Crisisinterventie

Crisisinterventie

 

Een crisis is een ernstige verstoring van het alledaagse functioneren. Een crisis kan ontstaan als de normale gang van het dagelijkse leven door één of meerdere ingrijpende gebeurtenissen wordt verstoord. Deze ingrijpende gebeurtenissen worden life-event of crisogene factoren genoemd. Bij een crisis is er sprake van een ontregeling waarvoor de gebruikelijke oplossingsstrategieën niet genoeg zijn. Het is een acuut beleefde noodsituatie waarin onmiddellijk hulp moet worden aangeboden, deze hulp heet crisisinterventie.

Crisisinterventie is de eerste opvang van mensen die in een acute geestelijke noodsituatie zijn beland. Het is een onmiddellijke en kortdurende stress verlagende interventie. Het is een snelle in tijd beperkte ambulante en/of mobiele manier van werken met en preventief karakter. Mensen in een crisissituatie kunnen een gevaar vormen voor zichzelf en ook voor de omgeving. Alleen een crisisinterventie kan al een oplossing zijn, maar het is vaak een overgangsstadium of een begin van hulpverlening. In het proces van crisisinterventie kunnen een aantal fasen worden onderscheiden; de fase van de aanmelding, de inschatting, de interventie en de evaluatie. Deze fasen kunnen houvast bieden. Er zijn twee soorten crisisinterventie:

Crisisinterventie in gezinnen:
Een gezinscrisis kan een gevolg zijn van problemen tussen ouders en kinderen, bijvoorbeeld mishandeling, verwaarlozing of ernstige conflicten met adolescenten. Een gezinscrisis kan ook een gevolg zijn van problemen met de ouders, bijvoorbeeld een echtscheiding of psychiatrische problemen bij de ouders. Ook kan het gaan over de kinderen zelf, bijvoorbeeld een suïcidepoging. Wanneer er een crisissituatie voorkomt is het belangrijk om snel en flexibel actie te ondernemen in vorm van crisisinterventie. Zo’n crisisinterventie kan bestaan uit; ambulante crisishulp, residentiële crisisopvang of crisispleegzorg.

Spoedeisende psychiatrische hulp:
Je komt in de spoedeisende psychiatrische hulp terecht wanneer je handelingen, gedrag of lijden ondragelijk worden of niet langer te beheersen is door de mensen die voor je zorgen. Het voornaamste doel van spoedeisende psychiatrische hulp is de veiligheid van de patiënt verzekeren (het opheffen van onmiddellijk gevaar voor de patiënt of zijn omgeving).

 

Crisisinterventie is nodig wanneer gevaar ontstaat door psychische problemen. Dit gevaar kan de betrokkene zelf treffen, bijvoorbeeld bij dreigende zelfdoding. Het gevaar kan ook op anderen slaan, bijvoorbeeld wanneer iemand verward is en dreigt met agressie. Er is niet genoeg tijd om naar de huis arts te gaan. Daarom is crisisinterventie nodig. Hierbij wordt krachtig ingegrepen. De hulpverlening probeert zo snel mogelijk een oplossing bieden. Soms kan het zijn dat er een opname op een psychiatrische afdeling nodig is. In andere gevallen kan alleen praten helpen. Tenslotte kan medicatie ook nog helpen.

Crisisinterventie onderscheidt zich van andere soorten hulpverlening doordat er onmiddellijk wordt gestart met de hulpverlening. De crisishulpverlener vormt zich snel en op basis van beperkte informatie een hypothese over het ontstaan van de crisis in termen van crisogene factor, draagkracht, draaglast en steun van de omgeving. Daarbij wordt een klacht- en probleemgericht aanpak en een directieve werkwijze gehanteerd. Het hulpaanbod is op de actuele toestand gericht en is beperkt in de tijd. Het doel is verdere achteruitgang te voorkomen en het evenwicht terug te brengen tot het oorspronkelijke of hoger niveau van functioneren.

 

De reactie van mensen op acute trauma’s of rampen is verdeeld in fasen:

Schokfase: dit is de fase van de inwerking van acute trauma of de ramp. Wat men vooral tegenkomt in deze fase is; verbijstering en angstverschijnselen.

Terugslagfase: dit begint wanneer de acute trauma of ramp is afgelopen. Hier zie je vooral dat er wordt gezocht naar steun, warmte, verzorging en een veilige omgeving. Het besef wat er zojuist is gebeurd begint nu door te dringen. Hierdoor ontstaat een behoefte aan praten en emotionele uitingen.

Posttraumatische fase: hier wordt heden, verleden en toekomst weer in breder perspectief gebracht. De gevolgen van de acute trauma of ramp dringen nu door tot het volle bewustzijn. Vaak zie je vermoeidheid, angst en soms psychiatrische stoornissen.