Inleiding: sterren: ****
Hersenschimmen vertelt het verhaal van Maarten. Hij begint langzaam te dementeren en in het boek wordt duidelijk verteld wat dit met hem doet, met zijn vrouw en wat de gevolgen hiervan zijn. Het verhaal op de achterkant van het boek sprak mij erg aan, omdat mijn opa enkele jaren geleden ook is gaan dementeren. Hij is 3 jaar geleden overleden. Wij hebben van dichtbij dit proces meegemaakt. Ik verwacht dat het wel een heftig boek is om te lezen.
Korte samenvatting:
Maarten en Vera Klein wonen al jaren gelukkig in Gloucester een plaats in de Verenigde Staten. Maarten begint steeds meer het verleden en heden door elkaar te halen. Hij haalt de dagen van de week door elkaar en is steeds meer in gedachten. Zijn herinneringen aan bepaalde dingen verdwijnen steeds meer en herinnert hij zich wel iets dan denkt hij dat hij ook daadwerkelijk in het moment van die herinnering leeft. Op een dag denkt hij dat hij weer op de kleuterschool is. Hij klimt op een stoel om iets uit het materialenhok te halen, maar dan staat Vera zijn vrouw opeens achter hem en helpt hem weer terug naar de werkelijkheid. Ook het antwoorden op bepaalde vragen wordt steeds moeilijker voor Maarten. Hij geeft vreemde antwoorden op simpele vragen. Ook zijn gedrag wordt steeds vreemder. Op een dag breekt hij in bij een vakantiehuisje, omdat hij denkt dat hij daar werkt en op tijd bij de vergadering moet zijn. Hij vergeet dat mensen en dieren zijn overleden en vraagt steeds aan Vera wanneer hij ze weer gaat zien. Maarten zoekt ook naar dingen van vroeger die er helemaal niet meer zijn. Hij leeft steeds meer in het verleden.
Het wordt voor Vera steeds moeilijker om Maarten alleen te laten. Maarten probeert zelfs weg te lopen van huis. Vera neemt een meisje in huis, Phil Tayor, zodat dat zij bij Maarten kan zijn, wanneer Vera er niet is. Maarten vergeet steeds wie Phil is en denkt dat zij een vriendin van zijn dochter is of zijn vroegere pianojuffrouw. Ook gaat hij vergeten wie Vera is. In het begin weet hij dit nog goed, maar op het einde van het boek weet hij het niet meer. Hij heeft het over een oude vrouw die er slordig uitziet met slappe krullen en rimpels. Later herkent hij haar niet meer op foto’s en uiteindelijk weet hij helemaal niet meer wie ze is.
Op een gegeven moment weet Maarten niet meer wie hij zelf is. Hij praat in de derde persoon over zichzelf en uiteindelijk heeft hij het alleen nog maar over “het”. Hij wordt steeds stiller en leeft ook steeds meer in zijn eigen wereld. Hij heeft bijna geen contact meer met de buitenwereld. Hij praat in een eigen verzonnen taaltje en heeft geen idee meer wat er om hem heen gebeurd. Op zijn sterfbed zoekt hij Vera’s hand, maar weet haar naam niet meer.
Mijn mening:
Ik vond het een erg mooi boek. Het is in de ik-vorm geschreven en dat is even wennen in het begin. Dementie komt erg veel voor en iedereen kent wel iemand die hier aan lijdt of heeft geleden. Het is een afschuwelijke ziekte. De manier waarop de schrijver het in dit boek verteld, is heel herkenbaar voor mij. Ook mijn opa leed aan dementie en veel in dit boek is heel herkenbaar. Maarten weet in het begin nog heel goed wie Vera is, maar later herkent hij haar niet meer. Vreselijk lijkt me dat voor Vera. Zij houdt zoveel van hem en samen hebben ze zoveel herinneringen, maar Maarten weet er niets meer van. De schrijver verwoordde de gevoelens van Maarten en Vera heel goed. Ik begrijp nu een klein beetje meer hoe mijn opa zich gevoeld heeft en wat er in hem omging.
De gebeurtenis die me het meest is bijgebleven is dat Maarten op een gegeven moment zichzelf en andere familieleden niet meer herkent op foto’s. Hij heeft het fotoalbum met allemaal foto’s vast en verbrandt dan een paar foto’s. Hij wil ze niet meer zien. Dit is me zo erg bijgebleven omdat ik het echt heel erg heftig vind dat die foto’s en gedachten allemaal weg zijn, ook voor Vera.
Het boek is geschreven in 1984, maar het is nog steeds een actueel onderwerp. Tot op de dag van vandaag is er nog steeds geen medicijn uitgevonden tegen dementie en zijn er steeds meer mensen die aan deze ziekte lijden. Helaas!
