Duitsland en Berlijn na de Tweede Wereldoorlog.
Het is 1945 en Nazi-Duitsland is net verslagen. Het plan van de geallieerden en Rusland om Berlijn en Duitsland tussen de twee te verdelen, mislukt. De twee zouden elkaar ontmoeten in Berlijn maar Rusland hield zich echter niet aan de afspraak en nam veel meer gebied in bezetting dan voorheen het plan was. Ook de landen rondom Rusland voegde ze samen onder de Sovjet-Unie.
Berlijn lag in het gebied van de Sovjet-Unie maar werd verdeeld in vier zones; een Franse zone, Engelse zone, Amerikaanse zone en de grootste zone was die van de Sovjet-Unie.
De rest van Duitsland werd in tweeën gesplitst. Je had nu een West- en een Oost-Berlijn en een West- en Oost-Duitsland.
Deze gebieden werden beide op een heel verschillende manier bestuurd. Deze verschillen, gepaard met de spanningen tussen Amerika en de Sovjet-Unie die eerder genoemd zijn, zorgt voor veel spanning tussen de twee en geen goede samenwerking.
Een voorbeeld van de slechte samenwerking en het grote wantrouwen naar elkaar is de Blokkade van Berlijn van 1948. De blokkade van Berlijn was ontstaan als reactie op het feit dat West- Duitsland nu een eigen munt, de Duitse Mark, kreeg. Dit kwam doordat het economisch goed ging met de landen door de marshallhulp die ze hadden gekregen. Stalin werd hier woest om en verbood Oost-Berlijn om met West-Berlijn samen te werken. Toen dit niet gebeurde, blokkeerde hij de wegen waardoor er geen goederen Oost-Berlijn meer binnen konden komen. Als oplossing hiervoor bedachten de Amerikanen en de Engelse de Luchtbrug. Via vliegtuigen lieten ze goederen droppen in Oost-Berlijn om ervoor te zorgen dat de bevolking daar niet om kwam door de schaarste die was ontstaan. Stalin liet de vliegtuigen niet uit de lucht schieten om een derde wereldoorlog te voorkomen en na een jaar hief hij de blokkade op.