Lood accu

De loodaccu is de oudste (1859) en nog steeds meest gebruikte accu. Loodaccu’s zijn groot en zwaar, en dus minder geschikt als draagbare batterij. Ze worden voornamelijk toegepast in auto’s. Een auto-accu van 12 volt bestaat uit zes in serie geschakelde cellen.

De negatieve pool bestaat uit een Pb-plaat (reductor) en de positieve pool uit een Pb-plaat, bedekt met lood(IV)oxide (oxidator). Deze platen staan in een oplossing van zwavelzuur ('accuzuur') als elektrolyt.

Loodaccu

Bron: McMurry & Fay, Chemistry


 
Tijdens stroomlevering verlopen de volgende halfreacties:

(In de vergelijkingen staat HSO4- omdat SO42- in sterk zure oplossingen geprotoneerd is.)
 
Omdat het onoplosbare lood(II)sulfaat zich vastzet op de elektroden kunnen we een loodaccu opladen met behulp van een uitwendige stroombron. De halfreacties verlopen dan in omgekeerde richting, zodat na enige tijd de begintoestand is hersteld (zie 'Elektrolyse').
 
Aan beide halfreacties zien we dat tijdens stroomlevering de hoeveelheid zwavelzuur afneemt en daardoor de dichtheid van het accuzuur. Met behulp van een aerometer (dichtheids- of zwavelzuurmeter) kunnen we nagaan in hoeverre de accu nog 'vol' is.