Onder erfgoed verstaan we: “de sporen of overblijfselen uit het verleden die we als samenleving belangrijk vinden om te bewaren voor later”. Denk hierbij aan monumenten, archiefstukken, voorwerpen, kunstwerken en landschapsgebieden. Maar denk ook aan immaterieel erfgoed zoals tradities, liederen, dansvormen en ambachten.
Nederland heeft tien door UNESCO erkende werelderfgoederen. Daarvan liggen er negen in Nederland en een in Curaçao. Werelderfgoederen zijn uniek in de wereld. Ze vertellen het bijzondere verhaal van Nederland en de Nederlanders op het gebied van waterbeheer, burgersamenleving en (land)ontwerp.
Dat deden ze toen, dat doen ze nu, en dat zullen ze altijd blijven doen.
Het Werelderfgoedverdrag uit 1972 heeft als doel om erfgoed dat van unieke en universele waarde is voor de mensheid, beter te kunnen bewaren voor toekomstige generaties. Bij het verdrag hoort de Werelderfgoedlijst.
Naast de bescherming die erfgoederen krijgen door plaatsing op de Werelderfgoedlijst bevordert deze status ook het wederzijds begrip tussen culturen. Niet elk werelderfgoed is per se mooi, maar alle zijn op een bepaalde manier uniek, van groot belang voor iedereen en onvervangbaar.
Op de Werelderfgoedlijst van Unesco staan drie typen erfgoed: cultureel, natuurlijk of een samengestelde vorm (combinatie cultuur en natuur). De lijst bevat op dit moment (winter 2018/19) 845 culturele, 209 natuurlijke en 38 hybride (samengestelde) sites verspreid over 167 landen.