Een heel bijzonder meisje
Anna van Praag

Naam: Lisa Cornelissen
Klas: H5C
Docent: mevrouw Van der Ven
Inhoudsopgave
Informatie over de schrijver. 6
Alicia is nog een kind als ze Sofía leert kennen, spil van Casa Nostra, een groep mensen uit verschillende landen die samenwerken en samen met vakantie gaan. Op haar vijftiende komt er abrupt een einde aan het contact. Alicia schrijft een lange brief, waarin ze terugkijkt op de tijd dat ze volkomen in de ban was van de toverachtige wereld van Sofía en de kring van mensen om haar heen.
Die eerste vakantie samen is 9-jarige Alicia meteen verliefd op Luca, een van de twee zonen van Sofía. Ze herinnert zich van die tijd vooral haar vriendschap met de jongens. En het feit dat haar moeder Lydia minder enthousiast voor de groep is dan haar vader Simon. Pas twee jaar later zal Alicia Luca terugzien.
De eerste zomer bij Casa Nostra woont Alicia de groepsbijeenkomsten voor volwassenen bij. Deelnemers vertellen over hun intiemste zaken, zoals een vrouw die bekent dat ze een prostituee is. Lydia betwijfelt of die bijeenkomsten wel goed voor Alicia zijn. Simon vindt dat zij zelf moet beslissen of ze erbij wil zijn.
De verdeeldheid tussen haar ouders blijft: Simon gaat helemaal op in wat de groep te bieden heeft; Lydia wordt steeds stiller en teruggetrokkener. Simon zegt tegen haar: ‘Neem een voorbeeld aan je dochter. Je moet je er méér in storten en niet zo aan de zijlijn blijven, dan wordt het vanzelf leuker’ (p. 23). Bij de eerstvolgende bijeenkomst vraagt Lydia het woord, maar dat pakt verkeerd uit. Ze klinkt zeurderig en klagerig. Net als haar moeder lijkt Alicia’s zusje Tinka het binnen de groep ook niet naar haar zin te hebben.
Alicia daarentegen geniet volop van de spannende groepsbijeenkomsten, de wilde feesten en de losse seksuele moraal. Wel schrikt ze soms van de harde opstelling van Sofía, bijvoorbeeld als haar oudste zoon Tony seks heeft gehad met obers van het hotel. Hij krijgt – waar iedereen bij is – letterlijk een pak voor zijn blote billen.
Simon wordt benoemd tot lid van Sofía’s vaste groep medewerkers. Hij zal in Amsterdam een nieuw centrum opzetten, een plek met winkeltjes en bedrijfjes waar ook bijeenkomsten en feesten kunnen worden georganiseerd. Simon steekt al hun spaargeld en zijn pensioen in de nieuwe onderneming.
Sinds ze op haar twaalfde naar de Youth Club in Casa Nostra mag, heeft Alicia het gevoel twee levens te leiden. Elke maand is ze een weekend in Amsterdam, waar ze meedoet aan de groepsbijeenkomsten. Ze wordt een keer vernederd door Tony. Ondanks haar gevoel van teleurstelling en schaamte blijft ze naar de jongerenclub gaan: ‘Bij de Club kun je (…) de hele dag door nieuwe dingen ontdekken. En er wordt écht gepraat over échte problemen’ (p. 67). Haar ‘gewone’ leven vindt ze voorspelbaar en saai.
Op haar veertiende gaat Alicia zonder haar ouders naar New York, om daar oud en nieuw te vieren. Ze is teleurgesteld in het feest en in de ongeïnteresseerde houding van de groepsleden, met name van Luca, op wie ze nog steeds verliefd is. Het duurt daarna nog een jaar voordat ze Luca, die op bezoek is in Amsterdam, weet te strikken. Ze is onder invloed van drank en drugs en dringt zich aan hem op. Hij ontmaagdt haar en ziet haar evengoed de volgende dag niet staan. ‘Er is niks veranderd. Tegelijkertijd is alles veranderd. Ik wil heel rustig nadenken over wat precies, en voor de eerste keer ben ik dolblij als het zondagavond is en ik naar huis mag’ (p. 87).
In de zomer dat Alicia vijftien is, gaat het fout. Kort voordat ze met haar familie naar het vakantieadres gaat, staat er een negatief stuk over Alicia’s vader en de Amsterdamse afdeling van Casa Nostra in de krant. Simon is regisseur en in de krant staat dat hij levensgevaarlijke spelletjes speelt: tijdens een toneelrepetitie ontstond een ruzie, die Simon volgens een van de partijen niet goed oploste. Er is een officiële aanklacht tegen Simon ingediend. Sofía wordt om een reactie gevraagd en dan loopt alles mis: ze valt Simon af, maakt ruzie met hem waar iedereen bij is. Lydia verdedigt haar man, maar kan niet op tegen Sofía, die haar keihard aanpakt. Als Simon zegt dat hij deze aanval niet accepteert, krijgt hij te horen: ‘You are finished’ (p. 123).
