hoofd hart handen

Hoofd hart handen.

Op mijn huidige stage werk ik hoofdzakelijk met mensen met moeilijk verstaanbaar gedrag.ook zijn ze zwaar verstandelijk beperkt.  Dat uit zich bij ons vaak in agressie. Een aantal maanden terug had ik 1 op 1 begeleiding met een client. De client was boos omdat ze naar de kapper zou gaan die dag, maar de kapper had afgebeld. Daardoor zat ze nog al hoog in haar emoties. Normaal gesproken stuur ik haar dan naar haar kamer en laat ik haar met een bezem op haar bed slaan. Dit zorgt er voor dat ze haar woede even kwijt kan. Maar er was een monteur bezig met het licht in haar kamer. Daardoor kon ik haar niet naar haar kamer toesturen.  Waardoor ze haar woede voor het eerst op mij richtte. Ze kwam op me af en wilde me slaan. Ik pakte haar bij haar polsen en duwde haar weg uit reflex.

Door het wegduwen heb ik geleerd dat ik een grens heb. Een grens die heel ver weg ligt. Maar als je die bereikt ik dat ook duidelijk kan laten merken en voor mezelf kan opkomen.  

Hoofd: wetend van haar beperkingen haar zonder zelf boos of agressief te reageren rustig te krijgen.

Handen: je moet handelen. Ik heb haar bij haar polsen gepakt zodat ze me verder geen pijn kon doen. Haar van me afgeduwd omdat ik vond dat ze te dicht bij kwam op een onaangename manier. Ook i.v.m mijn veiligheid.

Hart: ik was overdonderd ik had haar nog nooit zo boos mee gemaakt. Het maakte me ook wel een beetje emotioneel omdat ik zoiets nog nooit zelf had mee gemaakt. Ik had wel verhalen gehoord over haar woede. Dat maakte ook dat ik niet goed wist hoe ik reageren moest. Met de kennis van nu had ik het zeker anders aangepakt en zeker niet zo ver laten komen. Achteraf gezien had ik beter met haar naar buiten gekund. Had ze buiten tegen een boom aan kunnen slaan. Dan was de woede nooit naar mij toe gekeerd.