Boek 9 - havo 5

Juryrapport

Een hart van steen

Renate Dorrestein

 

De vijf eisen.

De vijf eisen die ik als jury zou opstellen zijn de eisen:

  1. Het verhaal moet een vernieuwend thema hebben.
  2. Het boek moet spelen met tijd.
  3. Het boek moet je als lezer betrokken laten voelen.
  4. Het boek moet een verassend einde hebben.
  5. De titel moet perfect de strekking van het verhaal weergeven.

 

Voldoet het boek aan de eisen?

Het boek Een hart van steen door Renate Dorrestein heeft een zeer vernieuwend thema. Persoonlijk heb ik nog nooit over een boek gehoord dat als thema postnatale depressie hebben. Dit is een goed ding omdat dit er voor zorgt dat er maar weinig of geen soortgelijke boeken te vinden zijn, wat natuurlijk het boek interessanter maakt dan een boek dat lijkt op iets wat je al gelezen hebt.

 

Een hart van steen speelt met tijd. Dit vind ik persoonlijk fijn omdat het je dwingt om op te letten en het hierdoor interessant blijft. Dit gebeurd in het boek aangezien je begint met een gebeurtenis met Ellens zus, broers en haar ouders en je vervolgens te horen krijgt dat Ellen in een tehuis zit. Pas nadat je dit al weet wordt er richting het einde van het boek uitgelegd waarom Ellen in een tehuis zit en kom je er dus achter dat haar moeder haar vader, oudere zus, oudere broer en jongere zusje heeft vermoord. Persoonlijk maakte me dit heel nieuwsgierig.

 

Als lezer voel je je zeker betrokken met het hoofdpersoon. Je komt veel te weten over Ellen en kunt daarom goed met haar meeleven. Ook vind ik dat de schrijver goed beschrijft hoe Ellen zich voelt in bepaalde situaties. Zo vind ik het mooi hoe de schrijver beschrijdt hoe Ellen het haat dat er een nieuwe baby op komst is door middel van een lelijke naam, Ida.

 

Het boek Een hart van steen had een vrij verassend einde. Je komt namelijk aan bijna het einde pas te weten hoe Ellens gezin ten overlijden kwam en dat haar moeder dit dus had gedaan. Persoonlijk wist ik van te voren al wat er zou gebeuren maar als je dit niet zou weten denk ik niet dat je had kunnen raden dat haar moeder hun had vermoord. Dit is echter niet helemaal aan het einde. Aan het einde kwam eigenlijk aan bod dat Ellen eindelijk deze traumatische gebeurtenis verwerkt. Dit waarom het einde deels verassend is maar toch ook weer niet.

 

De titel Een hart van steen past goed bij het boek. Deze titel kan op twee manieren opgevat worden. Letterlijk en figuurlijk, beide passen ze bij het boek. Letterlijk gezien past het namelijk bij de grafsteen van Ellens zussen, broer en ouders. Deze was namelijk in de vorm van een hart. Figuurlijk past het bij Ellens houding en hoe zij moeite heeft met het verwerken van wat er is gebeurd.

 

Conclusie

Kortom Een hart van steen kan zeker het beste Nederlandstalige boek genoemd worden wanneer je alleen naar deze vijf eisen kijkt. Het boek laat je als lezer betrokken voelen, het heeft een vernieuwend thema, het speelt met tijd, het heeft een vrij verassend einde en de titel past goed bij het boek. Het boek maakt echter wel gebruik van vrij simpel taalgebruik wat vrijwel het enige minpunt is.