Na de oorlog werd Duitsland nog tot 1989 verdeeld door het Ijzeren Gordijn. In die tijd liet Oost-Duitsland, wat behoorde tot de Sovjet-Unie, eigenlijk geen immigranten toe. West-Duitsland wel. De tekst hieronder geldt dus alleen voor het gebied West-Duitsland.
Immigranten uit de voormalige Sovjet-Unie
Elk jaar vluchtten tussen de 150.000 en 300.000 Oost-Duitsers naar Berlijn, maar na de bouw van de Muur viel die stroom weg. Begin jaren ’90 kwamen er na de val van de Muur en vervolgens het uiteenvallen van de Sovjet-Unie wel weer veel mensen uit die regio naar Duitsland.
In de afbeelding hieronder zie je de migratiestromen vanuit Oost-Europa naar Duitsland tussen 1950 en 2009.
Immigranten uit het Middellands Zeegebied
Na de Tweede Wereldoorlog lag Europa in puin. Veel huizen, fabrieken, bruggen en wegen waren vernield. Al snel werd de wederopbouw volop in gang gezet. Er werd overal gebouwd, er werden nieuwe fabrieken uit de grond gestampt en de infrastructuur werd hersteld. De economie groeide erg snel.
De werkgelegenheid trok sterk aan en vooral het zware en vuile werk bleef liggen. Er ontstond een tekort aan met name laaggeschoolde arbeiders. Eerst voor de kolenmijnen, later ook voor de zware industrie. Elders in Europa, en met name in Zuid-Italië, was er grote werkloosheid. Jonge mannen zagen dan ook meer toekomst in West-Europa, waar de banen voor het oprapen lagen. Ook trok het avontuur. De meeste Italianen trokken naar Zwitserland en West-Duitsland.
Vanaf de jaren ’50 tot in de ‘70er jaren kwamen de grote immigrantenstromen op gang op uitnodiging van West-Duitsland zelf. De Duitse regering sloot op 31 oktober 1961 een verdrag met Turkije over de werving van arbeiders. Na een selectieprocedure en een medische keuring werden de Turkse jongemannen (en vrouwen) uitgenodigd om in West-Duitsland te komen werken. Ze kregen een aanstelling voor een, twee of maximaal drie jaar. Daarna zouden ze weer terug naar huis gaan. De werkgevers vonden het veel te lastig om steeds nieuwe arbeidskrachten te moeten opleiden. Daarom werden in 1964 tijdelijke aanstelling omgezet in aanstellingen zonder een einddatum. De Turkse arbeiders kregen dezelfde rechten als de Duitsers. In 1969 werd de miljoenste Turkse gastarbeider in München feestelijk binnengehaald. Hij kreeg een televisie cadeau.
West-Duitsland liet ook veel gastarbeiders uit Italië, Spanje, Griekenland en Joegoslavië komen. Veel van deze gastarbeiders waren van plan om na een paar jaar terug te gaan naar het land van herkomst. Uiteindelijk bleef een groot deel van hen in West-Duitsland wonen, vooral vanwege de economische situatie in het land van herkomst. Door gezinshereniging kwamen veel vrouwen en kinderen over.
Inmiddels heeft ruim 23,6% van de bevolking in Duitsland een migratieachtergrond. Ruim de helft daarvan heeft nog steeds de status 'buitenlander' en heeft dus geen Duits papsoort. Het zijn dan ook voornamelijk eerste generatie migranten. In deze grafiek zie je de samenstelling van deze groep migranten.
Vluchtelingen
Duitsland heeft altijd vluchtelingen opgenomen. Ook nu Duitsland is verenigd heeft Duitsland ieder jaar te maken met veel vluchtelingen. Toch is in Duitsland de sfeer niet meer zo goed als het om vluchtelingen gaat. Tijdens en na de vluchtelingencrisis in 2015 is het land verdeeld.
Vooral de rechtsextremisten strijden voor het eigen volk. De acties en protesten van de rechtsextremisten worden steeds radicaler en racistischer. Daartegenover staan de mensen die juist wel open staan voor de vluchtelingen. Niet alleen vanuit moreel oogpunt, maar ook vanuit economisch oogpunt. Duitsland heeft met extreme vergrijzing te maken. Er zijn veel vacatures. Deze kunnen goed vervuld worden door de migranten.