‘’De kans op overlijden is één op de drieduizend.’’
Recensieopdracht
Samenvatting
Het boek gaat over een man die zijn nier gaat doneren aan een onbekende. Alleen in plaats van dat hij dit wil doen nadat hij is overleden doet hij het terwijl hij nog leeft. Het ziekenhuis kijkt hier raar tegenaan want er zijn per jaar niet veel mensen die een nier willen doneren en nog minder daarvan doneren een nier aan een onbekende. Hij vertelt dit aan de mensen in zijn omgeving maar zijn familie is er niet erg mee bezig doordat zijn vader op het punt staat te overlijden. Alleen zijn vrouw is er mee bezig maar ze support hem niet, integendeel. Ze is er zelfs fel op tegen. Ze gaan door dit conflict ook uit elkaar. Ondanks dat zijn (ex) vrouw het niet wilde en de waarschuwing, de kans op overlijden is één op drieduizend, die hij van de mensen uit het ziekenhuis heeft gekregen, zet hij door. Maar waarom wil hij een nier aan een onbekende doneren? Is zijn motief hiervoor zuiver genoeg?
Analyse
Ik vind het boek erg psychologisch want de hoofdpersoon heeft een andere kijk op de wereld. Zo vindt hij motieven ook niet relevant voor het doneren van een nier, hij geeft hierbij een voorbeeld over een verzetsheld die een nazi dood heeft geschoten. Het motief hiervoor kan volgens hem ook zijn dat de verzetsheld indruk wilde maken op zijn vrienden. Achteraf is dit niet relevant en wordt de verzetsheld dus een held genoemd. Ook vertelde hij dat motieven niets minder zijn dan constructies met bij de ene instructie een positieve notatie en bij de ander een negatieve. Dit heeft me heel erg aan het denken gezet en ik kwam tot de conclusie dat hij eigenlijk gelijk heeft. Ik denk er aan terug als iemand begint over motieven. Een ander thema van het boek is depressie, hij slikt antidepressiva en dit speelde een belangrijke rol in zijn keuze om een nier aan een onbekende te doneren. Als hij komt te overlijden vind hij dat niet erg doordat hij depressief is en hij vind het dus een mooie manier om te overlijden. Overlijden terwijl je een ander probeerde te helpen. Na de transplantatie van zijn nier gelooft hij erin dat met zijn nier ook zijn depressie is weggegaan. Zijn vriend zegt dat dit niet kan maar doordat hij er zo sterk in gelooft lijkt het alsof de depressie echt weg is. Ook hiervoor heeft hij weer een hele verklaring, met zijn nier zou namelijk ook een stukje van zijn ziel zijn weggegaan. En net in dat stukje van zijn ziel hoorde zijn depressie. Ik vind de thema's zelf heel aansprakelijk want depressie komt steeds vaker voor en is een grote rol gaan spelen in de samenleving waardoor ik het interessant vind om erover te lezen. Verder houd ik van psychologische boeken omdat de hoofdpersonages vaak anders denken en daardoor dingen doen of zeggen waar niemand anders op zou komen. Het zet je aan het denken. De gedachtes maken het boek spannend omdat je nooit precies weet wat dat personage gaat zeggen of doen. Het wordt dan onvoorspelbaar.
De schrijver
De schrijver van Samaritaan is A.H.J Dautzenberg. Hij is geboren op 13 december 1967 in de voedvrouwenschool van Heerlen. Hij groeide samen met zijn tweelingbroer op in Schaesberg. Na zijn middelbare school is hij in wo economie gaan studeren in Tilburg. Daarna voltooide hij ook nog de studie Taal- en letterkunde. Zijn teksten zijn in verschillende bladen verschenen waaronder Hollands maandblad en de Revisor. Zijn boeken heeft hij uitgebracht bij uitgeverij Atlas-Contact in Amsterdam maar ook bij Jurgen Maas en Pluim. Verder heeft hij bij vele festivals als Schrijvers binnen, Noorderzon, Zomerparkenfeest en Wintertuin opgetreden. Nu heeft hij al meer dan 150 boeken geschreven, en hier verschillende nominaties en prijzen voor gekregen. Dit boek dat hij heeft geschreven wordt in het boek een autobiografie genoemd. Hij heeft in een interview bij Pauw & Witteman verteld dat hij ook echt een nier heeft gedoneerd. Echter, bleek later dat dit niet waar was. Het litteken komt van een blindedarmoperatie. Hij zoekt altijd de grens op tussen fictie en werkelijkheid. Niet alleen in zijn boeken dus maar ook in het echte leven.
Mijn Mening
Het boek is allereerst erg uniek door de manier van schrijven. In plaats van een normaal ik-perspectief gebruikt de schrijver in dit boek alleen maar dialogen. Dit zie je niet vaak in boeken en daardoor label ik de schrijfstijl als uniek. Wel is dit boek minder leuk dan "Wie zoet is", een ander boek van deze schrijver. Dit komt doordat er minder spanning zit in het verhaal, ook zaten er in "Wie zoet is" nogal onverwachte wendingen wat bij dit boek niet voorkwam. Toch vond ik het wel leuk om te lezen, er zat dan misschien geen spanning in maar door de manier van denken van de hoofdpersoon wilde je verder lezen. Ik vond het leuk om de ideeën van de hoofdpersoon te horen zoals zijn idee over motieven. Ook omdat hij het leven niet serieus neemt gaf dit wel humoristische opmerkingen. Zoals toen een maatschappelijk werker uit het ziekenhuis vroeg wat zijn beroep is hij zei dat hij prostituee was en toen de werker hem verbaasd aankeek vertelde hij zijn echte baan, freelance- journalist/tekstschrijver. Ik geef het boek vier van de vijf sterren omdat het net iets beter is als Alle padden schreeuwen van Lieneke Dijkzeul (een eerder gelezen boek wat ik ook drie sterren heb gegeven). Maar ik vind het minder goed als "Wie zoet is".
Bron: http://www.ahjdautzenberg.nl/ahjdautzenberg/