Boek: Dagen van Gras, geschreven door Philip Huff
Sterren ****
Voor het vak Nederlands heb ik het boek “Dagen van Gras” gelezen. Een indrukwekkend, meeslepend spannend boek over de vermeende jongensvriendschap tussen Ben en Tom en hoe die vriendschap in rook opging.
Het verhaal wordt verteld vanuit het ik-perspectief. Dit is al gelijk aan het begin van het boek duidelijk. De eerste zin begint namelijk met “Ik heet Ben.” De ik-persoon is Ben van Deventer. Hij vertelt al zijn gedachten en handelingen aan je als lezer. Hierdoor wordt je als lezer meegezogen in het leven van Ben van Deventer.
Ben woont samen met zijn ouders en grootouders op het landgoed Weldra. Ben heeft een prettig leven, houdt veel van muziek en zijn grote droom is om later een eigen band te hebben of in een band te spelen.
Wanneer zijn ouders gaan scheiden, ziet hij zijn vader met wie hij een heel goede band heeft, nauwelijks meer. Zijn vader verhuist namelijk naar Engeland en Ben blijft met zijn moeder achter in Nederland. Ben heeft het hier erg moeilijk mee. Zijn vader schrijft hem regelmatig brieven, maar omdat Ben niet weet wat hij moet terug schrijven, laat hij weinig van zich horen.
Als Ben negen jaar is, komt er een nieuw gezin op het landgoed wonen. Tom, één van de nieuwe bewoners op het landgoed is een jongen van Ben zijn leeftijd en hij wordt de nieuwe vriend van Ben. In een korte tijd leren ze elkaar erg goed kennen. Ze komen erachter dat ze allebei erg veel van muziek houden. Samen fantaseren ze regelmatig over hoe het zal zijn om samen in een band te spelen.
Ooit heeft de vader van Ben een boomhut voor Ben gebouwd. Deze plek wordt de ontmoetingsplaats van Ben en Tom. Hier luisteren ze naar muziek, maken ze muziek en op een gegeven moment gaan ze hier ook samen wiet roken. Op dit moment verandert het leven van Ben. Tom is namelijk veel asocialer dan Ben. Omdat Ben gevoelig is voor dit gedrag, neemt hij al snel het asocialere gedrag van Tom over. Een voorbeeld hiervan is dat ze, op initiatief van Tom, samen zwart rijden in de trein.
Op een dag, na het roken van een joint, vallen de jongens in slaap in de boomhut. Ze hebben beiden niet in de gaten dat de boomhut in brand vliegt. Ben wordt op tijd wakker en kan nog net uit de boomhut springen. Hij raakt bewusteloos en belandt in het ziekenhuis waar hij later ontwaakt. Hij heeft alleen een gebroken arm aan de val overgehouden.
Ben belandt in een jeugdkliniek, omdat de artsen denken dat hij door al dat drugsgebruik aan een psychose lijdt. Zijn moeder is het met de artsen eens. Zij merkte vroeger al vreemde trekjes bij Ben op (hij hoort vreemde stemmen die hem opdrachten geven) en ging met hem naar verschillende therapeuten. Niets hielp. In de jeugdkliniek gaat het niet beter met Ben. Hij verveelt zich en om de tijd te verdrijven schrijft hij heel veel brieven naar zijn vader en Tom. Niemand schrijft hem terug.
Als Ben wordt overgeplaatst naar een adolescentiekliniek in Zwolle ontmoet hij Anna. Hij krijgt een hechte band met haar. Ben gaat zich steeds beter voelen en wil net als Anna ontslagen worden uit de kliniek, zodat hij en Anna samen een leven kunnen opbouwen. Op een gegeven moment wordt Ben overgeplaatst naar een steunwoning in Amsterdam. Niet lang daarna krijgt Ben een brief van zijn moeder. Deze brief heeft zijn vader vlak voor zijn dood geschreven. Hij vertelt Ben dat hij zal overlijden aan een ernstige ziekte.
Het verhaal is heftig, omdat je tijdens het lezen ervaart hoeveel impact een scheiding van ouders en het gebruik van drugs op een mensenleven heeft. Het boek bevat geen moeilijke worden en leest makkelijk. Het is een meeslepend verhaal en maakt je nieuwsgierig naar de afloop. Helaas viel het einde tegen. Het is een heel abrupt eind. Ik vroeg mij ook af wat de titel betekende. Daar ben ik inmiddels achter gekomen;
Dagen van Gras, Dagen van Wiet.
Ik heb het boek vier sterren gegeven, omdat ik meer van biografieën houd. Zoals ik al eerder in mijn recensies heb aangegeven.
