit oock, in 't zincken, onder 't vallen,
 
In een wanschapenheit verandert, al te vuil;
 
Dat helder aengezicht in eenen wreeden muil;
 
De tanden in gebit, gewet om stael te knaeuwen;
 
De voeten en de hant in vierderhande klaeuwen;
 
Dat glinstrend parlemoer in eene zwarte huit.
 
De rugh, vol borstlen, spreit twee draecke vleugels uit.
 
In 't kort, d'Aertsengel, wien noch flus alle Englen vieren,
 
Verwisselt zyn gedaente, en mengelt zeven dieren
 
Afgryslyck onder een, naer uiterlycken schyn;
 
Een' leeu, vol hoovaerdy, een vraetigh gulzigh zwyn,
 
Een' traegen ezel, een rinoceros, van toren
 
Ontsteecken, eene sim, van achter en van voren
 
Al even schaemteloos, en geil en heet van aert,
 
Een' draeck, vol nyts, een' wolf en vrecken gierigaert.
 
Nu is die schoonheit maer een ondier, te verwenschen,
 
Te vloecken, zelf van Godt, van Geesten, en van menschen.
 
[p. 61]
 
 
Dat ondier yst, indien 't de blicken op zich slaet,
 
En deckt met damp en mist zijn gruwelijck gelaet.