Meervoudsuitgangen - 1

De meeste zelfstandige naamwoorden hebben een enkelvoud en een meervoud.
Soms maak je het meervoud door 'en' achter het enkelvoud te zetten:

de hond - de honden
de broek - de broeken

Als het enkelvoud een lange klinker (aa, ee, oo, uu) heeft, vervalt soms een van die klinkers:

de aap - de apen
de paal - de palen

Als het enkelvoud een korte klinker heeft, komt er soms een medeklinker bij:

de tik - de tikken
de klap - de klappen

Eindigt het enkelvoud op een 's' of een 'f', dan wordt de 's' vaak een 'z' en de 'f' vaak een 'v':

de laars - de laarzen
het glas - de glazen
de staaf - de staven
het lijf - de lijven

Er zijn hier wel enkele uitzonderingen:

de paus - de pausen
de kaars - de kaarsen
de mens - de mensen
de fotograaf - de fotografen
de paragraaf - de paragrafen

Woorden die eindigen op -ee, krijgen in het meervoud -ën erbij:

het idee - de ideeën
de zee - de zeeën

Woorden die op -ie eindigen, kunnen in het meervoud eindigen op -ies, -iën of -ieën:

de knie - de knieën
(klemtoon op de laatste lettergreep)
de epidemie - de epidemieën
(klemtoon op de laatste lettergreep)
de kolonie - de koloniën
(klemtoon niet op de laatste lettergreep)
de bacterie - de bacteriën
(klemtoon niet op de laatste lettergreep)
de ruzie - de ruzies
de tralie - de tralies