Lees het verhaal verder:
Elke dag kwamen goede vrienden eten brengen. Ze brachten ook boeken mee, want Anne deed niets liever dan lezen. En als Anne niet las, dan was ze wel aan het schrijven. Alles wat er in het achterhuis gebeurde, schreef ze op in haar dagboek. Anne was vast van plan om later schrijfster te worden. Soms luisterden de onderduikers in het achterhuis stiekem naar de radio. Dan hoorden ze de stem van koningin Wilhelmina. De koningin probeerde de mensen moet in te praten. Ze zei dat de Engelsen, de Amerikanen, de Canadezen en de Polen samen Nederland zouden komen bevrijden. Anne en haar familie hoopten dat die bevrijding snel zou komen. Anne snakte ernaar weer buiten te kunnen lopen en vrij te zijn. Ze schreef in haar dagboek:
Als iemand net van buiten komt, met de wind in de kleren en de kou op zijn gezicht, dan zou ik wel mijn hoofd onder de dekens willen stoppen om niet te denken: wanneer kunnen wij de lucht weer eens ruiken? Ik moet me flink houden. Maar die gedachten komen toch. Geloof me, als je bijna twee jaar opgesloten zit, dan kan het je op sommige dagen wel eens te veel worden. Fietsen, dansen, fluiten, de wereld in kijken, weten dat ik vrij ben, daar snak ik naar. Maar ik mag niet klagen. En ik mag niet ontevreden zijn.
Stap 1:
Wat als Anne, in plaats van een dagboek, een camera had?
Kijk naar het videodagboek van Anne Frank: