Boek 1 - havo 4

Een boek als beste vriendin

“Ik zal hoop ik aan jou alles kunnen toevertrouwen, zoals ik het nog aan niemand gekund heb, en ik hoop dat je een grote steun voor me zult zijn.”

Het is gek toch, dat iedereen het verhaal van Anne leest. Een dagboek is toch eigenlijk privé. Op 12 Juni 1942, Anne haar 13e verjaardag, kreeg Anne een dagboek cadeau. Vanaf dat moment begon ze in het dagboek te schrijven en luchtte haar hart telkens weer alsof het boek haar beste vriendin was. Ze gaf haar dagboek zelfs een naam “Kitty”, en begon iedere keer haar verhaal met “Lieve Kitty”. Anne Frank en haar familie doken op maandagochtend 16 Juli 1942 onder in een achterhuis aan de Prinsengracht 263. Ze zaten daar samen met een andere familie, de familie Van Daan. Later ook met mijnheer Dussel. In haar dagboek heeft zei 2 jaar lang al haar gebeurtenissen en diepste gedachtes geschreven.

Het verhaal is natuurlijk waargebeurd wat betekend dat je echt beelden gaat vormen bij alles wat er gezegd wordt. Het is mooi, ontroerend en realistisch. Het boek gaat in feiten helemaal over hoe Anne over dingen denkt dus haar meningen. Ze gebruikt het boek om haar hart volledig in te luchten. Ze verteld over haar velen aanbidders, de ruzie’s in het huis (vooral met haar moeder), alle dagelijkse dingen en gewoontes, de spannende avonturen met Peter en nog veel meer.

Allereerst wil ik zeggen dat Anne prachtig kon schrijven. Ik vond het lezen van de spanningen en ruzie’s in het huis erg interessant. Ik kan me namelijk goed in beelden hoe dat zal gaan als je 2 jaar lang 24 uur per dag samen in een huis moet leven. Ook is het mooi hoe Anne schrijft over haar vroegere herinneringen of juist over alle toekomst plannen van haar en de andere in het huis. Ze hoopt namelijk schrijfster te worden en een boek over haar tijd als onderduikster uit te geven. Wat haar dus ook gelukt is, een droom die uitkomt voor haar. Anne hield ook van het gluren naar de buren. Als je je leven in een achterhuis moet doorbrengen wordt zelfs zo iets kleins interessant. Anne beschrijft ook af en toe de dagindelingen van haar mede onderduikers en ze verteld dat ze toch ook moet blijven leren en lezen.

Ik vond Annes romance met Peter wel het leukst om te lezen. Anne vond Peter in het begin maar een saaie niksnut. ' 's Ochtends om half tien (wij zaten nog aan het ontbijt) arriveerde Peter van Pels, een tamelijk saaie en verlegen slungel van nog geen zestien jaar, van wiens gezelschap niet veel te verwachten is. Mevrouw en mijnheer Van Pels kwamen een half uur later.' Wat leuk was omdat Peter en Anne later gevoelens voor elkaar kregen en zelfs verliefd werden, ze hadden het over van alles.

Het enige minpuntje aan dit schitterende boek is dat het misschien te lang dradig is om te lezen. Je leest Annes gedachtes op tijds volgorde wat na een tijd misschien kan gaan vervelen. Maar het boek pakte mij goed genoeg om het van begin tot eind uit te lezen, en ik heb er geen spijt van omdat het een prachtig en ontroerend verhaal is. Het boek eindigt met een klap, Annes leven komt een tijdje na die klap aan een einde.

Sally Berest       H4E