Boek 3 - havo 4

Boekverslag mensen zonder uitstraling

Schrijfster Jente Posthuma

Standaardverslag, zelfgemaakt

De samenvatting

Het boek gaat over een jonge vrouw, die haar leven in korte verhalen vertelt.

Ze is een jaar of 8 en haar moeder overlijdt al op jonge leeftijd, ze had kanker. Haar moeder was een actrice en zij wilde niks liever dan dat haar dochter in de voetsporen van haar trad. De ik- persoon en haar vader blijven samen over. Haar vader is hoofd van een psychiatrische inrichting. Toen ze een jaar of 18 was werkte ze in een Coffeeshop, daar kwam ze een echte schrijver tegen. Ze hadden samen een affaire, hij had een vrouw en een kind. Toen ze slaagde voor haar eindexamen besloot ze om naar Parijs te gaan, ze wilde een boek gaan schrijven. Ze hoopte dat hij voor haar zou kiezen, maar hij wilde niet kiezen. Het schrijven van een boek ging niet vlekkeloos ze had geen vrienden, lag te lang op bed, ze at veel te veel mayonaise en haar hoofd was kleiner dan de rest van haar lichaam. Ze had veel contact met haar vader, ze vertelde hem dat ze zich verloren voelde. Hij raadde haar aan om haar bezigheden schematisch in te delen. Ze besloot zijn advies op te volgen dus ’s ochtends 3 uur te schrijven, 10 minuten pauze en ’s middags wandelen met een aantekeningenboekje. In Parijs heeft ze gesprekken over de Eiffeltoren en de diverse zelfmoordpogingen die daar worden gedaan. Later in het verhaal kwam ze een oude vriend tegen (Thomas), hij had een jaloerse vrouw en 2 kinderen. Ze zijn elkaar daardoor een beetje uit het oog verloren, ze vertelde hem dat ze bij de krant werkte en dat ze een sterk verlangen heeft naar een kind. Toen ze ongeveer 36 jaar was, moest ze voor haar werk een man interviewen ( Arthur), hij ontwierp moorddadige computergames. Ze hadden het over de dood, hij was niet religieus. Na het interview spraken ze nog een aantal keren af en kregen uiteindelijk een relatie. Hij vertelde haar wel dat hij geen kinderen wilde.. Later veranderde Arthur toch van mening, ze was zwanger van een jongentje (Bob). Ze gaat in die tijd steeds meer trekjes vertonen, haar vriend zei: ‘’je bent een vrouw geworden die alleen maar zeikt’’. Ze moest een onderzoek doen, de psycholoog vond haar overmatig gevoelig. Ze kwam in groepstherapie terecht, ze kon niet goed tegen smakkende geluiden. In het laatste hoofdstuk ga je weer terug naar het jonge meisje, die aan het sterfbed zit van haar moeder.

De analyse

Het thema

Het is moeilijk vasttestellen wat het thema precies is. De hoofdpersoon verliest al op jonge leeftijd haar moeder en blijft over met een vader zonder uitstraling die hoofd is van een psychiatrische inrichting. Ze zal een weg moeten vinden om weer gelukkig te worden. Na een aantal mislukte relaties is dan het enige wat haar kan redden ‘’het moederschap’’?

De personages

De hoofdpersoon

De ik-persoon: er wordt geen naam verteld en je hebt ook geen duidelijk beeld van hoe ze eruit ziet. Als je haar moeder moet   geloven dan heeft ze weinig uitstraling, ze probeerde daar zo veel mogelijk op te letten als ze bij haar was. Na het overlijden van   haar moeder heeft ze het moeilijk, ze voelt zich verloren.                                                                                                                                                             

De bijpersonages

De vader, hij is hoofd van een psychiatrische inrichting, hij is trots op haar dochter dat ze op zo’n jonge leeftijd al naar het buitenland gaat. Op een gegeven moment in het verhaal heeft hij een nieuwe vrouw ( Margret).     

De moeder, ze was een actrice, ze wilde niks liever dan dat haar dochter het taakje van haar over zo nemen. Ze had een hekel aan mensen zonder uitstraling, ze overleed al op jonge leeftijd aan kanker.                               

Verder komen er ook nog andere personen in het verhaal voor: Arthur, Betsy, Margret, opa, oma, Thomas, Bob, de schrijver, Philip, Rudy, Jona, Brian, Freddy en Lea

Het perspectief                                                                                                              

Het perspectief van het verhaal wordt geschreven vanuit de ik- persoon, helaas hebben we geen naam van haar. Ze vertelt korte verhalen over het leven dat ze heeft meegemaakt.

