Recensieopdracht Nederlands havo 4
Sterre van der Eerden Klas H4C
Titel: Naamloos
Schrijver: Pepijn Lanen
Een mysterieus maar goed boek
‘Het begint met dat ik mijn naam niet meer kan herinneren.’ Dat is de eerste zin van het roman Naamloos van Pepijn Lanen, waarin we een aantal weken uit het leven van een naamloze jongeman volgen. Het boek gaat over een dertiger die na een avond flink stappen zijn identiteit kwijt is. Hij is al zijn spullen verloren en woont in andermans huis. Zijn doel is om zijn identiteit te achterhalen. Maar hij heeft enkel een maand de tijd om hierachter te komen, want na die maand moet hij beginnen met zijn nieuwe baan. Hij besluit om zijn leven om te gooien. Wanneer hij wakker wordt met een kater spreekt hij met zichzelf af om te gaan stoppen met drinken en het gebruik van drugs en beter voor zichzelf te gaan zorgen. Later in het boek ontmoet hij een meisje die hij herkent van een avond stappen. Hij is dan vaker bij haar en krijgt ook een relatie met haar. Ondanks hij niet weet wat haar naam is komt hij daar aan het eind achter.
Ik vond dit een apart en origineel boek om te lezen maar ook erg leuk en interessant. Het boek sprak mij aan, omdat ik een stukje van de achterkant had gelezen en het leek mij een erg mysterieus boek. Je moet niet snel door de hoofdstukken heen lezen, want anders snap je het niet en mis je veel. Ik snapte het boek niet helemaal, omdat de chronologie soms wordt onderbroken. Zo begint het verhaal bij dag 7 en gaat daarna verder met dag 1, ook springt het verhaal na het hoofdstuk dag 14 naar het hoofdstuk dag -1. Ik kwam later in het boek er pas achter dat dat de dag was vóórdat hij zijn naam was vergeten. Je moet dus als lezer goed opletten. Het verhaal bevat vooral veel gedachten en weinig dialogen en dat maakt het erg beschouwend. Naarmate ik verder door het boek was, kwam ik erachter dat de ik-persoon een vrij groot alcoholprobleem heeft. In een hoofdstuk omschrijft hij namelijk hoe erg hij van alcohol, drugs en uitgaan houdt. Dan vind ik het logisch dat hij niet meer kan herinneren wie hij is. Ook vind ik het dom dat hij niet gewoon langs het politiebureau kan gaan om te achterhalen wie hij is. Of misschien bij het gemeentehuis. Dan was het probleem waarschijnlijk veel eerder opgelost. Dat snap ik eigenlijk niet. Tot slot vind ik het einde vreselijk irritant maar tegelijkertijd ook erg goed. Aan het einde van het verhaal fluistert het meisje die hij heeft ontmoet, maar waarvan hij de naam niet weet omdat zij die niet tegen hem wilde zeggen, haar naam in zijn oor. Dus de lezer komt er aan het eind nog steeds niet achter hoe zij heet én hoe hij heet. Dat maakt het boek toch wel erg mysterieus.
Woorden: 473