Het originele verhaal:
ELEGAST DE TOVENAAR
Doe si dat gat van der mure
Hadden bracht al dure
Ende si daer binnen souden gaen,
Sprac Elegast: ‘Gi sult ontfaen
Hier buten, dat ie u sal bringen.’
Hi en woudes niet gehingen,
Dat die coninc daer binnen quame;
So sere ontsach hi hem der onvrame
En dochte niet een onbehende dief.
Nochtan woude hi, leet ende lief,
Met hem deilen sijn gewin.
Die coninc bleef buten, Elegast ginc in.
Elegasts behendichede,
Die hi proefde ter meniger stede,
Die en was mellijc no gemate.
Hi trac een cruut uut enen vate
Ende dedet in sinen monde,
Dat hi al verstonde
Wat hanen craeien ende honde bilen.
Doe verstont hi ter wilen
Aen enen hane ende aen enen honde,
Die seiden, dattie coninc stonde
Buten den hove, in haer latijn.
Elegast sprac: ‘Wat mach dit sijn?
Soude die coninc sijn hier voren?
Ic duchte dat mi naket toren.
Ic ben verraden na mijn gedochte,
Ofte mi verleit alfs gedrachte.’
Hi ginc daer hi den coninc liet,
Ter stede daer hi van hem sciet;
Ende seide wat hi hadde verstaen
Hem en bedroge sijn waen
Beide aen hanen ende aen honden,
Diet in haer latijn verconden,
Dat die coninc ware daer;
Maer hi en wiste niet wie naer.
Doe seide Karel die edel man:
‘Wie hevet u geseget dan?
Wat soude die coninc hier doen?
Soudi geloven aen een hoen
Ofte aen een hont die bast,
So en es u gelove niet vast.
Mi dunct, dat gi mi sagen telt.
Waertoe eist goet, dat gi mi quelt?
U gelove en es niet vast.’
‘Nu hoort,’ sprac Elegast.
Hi stac den coninc in sinen mont
Een cruyt, daer hi voor hem stont;
Ende seide: ‘Nu suldi verstaen
So ic te voren hebbe gedaen.’
.