Netflix en chill: Wit is ook en kleur
Sunny Bergman wil weten waarom veel witte mensen zich verongelijkt voelen als het over racisme en witte privileges gaat. Vooralsnog worden in het racismedebat de problemen gemakshalve neergelegd bij immigranten. Omdat ze niet goed zouden integreren, of bij lager opgeleide proteststemmers omdat zij er racistische denkbeelden op nahouden. Maar wat kleurt de blik van witte hoger opgeleiden, van de 'elite', die het morele gelijk aan hun zijde denken te hebben en menen dat kleur er niet toe doet? Slagen zij erin om hun kinderen 'kleurenblind' op te voeden? Bergman neemt de proef op de som. In het 'black doll/white doll'-experiment wordt gekeken naar de keuzes die kleuters maken tussen zwart en wit. De jonge deelnemertjes, nog niet getraind in het geven van sociaal wenselijke antwoorden, blijken ongeacht hun eigen kleur dezelfde keuzes te maken en stellen de witte pop stelselmatig boven de zwarte pop. Welke rol spelen onze westerse cultuur en beschavingsnormen in deze uitkomst?
Zelf toen ik dit zag verbaasde mij dit heel erg. Vooral de test van de kinderen met de babyborn. Dat vele kinderen het donkere babyborn vaak zien als “stout” en de witte babyborn als “een goed kind”. Vaak komt dit al door vele liedjes en stripfiguren, maar ook films. Worden vaak de kleuringen gezien als mindere. Terwijl de witte mensen gezien worden als sterk en machtig. Dit viel mij erg veel op in de docu. Zelf ben ik geadopteerd en merkte ik dit ook wel op school, vaak als zij dan mijn moeder zagen was het wel goed. Gelukkig heb ik vanuit huis uit mee gekregen dat welke kleur je ook hebt iedereen gelijk moet behandeld worden. Ik vond dit een mooie documentaire. Want het geeft veel diepgang en inzicht over wat mensen bedoelen met kleurverschil. Zelf vind ik dit schrijnend om aan te zien, maar in Nederland hebben wij het over het al gemeen best goed.