Recensie: Razend – Carry Slee
Het boek gaat over Sven die zich thuis niet gelukkig voelt. Hij wordt mishandeld door zijn vader, omdat hij niet meer gaat zwemmen . Zijn broertje Lennart wordt door zijn vader voorgetrokken, omdat hij goed kan zwemmen en alles doet wat zijn vader wilt. Op school probeert Sven zo min mogelijk te laten merken wat er thuis aan de hand is. Hij wordt door zijn vader geslagen en daardoor krijgt hij blauwe plekken die hij verbergt, want hij wilt niet dat zijn klasgenoten daar achter komen en vooral niet zijn vriendin Roosmarijn, waar hij verliefd op is. Om Roosmarijn te versieren maakt Sven een film waarin zij de hoofdrol speelt, want Roosmarijn wilde jaren lang filmster worden. Ze reageert met vol enthousiasme en hoopt dat ze beroemd wordt. Hoewel ze blij is om in een film te spelen voelt ze zich toch niet op haar gemak, omdat hun favoriete wiskundedocent, Bob haar betast op meerdere plekken. Niemand gelooft haar, behalve haar beste vriendin Halima en Sven. Ze durft het ook niet tegen haar ouders te vertellen. De volgende dag spreekt Sven af met Roosmarijn om de film op te nemen. Echter komt hij erachter dat de camera is meegenomen door zijn vader om Lennart te filmen bij het zwemmen. Sven wordt boos, waardoor zijn vader hem in elkaar slaat. Hij durft het niet te vertellen aan Roosmarijn, waardoor zij denkt dat hij haar niet meer leuk vindt. Lennart vertelt aan Roosmarijn dat Sven een andere vriendin heeft. Roosmarijn besluit uit elkaar te gaan. Ondertussen krijgt Sven ook een slechtere band met zijn vrienden, omdat hij nooit met hun wil afspreken. Vervolgens wordt Sven ook nog eens geschorst van school. Hij had namelijk aan de directeur verteld over de nare gewoontes van Bob. De directeur gelooft hem niet, omdat Roosmarijn het ontkent. Als hij er echt niet meer tegen kan besluit hij weg te lopen en laat hij een afscheidsbrief achter…..
Ik vind de inhoud van dit boek leerzaam en interessant. Het verhaal geeft een beeld over hoe en waarom mishandeling plaats vindt, waar het vandaan komt en hoe het wordt gevoed. Sommige toevalligheden en omstandigheden in dit boek zijn wat minder snel aan te nemen in het echt, zoals dat Sven wordt mishandelt door zijn vader omdat hij zwemmen niet zo leuk vindt. Maar toch vindt ik dat de schrijfster in haar verhaal de nadruk op mishandeling legt. Herkenning van mishandeling en hulp zoeken worden uitgelicht.
De schrijfster heeft met de volgende citaat: “’Niet doen papa!’ duidelijk willen maken dat Sven bloot stond aan mishandeling door zijn vader. In het verhaal wordt ook duidelijk dat Sven het op school probeert te verbergen en met niemand erover durft te praten, zelfs niet tegen zijn vriendin Roosmarijn. Ik vind dat de schrijfster ook goed heeft weerlegd dat mishandeling iemand in een isolement brengt en je daar door een ander persoon wordt, angst en eenzaamheid domineren dan je leven.
Met de volgende citaat: “Mevrouw Simons is net weg. Ze heeft lang met hen gepraat. Om de beurt liet ze hen vertellen. Eerst zijn vader daarna zijn moeder en Lennart. Sven als laatste. Eerst zag hij ertegenop om met een wildvreemd iemand hun problemen te bespreken, maar hij vond haar heel aardig. En hij is er ook wel iets mee opgeschoten. Hij weet nu tenminste hoe het komt dat zijn vader hem zo behandelt. Zijn vader heeft vroeger hetzelfde met zijn opa meegemaakt. Zijn opa sloeg zijn vader ook als hij niet deed wat hij wou. Zijn vader vond het heel erg en toch doet hij nu precies het zelfde bij Sven. Dat is toch raar! Maar volgens mevrouw Simons gebeurt dat heel vaak.”
Mensen die worden mishandelt willen dit meestal niet vertellen en zoeken ook geen hulp. Zo komen mishandelde mensen in een isolement terecht waar ze zelf moeilijk uit kunnen komen of durven geen hulp te zoeken. Daarom is zoeken naar hulp erg belangrijk. Zoals in het boek wordt duidelijk gemaakt helpt een psycholoog om mishandelde personen weer sterk te maken.
Positieve recensie:
Ik vind dit verhaal meeslepend, Carry Slee schrijft boeken waarin ze een hoofdpersoon benadrukt, ze verteld over de hoofdpersoon maar ook over zijn omgeving. Ze vindt het beschrijven van de gevoelens ook heel belangrijk, dat komt er goed uit bij dit verhaal (ook bij andere boeken). Razend: Sander word geslagen door zijn vader (thuisproblemen) en heeft ook nog problemen buiten zijn familie, op deze manier beschrijft ze een kind dat problemen heeft, ze beschrijft heel nauwkeurig elk detail over hoe het kind zich voelt, ook benadrukt ze woede en gevolgen. Ik vind Carry Slee haar verhalen goed, ze haalt de gevoelens er goed uit en daardoor kom je helemaal in het verhaal.
Mijn reactie: Ik ben er mee eens, het verhaal is erg meeslepend dat komt, omdat de taalgebruik in het boek niet moeilijk is. Zelf lees ik ook boeken van Carry Slee en merk ik ook vaak dat ze het beschrijven van gevoelens heel belangrijk vindt en dat doet ze ook heel uitgebreid waardoor je je goed kunt meeleven.
Negatieve recensie:
Ik vind Carry Slee boeken normaal zeer goede onderwerpen hebben. Dat is in het boek razend ook het geval alleen, alles is zo voorspelbaar en je wordt nou niet bepaald mee gesleurd in het verhaal. Het had allemaal wel wat levendiger mogen zijn.
Mijn reactie: Ik ben er mee eens, inderdaad in het begin is het nog spannend maar daarna kun je zelf ook wel een beetje inschatten wat er gaat gebeuren. Waar ik niet mee eens ben is dat het allemaal levendiger mocht zijn, want je kunt je heel goed inbeelden dat het echt gebeurt is.
Esila Ozuberk
H3A