Bronspanning

De bronspanning van een elektrochemische cel is het potentiaalverschil tussen de elektrode met de hoogste potentiaal en de elektrode met de laagste potentiaal.

Vbron = ΔV = V(hoog) – V(laag) = Vox - Vred

De elektrode met de hoogste potentiaal is de elektrode van de halfcel met de sterkste oxidator (rechts in het celdiagram); de elektrode met de laagste potentiaal is de elektrode van de halfcel met de sterkste reductor (links in het celdiagram). Vbron is dus, bij afspraak, altijd een positief getal.

Onder standaardomstandigheden geldt:

Vbron = ΔV0 = V0(ox) – V0(red).

 

Met behulp van de reeks standaard elektrodepotentialen kunnen we Vbron berekenen of in een potentiaaldiagram bepalen.
 

 

Potentiaaldiagram

De bronspanning van een elektrochemische cel kunnen we ook in een potentiaaldiagram bepalen.

Voorbeeld 1

Berekening van de bronspanning van een cel die bestaat uit een standaard waterstofelektrode en een standaard Fe3+(aq)/Fe2+(aq)-elektrode. Deze laatste bestaat uit een oplossing van ijzer(II)- en ijzer(III)sulfaat met een platina elektrode. Het celdiagram ziet er als volgt uit:
 

 
Tijdens stroomlevering reageert de reductor H2 met de oxidator Fe3+. Er stromen elektronen van de waterstofelektrode naar de Fe3+/Fe2+-elektrode. Daarbij verlopen de volgende halfreacties en somreactie:

 
De bronspanning van de cel is:
 


In dit geval is Vbron gelijk aan de standaardelektrodepotentiaal van het redoxkoppel Fe3+/Fe2+.
 

Voorbeeld 2

Berekening van de bronspanning van een standaard koper-zilver cel.
 
Celdiagram:
 

 

Potentiaaldiagram voor standaard zink-kopercel: ΔVo = Vbron = 1,10 V
Bron: Oxtoby, Principles of Modern Chemistry