De ruimte

Het is niet makkelijk vast te stellen waar het verhaal zich allemaal heeft afgespeeld, er wordt niet vaak over de plaats gesproken. Ze is in Parijs geweest, ook heeft ze het in het verhaal over de stadschouwburg dat zou in Amsterdam geweest kunnen zijn.

De tijd

A: het verhaal bestaat uit kleine anekdotes, de ene keer vertelt ze over haar jeugd en de andere keer is ze weer volwassen.

B: het verhaal wordt over ongeveer 30 jaar verteld.

De titel

De titel past bij het verhaal, de hoofdpersoon heeft volgens haar moeder geen uitstraling ze probeert daardoor juist te laten zien dat ze dat wel heeft. Nadat haar moeder overleed werd dat moeilijker, ze voelde zich niet goed in haar vel zitten.

Het einde

Het boek heeft een gesloten einde, omdat de hoofdrolspeelster eindigt met een man en een kind, waarmee ze gelukkig leeft.

De informatie over de schrijfster

De schrijfster van het verhaal is Jente Posthuma, in een interview vertelt ze hoe ze op de ideeën is gekomen van haar boek. Ze heeft er bewust voor gekozen om er een bepaalde leegte in te brengen. Ze wilde het leven beschrijven van iemand die niet in beweging kwam, dat was haar grootste angst zelf ook. Ze was begonnen met schrijven zonder een plan, gewoon een vader en een dochter met een benauwde ontbijtscene en een moeder die gestorven is. Het meisje raakte in paniek, ze leefde voor haar moeder althans dat was de bedoeling ze wilde zijn zoals haar moeder dat graag zag. Alles stond in het teken van wat haar moeder nodig had. Haar eigen moeder had al 25 jaar kanker, het kwam steeds terug. Wat ze gemeen had met het personage in het boek - behalve haar ziekte - was haar Jehova’s getuigen-verleden. Als tiener had ze al geen interesse meer in het geloof, ze las wereldliteratuur, ze keek verder dan haar geloofsgenoten, want Jehova’s getuigen worden niet aangemoedigd om een hoge opleiding te volgen, ze houden elkaar graag dom. Op den duur is er een breuk in haar familie ontstaan. Mijn moeder zei altijd dat haar ouders lieve schatten waren, en ik denk dat ze daar gelijk in had, maar ik denk ook dat je er wel wat aan overhoudt als je van kleins af aan meekrijgt dat het geloof belangrijker is dan je familie, dat wat je doet zwaarder weegt dan wie je bent, sterker nog: dat wie je bent in wezen niet goed is. Mijn moeder was enorm sterk maar ook fundamenteel onzeker.

Mijn mening

Ik vond het boek niet heel leuk, ik had er meer van verwacht. Toen ik de achterkant las was ik heel nieuwsgierig naar de hoofdpersoon hoe ze was, hoe het contact met haar ouders was enzovoort. Gelukkig had ze goed contact met haar vader, want die had ze wel nodig. Haar moeder overleed toen ze nog een klein meisje was. Ik had verwacht dat we meer te weten zouden komen over dat proces, maar dat was helaas niet het geval. In het eerste hoofdstuk vertelt ze al gelijk dat haar moeder dood is, dat vond ik heel jammer want je kreeg nou alleen maar flashbacks over de verhalen te horen. Ik vond daarom de stukjes die over haar moeder gingen niet altijd even leuk, het werd een beetje saai. Het boek bestond uit korte verhalen waarbij ze de ene keer een meisje van 11 was en de andere keer was ze weer een volwassen vrouw, dat maakte de verhalen niet makkelijker om te lezen. De ene keer was ze in Parijs aan het praten met haar buurvrouw over moordpogingen en de andere keer was ze als klein meisje bij het zwembad aan het liggen met haar moeder. Ik vond het niet fijn dat de hoofdpersoon geen naam had, er werd wel over haar gevoelens gesproken maar ze ging er niet diep op in dat vond ik jammer. Ik vond het knap dat ze in haar eentje naar Parijs durfde te gaan en daar een boek wilde gaan schrijven. Ik had het heel erg met haar te doen, want het ging eigenlijk al een tijd niet goed met haar ze voelde zich enorm eenzaam. Ik vond het leuk dat ze op het einde toch haar grote liefde had gevonden en waarmee ze nou ook een kindje heeft. Het leven begon voor het 8 jarige meisje dus niet al te goed, maar uiteindelijk heeft ze er langzamerhand toch iets moois van kunnen maken.