theorie verhaalanalyse

Een boekanalyse maken

 

Een analyse van een boek maken lijkt eenduidiger dan het is.  Iedereen leest een boek een beetje op een andere manier en zal er andere dingen uithalen. Dat betekent echter niet dat je maar zo iets kunt zeggen. Er zijn allerlei zaken waar je op kunt letten om tot een goede analyse te komen. Het is dan wel weer zo, dat jouw analyse dus zeker af kan wijken van je klasgenoot.  Het is belangrijk dat je je analyse goed kunt onderbouwen. Gebruik daarom regelmatig voorbeelden uit je boek om aan te tonen waarom jij iets vindt.

Jouw verwachtingen en jouw kennis.

Voordat je een boek gaat lezen, ga je vaak al een soort proces door; je kijkt naar de buitenkant van het boek, de schrijver, je leest de flap of achterkant. Hierdoor vorm je een beeld van de inhoud en op basis daarvan besluit je of je dit boek gaat lezen of juist niet.  Dit soort verwachtingen zijn heel belangrijk en moeten daarom in je leesverslag verwerkt worden. Je kunt dan hierop letten:

Personages.

 

In een boek spelen diverse personages mee. De belangrijkste zijn de hoofdpersonen. Dit kan er één zijn, maar soms zijn er meerdere.

Hoofdpersonen zijn vaak het hele (of een groot deel van het) verhaal aanwezig, en hebben grote invloed op de verhaallijn. De bijpersonen spelen een minder grote rol.  Soms is dit verschil heel duidelijk, soms minder.

Bij hoofdpersonen kun je in veel verhalen twee soorten onderscheiden:

 

Een schrijver kan een persoon op verschillende manieren neerzetten:

Roundcharacter: de persoon wordt met gevoelens, twijfels, diepgang en ontwikkeling beschreven.

Flatcharacter: de persoon is een typetje.  De beschrijving is het hele boek  cliché en verandert niet.  Je komt weinig te weten over gevoelens of gedachtes.  Er is geen ontwikkeling in het verhaal.

In ‘echte’ literatuur zijn de hoofdpersonen vaak roundcharacters.  Er vindt een ontwikkeling plaats. De persoon verandert of zijn omgeving verandert. Die veranderingen kunnen  plaats vinden in:

Welke informatie kun je over de personen in een boek vinden?

  1. Uiterlijk. Wat wordt er écht verteld over de persoon? Vaak vorm je onbewust een beeld in je hoofd. Vraag je af hoe dat komt. Staat er in het boek dat de persoon blond is, of bedenk jij het? Welke uiterlijkheden zijn eigenlijk belangrijk? Denk aan lengte, weerbaarheid (een sterk of zwak lichaam) of gebreken.
    1. Karakter: welk beeld krijg je van de persoon? Is de persoon geduldig, lief, onrustig, neurotisch, wantrouwend?

    2. Ontwikkeling: wat verandert er bij de persoon in het verhaal? Op welke onderdelen?

    3. Relaties: wie zijn er belangrijk? Heeft de persoon familie? Veel vrienden? Welke invloed hebben zij ?

.

een samenvatting maken.

 

Nadat je je verwachtingen en dergelijke genoteerd hebt, ga je het boek lezen en daarna het boekverslag maken.

Tip: maak af en toe notities tijdens het lezen.

 

Het maken van een samenvatting is soms best lastig. Je moet keuzes maken, welke informatie is echt belangrijk en welke niet?

  1. Wees compleet en volledig. Benoem plaats, tijd, namen, etc. Schrijf ook hoe het afloopt.

  2. Wees objectief en zakelijk. In een samenvatting geef je nadrukkelijk niet je mening. Vul ook niet hoe jij denkt dat iets loopt of gaat, maar geef alleen weer wat er echt staat.