Inleiding:
Hersenschimmen vertelt het verhaal van Maarten. Hij begint langzaam te dementeren en in het boek wordt duidelijk verteld wat dit met hem doet, met zijn vrouw en wat de gevolgen hiervan zijn. Het verhaal op de achterkant van het boek sprak mij erg aan, omdat mijn opa enkele jaren geleden ook is gaan dementeren. Hij is 3 jaar geleden overleden. Wij hebben van dichtbij dit proces meegemaakt. Ik verwacht dat het wel een heftig boek is om te lezen.
Korte samenvatting:
Maarten en Vera Klein wonen al jaren gelukkig in Gloucester een plaats in de Verenigde Staten. Maarten begint steeds meer het verleden en heden door elkaar te halen. Hij haalt de dagen van de week door elkaar en is steeds meer in gedachten. Zijn herinneringen aan bepaalde dingen verdwijnen steeds meer en herinnert hij zich wel iets dan denkt hij dat hij ook daadwerkelijk in het moment van die herinnering leeft. Op een dag denkt hij dat hij weer op de kleuterschool is. Hij klimt op een stoel om iets uit het materialenhok te halen, maar dan staat Vera zijn vrouw opeens achter hem en helpt hem weer terug naar de werkelijkheid. Ook het antwoorden op bepaalde vragen wordt steeds moeilijker voor Maarten. Hij geeft vreemde antwoorden op simpele vragen. Ook zijn gedrag wordt steeds vreemder. Op een dag breekt hij in bij een vakantiehuisje, omdat hij denkt dat hij daar werkt en op tijd bij de vergadering moet zijn. Hij vergeet dat mensen en dieren zijn overleden en vraagt steeds aan Vera wanneer hij ze weer gaat zien. Maarten zoekt ook naar dingen van vroeger die er helemaal niet meer zijn. Hij leeft steeds meer in het verleden.
Het wordt voor Vera steeds moeilijker om Maarten alleen te laten. Maarten probeert zelfs weg te lopen van huis. Vera neemt een meisje in huis, Phil Tayor, zodat dat zij bij Maarten kan zijn, wanneer Vera er niet is. Maarten vergeet steeds wie Phil is en denkt dat zij een vriendin van zijn dochter is of zijn vroegere pianojuffrouw. Ook gaat hij vergeten wie Vera is. In het begin weet hij dit nog goed, maar op het einde van het boek weet hij het niet meer. Hij heeft het over een oude vrouw die er slordig uitziet met slappe krullen en rimpels. Later herkent hij haar niet meer op foto’s en uiteindelijk weet hij helemaal niet meer wie ze is.
Op een gegeven moment weet Maarten niet meer wie hij zelf is. Hij praat in de derde persoon over zichzelf en uiteindelijk heeft hij het alleen nog maar over “het”. Hij wordt steeds stiller en leeft ook steeds meer in zijn eigen wereld. Hij heeft bijna geen contact meer met de buitenwereld. Hij praat in een eigen verzonnen taaltje en heeft geen idee meer wat er om hem heen gebeurd. Op zijn sterfbed zoekt hij Vera’s hand, maar weet haar naam niet meer.
Mijn mening:
Ik vond het een erg mooi boek. Het is in de ik-vorm geschreven en dat is even wennen in het begin. Dementie komt erg veel voor en iedereen kent wel iemand die hier aan lijdt of heeft geleden. Het is een afschuwelijke ziekte. De manier waarop de schrijver het in dit boek verteld, is heel herkenbaar voor mij. Ook mijn opa leed aan dementie en veel in dit boek is heel herkenbaar. Maarten weet in het begin nog heel goed wie Vera is, maar later herkent hij haar niet meer. Vreselijk lijkt me dat voor Vera. Zij houdt zoveel van hem en samen hebben ze zoveel herinneringen, maar Maarten weet er niets meer van. De schrijver verwoordde de gevoelens van Maarten en Vera heel goed. Ik begrijp nu een klein beetje meer hoe mijn opa zich gevoeld heeft en wat er in hem omging.
De gebeurtenis die me het meest is bijgebleven is dat Maarten op een gegeven moment zichzelf en andere familieleden niet meer herkent op foto’s. Hij heeft het fotoalbum met allemaal foto’s vast en verbrandt dan een paar foto’s. Hij wil ze niet meer zien. Dit is me zo erg bijgebleven omdat ik het echt heel erg heftig vind dat die foto’s en gedachten allemaal weg zijn, ook voor Vera.
Het boek is geschreven in 1984, maar het is nog steeds een actueel onderwerp. Tot op de dag van vandaag is er nog steeds geen medicijn uitgevonden tegen dementie en zijn er steeds meer mensen die aan deze ziekte lijden. Helaas!