Je hebt 10 boeken gelezen. In de les heb je geleerd wat literatuur is en wat niet. Ook heb je gemerkt dat er binnen de literatuur nog veel verschillen zijn. En dat er verschillend gedacht wordt over wat literatuur is.
In de volgende link vind je een proef: je onderzoekt wie of wat bepaalt wat literatuur is. Maak deze proef: https://litlab.nl/proef/literaire-kwaliteit/.
Wanneer je klaar bent met het maken van deze proef voeg je je antwoorden hier toe. Vervolgens beantwoord je de volgende vragen.
Wat is volgens jou literatuur? Wanneer mag je een boek literair noemen volgens jou?
ALEID TRUIJENS zegt dat kritieken op de canon van alle tijden is maar dat de krietiek op de canon vroeger anders was. De laatste keer dat wij in Nederland een literaire canon probeerden samen te stellen, voor de middelbare school, was in 1990. De hel brak los. Over seksisme, racisme of kolonialisme ging het niet, in die neoliberale tijden, maar om de keuzevrijheid van de lezertjes. De commissie – Ton Anbeek, Harry Bekkering en Jaap Goede gebuurde – zou een ‘literaire Stasi’ zijn die jongeren hun smaak opdrong en hen daarmee voorgoed tot leeshaters maakte. Het was een gemiste kans: de literatuurgeschiedenis werd gemarginaliseerd, onder het motto ‘het dondert niet wát ze lezen, áls ze maar lezen’. Daar door werd de leeslijst op scholen steeds korter en dunner.
Joost van Velzen is het helemaal eens met de opvatting van de canon beschreven in De Groene Amsterdammer onder de kop 'Een monoculturele uitwas' (augustus 2015). Hier in wordt onder meer beschreven dat de praktijk 'monotoner' is dan die zou moeten zijn: 'Terwijl de wereld beduidend is veranderd, ook de wereld binnen onze grenzen, bijt de Nederlandse literatuur zich onveranderd vast in het eigene'. Helaas ligt dit onderwerp voor veel mensen in het literere veld nog erg gevoelig.
Daarom geeft van Velzen het volgende statement over het Amsterdamse Read My World-literatuurfestival. Onder het motto 'Kraak de canon' zal onder andere auteur Karin Amatmoekrim vertellen dat het scheef zit, dat er te weinig kleur doordringt binnen de Nederlandse letteren. Het onderwerp ligt bijzonder gevoelig want Amatmoekrim, en ook een andere spreker op het festival, wil niet met haar opvatting over het onderwerp in de krant.
Schrijver Jamal Ouariachi herinnert zich nog een opinieartikel uit de Trouw van 27 augustus 2015: "Ik citeer even 'De afgelopen twintig jaar was 5,5 procent van de literaire debutanten niet-westers (terwijl het aandeel in de totale bevolking groeide van 8,9 tot 11,8 procent)”. Volgens Ouariachi is dit alles zeggend, ja de verhouding is scheef maar hoe moeten we die dan gaan recht treken. De oplossing komt meestal neer op subsidies en speciale paralympics-prijzen.
De punten uit de Canon kritiek van Ouariachi, Amatmoekrim en van Velzen komen overeen met mijn canon kritiek ik had namelijk de volgende punten: De canon van de Nederlandse taal moet een verzameling zijn van literere werken die de Nederlandse cultuur, maatschappij of geschiedenis vertegenwoordigen. De canon is daarom niet tijdloos maar groet met de cultuur van de Nederlandse maatschappij mee. Ook doet goede literatuur iets met je doet, het zet je aan het denken of laat je achter met emoties.
De kijk op de canon is volgens mij door de jaren heen niet egt veranderd het enige probleem is dat de maatschappij wel erg is veranderd en de canon is blijven hangen in het Nederland van het verleden. Hierdoor reflecteert de canon niet meer de Nederlandse cultuur en bevolking iets wat de canon in vroegere tijden wel heeft gedaan. Daarom vind ik het erg goed dat er nu ook een sterk kritisch geluid tegen de canon komt van uit de spelers op het literere veld zelf. Het is volgens mij het belangrijkste om de dialoog te durven aan gaan.
De canon van de Nederlandse taal moet een verzameling zijn van literere werken die de Nederlandse cultuur, maatschappij of geschiedenis vertegenwoordigen. De canon is daarom niet tijdloos maar groet met de cultuur van de Nederlandse maatschappij mee.
ten eerste moeten belangrijke gebeurtenissen uit de Nederlandse geschiedenis zoals de tweede wereld oorlog in de canon terug komen, maar ook hedendaagse grote problematieken zoals kanker moeten er in worden opgenomen.
Ten tweede moeten ook de auteurs een representatie foren van de Nederlandse multiculturele bevolking. We zouden bijvoorbeeld meer allochtonen en vrouwen in onze canon kunnen opnemen, hierbij is het wel belangrijk om in gedachte te houden dat we boeken kiezen op hun literere waarde en niet op de afkomst of geslacht van de auteur. Ook moeten we niet vergeten dat een groot deel van onze literere geschiedenis is gebaseerd op de dominantie van de blanke mannen, en daarom moet men niet op kijken als de oudere literere boeken als nog voornamelijk geschreven zijn door deze groep auteurs.
Ten derde moeten we niet teug deinzen voor nieuw of jong talent maar enkel kijken naar de invloeden van de werken op de maatschappij. Hier door zouden bijvoorbeeld ook columniste, fictie schrijvers en kinderboeken auteurs opgenomen kunnen worden in de canon.
Als laatste is het belangrijk om juist wel controversieel, spraakmakende of politieke boeken in de canon op te nemen omdat juist deze, zoals gezien bij max Havelaar een goede weerspiegeling kunnen zijn van de Nederlander en haar maatschappelijke problemen. waarmee de essentie van een tijdsgeest word vastgelegd.