“Het verleden zal altijd gelogen zijn”
In ‘En we noemen hem’ gaat Marjolijn op zoek naar een passende naam voor haar baby, die ze eerst wil vernoemen naar haar oudoom, een verzetsheld en later een familie legende. Ze gaat op zoek naar het verleden en de afkomst van deze oudoom. Ze komt erachter dat er meer in het verhaal over de verzetsheld zit en gaat nadenken of dit wel een naam is die ze aan haar zoontje wil geven.
Flaptekst:
Marjolijn van Heemstra besloot op haar achttiende: als ik ooit een zoon krijg, vernoem ik hem naar 'Bommenneef', de oudoom die als zogenaamde verzetsheld was uitgegroeid tot familielegende. Tijdens haar zwangerschap begint Marjolijn begint uit te zoeken wie deze 'held' eigenlijk was en begint ze te twijfelen: kan ze haar zoon wel opzadelen met de geschiedenis die met deze naam gepaard gaat?
En we noemen hem is een razend spannende zoektocht (met een strenge deadline: een baby) die grote vragen opwerpt over goed en fout, over terrorisme en over de vraag wat een pasgeboren baby met z'n voorouders te maken heeft.
Marjolijn komt tijdens haar zoektocht veel mensen tegen, deze mensen kunnen haar vaak meer vertellen over de familie legende, maar hoe meer ze te weten komt, hoe meer ze twijfelt over de naam. Marjolijn is hoog zwanger, maar blijft toch stug doorzoeken. Ik vind dit moedig, ze doet erg haar best om een goede naam voor haar zoontje te vinden. De schrijfster, Marjolijn van Heemstra, heeft haar eigen naam gebruikt voor de hoofdpersoon. Ik vind dit heel interessant en denk daarom dat de schrijfster zelf dit verhaal heeft meegemaakt.
Het boek was van redelijk hoog niveau, maar ik heb er niet veel moeite mee gehad. Wel worden er veel lange zinnen gebruikt, iets waar ik niet gek op ben. Het boek was best leuk om te lezen, maar minder spannend dan de flaptekst deed lijken. Ik zou dit boek aanraden.
(…Niveau 3, Psychologische roman, Ik perspectief…)