In het vliegtuig terug naar huis bedenkt Alicia: ‘Ik ben aangevreten, aangerand – zo moet dat voelen. De zelfhaat slaat in golven door me heen. Mijn vader haat ik ook, mijn moeder al helemaal, mijn bange zusje. En mijn broertje, die al weer vrolijk een of ander computerspel zit te doen. Jou haat ik niet’ (p. 126).
Alicia heeft het gevoel dat ze moet afkicken. Ze besluit Sofía een brief te schrijven: ‘Als ik je schrijf, dan vergeet ik niks – en, minstens zo belangrijk, jij ook niet (…). Het maakt niet uit wanneer ik je die brief stuur. Als ik je schrijf, is het nooit echt afgelopen’ (p. 135).
Bron: https://scholen.uittrekselbank.nbdbiblion.nl/detail/545458/een-heel-bijzonder-meisje
Personen:
Alicia is aanvankelijk nog onwetend en naïef als ze de groepsbijeenkomsten bijwoont, maar leert snel bij, door wat ze meemaakt en hoort. Tegen haar ouders vertelt ze niet altijd alles, zeker niet als het een negatieve ervaring met Casa Nostra betreft. Soms huilt ze als niemand het ziet. Tegenover de groepsgenoten gedraagt ze zich stoer, ze dringt zich op aan veel oudere jongens waarbij ze liegt over haar leeftijd. Aan haar moeder biecht ze op dat ze dwangmatig dingen steelt.
Sofía is klein, heeft zwart haar en zwarte ogen waarmee ze indringend kan kijken. Ze is van Italiaanse afkomst en woont in New York. Ze is het onbetwiste middelpunt van de groep rondom haar; volgens Alicia draait ‘alles om jou, klinkt jouw stem overal bovenuit, zwermt iedereen om je heen. Ik moet best vaak denken aan bijen en hun koningin’ (p. 14).
Haar twee zonen representeren de losse seksuele moraal. Luca wordt een player genoemd, die met iedereen scharrelt. Tony bezoekt darkrooms, ondanks het feit dat hij een relatie heeft met een meisje. Tony leidt de jeugdgroep in Amsterdam en treedt soms net zo hard op als zijn moeder; hij slaat en schopt de deelnemers als hij dat nodig vindt.
Perspectief en tijd:
In haar brief is Alicia als ik-verteller aan het woord. Sofía spreekt ze daarin aan met je/jij. Alicia beschrijft de periode vanaf haar negende, toen ze kennismaakte met Sofía, tot en met de eerste maanden na de breuk, toen ze zestien jaar was. Ze vertelt in de tegenwoordige tijd over de gebeurtenissen, die eind jaren zeventig en begin tachtig van de vorige eeuw spelen. Een enkele keer is er sprake van een flashback. Dit is het geval als Alicia in New York zit en terugdenkt aan de reactie van haar ouders op het plan daar naartoe te gaan: ‘‘Welk meisje van jouw leeftijd maakt dat nou mee? Oud en nieuw vieren in New York,’ zei mijn vader twee keer achter elkaar’ (p. 74). Soms is er sprake van een vooruitwijzing: ‘Niet lang daarna is het mijn vijfde vakantie op het eiland. En mijn laatste, maar dat weet ik dan nog niet’ (p. 95).
Bron: https://scholen.uittrekselbank.nbdbiblion.nl/detail/545458/een-heel-bijzonder-meisje
Anna van Praag (Amsterdam, 1967) is een Nederlandse kinder- en jeugdboekenschrijfster.
Anna van Praag studeerde Spaans in Amsterdam en werkte bij diverse theatergezelschappen en filmfestivals. Voor "Het verhalenkasteel" gaf ze jarenlang trainingen aan leerkrachten over voorlezen en verbeeldingskracht. In 2003 debuteerde ze als kinderboekenschrijver.
De laatste jaren schrijft ze vooral young adult zoals Kom hier Rosa, en Een heel bijzonder meisje.
Anna van Praag schrijft ook artikelen voor kranten en tijdschriften en is bekend als blogger.
Ze woonde twee jaar in een Landrover met haar man en drie dochters en zes jaar op een berg in Spanje. In 2015 kwam ze terug naar Amsterdam en was eerst anderhalf jaar herbergierster van het Mandelahuisje in Amsterdam Noord.
Bron: https://nl.wikipedia.org/wiki/Anna_van_Praag
Het fijne aan dit boek is dat het een dun boekje is. Vooral omdat dit het laatste boek is wat we voor school moesten lezen en ik hier niet zo veel tijd meer voor had. Dit boek heb ik daardoor ook in een paar dagen uit moeten lezen, maar het is gelukt. Het boek leek me een heel speciaal boek omdat het iets over een meisje zou beschrijven dacht ik. Toch vond ik het een beetje tegenvallen, want de zinsopbouw vond ik soms erg raar. Ik kon het daardoor niet zo goed volgen.
Daarom zou ik het boek dus niet aanraden, want de schrijfstijl van deze schrijver vond ik niet heel fijn. De andere boeken die ik heb gelezen vond ik leuker dan dit boek, omdat het toch een beetje een raar verhaal was. Al met al viel het boek mij toch een beetje tegen. Het voordeel was wel dat het een dun boek was.