Essay over opvattingen over de Nederlandse canon
De Nederlandse literatuur is een witte wereld.Auteur Karin Amatmoekrim verteld dat er te weinig kleur doordringt binnen de Nederlandse letteren. Terwijl de wereld veranderd, blijft de Nederlandse literatuur onveranderd.
Zo’n lijst is pas veranderlijk op langere termijn. “we kunnen pas over twintig of dertig jaar zeggen of en welke gekleurde literatuur daar op komt te staan.” Zegt Van Stripriaan.
Ouariachi vind dat het kleur in de letteren niet kan worden forceert, maar het zal zichzelf voltrekken. "De Nederlandse samenleving is overwegend wit. Het aandeel allochtonen groeit, en de literatuur zal meebewegen. Maar om die beweging actief te stimuleren lijkt mij tijdverspilling"
De Amerikaanse literatuurwetenschapper Harold Bloom presenteerde in zijn boek The Western Canon: The Books and School of the Ages in 1994 een lijst van werken die volgens hem thuishoorden op die literaire, Westerse canon van alle tijden. Hij ging er vanuit dat over die canon overeenstemming te krijgen is. Volgens Bloom hebben deze teksten een universele, altijd geldige waarde die in de kwaliteit van die teksten zelf zit.
Veel onderzoekers, onder wie de Nederlandse literatuuronderzoeker Maaike Meijer, hebben zich tegen dat idee verzet. Zij wijzen erop dat de canon gemaakt wordt door mensen. De selectie wordt niet bepaald door de kwaliteit van literaire werken zelf, maar door de voorkeuren van de mensen die de teksten selecteren. Door die voorkeuren zijn er veel teksten van vrouwen en niet-Westerse auteurs veel minder goed vertegenwoordigd in de canon, betogen zijn in hun canonkritiek. De Amerikaanse literatuuronderzoeker Margaret Cohen sprak in dit verband over ‘The Great Unread’: de vele teksten en auteurs die in de afgelopen eeuwen buiten de canon zijn gevallen en daardoor ‘ongelezen’ blijven.
Wat is literatuur voor mij?
Er zijn wel miljoenen teksten geschreven, waarvan niet alles literatuur is. Een belangrijk kenmerk van literatuur is dat de tekst universele waarde heeft. Het behoort tot het culturele erfgoed van een land. Op de nederlandse canon staan veel mannelijke schrijvers, die ook blank zijn. Ik vind dat er wat meer andere schrijvers op moeten, vrouwelijke schrijvers kunnen boeken schrijven vanuit een ander perspectief wat weer unieke boeken/teksten oplevert. Ook schrijvers met een andere culturele achtergrond zouden op de canon moeten staan, want ook hier hebben de schrijvers een ander persepctief. Door verschillende soorten schrijvers op een canon te zetten is het niet allemaal hetzelfde en zit er voor iedereen wat bij.