Boek 4 - havo 4

PAAZ                                                                    Lezen voor de lijst niveau 2

Geschreven door Myrthe van der Meer                                                                               Hugo Welten H4B

Waarom dit boek:

Dit boek heb ik gekozen uit lezenvoordelijst niveau 2. De titel van het boek viel mij meteen op omdat ik niet wist wat PAAZ nou zou moeten betekenen. Later kwam ik erachter dat het een afkorting is. Voor deze opdracht heb ik een recensie gemaakt.

 

Recensie:

 

Een intelligente zesentwintig jaar jonge vrouw genaamd Emma Nieuwenhuis die werkt bij een uitgeverij heeft een ernstige depressie. Ze heeft geen realistische kijk op haar belevingswereld en heeft last van zelfmoordneigingen. Wanneer ze opgenomen wordt op de PAAZ denkt ze dat ze snel weer weg is en het allemaal wel goed gaat, als ze daar voor een langere tijd is gaat ze meer beseffen dat ze ziek is en vind ze langzaam haar weg in de psychiatrische kliniek. Ze maakt hier vrienden met medepatiënten en vind steeds meer haar draai op de PAAZ.

Het boek bestaat uit 346 bladzijdes wat best wel lang kan zijn maar door de manier van schrijven zo doorheen wordt gelezen. Het verhaal is helemaal vanuit het ik-perspectief geschreven door de ogen van Emma waarbij ik het knap vond dat er bijzonder nauwkeurig werd geschreven wat er met Emma gebeurde en hoe ze zich voelde en er tegelijkertijd duidelijk werd neer gezet waar ze precies is. Wat het dan ook zo persoonlijk maakt is dat de schrijver Myrthe van der Meer ook zwaar depressief vijf maanden in een kliniek heeft gezeten, zij beschrijft haar ervaringen in dit boek. Het boek is verdeelt in kleine hoofdstukjes en is chronologisch verteld zonder grote tijdsprongen wat het makkelijk laat lezen en er altijd duidelijk is wanneer en waar het verhaal zich afspeelt. Het thema van het boek is al snel duidelijk want dat is psychische afwijking omdat het hele boek om Emma’s psychische afwijking gaat maar ook hebben de andere patiënten in de kliniek hun eigen afwijkingen dat ook duidelijk wordt aangegeven door Emma. Het verhaal heeft niet veel belangrijke personages. dit komt omdat het verhaal vooral om Emma in de kliniek gaat, echter ontmoet ze natuurlijke wel mensen hier maar er zijn weinig belangrijke personages.

Ik vind dit boek voor de meeste een aanrader omdat het boek op een duidelijke manier is geschreven en je er ondanks de 346 woorden er zo doorheen leest. Zo staat er altijd duidelijk en nauwkeurig wat er opdat moment gebeurt met Emma, hoe ze zich voelt en waar ze is. Je weet zowel waar ze is in het verhaal als waar ze is in locatie. Ik zeg voor de meest omdat ik het niet aan iedereen aan zou raden. Voor de mensen die positieven boeken willen lezen zou ik dit niet aanraden, omdat het hier over een depressie gaat maar ook over andere mensen in een psychiatrische kliniek is het vaak negatief en wordt het er ook niet beter op, dit vind ik dan ook samen met het punt dat het einde een beetje apart verloopt de enige echt negatieve dingen aan het boek. Toch vind ik het dus een van de betere boeken die ik heb gelezen voor dit jaar en zou ik het voor de meeste mensen wel aanraden.

 

 

 

Citaten over:

Dat ze dood wil:

“Ik ben de nieuwe.”

“En dan dringt de betekenis daarvan in alle gruwelijkheden tot mij door. Ik ben de reden waarom de deur op slot zit. Ik ben de reden waarom vijfentwintig patiënten vijf man verpleging continu van het kantoortje naar de tuindoor moeten laten lopen. Alleen al het feit dat ik hier zit, betekent dat negenentwintig mensen last van mij hebben. Negenentwintig mensen die al genoeg problemen hebben zonder mij. Als ik er niet was geweest, was de tuindeur open. Ik wou dat ik dood was. De tuindeur moet weer open. Ik moet dus dood.”

Dat ze het zelf niet beseft:

“Zware depressie?’ vraag ik.”

“Zware depressies, ja. Het probleem met jou is dat je geleerd hebt om alles zelf op te lossen en dat wil je hier ook nog steeds. Ik ben dan wel jouw psychiater, maar ik kan het niet helemaal alleen, ik heb jouw medewerking nodig. Ik wil graag samen naar oplossingen zoeken, maar ik vind het ontzettend moeilijk, soms bijna onmogelijk, om te zien wat er in je omgaat.”