  3. Wees zo kort mogelijk. Probeer niet teveel details te noemen. Er zijn verschillende strategieën:

Top down: Probeer   eerst een hoofdgedachte te bedenken (dus in één zin het boek samen te vatten). Vul vanuit die ene zin aan met informatie die je belangrijk vindt.

Bottom up: Maak bij ieder hoofdstuk een kort, samenvattend zinnetje. Zet die onder elkaar en kijk of het een kloppend geheel is. Streep door wat overbodig is en vul aan waar nodig.

Navertellen: Stel je voor dat je het boek moet navertellen aan iemand die het boek helemaal nog niet kent.

Spanning

Open plekken zijn plekken in een verhaal die vragen oproepen bij de lezer. Bepaalde informatie kan tegenstrijdig zijn en de lezer moet er dan achter komen wat juist is. Ook kan een schrijver bepaalde informatie achterhouden.
Een lezer kan zich ook afvragen waarom een personage zich gedraagt zoals hij zich gedraagt. Het zijn dus nog niet ingevulde stukken van een verhaal die je als lezer wil invullen
Open plekken zorgen voor spanning, zorgen ervoor dat een lezer wil weten hoe het verhaal verder gaat.

Ruimte

Onder de ruimte verstaan we niet alleen de plaats van handeling, maar ook het weer, seizoen, verleden en
toekomst. De ruimte zorgt voor sfeer en spanning.  

De ruimte kun je op verschillende manieren terug zien in je boek.

Let op; soms draait de schrijver dit ook om. Door een contrast versterk je vaak ook een effect.

Tijd

 

Een schrijver speelt met de tijd om het verhaal spannend te maken.
Worden de gebeurtenissen in de volgorde verteld waarin ze zich hebben afgespeeld dan noem je het een chronologisch verhaal.
Een flashback onderbreekt de chronologie van een verhaal, is een terugblik in het verleden.
Een flashforward verwijst naar iets wat nog te gebeuren staat.
Je spreekt van een tijdsprong als de schrijver periodes overslaat (regels wit) en daar geen woorden aan besteedt.
Laat de schrijver de gebeurtenissen langer duren dan ze normaal aan tijd gekost zouden hebben dan maakt hij gebruik van tijdvertraging.
De vertelde tijd geeft aan hoelang de gebeurtenissen hebben geduurd (uren, dagen, jaren…).
De verteltijd is de tijd die schrijver nodig heeft om het verhaal te vertellen ( je drukt de verteltijd uit in regels, pagina’s).

Daarnaast vind je in het boek ook informatie over de tijd waarin het verhaal zich afspeelt. Speelt het verhaal in de moderne tijd af? Hoe weet je dat? Rijden er auto’s rond of hebben de personages mobieltjes?

Verteller

 

We onderscheiden de volgende perspectieven:

Ik-perspectief
Er is een ik-figuur die beschrijft wat hij meemaakt of heeft meegemaakt. De ik-figuur is tevens
de ik-verteller.

Personaal (hij/zij-) perspectief
Er is een hij- of zij-figuur door wiens ogen je de gebeurtenissen meemaakt. Je hebt hier te maken
met een hij/zijverteller (= personale verteller)

Alwetend of auctoriaal perspectief
De alwetende (auctoriale) verteller neemt niet deel aan de handeling en geeft commentaar op de gebeurtenissen.

Let op; in veel verhalen is het niet zo duidelijk en helder. De schrijver schakelt dan over van alwetende naar personale verteller en weer terug.

Een ‘trucje’ om te ontdekken vanuit wie het verhaal zich afspeelt is te bedenken hoe je iets kunt weten. Bijvoorbeeld:

In de zin: ‘hij voelde zich onzeker’ wordt dus iets verteld van zijn gedachtes en gevoelens. (dus personaal)

In de zin: “hij draaide zich om en schudde zijn hoofd. Dit zou hij in de toekomst nog vaak doen.” wordt alleen verteld wat je kunt zien én iets over wat nog gaat gebeuren. Dit is typisch een alwetende verteller.