Karel en de Elegast: het middeleeuwse verhaal

 

 

Het originele verhaal:

 

ELEGAST DE TOVENAAR

 

Doe si dat gat van der mure  

Hadden bracht al dure

Ende si daer binnen souden gaen,

Sprac Elegast: ‘Gi sult ontfaen

 

Hier buten, dat ie u sal bringen.’

Hi en woudes niet gehingen,

Dat die coninc daer binnen quame;

So sere ontsach hi hem der onvrame

 

En dochte niet een onbehende dief.

Nochtan woude hi, leet ende lief,

Met hem deilen sijn gewin.

Die coninc bleef buten, Elegast ginc in.

 

Elegasts behendichede,

Die hi proefde ter meniger stede,

Die en was mellijc no gemate.

Hi trac een cruut uut enen vate

 

Ende dedet in sinen monde,

Dat hi al verstonde

Wat hanen craeien ende honde bilen.

Doe verstont hi ter wilen

 

Aen enen hane ende aen enen honde,

Die seiden, dattie coninc stonde

Buten den hove, in haer latijn.

Elegast sprac: ‘Wat mach dit sijn?

 

Soude die coninc sijn hier voren?

Ic duchte dat mi naket toren.

Ic ben verraden na mijn gedochte,

Ofte mi verleit alfs gedrachte.’

 

Hi ginc daer hi den coninc liet,

Ter stede daer hi van hem sciet;

Ende seide wat hi hadde verstaen

Hem en bedroge sijn waen

 

Beide aen hanen ende aen honden,

Diet in haer latijn verconden,

Dat die coninc ware daer;

Maer hi en wiste niet wie naer.

 

Doe seide Karel die edel man:

‘Wie hevet u geseget dan?

Wat soude die coninc hier doen?

Soudi geloven aen een hoen

 

Ofte aen een hont die bast,

So en es u gelove niet vast.

Mi dunct, dat gi mi sagen telt.

Waertoe eist goet, dat gi mi quelt?

 

U gelove en es niet vast.’

‘Nu hoort,’ sprac Elegast.

Hi stac den coninc in sinen mont

Een cruyt, daer hi voor hem stont;

 

Ende seide: ‘Nu suldi verstaen

So ic te voren hebbe gedaen.’

 

.

Karel een de Elegast